'Till you collapse [Hermitpaw, Training 1]

Het incident had duidelijk indruk op hem gemaakt, want Hermitpaw was plotseling een stuk meegaander en leek minder zin te hebben om met haar in discussie te gaan. Maar Crystalshell wist dat die verandering van korte duur zou zijn. Als de schok weggeëbd was zou hij weer inzien dat hij zijn mentor een irritante betweter vond die de beste tijd van zijn leven wilde verpesten. Ze glimlachte heel kort om die gedachte, wetend dat hij het niet had gezien. Het zou een vermoeiende zes moons worden. Maar het zou in de mooiste periode van het jaar zijn en ze zou kunnen zien hoeveel hij veranderde door de tijd. Terwijl ze de heuvel afdaalden trok Hermitpaw zijn mond weer open. "Ja, ik wil dat je zoveel mogelijk hebt gezien op je eerste dag. Zodat je, als je al met een patrouille mee gaat, zelf weet waar je heen loopt." Vertelde ze hem. Natuurlijk waren er ook andere redenen om hem zo ver te laten lopen, maar die liet ze maar even onuitgesproken.
Ze liepen terug langs de rivier, deze keer bleef Crystalshell niet stilstaan. In plaats daarvan stelde ze vragen tijdens het lopen: "Wat weet je van Thunderclan? En waar komen onze conflicten met hen meestal vandaan?" Iedereen wist wel van de onenigheid over Sunningrocks, die was al zo oud als de twee clans.

Haar redenering klonk logisch. Binnenkort zou hij wel meegaan met een patrouille en dan moest hij inderdaad de weg kennen. Stel je voor: een RiverClanner verdwaald in eigen territorium. Nee, dat mocht niet gebeuren, want dat was zielig. Hermitpaw begon zich al was meer te ontspannen nu de grote schrik was weggeëbd. Nu hij erop terugkeek was er niks aan de hand. Als er iemand bij de grens had gestaan dan was het een ander verhaal geweest, maar er was nu geen reden meer om zich zo zorgen te maken. Inmiddels waren ze aangekomen bij de rivier, waar ze langs begonnen te lopen. Crystalshell vroeg hem wat hij van ThunderClan wist en waar de conflicten vandaan kwamen. Hij wist eigenlijk maar bar weinig van deze clan. Al heel zijn leven waren er spanningen met WindClan, waardoor ThunderClan nogal werd vergeten. Natuurlijk waren er weleens conflicten, maar dat viel in het niets bij wat de konijnenvreters hadden gedaan. "Ze leven in het bos en doen weleens moeilijk om een hoopje rotsen." antwoordde hij grappend, maar al een stuk minder vijandig dan eerder. Of dat kwam door wat er net was gebeurd, of de vermoeidheid wist hij niet, maar hij had er vrede mee. Misschien was hij gewoon te moe om boos op haar te zijn. Ze waren in ieder geval geen vrienden. "We gaan zo weer terug, toch?" vroeg hij, duidelijk wel een beetje klaar met deze dag. Hopelijk ging ze niet rekken.

Hij gaf het goede antwoord, ook al maakte hij er een grapje van dat ze niet helemaal kon waarderen. Technisch gezien was het een hoopje rotsen, maar die hadden een bepaalde waarde voor beide clans. Door de jaren heen was de plek van eigenaar gewisseld en was er veel over gevochten. Wat betekende dat het een pijnlijke situatie was om te zien dat, na al die onheil, Sunningrocks niet van Riverclan was. Maar op dit moment zouden ze er niet over gaan vechten, daar had de clan niets aan. Meestal ging er al onenigheid vooraf aan een poging om de rotsen over te nemen. Het was bijna een pronkstuk, om aan de ander te laten zien wie we nou echt de laatste keer gewonnen had. Ze knikte over het matige antwoord keek even naar de overkant van de rivier, alvorens ze doorliep richting het kamp. Crystalshell wilde Hermitpaw een uitbrander geven toen hij vroeg of ze terug gingen, maar besloot hem te laten gaan. Ze waren toch al op de terugweg, alleen nog een stuk de rivier aflopen. "Ja, dat gaan we. Ik wil dat je vanavond genoeg rust neemt en je morgen rond Sunhigh bij me meldt." Dat moest haar genoeg tijd voor haar Deputy-taken geven. "Morgen beginnen we met je jachttechnieken." Nog geen vechten, daarvoor was hij nog te ongecontroleerd. Eerst maar eens wat discipline aanleren met spier-rekkende jachthoudingen.  

Zo te horen waren ze al op de terugweg, want Crystal begon over morgen te praten. Ze liet hem wonderbaarlijk genoeg uitslapen. Belachelijk vroege trainingen leken hem nou net haar ding. Maar goed, hij klaagde niet. Hij had zin om eindelijk te leren jagen. Zolang het maar niet zo bagger ging als eerder vandaag moest dat wel goed komen. Hij kon zich namelijk niet voorstellen hoe hij daar slecht in zou kunnen zijn. De vermoeidheid zat er voor vandaag aardig in, maar hij kon het niet laten om meer te weten te komen over wat die jachttraining nou precies inhield. "Hoe snel leer je dat, jagen?" vroeg hij licht enthousiast. Dan wist hij waar hij zich mee moest vergelijken.

In de verte kwam het kamp in zicht, ze zouden zo weer moeten zwemmen. Crystalshell hoopte maar dat het soepeler zou gaan dan bij de heenweg. Terwijl ze liepen stelde Hermitpaw een vraag. Hoorde ze daar nou... interesse? Dat was een vooruitgang. Crystalshell dacht even na, hoelang duurde het om te leren jagen? "Sommigen hebben er aanleg voor. Dan duurt het maar een paar trainingen voordat ze de smaak te pakken hebben. Vanaf dat moment is het vooral leren door ervaring, want je wordt vooral beter door eindeloos te oefenen." Zijzelf was ook niet perfect. En met elke vis, muis of haas die ze ving of juist miste leerde ze toch weer een beetje. "Maar er zijn er ook genoeg die hun hele trainingstijd doen over de basis." Ze wilde hem niet ongerust maken of ontmoedigen, maar zo was het nu eenmaal. "We beginnen helemaal bij het begin morgen. Dus reken er maar niet op dat je dan al iets zal vangen."

Het was dus hopen op aanleg. Hmm, dat zal vast wel goed zitten. En anders dan zou hij heel veel gaan trainen, want hij moest een goede warrior worden. Maar wat hij nu vooral moest was gewoon lekker zijn nest in duiken. "Ik ga wat vangen hoor." zei hij op een grappende toon, maar stiekem was het wel de eis die hij aan zichzelf stelde. Toen hij het kamp in het oog kreeg begonnen de zenuwen goed op te bouwen. Waarom was er geen oversteekplaats ofzo? Iets van modder of takken, zo gepiept. Als hij ooit leider werd dan was dat het eerste wat hij zou doen. Dat niemand hier aan dacht.. Het was ook zo simpel! Toen ze bij de oever aankwamen deed hij alsof hij keurig op haar wachtte. Stiekem wilde hij gewoon dat ze voorging. Dan werd hij in ieder geval niet als eerste gepakt door.. iets van onderen. Het klonk allemaal zo belachelijk, maar toch bleef hij vol afkeer naar het water staren. Wat had hij toch een hekel aan deze angst.

Er was in ieder geval zelfvertrouwen, misschien iets teveel zelfvertrouwen, maar desalniettemin zelfvertrouwen. Crystalshell grijnsde een beetje, deels om zijn opmerking en deels om het vooruitzicht om die uitspraak op de proef gesteld te zien worden. Toen kwamen ze aan bij het water. En heel toevallig bleef Hermitpaw hier opeens keurig staan wachten. Nou ja, hij zijn zin, zij zou wel eerst gaan. Ze had weinig zin om hem nog te pushen voor haar het water in te duiken. En dus ging Crystalshell voor, ze waadde het water in en trappelde rustig naar de overkant. Ze keek achterom en knikte met haar kop dat hij moest volgen.

Gelukkig ging ze zonder moeilijk te doen voor. Het nadeel was wel dat hoe langer hij stond te wachter, des te verder ze bij hem vandaag zwom. En als hem dan iets overkwam was er meer kans op dat het écht mis ging. Lekker bedacht Hermit, dacht hij grimmig. Het was nu of nooit. Met veel tegenzin waadde hij het water in. Het kon maar beter snel voorbij zijn. Zijn paniekerige snelle, korte slagen maakten dat hij al snel heel erg moe werd, maar hij bereikte er in ieder geval de overkant mee. Opgelucht klom hij de oever op. Zo, dat was het dan. De tour was voorbij. "Dusseh, morgen rond sunhigh gewoon bij de kampuitgang?" Hij wist het antwoord al, maar zei het meer als soort duidelijke afsluiter. Tenzij ze nog iets te zeggen had, wat waarschijnlijk wel zo was. Hij wilde gewoon zijn nest in.

Hij kwam, zonder hardop te klagen, en haalde de overkant zonder er al te lang over te doen. Crystalshell stapte voor hem opzij en knikte goedkeurend. Toen vroeg hij nog een keer om verzekering voor de tijd en plaats van hun volgende training. "Ja, correct. Zorg dat je er bent als de patrouille vertrekt. Vertelde ze hem terwijl ze samen het kamp in liepen. "Dat was het voor vandaag, goed gedaan." Concludeerde ze de training. En wat een training was het geweest, Crystalshell kon de lange route die ze nog te gaan hadden al zien. Morgen zou Hermitpaw het korte moment dat de problemen bij Fourtrees hadden veroorzaakt alweer vergeten zijn en dan zou ze weer harder moeten optreden tegen zijn gedrag. Steeds harder en strenger, totdat hij het begreep en meegaf. Ze wilde niet streng zijn, maar één van hen moest breken. En Crystalshell was niet van plan diegene te zijn.

Topic uit

Nou, hij kon lekker zijn nest in duiken. Helemaal mooi. Ze vond zelfs dat hij het goed had gedaan, wat hem een warm gevoel gaf. Niet dat haar goedkeuring hem interesseerde, maar toch voelde waardering - van wie dan ook - altijd wel fijn. Het belangrijkste was dat hij morgen eindelijk zou gaan leren jagen. Hopelijk was hij er goed in, hetzelfde met vechten. En wie weet was het met Crystal als mentor nog zo slecht niet, al betwijfelde hij dat. Maar daar hoefde hij voor nu nog even niet over na te denken. Hij knikte nog kort naar de poes en liep vervolgens met een moe hoofd de apprentice den in. Morgen weer een nieuwe dag.

Snotjoch is het topic uit