New territory, come son

<sub>Dit was niet volgens plan gegaan. Net was Griffith gewend geraakt aan zijn plekje in het Bloodclan kamp, was hij de geluiden gaan herkennen, had hij de routine geleerd. Maar zijn mooie wereld was ineens in duigen gevallen toen ze onverwachts werden meegenomen naar deze plek. Shadowclan territorium werd het genoemd. Griffith was doodsbang voor de boskatten geweest. Chawl had hem bij hun eerste ontmoeting verteld over clankatten die in het bos leefde, en Griff zijn standpunt net was nog even onveranderd. Leven in een bos klonk onaantrekkelijk. Bovendien waren bossen in verhalen áltijd gevuld met enge monsters die je zou moeten verslaan, anders aten ze je op. Hij had de hele weg gehuild en alle kittens hadden hem uitgelachen. Hij was speciaal meegegaan met Chawl omdat hij niet dood wilde en geen rogue wilde worden. Rogue zijn betekende dat hij zelf had moeten jagen en dat kon hij helemaal niet. Bovendien zou hij dan helemaal alleen wonen..

Cobra en een groepje katten die Griffith nog nooit had gezien hadden een plan opgesteld en ze waren vertrokken. Het bos was mogelijk nog enger, zó eng had hij in zijn wildste dromen niet kunnen bedenken. Het was zo donker dat hij nauwelijks meer dan een halve staartlengte voor hem kon zien. Elk eng monster ooit zou in dit bos moeten leven. Het stonk er zelfs en toen ze het kamp waren binnengevallen begonnen katten te vechten. Verstijfd van angst was hij in elkaar gedoken, verstopt tegen de kamp wand aan totdat het voorbij was. Griffith had de rest van de week nachtmerries gehad. Shade was Cobra’s mate en mogelijk nóg enger dan Cobra, nou ja .. bíjna. Nog steeds was Griffith bang dat hij in steen zou veranderen als de zwarte elite leider hem recht aan zou kijken. Misschien had hij dat liever want toen hij had gezien wat Shade Bloodpaw had aangedaan had hij het helemaal niet meer.

Tenslotte was het dan toch tijd om de training op te pakken. Griffith las nog steeds in zijn nest in de apprentice den, omringd door bloodclan nesten en shadowclan nesten. Hij tuurde over de rand heen of hij Chawl al kon zien. Ze zouden vandaag op pad gaan samen en hoewel dat idee in theorie het leukste was wat Griffith kon bedenken, was de executie minder. Dat zou betekenen dat hij daarheen moest. Naar buiten. Het bos in waar de monsters waren. Nee.. hij bleef wel hier zitten. In zijn nest. Veilig.</sub>

_{Uiteindelijk verscheen de grote gestalte van zijn pleegvader waardoor Griff iets dieper zijn nest in dook. Aarzelend bleef hij achter toen Chawl hem riep en vervolgens zich omdraaide. Zijn stem was niet boos geweest en zijn ogen vriendelijk, dat kon hij nou niet zeggen van een groepje apprentices die hem spottende blikken toewierpen. Voorlopig zou hij zijn heil maar moeten vinden buiten de den. Hij kon Chawl vast wel overtuigen over de ernst van de situatie. Griff sprong uit zijn nest en haalde zijn mentor in. "We kunnen niet naar buiten gaan!" Hijgde hij tenslotte terwijl hij zijn mentor de weg versperde. "Het bos is te donker er kunnen daar monsters zitten!"}

_{Chawl zag duidelijk de ernst niet in van de situatie. ‘Wélke monsters?’ vroeg hij! “In de verhalen gaat de moedige krijger altijd naar een donker bos om zijn vrienden te redden. Maar in dat bos komt hij monsters tegen zo donker als de nacht, zo groot als een berg, zo sterk als honderd honden!” Griffith slikte, rugharen overeind van schrik. “In donkere bossen komen altijd enge dingen voor. In élk verhaal. U zei zelf dat clankatten in bossen leven, maar in bossen gebeuren altijd naargeestige zaken.” Legde hij nog verder uit met een uiterst serieuze ondertoon. Hij was altijd blij geweest dat het bloodclan kamp niet in een bos lag. Deze katten die onder de bomen leefde waren anders dan hen. Fout. Monsters. Ze leken alleen maar op hen maar ze waren niet hetzelfde.}