[Day] Misty mountains, bright and true

Hoe traag wolken ook waren, soms woei het hoog in de lucht zo hard dat ze vervlogen als rook. Het was alsof hij naar de lucht keek, zijn blikveld gevuld met blauw en wit, en probeerde vormen te ontdekken in de wolken, maar ze bleven verschuiven, verdwijnen, ontstaan, en hij vroeg zich af of hij, als hij zijn blik weer naar de grond zou richten, daar ook alles zou zien veranderen, alsof alles lucht geworden was, alsof alles bewoog in de wind. En in zijn dromen voelde hij leegte onder zijn poten en waren er geen wolken en was alles blauw. Wakend zou hij de leegte nooit benoemen. Wakend zou hij hem ontkennen, wakend zou hij hem vullen. Er was geen leegte zolang de Tribe er was, zou hij zeggen. Er was geen leegte zolang er liefde was. Misschien had hij gelijk. Misschien had zijn droom gelijk. Misschien deed het er niet toe en ging het er enkel om voor welke werkelijkheid hij koos.
Zijn naam klonk ergens diep vanuit het blauw. Hij opende zijn ogen en er was zo veel. De leegte bestond niet meer. Traag vormde zich een glimlach op zijn slaperige gezicht. "Appleblossom", miauwde hij zacht. Het was goed dat ze hier was. Terug in de grot, terug bij de rest van de Tribe. Thuis.

Altijd straalde ze iets van voorzichtigheid uit, alsof het leven gemaakt was van bloesems die bij een te sterke stap voorwaarts konden scheuren. Alsof alles breekbaar was. En misschien was het leven ook wel kwetsbaar - was dat niet ook wat het zo bijzonder maakte? - maar het was steviger dan ze dacht. En hun band was sterk genoeg om niet te breken onder een ondoordacht woord. Ze hoefde zich niet zo veel zorgen te maken. Zekerheid had echter tijd nodig om te groeien. Het kon moeilijk zijn een vertrouwensband te vormen met een leven dat je zo vaak tegengezeten had, maar ze zou er wel komen. "Natuurlijk", miauwde hij, en stond op, zich een keer uitrekkend voor hij zijn nest uit stapte. "Wat is je vraag?" vroeg hij toen ze ver genoeg van de andere slapenden verwijderd waren om niemand te wekken met hun gesprek.

Hoe veel bemoediging kon je in een blik leggen? Day deed in ieder geval zijn uiterste best om zo veel geduldige, niet-veroordelende, ruimtegevende afwachting uit te stralen als voor een sterveling maar mogelijk was. Hij was er niet zeker van in hoeverre hij erin slaagde. Haar zenuwen leken in ieder geval niet onmiddellijk verdwenen, maar dat was dan ook wat veel gevraagd. En het was nu juist zijn bedoeling om niet te veel te vragen. Afijn. Ze stak na enige aarzeling hortend en stotend van wal en Day luisterde, af een toe een bemoedigend knikje of geruststellend glimlachje gevend, maar zonder haar te onderbreken. "Dat vind ik een prachtig idee", miauwde hij zodra ze uitgepraat was en hij er zeker van was dat er niet een nog zachtere fluistering achteraan kwam die hij misschien niet zou horen als hij niet heel aandachtig luisterde. "Het gebeurt vaker dat een nieuw lid van de Tribe een nieuwe naam aanneemt. Het is altijd aan de kat zelf of ze hun verleden in hun naam willen behouden of liever onder een naam van hun nieuwe leven verdergaan." Hij glimlachte warm, blij dat ze naar hem toe gekomen was met deze vraag, want in zijn ogen betekende het veel dat ze hem stelde. Haar totem had al getoond dat de Tribe en de bergen haar volledig geaccepteerd hadden, maar deze vraag betekende dat zij de Tribe en de bergen ook geaccepteerd had. Dat ze voelde dat ze bij hen hoorde. Ze was een van hen, nu, en ze wilde dat ook zijn, en dat ze een van hun namen wilde dragen was het grootste compliment dat de Tribe van een kat kon krijgen. "Je bent een echte Tribekat, en ik ben zo blij dat jij dat ook zo ziet", miauwde hij, waarna hij zijn snuit even zacht tegen haar wang duwde.

De glimlach die voorzichtig doorbrak op haar gezicht deed zijn hart opspringen. Het was zoiets moois, een glimlach, en iedere glimlach was mooi, maar hij wist niet of het anders ooit zo warm voelde als wanneer zij glimlachte, zo letterlijk, alsof de zon door de wolken brak en haar stralen zijn vacht aanraakten. Was het omdat hij wist hoe dicht haar wolken waren? Door hoe veel ze heen had moeten breken om hier te komen? Niets was feller dan het eerste licht na lang duister. Of had het niets met duisternis te maken? Straalde ze simpelweg zo helder?
Ze had hem een kans gegeven, hem en de Tribe, en ze hadden zich bewezen, ze hadden haar vertrouwen niet beschaamd. Hij kon niet anders dan iets van trots voelen bij die gedachte. Allemaal samen hadden ze de Tribe een thuis gemaakt, voor henzelf, maar ook voor katten die van elders kwamen. Het was ze gelukt om de plaats te zijn waar iemand die zo lang had gereisd wilde blijven. Maar bovenal was hij trots op haar. Ze had zoveel naars gezien en toch haar oog niet gesloten. Zo veel pijn gevoeld en toch haar hart niet opgeborgen. "Je bent blijven zoeken en je hebt durven vinden", miauwde hij. Het waren twee van de grootste uitdagingen. Blijven zoeken, niet opgeven, blijven geloven dat er meer kon zijn en dat je meer verdiende. En durven vinden, een einde aan de reis laten komen, dat ultieme vertrouwen, het vertrouwen om te blijven, het vertrouwen dat wat je vond goed was, en je zoektocht los te laten, je te laten vallen. Gelovend dat dat de plek was waar de wereld je op zou vangen. En zo was het gegaan. Ze had deze plek gekozen en het was haar plek. Bij de Tribe. Bij hem.