We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Words are living things. They have personality, point of view, agenda.
Wijd stonden zijn ogen open gesperd. Hij was hier wat.. een halve moon niet geweest en nu.. nu stond dit alles hier.. Maar nee, dit was zijn thuis, zijn vaders thuis. Hoe kon ineens dit alles hier zijn? Hoe konden die twolegs het oude skyclan territorium zo.. Nee.. Verslagen ging de kat zitten. Zich niet eens beseffende dat hij nog op het Windclan gebied stond. Zijn uitzicht was al waar de kater op lette. Zijn leven lang had hij gezworen Skyclan opnieuw op te starten. Nu was die droom vervlogen als de kittenwens die het altijd was geweest. Zijn leven was ineens een hele harde realiteit. Twolegs vernietigen alles.. Twolegs vernietigen iedereen..
Falcon was altijd in een goede mood als hij naar SkyClan territorium ging. Het was altijd een fijn uitstapje, iets waar hij naar uit kon kijken omdat hij er zoveel zin in had. Gewoon even rust en genieten. Hij was dan ook met een vrolijke pas aan het lopen, tot hij een schim zag staan. Op windclan territorium. Hij kantelde zijn kopje iets, terwijl hij de kater, Thunderclanner als hij de geur goed had geroken, benaderde. ”Uhm, hallo?” sprak hij even verward tegen de kater. Waarom was hij hier? Moest hij spreken met Stallionstar? Moest hij de kater uit het territorium trappen? Had hij hulp nodig?? Hij stapte nog wat dichterbij, tot hij zag wat er met het skyClan territorium was gebeurt. Zijn bekje viel zowat open terwijl hij nog een stap zette. ”StarClan, wat is er hier gebeurd?” sprak hij met grote ogen. Hij kwam bijna nooit in dit deel van het territorium, maar dit had hij niet verwacht! Laatst was hij hier nog geweest en was er niks aan de hand!
Hij registreerde een stem die hem aansprak nauwelijks. Alles wat hij zag, alles wat zijn wereld besloeg was de vernietiging voor hem. Zijn huis, zijn toekomst, in rook op gegaan in een simpele nacht. Het was allemaal kapot.. Allemaal over.. De kater voelde niets, niets behalve de leegte in zijn hart terwijl hij toekeek hoe zijn vaders huis met de grond gelijk was gemaakt. Terwijl de twolegs met monsters bezig waren met zijn vaders huis vernietigen. De kat sprak opnieuw, Stag draaide zijn oor bij en registreerde de windclan geur. Maar hij kon nog niet plaatsen wie het was. Wie het dan ook was, deze was net zo geshockeerd als Stag. ”Twolegs.” Mauwde de kater bitter, woede in zijn stem. Druipend van het woord. Hij haatte ze, hij haatte ze allemaal. ”Altijd, twolegs.”
Hij wist niet wat er hier aan de hand was, of waarom de kater hier ook zat. Maar hij wist nu wel één ding. Het territorium dat hij zo prachtig had gevonden was weg. Het territorium waar hij zo veel van had gehouden en een band mee had op gebouwd was weg. Zijn plekje waar hij even alles kon vergeten en waar hij geen problemen had. De plek waar hij zijn fantasie los kon laten gaan. Hij voelde zijn hartje gewoon breken op dit moment. Zo erg vond hij het. Hij had niet gedacht dat het echt een keer zo ver zou komen, dat het territorium weg zou zijn. Hij had altijd gedacht dat het weer groen zou worden, dat de natuur zich er door heen zou gaan slaan en dat het weer net zo prachtig, of misschien wel mooier, zou worden dan dat hij ooit had durven te dromen. Het was hartverscheurend dat hij dat nu nooit meer zou kunnen gaan zien. "Twolegs." Sprak de kater toen hij aan hem had gevraagd wat er gebeurd was hier. De woede was dik in zijn stem te horen, de bitterheid sneed bijna door hem heen zo bitter dat het was. "Altijd, twolegs." vervolgde de kater, waarop Falcon ook wel ietwat verdrietig zijn oren in zijn nek draaide terwijl hij naar het territorium voor hen keek. Of wat ooit een territorium was geweest. Het was niet leuk, het was verschrikkelijk. Waarom zou iemand dit ooit kunnen doen? "Waarom?" kon hij met een trillerige stem uitbrengen. Misschien reageerde hij wel veel te emotioneel hier op, maar hij snapte het niet. Waarom zouden ze dit doen? Waarom deden de twolegs dit? Waarom konden ze het niet gewoon laten? En een ander deel van hem wilde janken omdat hij zo erg van dit deel hield. Omdat hij dit territorium zo mooi had gevonden dat hij iedere keer weer er heen kon gaan zonder verveeld te raken. "Dat was niet van hun..." vervolgde hij, overduidelijk geraakt door wat er voor hem was gebeurd. En dat terwijl hij niet eens SkyClan bloed door zijn aderen had stromen. Dat terwijl hij nooit contact had gehad met SkyClan. Maar door de band die hij met het territorium had gehad? Voelde het wel alsof hij een soort van band had gekregen met SkyClan. Alsof hij toch met ze was verbonden, op een manier die veel katten zich misschien niet konden indenken.
Stagtine
Deceased
❊ Michelle ❊ 175 Actief “It's hard and ugly to know someone can understand you without even liking you.”
De jonge kater leek erg emotioneel over het verloren Skyclan territorium. Had hij ook skyclan bloed in zich? Was dit.. familie van hem.. De kater knipperde langzaam, starend naar de rood met witte apprentice. Hij wist het niet zeker. Maar ieder die van skyclan hielt was familie van hem, besloot de kater in dit moment. Met een zucht duwde hij even zijn neus tegen de kop van de jonge apprentice. Zijn steun betuigende. Het was clanverraad misschien. Maar dit verdriet, verdriet voor het verlies van geschiedenis. Verdriet voor de verloren hoop.. Verdriet voor verloren toekomsten, het diende gedeeld te worden. ”Het was het land van mijn vader.. en zijn ouders voor hem.. Het is niet van twolegs.. het is van ons.” fluisterde hij zacht. De bitterheid in zijn stem terwijl hij naar de monsters keek. Alles dat van hen was afgenomen. ”Ooit krijgen we het terug.. Ooit op een dag..” Miauwde hij iet wat hoopvol. ”Geen twoleg blijft.. En de clans zullen altijd blijven..” Het was een bittere hoop. Een die tegen zijn rationele gedachtengang in ging. Maar het was een hoop die hij moest volhouden. Al was het zodat het hart van deze apprentice niet zou breken.
Hij had niet verwacht dat dit ooit zou gaan gebeuren. Goed, hij was het territorium een beetje uit het oog verloren maar... Dit? Dat dit er kwam in zo'n korte tijd? Het was hartverscheurend gewoon. Dit had hij nooit meer verwacht in zijn leven. Hij had verwacht dat het een dorre plek bleef ja, hij had verwacht dat het zou blijven zoals het was en ooit. Ooit zou er misschien weer iets gaan groeien. Maar het mocht niet zo gaan zijn, want de tweebenen hadden de plek overgenomen, het territorium zonder katten, zonder gevecht, over genomen. Hij hoorde een zucht van de kater naast hem, waarna een neus tegen zijn kop gedrukt werd en hij even ietwat verdrietig tegen de kater aan leunde. Ze kenden elkaar niet, maar dit kon een territorium, een gebied met je doen. Verbonden voelen met katten waar je normaal nooit verbonden mee was geweest. ”Het was het land van mijn vader.. en zijn ouders voor hem.. Het is niet van twolegs.. het is van ons.” klonk er van de kater af, waarop hij even knipperde en naar de kater op keek. Dus hij was afstammeling van SkyClan? Hij wist vast heel veel verhalen dan! Het was alleen jammer dat hij het nooit meer echt voor hem kon gaan zien... ”Ooit krijgen we het terug.. Ooit op een dag..” klonk er met hoop verstopt in de stem van de Thunderclan kater. Hij hoopte het, hij hoopte het ook heel erg. En dan zou de natuur weer overwinnen, zou het alleen nog maar mooier worden dan hij ooit had gedacht dat het zou gaan worden. ”Geen twoleg blijft.. En de clans zullen altijd blijven..” Wat als dit het begin was? Wat als ze weer hun territorium moesten gaan verlaten zoals tijdens de journey? Hij had het niet meegemaakt natuurlijk, maar hij had wel de verhalen er over gehoord. Hij wilde dat niet! "Ik hoop het ook.." sprak hij daarom ook zachtjes tegen de kater, zijn blauwe ogen toch wel iets hoopvol op hem gericht. Hij kon altijd dromen, niet waar? Zelfs als hij wist dat het waarschijnlijk niks zou gaan worden. "Heb je veel verhalen uit SkyClan tijd?" vroeg hij toch wel met een hoopvol stemmetje aan de kater. Gewoon.. omdat hij niet wilde dat de geschiedenis van SkyClan niet vergeten zou worden. Dat hij de verhalen van SkyClan kon voort vertellen, zodat SkyClan nooit zou sterven. Hij zou ook niet willen dat dat met WindClan zou gaan gebeuren mocht het ooit zo ver komen...
Stagtine
Deceased
❊ Michelle ❊ 175 Actief “It's hard and ugly to know someone can understand you without even liking you.”
In verdriet vond je soms nieuwe warmte.. De kleine kater drukte zichzelf tegen hem aan en hij sloot met een zucht zijn ogen. Ontspannen tegen de jonge apprentice.. zijn vijand. Samengekomen in het verdriet over een territorium van een clan die al lang geleden afgebrand was. Verlies en verdriet bracht ieder samen.. Of jaagde ieder verder uit elkaar als hij naar de rest van de clankatten keek. De jonge kater vroeg hem voor verhalen en zachtjes knikte hij. Een glimlach op zijn lippen. ”Ik zelf.. heb mijn vader vlak voor de journey moeten achterlaten. Maar van Silverstar heb ik vele verhalen gehoord. En er zijn natuurlijk altijd elders met verhalen.. Al vind ik hun niet zo’n betrouwbare bron als dat Silverstar was. Maar ja.. na zijn..” De kater schudde, het brok in zijn keel vormend. Silverstar was zo groots geweest. Had hij zo naar opgekeken. Nu was Silverstar er niet meer.. voelde het alsof een van de laatste delen van zijn vader ook verdwenen was.. Het was pijnlijk om over na te denken. ”Wil je een verhaal horen?” Vroeg hij zacht, iet wat ongemakkelijk. Hopende dat de kater niet dacht dat hij hem nu als een kit zag.
Als iemand van WindClan hem hier zou zien zitten met de ThunderClan kater zou hij zeker wel op zijn kop krijgen. Boeide het hem? Nee. Ze waren beiden aan het rouwen, rouwen over een territorium die nooit meer hetzelfde zou zijn. Over een gebied die nu was overgenomen door de tweebenen, die alle historie hadden weg gevaagd zonder er ook maar enig idee van te hebben. En hij wilde niets liever dan de historie voort te zetten, om de verhalen niet uit te laten sterven. De kater knikte op de vraag of hij verhalen had over SkyClan, waarop zijn blauwe ogen groot werden. Er waren niet veel katten meer die nog veel wisten over SkyClan. Deze kater was wel iemand die er iets over wist. ”Ik zelf.. heb mijn vader vlak voor de journey moeten achterlaten. Maar van Silverstar heb ik vele verhalen gehoord. En er zijn natuurlijk altijd elders met verhalen.. Al vind ik hun niet zo’n betrouwbare bron als dat Silverstar was. Maar ja.. na zijn..” De kater schudde zijn kop even terwijl Falcon zijn oortjes iets liet hangen. Silverstar was natuurlijk de deputy geweest van SkyClan. Niemand wist zoveel als dat hij wist. ”Wil je een verhaal horen?” klonk er zacht, ietwat ongemakkelijk. Zijn oren schoten meteen naar voren terwijl hij even rustig knikte. Enthousiasme lag toch wel verborgen in zijn blauwe ogen. Al die tijd had hij erover gedagdroomd over wat het zou kunnen zijn, dus om eindelijk te horen hoe het echt geweest zou zijn. ”Als je erover wilt vertellen? Dan graag..” bekende hij eerlijk aan de kater, waarna hij even naar de plek keek waar ooit het territorium lag. ”Ik probeer al langere tijd iets te leren over de Clan maar… niet veel katten lijken meer te weten dan dat ik weet…” Oftewel, de basis was bekend. Maar de rest? Was één groot mysterie.
Onderwerp: Renegade 
do 7 mei 2020 - 0:38
