Blood and family

Het was hooguit een paar dagen naar het gevecht met Bloodclan, waarbij al meer dan voldoende gewonden waren gevallen. Honorpaw was toen niet mee geweest, in plaats daarvan had ze samen met haar mentor Lucentnight het kamp beschermd. Het was niet iets geweest waarmee de jonge parelgrijze kattin blij was geweest, immers had Shrimppaw mee gemogen naar het gevaar terwijl zijzelf achterbleef zonder dat ze haar beste vriendin kon beschermen. Ze had haar niet kwijt gewild, ze had er voor haar willen zijn en dat had niet gemogen. Het was niet dat ze eeuwig boos zou blijven, immers was ze nooit in staat geweest om zichzelf te beschermen laat staan haar beste vriendin, maar dan nog had ze er willen zijn, zodat de ander niet alleen de gruwelijkheden die er ongetwijfeld waren geweest had moeten zien en meemaken. Het was iets dat de jonge kattin bespaard was gebleven. Nog wel, want wat er was gebeurd tussen haar en Aegir was ook niet bepaald makkelijk geweest. Het feit dat haar vroegere vriend haar bijna had gedood doordat ze nog niet in staat was geweest om te zwemmen tegen de stroming in, was iets dat de doorweekte parelgrijze kattin niet kon vergeten. Ze zag er oprecht uit als een verzopen kattin, het water drupte nog uit haar vacht, en de rode strepen vielen op als de scherpe ogen van haar clangenoten op haar vielen. Ze was uitgeput en leefde enkel omdat Lilypaw dapper genoeg was geweest om haar uit he water te vissen. Haar poten voelden zwaar, haar bloedende flank stak nog en het bloed van de wonden aan de rechterkant van haar gezicht drupte soms bijna in haar oog. De kras liep van de bovenkant van haar kop aan de rechterkant, langs de onderkant van haar oor naar haar wang toe, het was lang en redelijk diep op sommige plekken. Ze sprak nog geen woord, er was niets dat ze aan de andere kon vertellen en aan Lilypaw had ze ook geen woord vuil gemaakt, behalve dan dat ze naar haar vader moest. Ze wilde de ander niet breken, geen ruzie veroorzaken want ze wist dat Lilypaw goed bevriend was geweest, of wellicht nog steeds was met Aegir, de vroegere Ravenkit. Hij had echter besloten dat hij recht had om op het territorium te komen, en dat betekende dat ze haar vader eerst moest inlichtten en geen ruzie moest maken, niet dat ze de energie had om zichzelf te verdedigen tegenover de andere kattin. Een tik en ze viel om, uitgeput drukte ze haar lichaam dan ook door de rietstengels het kamp in. Ze zou eigenlijk hulp moeten hebben van een Medicine Cat, maar in haar ogen kon dat nog wachtten. Ze bloedde nog niet dood, en hoewel het ademen zwaar ging had ze niet het idee dat ze meteen in elkaar zou zakken. Eerst moest ze haar papa spreken, hij zou haar ook kunnen kalmeren en dat had ze nodig want ze was overduidelijk nog in shock, er waren dus meerdere redenen waarom ze niet bepaald spraakzaam te noemen was. Voorzichtig stapte ze in de richting van de Leader’s den, terwijl ze zich omdraaide naar Lilypaw. ’Bedankt Lilypaw,’ Haar stem klonk zwak en schor in haar oren maar het was duidelijk dat ze het meende. ’Ik moet alleen met papa spreken, hij verteld wel wat belangrijk is aan de Clan.’ Het was duidelijk dat in ieder geval het eerste deel van het gesprek niet afgeluisterd diende te worden. Ze zou de blik van Lilypaw niet aan kunnen, als ze Aegir niet op hun territorium was tegen gekomen had ze wellicht niet zo sterk gevoeld dat ze het contact had moeten verbreken, de gevaren minder sterk gevoeld van het houden van een band met een kat die uiteindelijk toch het vertrouwen zou breken. Het had bijna haar leven gekost om tot hem door te dringen, waren ze nu vijanden? Meer dan ze ooit had kunnen voorstellen, het deed haar pijn en vermoeid richtte ze haar kop op haar vader. ’Pap,’ Haar stem klonk hol in haar oren, alsof het bloed suisde, terwijl ze een keer kuchte, voordat ze haar aandacht weer op de kater wierp. Ze zag er behoorlijk verwilderd en verzwakt uit maar wist nog staande te blijven, op pure wilskracht. Trillend op haar poten bleef ze staan voordat ze ineen zakte en haar ogen sloot, haar kaken klemde ze op elkaar, het was waarschijnlijk niet het beste vertoon dat de kater van zijn jongste kind kon hebben. Hij zou vast overgaan tot papa beer, en haar willen beschermen, helpen en weten wat er gebeurd was. ’Ik… ik kwam een Bloodclanner tegen. Ravenkit, hij heet nu Aegir, hij was op ons territorium, vond dat hij het recht had om er te zijn. Alsof hij nog Riverclan was, ik koos voor ons…. Voor Riverclan en hij gooide mij naar een kort gevecht van de brug de rivier in.’ Haar stem klonk zwak en hakkelend, maar het feit dat ze bijna in zijn oor sprak zorgde ervoor dat enkel hij het kon horen. Kon verstaan, voordat de jonge kattin zich moeizaam in zijn grotere lichaam drukte, zoekend naar bescherming en een goedkeurend woord van hem. Zoekend naar geruststelling terwijl haar flank brandde en het bloed uit haar twee wonden drupte. Ze moest droog en warm worden, de resterende vocht en water moest nog uit haar longen en het kon best zijn dat de adrenaline ernstigere wonden verborg door de val in het water vanaf de brug.

NOTE: Let op, de woorden tegen Pantherstar kan enkel Pantherstar verstaan, omdat Honorpaw zo zacht praat en verzwakt is en het letterlijk in zijn oor fluistert. Het is open voor andere katten nadat Pantherstar heeft gepost en speelt zich af na het gevecht bij Shadowclan! Dit om het wat makkelijker er in te passen en meten. Het is vervolg op dit topic