Somewhere between sorrow and bliss

If you don't know where you want to go,
then it doesn't matter which path you take

Ze was zo lang weg geweest. Dat wist ze nu ondertussen. Ze had zo lang geslapen. Maar dat betekende een ding dat ze wel wist, haar siblings waren zo veel verder in training dan zij. Ze zou tot ze elder van ouderdom zou worden apprentice blijven. Ja, dat was nu wel het vooruitzicht, tenminste als je het aan haar vroeg. Dus was er maar een ding op. Snel een mentor krijgen en trainen. Ja zo heette het, dat wist ze, dat had ze gehoord. Alleen probleem, er was geen leader en Cobra was niet een kat die ze moest aanspreken, dat hadden haar siblings haar verteld. Dus was het maar aan haar om zelf een mentor te zoeken? Oke, dan deed ze dat. Met een semi rustige houding, ook al bonkte haar hartje heel hard, stapte ze op een grote kater af die zeker wel rook naar haar mama's geur. Dus dat was een shadowclanner, geen bloodclanner. "Hallo, wilt u mijn mentor zijn?" De vraag kwam uit het niets, maar Serpent had nou niet echt skills gekregen in sociale contacten. Dat deed een coma met je.

@Inkspots first

Een gaap van stress kon hij niet onderdrukken terwijl hij rustig aan de rand van het kamp zat. Hij kon het niet helpen, hij kon het niet onderdrukken, het was gewoon zo. De stress die door zijn lichaam gierde, zoals bij iedere ShadowClanner hier in het kamp. Hij kon alleen maar hopen dat de kittens hier niet ingeprint zouden worden met de geur van BloodClanners, dat ze zouden denken dat dit de norm was en zouden ze deze geur misschien nog wel gaan missen ook in de tijd dat ze zouden gaan opgroeien. Het was misselijkmakend om te denken dat dit kon gebeuren. Dat kittens zich zouden gaan focussen op de bloodclanners die hier waren en misschien ook wel mee zouden willen gaan naar bloodclan omdat ze hun als de echte bewoners zouden zien. Een rilling ging even door zijn lichaam heen bij de gedachte, waarna hij zijn kopje schudde. Nee, niet goed om daar over na te denken. Heel erg slecht plan. ”Hallo, wilt u mijn mentor zijn?” hij werd compleet uit zijn gedachten gehaald door een jonge stem die zijn oren bereikte. Hij knipperde even verbaasd terwijl hij naar de jonge apprentice keek en zijn kopje even iets kantelde. Oh. Serpentpaw. Die in een coma had gelegen. ”Mentor waar in lieve schat? Ik kan je zo leren hoe je katers moet op pikken hoor, of poezen. I don’t judge.” sprak hij met een knipoog en een grinnik in zijn stem. Want zeg nou even zelf. Wie wilde nou vrijwillig de meest flirterige kater als haar mentor? Goed, ze kende hem dan misschien nog niet zo goed, maar… ja. Het was wel een dingetje.

Ɓσ

It's no use going back to yesterday

Ze kauwde iet wat op haar wang, starend naar de kater voor haar. Hij leek wat verbaast maar.. Snapte hij dan niet dat ze hem met een hele goede rede had uitgekozen. Ze had gehoord van zijn naam, ze wist dat hij een stom stuk sukkel was. Hoe meerdere she-cats hem dan leken te noemen. Dus dat moest vast betekenen dat hij echt wel wat tijd had voor een apprentice. Zeker een kleine onschuldige she-cat zoals zij was. Toch? Met grote groene ogen keek de kat op naar de warrior die tegen haar sprak. WAs dat .. een grapje? Ze knipperde even iet wat onzeker voor ze haar kop schudde. ”Ik wil dat u mij leert warrior te zijn.” Miauwde ze haar borstje iets vooruit stekende. ”Ik heb veel gemist.. Dus wil graag snel bijleren. Ik wil niet voor altijd apprentice zijn.” Miauwde ze zacht en glimlachte even naar hem. Hopende dat hij haar wel wou helpen, dat hij het zou snappen toch? Daarnaast, waarom zou zen u aan katers of poezen moeten denken? Ze liep vreselijk achter, ze moest alleen aan zichzelf denken nu!

because I was a different person then

xoxo

De poes voor hem staarde gewoon naar hem. Was ze gewoon een jonge fan? Had hij fans? Was dat het? Daarom wilde ze hem vast hebben, dan kon hij haar de kneepjes van het vak leren natuurlijk. Hij was daar natuurlijk wel de professional in. Want laten we eerlijk zijn, waarom wilde ze hem als mentor hebben voor alle andere dingen? Toen hij daarom ook voor de zekerheid uit sprak voor wat ze een mentor wilde hebben, voor de liefde, knipperde de poes even onzeker en schudde ze haar kopje even. Huh? Niet? Maar dat kon toch nog maar één ding betekenen..? ”Ik wil dat u mij leert warrior te zijn.” Zijn mond viel zowaar open van verbazing. Iemand die wilde hém als mentor? Om warrior te worden? De meest niet serieuze kater van de clan? Dat was nog eens iets wow. Hij was het wel gewend dat Acorn hem apprentices aan wees, hij had er al twee, maar dat iemand naar hém stapte om hem als zijn of haar mentor te krijgen.. was iets nieuws voor hem. ”Ik heb veel gemist.. Dus wil graag snel bijleren. Ik wil niet voor altijd apprentice zijn.” klonk er zacht waarna ze naar hem glimlachte. Oké.. dan weer. Waarom hij? Waren er niet veel meer capabele warriors die die taak konden oppakken. ”Waarom wil je mij dan?” vroeg hij met opgeheven wenkbrauwen aan de poes. Hij was tenminste eerlijk, hij zou niet liegen om dat soort dingen. ”Ik bedoel, ik vind het super tof dat je me wilt en ik ben echt super flattered dat je aan mij denkt maar… ik sta nou niet bekend in de clan als de meest hardwerkende warrior.” sprak hij tegen haar met een fronsje op zijn gezicht.

Ɓσ

It's no use going back to yesterday

Iet wat ongeduldig kneedde de kattin de harde ondergrond onder haar poten. Snapte hij nou niet dat ze hem juist gekozen had. Ze had wel snel opgelet. Hij was juist de kater die ze niet aan moest spreken volgens de meeste. Wat betekende dat er vast niet naar hem geluisterd zou worden als hij zei dat ze gek was ofzo.. Dan zou het een streepje voor zijn voor haar. Dat was haar hele plan. Maar hij verpeste het met nu al vragen stellen. Met een eigenwijze blik in haar ogen keek ze op naar de kater. ”Ja dat weet ik.” Zei ze zonder aarzelen en stapte nogmaals naar hem toe. Haar kopje hoog en trots. ”Daarom kan jij mij veel bijleren zonder dat katten jou vragen gaan stellen.” Ze grijnsde even trots op haar eigen gedachtengang en kantelde haar kopje. Geen nee aanvaarden. ”Wanneer beginnen we?”

because I was a different person then

xoxo

Hij wist niet goed wat hij met deze apprentice voor zijn neus aan moest. De poes wilde hem als mentor. In een periode zoals deze. Waarin ze het kamp niet konden verlaten en hij de meest niet serieuze kater ooit uit de clan was. Maar de poes leek haar zinnen echt op hem gezet te hebben. Oh nee! Vertel hem nou toch niet… dat ze verliefd op hem was? Hij voelde zich gevleid, echt waar. Maar.. Ze was toch echt nog wel te jong voor hem hoor! Dat kon toch niet? Wat voor andere reden kon er zijn dat ze hem persé als een mentor wilde hebben? ”Ja dat weet ik.” klonk er zonder aarzelen van zijn pleidooi af, waarna ze een stap dichterbij hem zette. ”Daarom kan jij mij veel bijleren zonder dat katten jou vragen gaan stellen.” Huh? Waarom zouden katten hem geen vragen gaan stellen?? Hij was toch super approachable en super sociaal, snik snik. En dan nog niet eens vergetend dat hij er nog prachtig uit zag ook! ”Wanneer beginnen we?” Meende je deze? Had hij zojuist een… een derde apprentice erbij gekregen? Twee waren er niet genoeg? Een zucht gleed over zijn lippen heen, waarna hij naar de jonge poes keek. Goed, ze was gedreven. En hij zou haar waarschijnlijk verpesten. ”Goed dan.” sprak hij toch dan maar uiteindelijk. Hij moest haar toch wel een beetje belonen voor bij haar standpunt te blijven staan, dat deed hij immers ook! ”Maar trainen gaat nu…. Een beetje lastig. Dus het is vooral theorie tot er een betere oplossing komt.” sprak hij even terwijl hij met zijn oren draaide. Hij kon moeilijk met haar gaan jagen… of gaan vechten. Naja, vechten kon nog wel maar niet zoals hij het wilde dat het kon. Zucht.

Onderwerp: Re: Somewhere between sorrow and bliss