The end. [XX]

Onderwerp: The end. [XX] di 21 apr 2020 - 15:54

Met uitgestrekte poten lag de tom op enkele lakens van mos. Een nest was te krap om zijn pijnlijke lichaam in op te rollen. Hij moest plat liggen en uitgestrekt om de pijn hiermee het best te verlichten. Het was donker in de hol, de nacht was eindelijk gevallen van een helse dag. Zijn vacht was schoon gemaakt met water maar de zure geur lag nog rondom hem. Zijn kaak stond in een onnatuurlijke houding net als zijn staart. Zijn 'oor' was gestopt met bloedde maar zijn huid was vuurrood, er waren al symptomen van ontstekingen in zijn wonden en etter begon al langzaam op te zwellen. Met een brom bewoog hij zich enkele centimeters om beter te liggen. Er lag een natte bal van mos voor zijn snuit maar telkens als hij al maar probeerde zijn mond te bewegen werd hij overspoeld met intense pijn. Voor nu bleef hij dan roerloos liggen. Biddend naar Starclan voor hen hulp.

- Shade

pixie pix:

Onderwerp: Re: The end. [XX] di 21 apr 2020 - 21:28

Legends never die
they become a part of you Ze hadden gewonnen. Shade baadde op het moment in de glorie van de overwinning. Nog nooit had de poes zo gestraald. Ze had nog maar één doel nu: Bloodpaw de locatie van Indigo laten opbiechten. Met lichte tred zette ze passen de medicine cat den in. Katten die er voor stonden keken haar boos aan. "Maak dat je weg komt hier. WEG!" blafte ze, voordat er ruimte gemaakt werd en ze zich door het gat wurmde. Daar lag hij dan. Dappere strijder. Hij had niet eens een kans gemaakt met die halfbakken vechtmoves van hem. Een cynische grijns kroop rond haar gezicht terwijl ze dichterbij stapte. De geur van ontsteking was sterk, zijn bek stond scheef, zijn staart mismaakt. Haar werk was geslaagd. Het kon nog veel geslaagder zijn. Het natte mosballetje mepte ze tegen zijn gezicht aan.

"Je bent half-dood, je ligt hier als ShadowClan's grootste schande, dat rood-witte poesje moest net huilen om hoe je er uit zag," somde ze langzaam op, doelend op Pepperpaw. "Ben je klaar om te vertellen waar Indigo is? Of krijg je dat niet uit dat scheve bekkie van je? We kunnen ook wel een stukje lopen? Ik sleep je met alle liefde overal doorheen, kan je het aanwijzen voor me." snel schoot ze naar voren, drukte haar poot met nagels in de bovenkant van zijn hoofd. Niet ver, maar ver genoeg. "Spreek of je laat hier het leven. Als een triest hoopje ellende," haar staart zwol op en zwiepte kwaad. "Die grote ShadowClan kater - Smokebreath dacht ik dat het was? - zijn kop heb ik er af getrokken, ik kan jou ook in stukken verspreiden door het kamp heen. Geen probleem.

S P R E E K."

SHADE

When I go into the ground, I won't go quietly, I'm bringin' my crown.
When I go into the ground, oh, they gotta bury me face down.

Onderwerp: Re: The end. [XX] wo 20 mei 2020 - 20:11

Haar stem.. die heks. Ze kwam weer. Zijn lichaam bleef dan wel roerloos liggen maar zijn vacht was alweer twee keer zo dik opgezet. Hij voelde de grond waar hij op lag dreunen toen de zwarte duivelin naar binnen stapte. Hij had zijn ogen dicht, zag niet aankomen dat Shade als de bitch die ze was de mosbal tegen zijn gebroken gezicht aanmepte. Hij liet een pijnlijke grom klinken maar kon zijn kaken veder niet van elkaar afkrijgen. Zijn ogen opende zich wel en hij boorde zijn vurige blik weer terug in haar ijzige ogen. Haar woorden gingen langs hem heen. Hij wist wat hij gedaan had, wist dat hij de oorzaak was van alles, maar hij zou het kind beschermen kosten wat het kost. Hij had fout gedaan om goed te doen. Zijn tong gleed uit zijn bek en heel langzaam probeerde hij zijn verminkte bek te openen. ''Dw-ood me, e-e-n viwnd je je kind nwooit mwewr.'' Een verminkte kaak? Een verloren oor? Gebroken staart? Shade moest echt beter haar best doen als ze wat uit hem wou krijgen. Hij was niet bang, niet bang om door haar klauwen vermoord te worden, hij zal naar de hemel gaan en zij zal brandde in de hel.

pixie pix:

Onderwerp: Re: The end. [XX] wo 20 mei 2020 - 20:53

Legends never die
they become a part of you De kater liet zijn ogen open gaan en keek haar aan. Pas toen zag ze het. Het vuur in zijn ogen was nog niet gedoofd. Sterker nog. Het leek wel alsof hij nog heftiger reageerde dan eerder. Het domme kind. "Denk jij dat ik een ruk geef om jou dood maken? Je gaat me vertellen waar ze is." snauwde ze. "Ik hoef je smerige leven niet. Je gaat toch wel voor de rest van je dagen raar aangekeken worden. Bespot door kittens, uitgelachen door je eigen clangenoten. Je zal het lachertje van het woud zijn met je scheve bek." Het had geen zin voor hem om zijn smoel te houden. "Waarom geef je om mijn kind? Ze is een Bloodclanner, geef haar terug. Ze is van mij."

SHADE

When I go into the ground, I won't go quietly, I'm bringin' my crown.
When I go into the ground, oh, they gotta bury me face down.

Onderwerp: Re: The end. [XX] wo 20 mei 2020 - 21:00

Misschien was het zo in Bloodclan dat je uitgelachen werd als je door je oorlogswonden niet meer het knapste was, maar in Shadowclan was alles anders. Hij liet zich niet raken door haar bittere woorden. Shadowclan was zijn familie en niemand die hem ooit zal uitlachen nadat hij zichzelf had laten verminken om apprentices te redden van Bloodclan. Hij kneep zijn klauwen in het mosnest en verbrak het oogcontact. Haar laatste woorden wist hij niet op te reageren. Hij had haar gered in zijn kop, gered van dit monster, en hij bleef volhouden dat het het beste was geweest, maar dat kon hij moeilijk gaan vertellen aan dit beest. ''Awls ik hwt dwoe, awls iwk haar twruwg geef dan w-weet ze niet mweer wie je bent.'' Mauwde hij met zijn kaken zover mogelijk gesloten. ''Ze is een Swadowclwanner.'' Hij bracht zijn blik weer naar boven. ''Je heb haar uiwt geperst, maar je zal nwooit moeder zijn.'' Hij likte zijn droge lippen af. ''jwij verdiend geen kinderen. Jwij verdwient geen liefde. M-momonster''

pixie pix:

Onderwerp: Re: The end. [XX] wo 20 mei 2020 - 21:29

Legends never die
they become a part of you Hij zei nog steeds niks. Hij bleef maar dom kijken. Toen hij sprak kwam er enkel troep uit zijn mond. Woorden die zij niet wilde horen. Dat ze geen kinderen verdiende, een monster was. Het deed haar niets. Zijn woorden zouden haar nooit kunnen raken. En toch dacht ze na. Wat als ze het monster was, voor Indigo. Ze zou haar niet meer herkennen had Bloodpaw gezegd. En dat stak. Ze zette in een woedende reactie haar poot op die van Bloodpaw en klapte haar nagels er in. Ze probeerde de tranen terug te bijten terwijl ze haar neus in een boze kreukel trok. "Jij verdiend het niet eens om hier adem te halen." hij had nu echt de verkeerde snaar bespeeld. "Yet, here we are." het maakte niet uit, als hij niet sprak. Ze haalde haar poot terug, nam een aantal stappen achteruit richting de uitgang. "Maakt niet uit Bloodpaw, als jij dat scheve mondje van je dichthoud pak ik toch gewoon iets anders af? Iets van jou?" begon ze ijzig kalm. Ze herpakte zichzelf, langzaam. "Ik begin met Pepperpaw. Die apprentice is toch waardeloos, staat elke keer als een bange haas aan de grond genageld. Makkelijke prooi." besloot ze toen. "Daarna trek ik Beechresin wel binnenstebuiten. Kan je haar stukken terugvinden in de dirtplace. Het is niet alsof jij er dan iets aan kan doen."

SHADE

When I go into the ground, I won't go quietly, I'm bringin' my crown.
When I go into the ground, oh, they gotta bury me face down.

Onderwerp: Re: The end. [XX] wo 20 mei 2020 - 21:50

Was het slim geweest om haar zo uit te dagen? Zeker niet, maar god het was goed te zien dat haar ogen traande door hem. Net zoals de zijne hadden gedaan toen ze letterlijk zijn botten had gebroken. Hij dacht eventjes gewonnen te hebben, eventjes het besef bij dat walgelijk beest naar binnen gebracht te hebben, maar ze herpakte zichzelf en liet zijn poot los. Ze liep weg maar wachtte nog eventjes. Haar volgende woorden waren een net zo harde uitdaging terug, misschien wel tien keer harder. En weer ging hij er op tegenin. Ze waren niet te stoppen samen, deze storm zou pas liggen wanneer iemand niet meer ademde. Zijn klauwen sloegen in de grond en hij hees zich wankelend overeind. Zijn borstvacht was dik opgezet en stond naar voren gedrukt. Hij wou zijn kracht laten zien, ook al was daar nog weinig van over eerlijk gezegd. Hij zal het niet laten gebeuren. Hij zal het niet laten gebeuren. Nee. Hij maakte haar af als ze paar één nagel wees naar Pepper en Beech. Misschien had die al twee keer gefaald, maar de derde keer zou lukken. Hij voelde het. ''Mwaak eerst je werk hier af, Foxdung-wijf.'' Hij groef zijn klauwen dieper de grond in. ''Ik maak je dit keer af als je nu één stap hun kant opzet.'' Hij sprak nu met zijn kaken beter van elkaar af en het deed Mousedung pijn maar hij wou dat ze hem nu goed hoorde.

pixie pix:

Onderwerp: Re: The end. [XX]