Nightmares

Hoewel Brimpaw sliep, was het duidelijk een zeer onrustige slaap. Haar lichaam schokte en haar lange vacht plakte aan haar lijf van het angstzweet. Met een hoog, bijna kittenachtig stemmetje mompelde ze onverstaanbare woorden in een angstige, smekende toon. In haar dromen was ze nog een jonge kitten, in een nest met al haar siblings. Maar mama was er niet. Roseburn kwam echter wel een kijkje nemen, haar oudere zuster. Ze leunde over het nest en grijnsde een brede, met tanden gevulde glimlach; en haar tanden dropen van het bloed. Slowkit keek op naar haar met grote groene ogen. Een druppel bloed druipte uit de bek van haar zus naar beneden en kleurde Slowkit's vacht rood. Ze zag de ogen van haar moeder, die met angst gevuld waren, ze zag het lichaam van Whirlpool aan haar ogen voorbijflashen, en toen de lichamen van al haar siblings - van Steppingstone en Moonpaw en Coyotespirit en... Toen schrok ze wakker, haar hart bonsend in haar keel, haar groene blik groot en kittenachtig terwijl ze om zich heen keek en langzaamaan aan het duister in de den wende.

+Dreampaw eerst

Even hoorde Brimpaw niets buiten haar hart, kloppend in haar keel, en het bloed dat door haar oren ruisde. Maar langzaamaan keerde haar besef van de wereld terug; het eerste dat ze opmerkte was de fluisterende stem van een jongere apprentice, die zachtjes mauwde dat ze veilig, was in Riverclan. Maar was ze daar wel veilig? Hoorde ze hier thuis? Zo voelde het vaak niet - ze voelde zich niet geliefd, ze voelde zich vaak slechts een last op de schouders van iedereen die iets van een hart in zich had; voor zover er zo katten waren, in Riverclan. Even was Brimpaw's uitdrukking neutraal, bijna angstig misschien; maar al snel vertrok haar snuitje weer in die bekende frons, en haar groene ogen werden donkerder. Met een schok trok ze zich weg van Dreampaw's aanraking, die waarschijnlijk wel goed bedoeld was maar haar enkel eenzamer deed voelen. Er waren katten die elkaar aanraakten en knuffelden zonder goede reden, er waren katten voor wie dat normaal was - en het feit dat slechts de simpele aanraking van Dreampaw's neus haar zo vreemd voelde, zei iets over de zieligheid van haar leven. Maar de oudere apprentice sprak niet, voelde zich niet alsof ze iets zou kunnen zeggen; alsof haar stem achtergebleven was in de droom.

Het is koud alleen. Ja, no shit sherlock, dat had ze nog nooit eerder gevoeld hoor. Haar hele leven was koud en kil, geen beetje warmte te vinden. En dat hoefde ze nu ook niet. Nee, Brimpaw haalde opnieuw haar muren op - bang dat ze, als ze een beetje warmte toe zou laten, nooit meer in die kou kon leven. En die kou was alles wat ze had. "Nee, blijf weg, Starclanverdomme!", schold ze plots, maar haar stem was niet zo scherp als normaal en de blik die ze Dreampaw wierp was minder giftig dan men van hen gewend was. Ze was duidelijk nog steeds onder de indruk van haar droom; van de gevoelens die haar in haar dromen bleven achtervolgen. In het leven liet ze geen angst toe, liet ze zichzelf geen eenzaamheid of verdriet voelen.. Maar in haar dromen kwam dat allemaal boven - alsof Starclan haar probeerde te dwingen om ze te voelen. Ze had immers altijd geweten dat Starclan wreed was. Misschien vonden ze haar gehuil en haar pijnlijke kreten, die ze 's nachts amper tegen kon houden, wel leuk. Misschien was dit voor hen allemaal een spelletje.

Er lag hoop in de stem van de jongere kattin. Het ontwaakte iets in Brimpaw, maar niet op een goede manier. Ze had de diepe drang om dat sprankje hoop tot moes te stampen, om het kapot te maken zoals haar eigen hoop aan honderdduizend scherven uiteen gespat was. De grote rosse kattin ontblootte haar tanden in een vijandig gebaar. "Ja, nutteloze stronthoop, laat me starclanverdomme met rust!", riep ze boos, feller en luider dan ervoor. Ze gaf er niet meer om als ze iemand anders zou wakker maken. Als zij niet mocht slapen door de nachtmerries, waarom zou een ander dan een goede nachtrust verdienen. Het was niet eerlijk.