Glowing dim as an ember

De kleine kattin had een muisje van de prooistapel weten te grissen zonder dat een Bloodclanner haar daarop aangesproken had - want Starclan mocht weten wat tegenwoordig nog mocht en wat niet - en had het tot in de medicine cat's den gehaald zonder problemen. Haar spieren ontspanden zich duidelijk toen ze niet langer meer in direct zicht was van die menigte van monsters in hun camp al was de blik in haar gele ogen bezorgd toen die op haar moeder viel. Chillypaw liep dichterbij met bijna voorzichtige pasjes. Ze liet het muisje vallen voor Slatefur's neus en mauwde zachtjes "hallo mama." als om de blinde kattin niet te doen schrikken. Daarna neusde ze zachtjes in haar moeder's zachte vacht; de vertrouwde geur van liet haar zachtjes spinnen. Ze leefde nog, ook al had het even niet zo geleken, ook al had ze even gedacht dat ze haar moeder kwijt zou zijn. De jonge apprentice keek ietwat geschrokken op toen nog iemand de den inkwam; maar het was enkel één van haar siblings, gelukkig.

Familietopicje!
+enkel Slatefur, Fuzzypaw, Hoarsepaw, Roughpaw & Littlepaw

Roughpaw zat inmiddels te knagen op een takje, tegen beter weten in. Ze moest iets doen om de spanning van haar af te laten glijden. Geen enkel moment voelde ze zich veilig in dit godvergeten oord. Haar ogen gleden schichtig rond de open plek. Het stonk, het was smerig. Deze katten hadden geen manieren. Haar blik ging toen langs de medicine cat den. Ze zag nog net Chillypaw erin verdwijnen en niet veel later volgde Hoarsepaw. Ze kantelde haar kopje. Was er wat belangrijks gaande? Meteen knaagde de zorgen aan haar maag. Ze kwam overeind op haar poten en met zachte pasjes trippelde ze naar de den waar haar moeder sliep. Toen ze naar binnen liep merkte ze zelfs dat hier de geur was veranderd. De sterk ruikende kruiden was nu zelfs vermengd met die hardnekkige BloodClan geur. Ze stapte achter Hoarsepaw en Chillypaw die zich ontfermden over hun moeder. Ze keek slechts toe, bang dat ze wat verkeerd zou doen als ze haar moeder zou aanraken. ‘Ik ben er ook,’ fluisterde ze zachtjes. Het deed nog altijd zeer om haar aan te kijken. Zou ze ooit wel helemaal herstellen?

Oh hoe ze zo niet durfde om naar mama toe te gaan. Wat als ze alleen maar problemen ging veroorzaken? Wat als ze alles verpeste en mama alleen maar er toe pushte en ze dingen zou doen die ze nog niet zou doen? Wat als ze naar mama ging en een bloodclanner volgde om af te maken wat Sinclaw had gestart? Een rilling ging door haar lichaam heen, dat mocht niet gebeuren. Maar ze zag eerst Chillypaw de den in verdwijnen. En toen Hoarsepaw. En toen Roughpaw. Dit was niet eerlijk! Zij wilde ook naar mama! Dus ze wist niet hoe hard ze het kamp moest door sprinten om naar de medicine cat den te gaan, haar ogen gericht op haar siblings terwijl ze slidend tot stilstand kwam in de medicine cat. ”Ik ben er ook, mama!” sprak ze, waarna ze even haar pootje tegen de achterpoot van haar mama tikte om te laten weten waar ze zat. Het liefste zou ze meteen tegen mama aan kruipen, maar dat kon niet. Ze wist niet precies wat ze wel kon.