It hurts like hell

Onderwerp: It hurts like hell wo 6 mei 2020 - 23:01

Well, there he was
a falcon among crows.

Grommend keek de kater voor zich uit. Starend naar de katten die hen hadden overgenomen. Overgenomen terwijl hij niets had kunnen doen. Overgenomen terwijl hij ziek had liggen zijn. Dit was het meest genante wat hij ooit in zijn leven had kunnen meemaken. En nu lag hij hier, hij kon niets doen, behalve staren naar de katten die helemaal niets meer zeiden. Staren naar de katten die hem vast zagen als mislukkeling. Starend naar iedereen zodat hij niet naar zichzelf hoefde te kijken.

Al dat gestaar deed een ding goed tenminste, hij zag Fuzzy vanuit zijn ooghoek en kwam snel omhoog. Zijn zusje moest niet alleen zijn, niet hier. Wat als haar ook wat overkwam, net zoals moeder. Snel stapte hij naar de kat toe en plaatste zijn staart voor haar borst. "Waarom ben je alleen Fuzzy.. wat als.. die monsters met je willen Furball." Miauwde hij bezorgd, neerkijkend op Fuzzypaw.

@Fuzzypaw first

Onderwerp: Re: It hurts like hell do 7 mei 2020 - 23:52

Oh ze was zo bang. Bang dat iedere kat die hier liep uiteindelijk haar iets zou aan gaan doen. Ze had zo weinig katten waar ze op kon bouwen, waar ze zich veilig mee voelde. Haar mentor, Sequiastripe, haar siblings en mama… maar mama was nog steeds herstellende van de aanval van Sinclaw, dus die wilde ze niet teveel… belasten. En haar siblings wilde ze ook niet teveel belasten. Die hadden het ook moeilijk, als ze daar ook nog veel tegen ging zeuren… Ze wilde niet nog meer stress leggen op haar broertjes en zusjes… Ze draaide haar oren wat naar achteren terwijl ze zichzelf wat meer af zonderde van de groep. Aan de rand was het veilig toch? Aan de rand bleef het veilig toch? Daar zouden ze haar toch niet tussen uit pikken? Nerveus sloeg ze wat met haar staart, haar lichaam ingetrokken. Onderdanig. Ze was onderdanig. Pak haar er nou niet uit. Toen haar broertje in het zicht kwam en haar kant op leek te gaan ontspande ze iets, maar je wist maar nooit wat er zou gebeuren. Er kon altijd nog iemand uit de BloodClan komen om hen iets aan te doen, net zoals bij mama. Maar StarClan, wat was ze blij om haar broertje te zien. Zelfs toen hij zijn staart tegen haar borst legde. Gelukkig schrok ze er niet van, zoals ze wel bij Chillypaw had gedaan toen. ”Waarom ben je alleen Fuzzy.. wat als.. die monsters met je willen Furball.” klonk er bezorgd van haar broer af, die met zijn blauwe ogen op haar neer keek. Ze draaide even nerveus met haar oren, voordat ze begon te stamelen. ”Uhm.. ik dacht dat… dat ze me hier niet zo snel… snel zouden uitkiezen.. voor iets.” sprak ze zachtjes, waarna ze naar de grond keek. Was ze niet voorzichtig genoeg? Moest ze nog voorzichtiger zijn? Misschien moest ze maar beter in de apprentices den blijven dan voorlopig? Maar daar zat ze opgesloten en kon ze al helemaal niets doen… ”Sorry…” sprak ze zachtjes terwijl haar oren naar haar nek gingen en ze haar kopje iets liet hangen, waarna ze deze voorzichtig tegen haar broer aan legde. Al die tijd probeerde ze om haar siblings niet bezorgd te maken en nu deed ze juist het tegenover gestelde.

Onderwerp: Re: It hurts like hell za 9 mei 2020 - 0:05

Well, there he was
a falcon among crows.

Bezorgd keek hij neer op Fuzzy, niet beseffend dat hij haar mogelijk zou kleineren. Hij wou haar gewoon beschermen. En dus trok hij de kattin wat dichter in zijn witte pluis. ”Geen sorry zeggen pannenkoek.” Miauwde hij liefkozend. Zeker in deze momenten besefte de kater zich maar wat goed dat familie het enige was wat hij nog had, De enige die hij nog kon vertrouwen. Dus hij zou geen enkel familie lid kwijt raken, zeker niet zoals hij hun moeder bijna was kwijtgeraakt. Nee, hij zou elke straf, elke pesterij, alles wat op zijn siblings gemunt was zelf op zich nemen. Daar was een grote broer voor en dat zou hij altijd op zich nemen. ”Zusje, je zit in een hoekje te bibberen. Die monsters vreten op angst.” Hij draaide zijn kop naar de hare en duwde zijn poot op om haar kin omhoog te duwen. ”Kijk naar me Fuzzy.” Sprak hij zachtjes. ”Jij bent een van de meest sterke, coole en mooie poezen die hier rondloopt. Draag jezelf met zekerheid. Dan zullen ze een stuk minder snel je komen martelen.” Hij sprak haar zachtjes toe, hopende dat de woorden waarheid waren. Hij maakte zich zorgen dat ze nu als ongelukkig duifje zat, perfect prooi voor laffe wezens. Maar misschien was een zelfverzekerde blik net zo gevaarlijk, wat als ze haar ziel wouden breken… Nee, dat zou hij niet toelaten. Dan zou hij er zijn om haar te beschermen. Dat beloofde hij zichzelf.

Onderwerp: Re: It hurts like hell do 28 mei 2020 - 16:44

Fuzzypaw

I'm looking over my shoulder, as paranoid as a criminal

Ze wist niet waarom ze opeens vanuit meerdere hoeken gepakt werd. Hoarse was ook harder dan dat ze dacht dat hij zou zijn. En het enigste wat ze kon doen was verontschuldigen. Sorry zeggen voor wat ze deed, wat inmiddels meer een automatisme was geworden dan dat ze ooit had gedacht. Ze was eerst zo hyper geweest, zo vriendelijk en blij. Daar leek niets meer van over te zijn, allemaal weg gevaagd vanaf het moment dat haar moeder bloederig het kamp in werd gebracht door Inkspots en Carameltwirl, toen ShadowClan werd overgenomen door BloodClan. Dat was het moment geweest waarin alles wat ze was geweest, weg gevaagd was. Ze werd meer in de zachte witte vacht van haar broer getrokken, wat ze gewoon liet gebeuren. Niet dat ze het anders ook had geweigerd, maar dan had ze zich eerder in de vacht van haar broer gestopt. ”Geen sorry zeggen pannenkoek.” klonk er liefkozend van haar broer af, terwijl ze haar kopje meer tegen haar broer aan drukte en haar gouden ogen sloot. Ze hield er van om bij haar siblings te zijn, zelfs als ze nu zo angstig was dat ze niet meer zeker wist wie ze wel of niet kon vertrouwen. Of dat haar siblings nog leefden. Momenten als deze koesterde ze. ”Zusje, je zit in een hoekje te bibberen. Die monsters vreten op angst.” klonk er van haar broer af, waarna ze beweging voelde en een poot onder haar kin, waardoor ze haar ogen opende, maar de blik van haar broer ontweek. Het was beschamend, ergens. ”Kijk naar me Fuzzy.” klonk er, waardoor haar gouden ogen voorzichtig naar de blauwe ogen van haar broer gingen. ”Jij bent een van de meest sterke, coole en mooie poezen die hier rondloopt. Draag jezelf met zekerheid. Dan zullen ze een stuk minder snel je komen martelen.” haar ogen werden even groot bij het laatste woord. Ze wilde niet gemarteld worden! Haar onderlip trilde iets, waarna ze haar ogen weer afwendde en haar kopje tegen Hoarse aan duwde. ”I-ik… ik probeer het m-m-maar…” kwam er trillerig uit haar bekje, ze kon het gewoon niet. Ze was bang, nooit eerder zo bang geweest. Ze werd er constant mee geconfronteerd dat BloodClan haar siblings of mama iets zou aan doen als ze niet zou luisteren. ”Het l-lukt gewoon n-niet…” sprak ze hulpeloos tegen haar broer. ”Ik ben niet c-cool… of s-stoer.” kwam er amper hoorbaar uit.

Ɓσ

Onderwerp: Re: It hurts like hell vr 5 jun 2020 - 18:47

If this is the last decision I can ever make

Oh Fuzzy.. Waarom had hij dit niet eerder gezien.. Ze sprak zo zwakjes en hij wou haar het liefst omhelzen. Tegen hem aan opsluiten. Waarom was ze zo.. wat was er met haar gebeurd dat ze zich nu zo minimaal voelde.. De woede borrelde onder zijn huid terwijl hij dacht aan alles dat er met haar gebeurd kon zijn. Snel duwde hij zichzelf dichter tegen haar aan en gaf haar een zachte lik over haar wang. ”Dan blijf ik vanaf nu dicht bij jou in de buurt. Tot je je coolheid weer terug hebt gevonden oke.” Mauwde hij liefdevol naar zijn zus en trok haar veilig tegen zich aan. Niets zou haar meer overkomen. Hij zou vechten, moorden en sterven voor zijn familie. Voor zijn Fuzzy.

at least it is my decision

xoxo

Onderwerp: Re: It hurts like hell di 9 jun 2020 - 16:15

Waar de dood eerst zo ver weg had gevoeld, was het nu zo dichtbij. Het was zo dichtbij dat ze het voelde. BloodClan teisterde hen als een plaag die ze nooit had gewild. Ze verzorgden alleen maar dood en verderf in de clan. Niets anders, alleen maar dat. BloodClanners wilden je alleen maar verpesten en het enige wat ze kon was zo ver mogelijk van hen verstoppen tot ze haar niet meer uit zouden gaan kiezen. Hoarse duwde zichzelf meer tegen haar aan, waarop ze genietend haar ogen sloot. Haar broer was iemand die ze kon vertrouwen, die haar geen pijn deed. Die niet over zou gaan stappen naar BloodClan, zoals sommige katten dat wel hadden gedaan binnen de clan. Dat kon hij niet doen, want dat betekende ook dat hij tegen mama zou zijn. En Hoarse zou nooit tegen mama zijn. ”Dan blijf ik vanaf nu dicht bij jou in de buurt. Tot je je coolheid weer terug hebt gevonden oke.” klonk er liefdevol van haar grote broer af, waarop haar kleine lichaampje weer tegen zijn veilige lichaam aan getrokken werd. Ze knikte langzaam terwijl ze haar kopje tegen het lichaam van haar broer aanlegde. ”Ik hou van je, grote broer.” fluisterde ze zachtjes in de vacht van hem. Ze was veilig hier, haar kleine lichaampje was veilig hier. Want haar grote broer zou haar beschermen van de katten uit BloodClan.

Onderwerp: Re: It hurts like hell