Say My Name

Ze gingen 't nog een keer flikken.

Strategieën schoten door haar kop heen terwijl ze toekeek. Ja, als ze contact kon hebben met ze daar beneden, zou ze in de meest schrikbarende geestverschijning even langskomen en haar plannen voorleggen waarna ze weer terug naar haar eigen paradijsje zou terug zweven. Maar ze wist beter. Had dat soort fratsen aan het begin nog geprobeerd, had de eerste paar weken stug volgehouden in de hoop om terug te komen. Te reanimeren, of zoiets. Om met een vieze verrotte klauw weer uit haar graf te treden. Om Jinx te vertellen dat ze nog een soort van oké was. Maar het was nooit gelukt, natuurlijk niet. Daarvoor was ze te slecht geweest en dit was haar straf. Een oneindig leven waarin ze eigenlijk geen ene flikker uit kon spoken. Alles duurde een eeuwigheid. Het was alsof ze achterover lag in een veel te zachte luierbank en de hele dag alleen maar naar één zender die een reality show afspeelde kon kijken. Het maakte d'r ziek. Als ze zichzelf van kant kon maken zou ze het waarschijnlijk nog doen ook. Maar nu was de reality show interessanter geworden. Er 24/7 naar kijken was misschien teveel van 't goede maar goed, zo was het. Ze tikte met haar staart op de grond terwijl ze het hele gevecht in de gaten hield, af en toe momentjes pauzeerde of terug spoelde. Ze had toch alle tijd, tijd liep hier niet als daar. Als ze wil kon ze eindeloos het moment van haar dood opnieuw afspelen. Of het moment waarop iedereen erachter kwam dat ze dood was. Een grimas trok over haar gezicht. Há, iedereen had toen wel hun ware aard laten zien. Ze hadden van haar gehouden. Allemaal, stuk voor stuk, waren ze er kapot van geweest dat ze dood was. Want god had ze het goed gedaan. Ze was geweldig geweest, en als ze ooit Claw opgevolgd had zou ze de beste Elite geschapen hebben die er ooit geweest was en komen zou. Maar het had nooit zo geweest en dat was dat. Ze was er ondertussen overheen. Hoe kon ze ook anders, ze was al jaren dood. Acceptatie kwam als je al langer dood was dan dat je geleefd had.
Nu, nu was het duo dat de Elite in de klauwen had gekregen als een soort deja vu. De zoon van Claw zat op de troon met aan zijn rechterhand haar jonge zusje, Brat. Die leek ook geen haar grijzer dan toen ze gestorven was. Ze deed het verrassend goed, als iemand dit haar verteld had voor haar dood had ze diegene vierkant uitgelachen. Brat was altijd onstabiel en wisselvallig. Maar als commander deed ze 't goed. Cobra was een hele idioot, maar z'n plan was redelijk. Al had hij daar hulp bij gehad, hulp van de vijand. En dat was iets wat toch een erg nare ondertoon gaf aan het hele gebeuren. Zijzelf zou het nooit accepteren, hulp van buitenaf. De Elite was precies dat; een Elite, bestaand uit de best getrainde strijders, zonder zwakte en zonder angst. Dat was de Elite, en daar was meer dan genoeg kracht te vinden en ook meer dan genoeg knappe koppen om zoiets simpels maar ook zoiets geniaals te bedenken. Nee, ze had afkeur voor het gore kleffe gepap met de clankatten die ze oh zo verachtte.
Maar het werkte, of niet? Shadowclan was in de handen van de Elite en ze vochten zelfs met ze mee. Net zoals Thunderclan al die jaren terug met haar meegevochten had. Iedere keer als ze eraan terug dacht kwam haar iconische grijns op haar gezicht. Heerlijk was dat geweest, wat een kracht had ze gehad!
Deze strategieën was niet het enige wat ze allemaal in de gaten hield. Ze hield haar oog op al haar kinderen. En was in hen allemaal vies teleurgesteld, al dan het meeste in Muta en Ophelia. Maar geen van hen werden zoals ze wou. Als ze er geweest was om ze op te voeden misschien. Maar ze was een slechte moeder geweest, dat wist ze zelf ook wel. En spijt had ze er ook niet van. Ze haatte kinderen en ze waren niet voor haar weggelegd. Ze was blij dat ze nog niet dood waren, want dan had ze er weer last van hierboven met een beetje ongeluk. Muta en Ophelia waren gewoon gore verraders. Als ze iets om haar gegeven hadden (en zo had ze toch wel gedacht, toen ze gezien had hoe erg ze gejankt hadden toen het nieuws bekend was dat ze dood was), hadden ze voor haar in de Elite gebleven. Maar dat hadden ze niet en nu verachtte ze hen. Pyre, haar zoon die altijd haar lievelingetje geweest was. Die zo leek op Jinx toen hij nog jong geweest was, maar haar ogen bij zich droeg. Hij had aangepapt met een clankat en had een misbaksel op aarde gebracht dat nu de Elite in de weg zat. Het was zijn karma, maar een karma waar ze zo teleurgesteld in was. Haar bloedlijn mocht niet nog verder besmeurd worden dan dat het door haar al was. Ze wou een pure Bloodclanner zijn, van generatie op generatie steeds puurder totdat alle clankat weg was. En hij had dat verpest. En Nyra. Nyra was gewoon zwak van karakter. Ze deed niks, voerde niks uit. Als ze beter haar best had gedaan stond ze nu misschien wel aan het hoofd. Maar ze hield zich zo op de achtergrond dat iedereen over d'r heen liep. Dat was geen dochter van de machtige Zira. Haar kinderen, ze kotste ze uit. Gatver.
En hoe kwam het dat ze zo waren? Een te zwakke hand in de opvoeding, waar zij geen hand meer in gehad had. Het was Jinx die ze zo los had gelaten, die ze hun eigen gang liet gaan. Hij had Muta en Ophelia zelfs geholpen te ontsnappen. Ze was boos op hem, dat wist ze zeker. Maar ze hield ook van hem, hoe 't ook kon. Nog steeds na al die tijd. En hij werd nog oud ook. Lichamelijk en geestelijk, ze kon 't iedere dag beter zien. Zijzelf was geen dag ouder dan toen ze stierf. Het was gek om terug te denken aan de herinneringen die ze met hem had. Hij was nog maar een schim van wat hij ooit geweest was. Een krachtige rogue, voor ze hem dit leven in gesleept had die hij nooit wou en hem daarna alleen achter liet om er maar in te stikken. Als ze de klok terug kon draaien zou ze dat natuurlijk doen. Was ze nooit dat verdomde steegje in gegaan en had ze daar nooit die honden ontmoet. Had ze langer geleefd dan Claw die op een domme, domme manier vermoord was. En had ze aan het hoofd gestaan. Had ze geregeerd met Jinx als haar commander. Had ze haar kinderen juist opgevoed, had ze hen krachtig gemaakt en katten waar de Elite trots op kon zijn. Had ze dit plan wat er nu gaande was, zelf uitgevoerd in plaats van dat ze toe moest kijken vanaf de zijlijn.
Maar eerlijk is eerlijk. Alles wat er mis was op het moment in het leven.
Dit plan ging goed.