[Healer Ritual] Dear universe

Spark drukte zijn oortjes in zijn nek terwijl hij naar buiten stapte. De koele wind van de ochtend begroette hem, en hij voelde hoe de zon een poging deed zijn vacht te verwarmen. Het was alsof hij nog nooit eerder bewust was geweest van al deze dingen, alsof het altijd maar achtergrondgeruis was geweest tot nu. Waarom het nu allemaal door begon te dringen wist hij niet. Misschien uit een innerlijke angst dat vanaf vandaag alles anders zou zijn en dat de kleine dingen in de wereld voor hem verloren zouden gaan. Dat dit een moment was wat hij nooit zou kunnen herleven. Op dezelfde manier hoe een vuurvliegje zijn licht doofde net wanneer je het tussen je pootjes te pakken krijgt, en daarna nooit meer op dezelfde manier brandde. Wat als de wind en de zon ook anders zouden zijn? Zoals ook de manier hoe zijn tribegenoten, familie en vriendjes naar hem keken anders was. Dat was ook allemaal in één moment gebeurd, de toekomst voor hem was even onzeker als dat. Hij draaide voor een laatste keer zijn kop om richting de opening van de grot en voelde tranen in zijn ogen opwellen. De kleine bengaal was opgespleten door verschillende emoties, maar ze waren niet allemaal slecht, al was het merendeel dat wel. Hij was bang voor de veranderingen die zouden komen. Hij was bang dat zijn familie en zijn tribe, die ook familie was voor hem, niet meer van hem zouden houden. Want de boze blikken en boze woorden van de eerste dag speelden nog steeds in zijn kleine kopje. En kleine, kleine Spark was nog te jong om ze niet persoonlijk op te vatten. De tranen rolde over zijn wangen, maar zijn ogen gingen van honing naar barnsteen. Ze werden hard en een zekere vastberadenheid kwam erin. De vonk waarna hij was vernoemd nam licht terwijl hij zijn lichaam omdraaide en begon met de reis naar de hoogste berg.

Hij zou ze laten zien dat hij kon worden wat ze wilden, hij zal iedereen trots maken op hem. Hij zal de Tribe of Endless Hunting trots maken want hun hadden hem uitgekozen om dit te doen. Hun geloofde in hem… en hun zaten niet fout. Want ergens voelde hij trots, ergens voelde hij een brandend verlangen om dit te doen en het goed te doen. Hij wist niet hoe, maar misschien zou dat nog komen, misschien wist Skyteller en Starteller ook niet hoe. De jongen schudde zijn kop en stapte door, zijn vlammen niet gedoofd laten worden door de vele onzekerheden die hem teisterde. Hij moest wel. Eerst had hij gewacht tot Starteller terug zou komen, had hij dit enkel als een tijdelijk iets gezien. Maar dat was niet zo… Starteller was gevonden en ze was gestorven voor de ogen van haar kinderen. Van Wren… Hij slikte zijn schuldgevoel weg, het vreemde gevoel dat hij meer had moeten en kunnen doen om haar te helpen. Dat als er iets anders was gelopen dit nooit was gebeurd en Starteller nog zou leven. En hij… hij zou dan gewoon nog Prey Hunter to-be zijn, of misschien wel Healer to-be. Dat zou leuk zijn geweest, om samen met Starteller te gaan leren en oefenen. Een rauwe steek van verdriet bracht hem tot stilstand terwijl zijn snikken luider werd. Hij voelde het allemaal zo diep, hij leefde allemaal zo mee. Natuurlijk wilde hij iedereen trots maken en dat zou hij ook doen, daar was hij zeker over. Maar waarom moest Skyteller, Orchid en nu ook Starteller dood zijn? Het concept dood was nog zo vers voor hem maar het had nu zo’n zware impact op het kleine mannetje gemaakt. De dood was zo permanent en eng. En in de laatste tijd waren er veel sterfgevallen in de positie die hij nu moest gaan opvullen. Maar het ergste was gewoon dat hij iedereen zo miste. Hij miste de kruidenspelletjes, hij miste zijn mentor. Wat hij ervoor zou geven om haar alles te vertellen, om te horen of ze tevreden met hem was… Maar dat kon niet. Zelfs hij, zelfs nu, kon dat niet. Dus was er niks anders op om zijn zware pootjes op te tillen en door te gaan, nu de berg op.

Hij was alleen gegaan. Ondanks dat hij wist dat er katten met hem mee zouden gaan, was hij toch alleen gegaan. Hij had Day kunnen vragen, zijn vader of zijn vrienden. Maar Spark had een overwelvende behoefte gehad om alleen te zijn hierin. Om echt te zijn hierin, om deze reis al huilend te mogen maken zelfs al was het slecht om zo openlijk emotioneel te zijn. Want straks zou hij terugkomen in de grot en dan mocht dat niet meer. Dan moest hij stoer zijn en een goede Healer. Nu nog eventjes niet. Hij had het nu tegen een van zijn vrienden vertelt, zodat deze het door kon vertellen aan zijn papa en chief wanneer hij goed en wel het gebied in was gekomen. De klim was niet makkelijk, zelfs al had hij hem al een paar keer gemaakt. Nu zonder de rest van de tribe erbij raakt de ijskoude wind hem nog erger. Hij moest moeite doen om niet weg te waaien, en zijn dunne kittenpelsje was nog lang niet dik genoeg om hem te beschermen. Het was koud en deed zeer, toch dreef zijn gedachte weer weg naar wat hij zou moeten doen. Het engste was nog om de lichamen die er lagen onder ogen te komen, hij was bang om te zien hoe zijn oude familie er nu uitzag, nu er enkele nachten overheen waren gegaan. Een volwassen kat zou dit ritueel met respect en logica kunnen aanzien, maar hij was nog maar acht moons, en had simpelweg die capaciteit nog niet. Hij had dit ritueel waarschijnlijk ook helemaal niet gedaan als het niet aan Skyteller had gelegen. Hij had met de oud leader gesproken, iets wat heel gek was. Want ineens stond hij daar, zonder waarschuwing, en hij had hem vertelt dat deze keuze goed was. Dat hij dit zou kunnen doen, dat het geen foutje was. Ze hadden besproken wat de volgende stappen waren, waaronder dit ritueel er een van was. En hij had tegen hem kunnen terugpraten over wat hij graag zou willen doen. En Skyteller had verteld dat zijn idee goed was. Hoewel hij enorm emotioneel was geweest bij het wederzien van de ander, had het hem gevuld met motivatie om door te gaan. Want hij nu goedkeuring gehad van iemand die hij immens respecteerde, die voor hem de ultieme leider was geweest. Maar ook zijn ideeën waren geaccepteerd geweest, iets wat zijn onzekerheid iets had laten smelten. Het had hem deze stap durven te laten nemen, en ook stiekem wat moed laten krijgen voor de toekomst. Om daar te komen moest hij wel zijn nieuwe naam krijgen.

In zijn hoofd herhaalde hij wat er allemaal zou gebeuren. Wat hij allemaal zou moeten doen, waardoor hij ook oog kreeg voor zijn ondergrond. Hij moest een steen meenemen naar boven, dat was belangrijk. Al wilde hij liever een steen meer bovenaan vinden, dat scheelde voor hem sleuren. Uiteindelijk vond hij er eentje die aan al zijn wensen voldeed, maar voornamelijk eentje die hij heel mooi vond. Voorzichtig klemde hij deze tussen zijn kaken en liep snel weer door, bang dat het moment waarop hij rusten de vermoeidheid van de reis tot hem zou doordringen. Zijn pootjes branden en zo ook zijn longen. Zijn ogen waren droog en prikkelde door de tranen van eerder, maar hij liet het hem niet tegenhouden. Het moest wel, dit moest wel. Zoals papa zei, hij moest sterk zijn, en dat zou hij nu doen ook. De zon was al hoog de hemel in geklommen toen hij eindelijk te top bereikte. De smaak van bloed vulde zijn mond toen hij zwaar ademend zijn rust probeerde te herpakken. Een combinatie van een veel te snelle klim en de dunne lucht zorgde ervoor dat hij duizelde, maar nog altijd brandde zijn ogen sterk. Kort legde hij de steen voor zijn pootjes en dwong zichzelf om weer helder te worden, iets wat geleidelijk aan weer kwam. En hoewel hij zichzelf had beloofd om niet te kijken, vond zijn blik meteen de drie lichamen waar hij zo bang van was geweest. Het idee had hem nachten lang wakker gehouden, maar nu hij ze zo zag, voelde hij een kalmte. Natuurlijk was hij nog steeds nerveus, en hij zou er ook zeker niet te dichtbij in de buurt komen. En het maakte hem ook nog steeds verdrietig, maar ze waren geen monsters. Ze waren niet meer precies zoals ze horen te zijn… en die vervreemding vond hij wel prettig. Al merkte hij toch dat hij een brok moest wegslikken toen hij weer wegkeek. Hij vertelde zijn steen dat deze op hem zou moeten wachten en liep toen naar voren, een beetje misplaatst als klein pluisje op de top van de wereld.

“Mijn naam is Spark that starts Wildfires” Hij wist helemaal niet wat hij moest gaan zeggen, maar hij had besloten dat voorstellen net zo beleefd was om mee te beginnen. “En jullie hebben mij gekozen om de volgende Healer te worden” Vervolgde hij, iets ongemakkelijk maar ook met een zekerheid in zijn stem. Hij was gekozen, dit was zijn plek. Zijn houding groeide terwijl hij kort zijn ogen sloot en zijn rug rechtte. Zijn kopje iets omhoog de lucht in en zijn staart als een wimpel meespelend in de wind. Een rust overkwam hem, alsof al het enge weg werd gehaald nu het werkelijk serieus werd. Alsof stres alleen kon bestaan in momenten die niet zo doorslaggevend waren als deze. En nu zo, alleen met de hemel, voelde hij zichzelf misschien toch een beetje stoer. En was hij misschien toch een beetje trots op zichzelf. Hij opende zijn ogen weer en vervolgde. “Tribe of Endless Hunting, als het kan dan ben ik er nu klaar voor, om de rang van Healer op me te nemen” Klaar was een groot woord, maar hij was er mee tot termen gekomen, en hij stond hier nu, zei dat niet genoeg? Hij was nu bereid om de stap te nemen en een nieuwe naam te dragen. “Alvast bedankt voor het luisteren..”

De kleine kater had zijn woord gedaan en er was niks anders meer te doen dan wachten. Te wachten op het moment waarop alles duidelijk zou worden gemaakt. Zijn leven was in de afgelopen tijd een orkaan geweest die om hem heen raasde, die hem van hot naar her gooide en hem tegen bergen en bomen aan sloeg om hem de adem te ontnemen. Zijn leven was uit zijn controle gevlogen en enkel de schade leek werkelijk tot hem toe te behoren. Hij verwachtte, hij hoopte, dat zijn voorouders hem nu in het oog zou trekken en hem de kans zou geven alles vanuit de rust en blauwe hemel te bekijken. Dat hij in plaats van met enkel de gevolgen nu even wist wat er komen zou. Dat hij niet enkel hoefde te reageren op wat hem in de schoot werd geworpen. Hij wilde het zo graag goed doen. Hij wilde zo graag dat iedereen geholpen zou worden. Ook hij voelde veel pijn en hij rouwde nog enorm om alle gebeurtenissen die hadden afgespeeld. De dood was zo’n nieuw onderwerp voor hem en toch meteen gelinkt aan de rang die hij nu op zich moest nemen. Hij vreesde dat er een fout was gemaakt. Dat ook hij enkel een tekortkoming zou zijn. Op de manier hoe hij ook niet genoeg was voor zijn pleegmoeder, zijn vader, vaderfiguur en zijn biologische moeder. Niemand wilde hem echt, en als ze hem al wilde moest hij alles wat hij was verbergen en wegduwen. Moest hij anders worden. Zouden zijn voorouders dat ook van hem vragen? Onzekerheid kroop via de stenen zijn poten binnen en beet aan zijn botten. Vloeide in zijn lichaam samen met de kou die hij nog niet kom afweren met zijn jonge lichaam. Wat als hij weer niet genoeg zou zijn?

Maar deze vraag werd doorbroken door de wind en het instinctieve gevoel van niet langer alleen te zijn. Hij twijfelde kort, hielt zijn adem in van angst en verwachting. Maar de wind vroeg niks van hem. Nee het streelde langs zijn kop zoals familie dat deed. Hij sloot zijn ogen, ademde uit en accepteerde deze troost. Tranen welde op in zijn barnstenen ogen al kon hij niet zeker zeggen dankzij welke emotie. Het was gewoon overwelmend. De onzekerheden en de verandering. Maar ook het plotselinge besef van verantwoordelijkheid. Het besef dat hij dit zowel alleen moest doen als dat katten ver voor hem nog wilde helpen en steunen. De wind gaf hem warmte, een troost in hun omhelsing. En toen hij zijn ogen weer opende zag hij de sterren helderder en dichterbij als ooit te voren. De hemelsbeelden lieten zijn pels weer opbranden in koude vlammen. En durfde te zweren dat hij hun hoorde. Dat hij hoorde dat ze hem zouden helpen. En deze stem, een die hij eerst had kunnen afschrijven als zijn eigen wensen en innerlijk monoloog werd sterker. Werd meer eigen. Het was een fluistering van buitenaf. De tranen gleden nu over zijn wangen terwijl hij zijn naam hoorde.

Teller of Withering Fire.

Hij wist dat hij een nieuwe naam zou krijgen maar hij had niet geweten dat dit zo veel effect op hem zou hebben. Dat een naam zo veel betekenis kon dragen was ook voor hem nog onbewust. Hij was Spark that Starts Wildfires. Hij was vernoemd naar de vlammen in de ogen van zijn moeder op de dag dat ze hem achterliet. Zijn pleegmoeder noemde hem Rise of the Morning sun. Hij was het vuur dat Coyote that stole the Fire had gestolen en voor zichzelf had genomen. En in zijn ogen lag de vonk van ambitie en een werklust die alles eraan deed om op te wellen in vlammen. Deze vlammen waren uitgegroeid tot zijn bosbrand. Noodzakelijk maar verwoestend, onverbiddelijk. Hij stond in het midden van zijn eigen vlammen. En deze nieuwe naam gaf hem een voorbode. Waar hij ooit enkel de vonk was geweest zou hij nu het volledige vuur moeten zijn. Zou hij nu moeten zorgen dat zijn vlammen branden waar hun verwoesting tot dienst was tot de tribe. Zou hij nu moeten zorgen dat hij niet door zijn eigen vuur verslonden zou worden. Gedachtes zoals deze speelde nog onder de huid, te vers en complex om nu al ontaard te worden maar er zat zo veel kracht in deze naam. Zo veel waarschuwing in diens betekenis. Het enige wat voor hem nu al duidelijk was, was dat hij een twijfel voelde om deze naam aan te nemen. Maar vooral dat hij een twijfelde voelde om Spark achter zich te laten. Om zijn oude leven achter te laten.

Hij liet de naam door zijn gedachtes echoën. Spelde de klanken woordloos uit met zijn lippen in hetzelfde ritme als die van de wind. Met iedere keer probeerde hij zichzelf los te maken van zijn kinderlijke verlangen om kind te blijven. Maar de steek in zijn hart zette hem al snel terug op zijn plaats. Want daar zag hij Skyteller, zo ver weg van hem, onbereikbaar maar dichterbij dan dat hij in eeuwen was geweest. Hij stond naast zijn botten maar toch kon hij zweren dat de healer daar stond. Hoe hij echt was geweest, levend en gezond. De tranen kwamen sneller terwijl hij op een gebroken toon probeerde uit te roepen. Maar de ander knikt enkel met zijn kop, iets wat hem tot stilte dwong. Een gebaar wat hem tot de grond van zijn bestaan liet trillen totdat hij door zijn poten zakte.

Fireteller.

De wind fluisterde voor de laatste maal de nieuwe naam, hun geschenk tot hem, en toen was iedereen weg. De wind was gaan liggen, de sterren waren terug op hun plek in de hemel en Skytellers beeld was vervaagt ondanks dat deze nog zo helder in zijn eigen geestbeeld stond. Hij was weer alleen. Een gevoel wat nog meer doordrong dan hiervoor en kort kon hij niks anders dan zichzelf opkrullen tot een klein balletje en te huilen. Te huilen door de rouw en door de opluchting. Te huilen omdat hij simpelweg nog maar een kind was dat nu een lading op zijn schouders moest dragen. Een kind dat nog geen andere manier had om deze emoties te verwerken dan om tranen te laten vallen. Lang gunde hij zichzelf echter niet deze troost. Want hij was een kater en katers huilde niet. Want hij was een healer en healers huilen niet. Hij was Fireteller, niet Spark. Spark huilde. Spark was zwak. Spark was niet goed genoeg. Maar Fireteller wel, die zou iedereen trots maken. En die huilde niet. De nieuwe vlammen van zijn naam hapte aan zijn lichaam en dwongen hem tot actie. Dus haalde hij schokkend adem van de koude nachtlucht en duwde hij zichzelf weer overeind op zijn trillende pootjes. Hij pakte de steen die hij had meegenomen op en bracht deze naar de stapel afgeschermd van de windvlagen. Sommige van de stenen waren onwijs groot, sommige wat kleiner. Afhankelijk van welke taak de healer had gehad voor ze deze rang hadden opgenomen. En soms was er een hele kleine steen tussen alle grote. Een kleine steen zoals die van hemzelf. Hij was niet de eerste nog enige die zou moeten leren rennen voor ze konden lopen. En ergens bevestigde dat de fluisters van net. Hij was niet alleen. De kleine Healer vond wat nat klei en drukte hier zijn pootje in, om hierna deze op zijn steen te leggen om een aardelijke oranje pootafdruk erop achter te laten. Zijn stap om deze berg te laten groeien, om in de voetstappen van alle andere te treden. Hij pakte zijn steen weer op en klom omhoog via de andere stenen, te klein om direct bij de top te kunnen komen. Maar eenmaal oog in oog met een poot dat hij herkende slikte hij toch diep. Twijfelend legde hij zijn voetje op de afdruk van Starteller. Van Shroud. Het verdriet trok diens mantel nog hechter rond zijn hart. Hij miste haar. Het deed dan ook zeer om zijn eigen steen boven die van haar te leggen, maar hij deed het toch. Hiermee was ook zijn laatste taak volbracht.

“Dankuwel voor alles, ik zal heel hard mijn best doen, en het goed doen als Fireteller. Dat beloof ik.”

Zijn stem was sterk, maar ook zo kwetsbaar, ook zo jong. Maar na zijn dankwoord en nog een laatste blik naar het meer kwam hij weer in beweging en begon aan de afdaling. Vermoeidheid en onderkoeling had een grip op hem, maar hij weigerde om deze te voelen tot hij thuis was. Zijn hersenen nog terend op de gebeurtenissen van de nacht en evengoed overladen met ideeën van wat er zou moeten gebeuren. Hij zou zijn belofte aan de sterren niet breken, hij zou niemand teleurstellen. Dat mocht niet.