Poison My Mind

Onderwerp: Poison My Mind ma 18 mei 2020 - 11:24

_{Het was nacht, en 't grootste deel van de katten hier sliep. Zahida niet. Ze kon niet. Iedere keer als ze sliep, droomde ze over het moment dat Joan vermoord was. En dan werd ze wakker, badend in zweet, jankend van de pijn die haar kapotte hart omklemde. En dat wou ze niet, niet hier terwijl ze zo onder de loep lag van iedereen omdat ze hutje mutje op elkaar zaten. Nee, liever sliep ze niet. Liever was ze constant oververmoeid, constant aan het piekeren en constant alleen met haar gedachtes. Al was ze niet helemaal alleen, right? Een sarcastische lach rolde over haar lippen terwijl ze haar middelvinger opstak naar de sterren. Ja, die sterren lachten haar uit, als ze de clans moest geloven. Die sterren hadden die Windclanner het recht gegeven om haar dochter uit 't leven te rukken. Want altijd was een religie zó ontzettend goed en rechtvaardig, als jij erin geloofde, maar voor je tegenstanders? Daarvoor waren ze de hel. Met wallen onder haar ogen en vergif in haar bek keek ze naar die verdomde sterren.
- Acefray}

Onderwerp: Re: Poison My Mind wo 20 mei 2020 - 22:22

De grijze kater had nog altijd vrees voor de nacht. Hij hoorde nacht huilen en de sterren hem zowel roepen als afstoten. Het was luid en het was genadeloos, het gaf hem angst zijn ogen te sluiten en zijn dromen te betreden. Want oh, zijn dromen waren al heel lang niet meer een veilige haven geweest. Zijn dromen hebben al heel lang een ander toebehoort. De sterren ontnemen je zelfs dat, de kwetsbaarheid van slaap en de rust die het bracht. Hij sliep al niet meer sinds zijn jeugd. Hij trok zijn mondhoek grimmig op. Ondanks dat alles stond hij hier nog. De wereld brandde om hem heen zoals hij ooit aan zijn partner had beloofd. Maar hij stond er nog. Zijn dromen behoorde tot de sterren en iedere stap die hij maakte zag hij sterrenschub in zijn ooghoek. En toch kreeg hij geen verlossing. Hij stapte zijn den uit en liep zijn ogen vallen op een elite kat in het midden van het kamp. Hij had gezien wat er was gebeurd. Een jong kind maar, zonder rede vermoord. En als een vader die kinderen was verloren kon hij meeleven met haar. Hij wist niet zeker hoe ze zou reageren, maar ergens voelde hij zich verplicht om haar te benaderen. Misschien wel te moe om voorzichtig te zijn ging hij naast haar zitten en volgde haar blik naar de sterrenhemel. Oh Starclan, wat ben je wreed. “Het spijt me voor je, wat er is gebeurd met je dochter” Zijn stem liet zijn verdriet duidelijk doorklinken, maar had ook zijn vaderlijke toon in zich, die hij altijd droeg. Zacht vervolgde hij hierna, instemmend “De nachten zijn het moeilijkste”

Onderwerp: Re: Poison My Mind wo 20 mei 2020 - 22:36

_{Met een ruk keek ze op toen zware pootstappen haar kant op kwamen. Ze zag het lief van Sinclaw op haar af komen. Nukkig krulde ze wat meer op in zichzelf, niet omdat ze zich klein wou maken voor de ander - nee, zeker niet. Maar ze hoefde hem niet om haar heen. Hoewel ze geen mentaliteit had van eens een clankat, altijd een clankat, betekende het niet dat Za het op ze had. Al helemaal niet als ze zo soft en constant verward waren als hem. Ze sloeg haar staart over haar neus heen en vermeed zijn blik. Haar groene ogen richtte ze strak op een saaie graskluit iets verderop, die tijdens het gevecht woest de grond uit gerukt was. Haar oor schoot zijn kant op toen hij zijn eerste woorden sprak. Dat het 'm speet. Het was niet dat ze hem niet geloofde, maar meer dat zijn medeleven misplaatst was. Ze hoefde niet te horen dat anderen het erg vonden voor haar dat haar dochter vermoord was. Ze hoefde het niet onder haar neus geduwd te krijgen dat het verschrikkelijk was wat er gebeurd was. Ze trok kort haar lip op naar hem, duidelijk makend dat ze hem niet om haar heen wilde. Echter voelde ze zich toch ergens, heel lichtelijk verschuldigd om met hem om te gaan. Het was Sinclaw's partner, of ze nou dood was of niet. En ze was een soort van vrienden geworden met haar, net voordat ze doodging. "Ik hoef geen medeleven," siste ze nukkig waarna ze kort oogcontact maakte. "Maar thanks."}

Onderwerp: Re: Poison My Mind wo 20 mei 2020 - 22:49

Als Ace misschien iets slimmer was geweest, iets meer sociaal alert, dan had hij misschien opgemerkt dat deze kattin eigenlijk geen behoefte aan hem had. Jammer genoeg voor haar was hij sociaal dom, en bleef hij zitten. Daarbij wilde hij niet alleen zijn, vooral nu niet, dus sorry boze elite kat. Als hij heel eerlijk was wist hij niet eens haar naam, dus moest het maar even zo. Misschien kon hij maar een bijnaam geven nu. In de stilte van de gedeelde nacht probeerde hij te vissen naar een goede vervangnaam. Hm. Hij had wel eens met een kittypet gesproken die duo penotti heette, en dat was blijkbaar bruin met wit gevlekt eten. Dus ja, penotti it is. Bij haar antwoord haalde hij ook zijn schouders simpelweg op. “Soms krijg je het toch” verklaarde hij maar. Hij ging er maar bij liggen, zijn lichaam log terwijl hij zichzelf liet zakken op de droge aarde. Wat kon hij nu zeggen? Oh ja trouwens ik heb ook dode kinderen en echt een hele collectie dode partners, dus als je erover wilt praten sta ik open? Hij moest toegeven dat hij dat simpelweg niet aandurfde. Dus bleef hij stil. Want zelfs in stilte was de aanwezigheid van deze poes beter dan om alleen te zijn. Misschien als penotti later zin had om te praten dat ze het zou doen, met een onderwerp wat ze fijn vond, zodat hij het niet kon verpesten. Misschien hielt ze ook van verhaaltjes zoals Brat deed. Hij wist het niet, dus hij legde zijn kop op zijn poten en liet het moment aan hem voorbij trekken, al was de rust ook niet onaangenaam.

Onderwerp: Re: Poison My Mind do 21 mei 2020 - 10:38

_{Zijn antwoord op haar opmerking was amusing - helaas was ze niet in de stemming om te lachen. Ze bekeek de kater iets beter, vroeg zich af wat het geweest had waardoor Sinclaw van hem gehouden had. Was het wat hij ook nu liet zien? Dat hij geen angst had, dat hij op anderen afstappen kon? Ze had geen idee. Eigenlijk maakte het ook vrij weinig uit, want Sin was dood. Dus ja. De ander ging liggen en met een zachte snuif schoof ze een stukje op. Ze had geen zin in awkward contact omdat de ander gewoon te groot was. Het bleef stil, en het werkte op haar zenuwen. Een voordeel eraan was wel dat ze nu minder over Joan nadacht, en meer over waarom de Mousedung de ander het nodig vond om bij haar te gaan liggen. Ze hield haar mond. Wist ook niets om te zeggen. Was er ook niet zeker van of ze wel wat wou zeggen. Tegen hem.}

Onderwerp: Re: Poison My Mind do 21 mei 2020 - 10:58

Hij legde zijn logge kop op zijn poten en bekeek de sterren. De sterren die hij zo verafschuwde maar ook zo naar verlangde. Daar liep zijn partner nu, bij hun eigen overleden kinderen. Hij vroeg zich af of ze een oogje op hem hielt, of ze wist hoeveel spijt en rouw hij voelde om haar absens. Nog steeds hielt hij zo veel van haar maar ze was er niet meer om dat aan te vertellen. En soms maakte hij zich zorgen dat ze meer om zijn beste vriend had gegeven dan om hem. Soms brak zijn hart om die gedachte. Enkele dagen of eenzame nachten dacht hij na over hoe hij Wolfblood had moeten doden, maar ook dat kreeg hij niet over zijn hart. En dan dacht hij aan Lurkingshade die hem vertelde dat iedereen waarvan hij ooit zou houden zou sterven, dankzij hem. Jammer genoeg had hij een groot hart met veel liefde om te geven. Zouden er nog zo veel doden moeten vallen? “Ik weet dat je het waarschijnlijk niet wilt, maar het is nog steeds mijn werk om het aan te bieden” Begon hij rustig, de stilte doorbrekend. “Ik kan je kruiden geven die je droomloos laten slapen voor een paar uur” Waarom hij zo hard zijn best deed voor deze bloodclanners wist hij niet, want ze waren ook niet al te aardig terug. Maar als hij geen medeleven toonde en helpte? Wie dan wel.

Onderwerp: Re: Poison My Mind do 21 mei 2020 - 11:05

_{Een tijdje lagen ze in stilte. Blijkbaar wist de ander ook niet goed wat hij zeggen moest. En zij al helemaal niet. Samen keken ze naar de sterren. Als je als buitenstaander naar hen keek, moest het er romantisch uit zien. Dat was het echter niet. Nee, bij hen allebei zat er negativiteit in hun blik; haat, verdriet, pijn. Beiden dachten ze na over alles wat ze verloren waren. Uiteindelijk werd toch de stilte doorbroken. Haar oor trok richting de kant van Acefray op. Kort knipperde ze met haar ogen na zijn aanbod. Dat klonk goed. "Hoe weet ik dat je me geen giftige shit voert," sprak ze toen met een lege grinnik. Ja, zo ging dat hier. Als je niet oplette en je de verkeerde aanboden aannam, was je dood.}

Onderwerp: Re: Poison My Mind do 21 mei 2020 - 11:28

Altijd maar weer deze vragen, hij kon er maar niet aan wennen. Hij schudde dan ook een beetje hopeloos zijn kop. Arme kinderen, arme beesten, wat hadden ze meegemaakt dat ze allemaal zo wantrouwig moesten zijn. Hoe waren ze opgegroeid? Misschien wilde hij het niet weten ook. Maar haar reactie was nog redelijk vriendelijk, waardoor hij wel een beetje hoop kreeg. “Nou mevrouw, als de goedheid van mijn hart niet genoeg is” Plaagde hij zacht. “Dan maak ik voor ons beiden een stapeltje kruiden en jij mag kiezen welke jij wilt, dan eet ik de andere op en dan komen we samen wel de nacht door” Ja, hij zou ook wel willen slapen nu. Dat klonk niet verkeerd.

Onderwerp: Re: Poison My Mind zo 24 mei 2020 - 12:24

_{De ander nam haar opmerking niet beschuldigend aan - zo was hij ook niet bedoeld. Met lichte ergernis (op een soort positieve manier?) in haar ogen keek ze naar de ander, toen hij begon over de goedheid van zijn hart. Alsjeblieft, van goedheid in je hart kwam alleen narigheid. Met opzet of zonder, altijd ging 't wel mis. Zijn aanbod klonk.. Redelijk. Al kon het altijd zijn dat meneer het niet erg vond om zo'n risico te nemen en het erop zou wagen dat hij misschien zelf dodelijke plantjes zou eten. Misschien was hij wel suïcidaal na het verliezen van Sinclaw, who knows. Maar na even nadenken haalde ze haar schouders op. Whatever, ze zou het vanzelf wel zien right? "Oké, sure." Met een zucht kwam ze overeind. "Waar vinden we je kruiden?" Ja, als hij haar ging helpen, zou ze hem dan wel weer helpen met zoeken. Niet omdat ze vond dat ze het hem verschuldigd was, maar eerder omdat ze hier anders maar zou liggen en daar was ze eigenlijk te onrustig voor.}

Onderwerp: Re: Poison My Mind