aurora

Met een zucht hees de kater zich overeind. Hij was vanmorgen al wat vroeger wakker geworden, maar had zich voor de verandering nog is omgedraaid in de hoop wat meer slaap te pakken. Dit had echter miserabel gefaald en hij lag al een goed uur wakker. Te denken over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld wat ze aanmoesten met de Windclanner die Coyotespirit gered had. Hij herkende haar niet zo snel, waarschijnlijk omdat het een elder was en die kwamen niet mee naar gatherings. Hij had haar gevraagd naar zijn den te komen als ze wakker was, en hij nam aan dat ze ieder moment kon komen. Hij begon zijn vacht maar wat te wassen, dan zag hij er misschien wat minder ruig uit. Hij had medelijden met haar, hoe gek dat ook klonk. Waarschijnlijk was het één van de levens die hij van Starclan had gekregen die hem zo lieten voelen. Of misschien was het het feit dat ze zo vermagerd en onverzorgd was? Een onzekere en onbekende stem bij zijn den deed hem doen opkijken. Dat moest haar zijn. "Kom binnen," sprak hij, zijn ochtendstem zwaar en ietwat ruig.

Het was duidelijk te zien dat er iets goed mis was met degene die tegenover hem stond. Wat het was, wist hij niet. Maar hij gokte dat haar hartaanval niet het enige was waar ze mee kampte op het moment. Panther was dan misschien geen fan van andere clans, maar hij had mensenkennis en hij wist wanneer er iets niet goed zat. Hoe kon het ook anders, als je in Windclan leefde, schoot er door zijn kop heen, een cynische gedachte, misschien misplaatst. Het was maar goed dat alleen hij het horen kon. De she-cat keek hem niet aan, maar leek wel de den te onderzoeken. Kort volgde hij haar blik, maar hij zag niets interessants. De ander merkte op dat hij haar spreken wou, en hij gebaarde naar haar om te gaan zitten. "Hmhm," humde hij instemmend waarna hij haar met een licht autoritaire blik aankeek. "Ik heb van Coyotespirit, de medicine cat die je geholpen heeft, al redelijk gehoord wat er gebeurd is waarom je in Riverclan bent nu," begon hij toen. "Ik zou graag van jou willen horen wat er voorafgaand gebeurd is."

De ander begon met spreken, nadat ze een grote, trillerige teug adem genomen had. Ze stelde zich voor als Shatteredice, en de kater trok zijn wenkbrauw op. Hij kende Shatterdice wel, en deze schim voor hem was haar niet. Hij had haar voor het laatst gezien bij de belegering van Windclan, toen was ze nog dubbel het gewicht dan wat er nu om haar lijf gekleefd zat. Hij wist wel dat ze de partner was van Stallionstar - zijn staart dikte wat aan. Ze was dus deels verantwoordelijk voor wat ze Rookpaw aangedaan hadden. Echter melde ze toen dat ze de ex-partner was van de Windclan leider. Met samengeknepen ogen keek hij haar aan. Niet goed wetend wat hij hiervan moest vinden of wat hij moest geloven. Zijn blik versoepelde iets toen hij haar laatste zin hoorde. Hij kon het zien. Ze sprak de waarheid. Het verklaarde precies waarom ze er zo slecht uitzag. Echter wist hij nu al helemaal niet wat hij moest doen. Kort keek hij naar haar, waarna hij weer wegkeek. Was dit een moment waar hij haar troostte? Ook al was ze van een andere clan? Hij had echt geen frickin' idee. Niets doen was erger dan iets doen right? Dus legde hij maar ontzettend awkward zijn staart over haar poten heen, of zoiets. "Hoe-" Kort schraapte hij zijn keel. "Hoe heeft dat kunnen gebeuren."

Het ging plots heel snel. De ander begon over hoe ze geen idee had hoe het allemaal had kunnen gebeuren, hoe niemand haar had geholpen. Dat er doden gevallen waren? Hoe was Windclan hier in vredesnaam niet beter achteraan gegaan. De kater had altijd al zijn minachting over deze clan. Maar dat het ook werkelijk zo slecht geregeld was werd hem in dit gesprek duidelijker en duidelijker. En toen begon ze zich plots te verontschuldigen, dat ze hier niet moest zijn en dat ze tot last was. De kater schraapte zijn keel en schudde zijn kop. "Waar wil je nu heen hm. Je bent te zwak om de reis naar Windclan terug te maken. Je moet eerst aansterken, en we nodigen je uit om dat hier te doen. Coyotespirit zal goed voor je zorgen." Hij kon geen abused katje de deur uit schoppen. Dat kon gewoon niet.

Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij toekeek hoe ze opnieuw in elkaar kromp, hoe er zelfs een traan uit haar ene oog kwam. Was ze hem dankbaar, of haatte ze hem stiekem dat hij haar niet weg liet gaan? Eigenlijk kon het hem vrij weinig schelen op het moment. Niet omdat hij harteloos was of zoiets, maar omdat het voor haar eigen bestwil was. Het stond ook niet bepaald hoog op zijn verlanglijstje om host te spelen voor een Windclanner, maar het was zoals het was en hij zou haar niet de dood in sturen. Hij schudde met zijn kop op haar vraag. "Het is goed zo. Ga terug naar de medicine cat en rust hier uit. Voel je vrij om te eten, drinken en door het kamp te lopen." Met een knikje sloot hij af. Het was genoeg geweest zo, anders zou hij haar al helemaal uitputten en daar had niemand wat aan.