We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Familie was niet altijd een keuze, maar als ze een familie had moeten kiezen had de jonge Honorkit zeker voor haar familie gekozen. Papa was een lieve brombeer die ondanks zijn strenge regels duidelijk het beste met de kittens voor had en haar mama was een lieve kattin waar ze zich altijd veilig en warm bij voelde. Ondanks het feit dat ze niet zo vaak bij Rookpaw was geweest, hield ze toch van haar oudere zus. Chivysniff kende ze beter, immers was deze meer in het kamp te vinden en had ze haar zorgen af en toe nodig gehad. Toch deed Rookpaw er niet aan onder, ze was belangrijk en met die reden was Honorkit de Apprentice den in getrippeld. Haar moeder wist dat ze de ander op zou zoeken en had haar met een liefdevolle lik over haar kop laten gaan. De zon was nog maar net op, het was immers Leafbare en koud. De jonge kitten wist niet wat ze er van moest vinden. Aan de andere kant, zorgde het er wel voor dat het nest nog heerlijk knus en warm voelde. Met een ondeugende blik in haar ogen stapte ze - niet al te stil, naar haar zus toe en drukte ze haar pootjes op diens flank. 'Rook! Ben je wakker?' Klonk er vrolijk terwijl ze zich tegen de ander aan op krulde.
Bah, ze haatte leaf-bare. Dan nu toch echt begon de zon steeds eerder weg te trekken en lag er tijdens de ochtenden ijzel op het gras in plaats van dauw. Rookpaw vond het maar niets, maar lichaam kon deze koude temperaturen namelijk niet zo goed hebben. Haar trainingen moesten een beetje worden ingekort en ze was weer vaak bij haar zus en vriendin te vinden in de medicine cat's den. De avonden waren het meest vervelend, want die waren oh zo koud. Rookpaw had lachend bedacht dat ze misschien maar eens een vriendje moest krijgen om tegen aan te krullen 's nachts, maar kwam al snel tot de conclusie dat ze jongens stom vond. Dus nee. Dan maar koud. 'Rook! Ben je wakker?' ze opende wat verward haar oogjes. "Bwuh? Huh? Ja?" brabbelde ze wreef al geeuwend de slaap uit haar ogen voordat ze het grijze bolletje zag dat haar kleine zusje was. Hmmmmpf. Rookpaw geeuwde wat vermoeid en krulde zich op, haar zwarte staart over haar neusje. "Rookpaw is vandaag niet thuis, probeer later nog een keer," sprak ze nog vrij slaperig. Honor was welkom om erbij komen te liggen, hoor, maar slaap!
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Vermoeidheid, dat kende de kitten wel echter op een zeer andere manier dan Rookpaw, immers had ze nog geen zware trainingen, hoefde ze de koude niet altijd te trotseren, en kon ze slapen gedurende dag wanneer ze dat maar wilde, tenzij haar mama vond dat ze iets moest doen. Immers was ze met vier Moons oud genoeg om af en toe een onhandig steentje bij te dragen, zo kon ze best wel een prooi met de Elders delen, dat vonden de oudere van de Clan vaak ook wel leuk, zeker als Honorkit zo lief mogelijk smeekte om verhalen. Bloodclan was een verhaal dat ze niet wilde weten, ze vond het eng, immers hadden die katten haar lieve vriendje ontvoerd, nee dan was het beter om over de andere vier Clans te horen, of wellicht zelfs de Tribe. De jonge kitten had er echter op dit moment voor gekozen om haar oudere zus gezelschap te houden. Rookpaw was jonger dan Chivysniff, en zwakker dan de meeste andere katten. Echter zag de parelgrijze kitten haar niet als minderwaardig, immers was ze altijd trots op Rookpaw, want ze was slim! 'Bwuh? Huh? Ja?' Slim zolang ze niet nog half sliep, en slaperig haar oogjes opende terwijl de kitten liefdevol tegen haar oudere zus aan kroop. Een raar gemoppel en een geeuw later, en Rookpaw krulde zich weer op, met haar staart over haar neus, in een gebaar dat duidelijk "niet storen" betekende. Oeps... 'Rookpaw is vandaag niet thuis, probeer later nog een keer,' De kitten giechelde zachtjes voordat ze zich tussen de voor en achterpoten van Rookpaw probeerde te wringen, dan ging ze toch gezellig mee slapen! Papa vond dat vast niet erg, en daarbij een dutje kon nooit kwaad. Zeker niet als ze heerlijk bij familie lag, Honorkit was knuffelig aangelegd, voor de katten die ze goed kende in ieder geval. 'Rook?' Fluisterde ze lief, terwijl ze een likje over diens wang gaf. 'Mag ik erbij?' Klonk er even snoezig terwijl ze haar oortjes wiebelde en een tikkeltje geamuseerd met haar snorharen trok.
Rookpaw haar voicemail ging af en Honorkit moest er zachtjes om giechelen. Dat vond de riverclan apprentice altijd een lief geluidje van haar kleine siblings. Eerst was ze nogal jaloers geweest dat ze opeens niet meer de jongste in de familie was, want straks zouden haar ouders vast alleen maar aandacht voor de nieuwe, kleine bolletjes hebben! Dat bleek echter gelukkig helemaal niet waar te zijn en snel genoeg was kwam ze erachter dat het heel leuk was om oudere zus te spelen - mits ze niet probeerde te slapen. Opeens werden haar pootjes wat uit elkaar geduwd en Rookpaw vond het allemaal best toen ze een warm bolletje naast zich voelde. 'Rook?' werd er gefluisterd en een klein likje kwam over haar wang. 'Mag ik erbij?' De zwart-witte apprentice lachte nu toch even om haar zusje en opende één oog terwijl ze Honorkit knuffelde. "Nou... Vooruit dan, alleen omdat jij het bent," Rookpaw sloeg haar staart om de kitten heen en trok haar dichter tegen zichzelf aan, zodat ze haar kop naast die van Honorkit kon leggen. Gewoon nog even 10 minuutjes... Dan wilde ze heus wel spelen.
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Het vrolijke geluid, was zacht en sereen; het was duidelijk dat de kitten de slaperige begroeting van haar zus toch wel kon waarderen. Zelfs als het betekende dat de parelgrijze kitten een plekje naast de ander op moest eisen. Immers was ze niet gekomen om zonder knuffel weg te gaan, daar was de reis naar de den te koud voor, al warmde de kitten al redelijk snel weer op. Voorzichtig had ze zich tussen haar zus' poten gewurmd voordat ze om meer ruimte vroeg, waardoor het zachte gelach van de zwart-witte kattin de den verder verwarmde. Een blauwe oog werd geopend, voordat ze door de ander tegen zich aan werd gedrukt. Een zacht gespin verliet dan ook Honorkit's borstkas. 'Nou... Vooruit dan, alleen omdat jij het bent,' Mauwde Rookpaw, voordat ze haar staart om de kleinere kattin heen sloeg. Honorkit knipperde even dankbaar met haar oogjes waarna ze lief haar wang langs die van haar zus wreef voordat ze haar kopje ook neer legde. Haar blauwe ogen sprankelen gezond en vrolijk, terwijl ze tevreden met haar snorharen trok. 'Dankjewel zus,' Klonk er zachtjes en lichtelijk speels terwijl ze voorzichtig een lik over haar zus' kop gaf.
Zachtjes en ritmisch spinnend trok Rookpaw Honorkit tegen zich aan, haar zwart-witte poten om de grijze kitten geslagen in een warme omhelzing. Haar zusje bedankte haar en gaf haar een klein likje over haar warm. Rookpaw gaf haar een kopje en nestelde de kitten tegen zich aan, waarna ze nog één keer diep adem haalde en toen zalig nog even in slaap viel. Niet verkeerd hoor, zo'n zusje. Best wel een lekker kruikje zo.
Hoe lang er verstreken was, wist ze niet precies. Een dun streepje licht wekte haar en nog loom van het dutje rekte Rookpaw zich al geeuwend uit. Zo hey! Dat was even lekker. Toen ze haar ogen open deed keek ze tegen het slapende figuur van haar zusje aan. De apprentice grinnikte zachtjes en en duwde haar neusje tegen Honor d'r wang. "Hey, wakker worden slaapkoppie," grapte ze zachtjes.
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Het warme geluid van haar spinnende zus deed Honorkit tevreden opkrullen. Het was heerlijk warm op gekruld tegen haar zus aan. Lief bedankte de kitten dan ook Rookpaw voordat ze een likje over diens wang gaf. Een zacht kopje was diens reactie voordat ze beter tegen de zwart-witte kattin werd aan getrokken. Heerlijk warm en knus, dat was het nest wel geworden. De zwart-witte kattin haalde een keer diep adem voordat ze in slaap viel. Honorkit zuchtte zachtjes waarna ze het voorbeeld van haar grote zus volgde en ook in slaap dommelde.
Veel tijd kon er niet verstreken zijn, tenminste niet naar haar weet. Honorkit droomde over een heerlijke poetsbeurt bij haar vader, warm en zacht in zijn nest totdat ze de stem van Rookpaw hoorde. 'Hey, wakker worden slaapkoppie,' grapte ze zachtjes waardoor een zacht kreunend geluid haar mondje verliet terwijl de kitten zich uit rekte. 'Rookpaw!' Klonk er overigens wel vrolijk en opgewekt terwijl ze slaperig haar kopje wakker schudde.
Zo hey! Powernaps waren echt een geschenk van Starclan zelf. Hoewel de meeste apprentices heel snel hun nesten uitgetrapt zouden worden wanneer ze dat deden zo midden op de dag, werd er voor haar meestal wel een uitzondering gemaakt door haar fysieke toestand. Soms vond ze het mateloos irritant dat ze special treatment kreeg, maar soms, op dit soort dagen, kon ze niet anders dan er van genieten. Met een zacht gesnor en een dikke lebber over haar kop wekte ze haar grijze zusje. Honorkit kreunde en rekte haar kleine pootjes uit. 'Rookpaw!' ze grinnikte zachtjes. "Honorkit!" zei ze op dezelfde manier terug en blies speels op haar buikje om haar te kietelen. "Komop luiwammes, ik moest vandaag de elders den schoonmaken," een dramatische zucht verliet haar lippen, maar toen schoot een ideetje haar binnen. "Maar... Papa en mama zullen het vast niet erg vinden als je mee gaat? Misschien vertel ik dan wel een leuk verhaaltje!"
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Het leek al veel te snel weer tijd te zijn om wakker te worden. Ze had zich heerlijk op gekruld tegen haar grote zus, maar het leek erop dat het tijd was om op pad te gaan, wel veilig in het kamp. Met zacht gesnor en een flinke lebber over haar kopje werd de kitten dan ook liefdevol en plagerig gewekt. Kreunend, rekte de parelgrijze kitten zich uit voordat ze vrolijk en opgewekt haar zus' naam uit slaakte. 'Honorkit!' Klonk er op dezelfde manier terug. Slaperig schudde de kitten haar kopje wakker terwijl ze giechelde van de kietelende adem tegen haar buikje. 'Komop luiwammes, ik moest vandaag de elders den schoonmaken,' Een dramatische zucht verliet haar lippen, waardoor Honorkit haar verrast aan keek, was het zo erg dan? 'Maar... papa en mama zullen het vast niet erg vinden als je mee gaat? Misschien vertel ik dan wel een leuk verhaaltje!' Meteen knikte de jonge kitten voordat ze haar neus tegen de schouder van de oudere kattin drukte. 'Ja!' Klonk er enthousiast terwijl ze met haar snorharen trok en haar met een schattige, lieve blik aan keek.
Nu was Honorkit de luie drommel, maar Rookpaw vond dat niet erg. Ze was zelf alleen nooit zo goed geweest in stilzitten. Dat was een beetje problematisch omdat haar lichaam fysiek niet zo sterk was, wat dan ook meteen de reden was dat ze soms volledig instortte. Dan moest ze evetjes bij slapen, en daarna kon ze er weer tegenaan. Volledig terug in haar energie hupte ze overeind, vrolijk dat Honorkit ook wel zin had om mee te gaan. In het voorbijgaan vroeg ze een jongere apprentice om tegen Silvercloud te zeggen dat Honor bij haar was, waarna ze dan maar richting de eldersden liep met haar kleinere zusje. "En Hon? Heb je al veel leuke vriendjes en vriendinnetjes gemaakt?" vroeg ze haar. Want als dat niet zo was en er iemand gemeen was tegen haar zusje... Nou dan zou er wat zwaaien ook!
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Honorkit had altijd veel met haar familie proberen te doen. Het was niet dat ze met elk van haar nestgenoten een perfecte band had, maar ze hield van hen, zelfs als ze het bloed onder haar nagels vandaan zouden halen. Aan het einde van de dag waren ze nog steeds haar familie. Rookpaw was een van haar oudere zussen, en ze keek dan net zoals bij Chivysniff ook naar haar op, want ze was al zo groot! Haar blauwe ogen gleden naar die van haar zus, het maakte haar niet uit dat ze het rustiger aan moest doen dan de meeste katten, ze was nog steeds haar grote zus! Waardevol op haar manier, en dat was duidelijk ook want ze ging de Elders helpen! Als er iets was wat de jonge kitten leuk vond was het bij de Elders komen en hen horen mopperen maar zien smelten bij haar lieve gezichtje. Het duurde dan ook niet lang voordat de jonge kitten achter haar zwart-witte zus aan huppelde. Rookpaw vroeg een van de jongere Apprentices om hun moeder te vertellen dat ze bij haar zou zijn waarna ze in de richting van de bekende den stapten. 'En Hon? Heb je al veel leuke vriendjes en vriendinnetjes gemaakt?' De kitten knikte terwijl ze een fronsend gezichtje trok. 'Ja, Shrimpkit is mijn beste vriendin! Haar broer Hermitkit pest mij alleen.' Het laatste floepte er uit, voordat de kitten er erg in had. 'Niet tegen papa of mama zeggen hoor!' Mauwde ze snel voordat Rookpaw hen erover kon vertellen, wat als Shrimpkit verdrietig werd! Ze hield het uit omdat de andere kitten zoveel voor haar betekende.
Bah. Wat roken oude katten toch ook vies. Rookpaw deed haar best om geen vies gezicht te trekken terwijl ze naar binnen stapte en begroette hen semi-respectvol. Een blinde elder durfde nu al te mopperen dat het te druk werd zo, waarop Rookpaw haar tong naar hem uitstak. Kon hij toch niet zien. 'Ja, Shrimpkit is mijn beste vriendin! Haar broer Hermitkit pest mij alleen.' ze vernauwde haar ogen. Oke, nou, wist ze ook wie ze ging klappen. Even spierballetjes laten zien tegen de stomme opdonder die haar zusje iets aan durfde te doen. "Sorry wat?" sprak ze dan ook en trok ietwat ruw een vies stuk mos weg. 'Niet tegen papa of mama zeggen hoor!' hmpf. Ze was geen snitch. Ze kende pap, die zou er weer hele heisa van maken en het uit proberen te praten of zoiets. Rookpaw ging hem gewoon hoeken. "Nee nee ik hou m'n mond, maar, uh, wat doe deze 'Hermitkit' dan precies?"
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Honorkit trok haar neus nog niet op voor de oudere katten. Ze roken wel anders, muf maar dat was ze nog wel een beetje gewend van de Nursery, als daar teveel katten lagen of het mos niet snel genoeg verschoond werd. Het was een ander soort muf maar intussen omdat ze graag op bezoek kwam als de Elders verhalen te vertellen hadden, was ze het gaan accepteren als gewoon een geur. Deze geur leek Rookpaw wat minder te vinden waardoor Honorkit een klein giechelend lachje niet kon weerhouden. Arme zus. Honorkit begroette de oude katten respectvol terwijl een blinde Elder al aangaf dat het te druk werd waardoor ze haar oortjes wat liet hangen. Ze sprong niet eens op en neer, haar zus wist er echter wel een remedie voor en stak diens tong uit. Iets dat de blinde kat niet kon zien maar waardoor de jonge kattin zichtbaar opvrolijkte. Haar zwart-witte zus kneep haar ogen samen toen ze het over Shrimpkit en Hermitkit had waardoor Honorkit zich snel focuste op het vieze mos waaraan ze trok. 'Sorry wat?' Sprak haar zus dan ook terwijl ze ietwat ruw aan het oude mos begon te trekken. Eerst alles uit zien te ruimen voordat ze weer zacht en warm mos in de plek van het oude mos zouden verspreiden. Honorkit drukte gespannen haar zus meteen op het hart het niet aan papa of mama te vertellen, voordat deze boos zouden worden op de kater. Erger nog, haar zouden dwingen om een excuus te accepteren, ze wilde niets met hem te maken hebben en hem negeren leek wel aardig te werken, ook al bleef hij door pesten. 'Nee nee ik hou m'n mond, maar, uh, wat doe deze 'Hermitkit' dan precies?' De kitten trok haar mondhoeken wat naar beneden waardoor haar gezicht een duistere blik kreeg voordat ze met een poot het mos wat dichter op elkaar drukte. 'Volgens hem ben ik minderwaardig, zal ik nooit een goede Riverclanner worden, om mee te beginnen.' Murmelde de kitten, alsof hij zo fantastisch was. 'Ik negeer hem meestal, maar hij stopt niet.' Murmelde ze zachtjes terwijl ze haar schouders ophaalde.
Rookpaw deed alsof ze heel druk bezig was met de vieze stukjes mos uit de nesten te krabben, maar in werkelijkheid lagen haar gedachten meer bij de haarbal die kennelijk haar zusje aan het plagen was. Dat moest hij niet flikken, vond grote zus Rookpaw niet zo leuk. Zijzelf was altijd al een social butterfly geweest en ondanks haar slechte gezondheid, was ze er nooit echt mee lastig gevallen. Hermit moest ook niet de slimste zijn, gezien Honor niet alleen een hele hoop oudere siblings had, maar ook nog een een vader als leader. 'Volgens hem ben ik minderwaardig, zal ik nooit een goede Riverclanner worden, om mee te beginnen.' het lef! Rookpaw keek met een frons op. Wat dacht deze jonge man wel allemaal niet. 'Ik negeer hem meestal, maar hij stopt niet.' ze knikte tevreden, "Goedzo, niets van aantrekken hoor. Waarschijnlijk zegt hij dat omdat hij weet dat hij nooit zo cool als jij zal worden," ze wreef teder met haar staart over de kop van de ander. "Ik ga wel eens met deze Hermit praten, maak je geen zorgen. Hij zal vast poeslief worden," sprak ze met een honingzoete stem. Of anders...
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Rookpaw leek erg druk bezig met de vieze stukjes mos uit de nesten te krabben, maar het was duidelijk dat ze wel naar de woorden van haar kleine zusje luisterde. Honorkit was echter geen kitten die makkelijk over zich heen liet lopen; zo ook niet bij Hermitkit al was het duidelijk dat de parelgrijze kitten hem niet snel zou vergeven noch iets met hem te maken wilde hebben. Het was dat hij de broer van Shrimpkit was, want anders had ze wel wat heftiger gereageerd op hem, ze wilde haar beste maatje niet teleurstellen en dus hield ze zich netjes in en negeerde ze hem als het kon. Haar zwart-witte zus leek het echter net zo min te waarderen als de jonge kitten dat deed. Tevreden knikte haar grote zus, voordat ze sprak. 'Goedzo, niets van aantrekken hoor. Waarschijnlijk zegt hij dat omdat hij weet dat hij nooit zo cool als jij zal worden,' teder wreef haar zus met haar staart over de jongere kattin waardoor er een zacht gesnor uit het bekje van de jonge kattin te horen was. 'Ik ga wel eens met deze Hermit praten, maak je geen zorgen. Hij zal vast poeslief worden,' Honorkit keek haar zus vragend aan, ze was er geen een die ruzie zocht, maar de honingzoete stem gaf haar ergens het idee dat de pestkop het niet makkelijk zou krijgen waardoor ze haar oortjes wiebelde en zacht haar grote zus neusde. 'Dan nog wil ik niets met hem te maken hebben.' Murmelde ze, alsof het de meest vreselijke gedachte ooit was om iets met hem te moeten doen, bah. Hij was minderwaardig in haar ogen door zijn gedrag, en dat zou hij weten ook als hij haar vertelde wat ze zou zijn. Zij wist wat ze was, de dochter van haar vader en moeder, en zusje van Rookpaw en Chivysniff.
'Dan nog wil ik niets met hem te maken hebben.' murmelde haar zusje waardoor Rookpaw kort met haar snorharen trok. Ze pakte nog wat van het vuile mos en legde dat nu achter hen neer, voordat ze weer sprak. "Dat zal wel goed komen," Over haar lijk dat iemand haar zusje lastig zou vallen, daar was Honorkit veel te lief en leuk voor. En des te meer tijd ze samen spendeerden, des te meer Rookpaw zich ook realiseerde hoe leuk het eigenlijk was om nog jongere broertjes en zusjes te hebben. Het was bijna alsof ze zelf kittens had, maar dan zonder de verantwoordelijkheid van een moeder! Prachtig. Zolang haar maar nooit iets zou gebeuren. "Oh, Honorkit?" vroeg ze, haar stem nu iets serieuzer dan voorheen. "Wil je me iets beloven als je apprentice wordt?" de zwart-witte proes draaide zich naar de ander om en keek deze in haar bijna even blauwe ogen aan. "Beloof me dat je nooit alleen naar de grens van Windclan gaat, oké?"
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Rookpaw trok met haar snorharen bij de woorden die de jonge kattin over Hermitkit sprak. Het was duidelijk dat de parelgrijze kattin er helemaal niks voor voelde om ook maar iets met hem te maken te hebben. Hij had er zelf voor gekozen om haar te behandelen als een stuk vossenstront en dan zou hij er zelf mee om moeten leren gaan dat ze hem geen blik waardig zou tonen. Niet als het niet hoefde, hij zou hopelijk dan ooit zijn mond wel leren houden. Rookpaw legde wat vuile mos achter zich neer voordat ze weer sprak. 'Dat zal wel goed komen,' Het was duidelijk dat ze niet meer alleen stond in deze situatie waardoor ze dankbaar snorde en haar zus een lieve lik over diens wang gaf. 'Dankje Roe,' Sprak ze zachtjes, een lieve bijnaam gebruikende voor haar grote zus. 'Oh, Honorkit?' vroeg haar zwart-witte zus een stuk serieuzer waardoor de jongere kattin voorzichtig op keek en haar blauwe ogen zoekend naar die van de ander liet glijden, in de hoop dat ze iets in diens blik kon lezen dat haar meer duidelijkheid zou geven. 'Ja?' Vroeg ze zachtjes en verward. 'Wil je me iets beloven als je apprentice wordt?' Meteen knikte de jonge kattin, ze kon altijd iets aan haar grote zus beloven zolang ze natuurlijk niet al te gekke dingen vroeg. 'Beloof me dat je nooit alleen naar de grens van Windclan gaat, oké?' De kitten knikte terwijl er een lichte frons op haar gezicht ontstond. 'Oke, ik zal proberen die belofte te houden.' Mauwde ze eerlijk, het was niet alsof ze kon voorkomen dat ze af en toe daar kwam als er bijvoorbeeld een gevaar in de buurt bevond. Hierdoor was ze voorzichtig met beloftes te maken, aangezien ze eerlijk wilde blijven en deze ook wilde houden.
Even was er iets anders belangrijk dan haar taak, die ze sowieso niet zo heel erg interessant vond. Natuurlijk zou ze het doen, en goed ook, maar dat maakte het nog niet leuk. Het was balen, want veel liever was ze buiten aan het jagen en springen en lol maken en doen, maar dat kon ze neit. Hoe frustreren ze het ook vond, maar ze weigerde dat toe te geven, net als dat ze weigerde om ooit niet nuttig te zijn. 'Oke, ik zal proberen die belofte te houden.'ietwat kwaad keek ze de ander aan. "Nee niets proberen, je mag er gewoon niet in je eentje heen. Punt. " ze snoof en legde de laatste lootjes aan het nest waar ze mee bezig was geweest. "Windclanners zijn gevaarlijk en niet te vertrouwen, geef ze niet de kans je te grazen te nemen als je je niet kan verdedigen," haar stem was bitter en ze klemde haar kaken op elkaar.
Onderwerp: Never alone 
za 11 jan 2020 - 15:22
spenny
