After a long night comes the morning

Zachtjes was hij de nursery uitgetrippeld, proberend het kleine bundeldje chagrijn niet te wekken. Zeker niet nadat hij de kleine kitten al twee keer geplet had in de nacht, maar veel had de kater er niet aan kunnen doen. Hij was gewend naast grotere poezen te liggen, poezen die je niet kunt pletten in je slaap. Nou had hij geluk dat hij de kitten nog geen pijn had gedaan, en misschien was het slimmer voortaan niet meer bij haar te slapen maar in tijden als deze zou hij het kleintje zo weinig mogelijk alleen durven laten. Hij had gezien hoe gewetenloos deze katten waren, hoe ze kittens konden pesten zonder enige moeite of schuldgevoel te ervaren. Tuurlijk, hijzelf stond er om bekend kittens te plagen voor zover hij dat kon, maar pesten? Dat zou hij, voor zover hij wist, nooit doen. Met zachte stapjes wist hij dan toch de nursery te ontsnappen, en liet even zijn ogen wennen aan het iets te felle licht dat hem erbuiten te wachten stond. Het kamp was nog rustig en ergens stelde dat de kater gerust, het laatste waar hij nu zin in had was een confrontatie met 1 van deze parasieten, zoals hij hen al snel genoemd had.

Met snelle pasjes wist hij zich een veilig door het kamp te navigeren, een kamp dat hij ooit zijn thuis had genoemd. Nu leek hier niks meer van over, thuis is waar het hart is en hier was geen hart meer te vinden. Hij zou opzoek zijn gegaan naar onbijt voor hem en Bluekit, maar dit had even moeten wachten toen hij een jonge apprentice in zijn visier kreeg. De kater kon het gewoon niet laten om even een kort gesprek met de jonge kater te hebben om hem hopelijk even op te beuren, zover dat mogelijk was althans. Deze parasieten mochten zich dan wel een weg onder hun huid door hebben gevreten maar hun hart zouden ze nooit bereiken. "Goedemorgen little one" mauwde hij op een vriendelijke toon, een speelse glimlach op zijn vermoeide gezicht "Heb je een beetje kunnen slapen?" vroeg de warrior hem toen kalmpjes
+Hoarsepaw

”Wat denk je zelf.” antwoorde de kater, duidelijk geirriteerd, de reden zal zo wel komen, gokte de warrior. ”Mijn nest is ingepikt door een bloedclan mormel ik moest buiten slapen. Denk je echt dat ik een oog dicht gedaan heb.” ah daar was het. Even kneep de kater zijn ogen samen, deze schoften stalen nesten nou? Hij zou liegen als hij zei dat het een verassing voor hem was. De kater zuchtte diep, hij zou de apprentice zo graag willen helpen zijn nest weer terug te pikken, maar hij wist dat dat niet de manier zou zijn, ze waren nou eenmaal niet sterk genoeg. "Hm" begon de kater peinzend, zijn blik over het kamp heen glijdend "Als je wilt" hij liet zijn blik op de apprentice rustte "Is er nog ruimte in de nursery, je kunt mijn nest wel hebben, als je bereid bent deze met mijn dochter te delen" stelde hij kalm voor "Niet idiaal, dat weet ik, maar beter dan buiten niet waar? Ik kan wel een nachtje buiten hebben hoor, ben daar meer dan sterk genoeg oor" en trotse grijns verscheen op zijn snoet, ja, sterk genoeg was hij zeker wel. Natuurlijk sliep hij liever binnen, maar hij wilde absoluut niet dat de jongste en oudste onder hen buiten sliepen, laat dat maar aan de grote sterke warriors als hem over hoor.

”Ik neem aan dat de queens dat niet zo’n goed idee zullen vinden.” Siste de aprentice ”Daarnaast slapen mijn siblings ook in de buitenlucht, die laat ik liever niet alleen slapen. Met die monsters.” De kater schudde begrijpend zijn kop, misschien was het wel een stom idee geweest, maar hoe kon hij anders helpen? Niet? Misschien was er inderdaad niets wat hij kon doen, nog niet in iedergeval. "D-dat begrijp ik hoarsepaw, het was een stom idee, sorry ik probeerde weer is te snel een oplossing te vinden." begon hij kalmpjes, hij moest kalm blijven rond de jonge kater gokte hij, er was niks wat hij kon doen om de woede van de apprentice in te dimmen, maar hij kon er wel voor zorgen dat deze niet nog bozer werd. "Maar het zal tijdelijk zijn, ik weet het zeker, dit alles zal snel over zijn en dan krijgen julie je nest weer terug" weer knikte hij. De kater had goede hoop, voor zover dat mogelijk was, zolang ze nog ademde kon er nog van alles gebeuren...

”Het is oke.” antwoorde de apprentice. Vermoeid glimlachte de warrior een beetje, blij dat de witte kat voor hem leek te kalmeren. ”Ik hoop het.. maar wanneer is dat.. Als Acorn.. echt dood is.” ging hij verder en even moest de warrior wegkijken, het zou hem niet verbazen als de kater daadwerkelijk er niet meer was..alhoewel daar geen concrete bewijzen voor waren, geen lichaam, geen dood. Zo was het en zo zou de kater de hoop proberen hoog te houden. ”Heeft Starclan ons verlaten?” vroeg hoarsepaw, verbaast en geschokt keek de kater op toen hij de woorden van de apprentice hoorde. Het was niet iets wat je zou verwachten van een apprentice te horen...niet iets wat je van apprentice wilde horen, en het deed hem pijn de jonge kat zo negatief te horen doen, zo bleek maar weer dat het niet alleen levens zijn die bloodclan van hun clan gestolen had als de schoften die ze waren. "wat??" begon de kater dan ook stomverbaasd, een kleine maar warme korte lach volgend "Nee joh, denk je nou echt dat Starclan kan stoppen met kijken naar knappe kerels als ons? Nee joh die houden hun oogjes op ons hoor" grapte hij, hopend de sfeer was lichter te maken, maar wist ook wel degelijk dat dit misschien niet de juiste manier was om de apprentice zijn vraag te behandelen dus glipte hij al gouw terug in zijn kalme houding "Nee hoarsepaw, ik weet zeker dat starclan er nog is" een zachte warme glimlach verscheen op zijn snoet, een vriendelijk en kalme glans over zijn blauwe ogen "Starclan heeft gewoon...een mysterieuze manier van werken little one" langzaam gleed zijn blik over de roze lucht die een nieuwe ochtend aankondigde, alsof hij nog altijd de sterren erachter kon zien "En soms moeten we ook gewoon is wat vertrouwen in ons zelf hebben, dat weet starclan" even knikte de kater voor hij zijn blik weer op de apprentice legde, een kleine grijns op zijn doffe gezicht "Wij zijn jonge sterke kerels niet waar, we leven nog, bloed stroomt door ons, Shadowclan bloed nog wel pfoooo, samen kunnen wij erwel doorheen komen tot starclan ons de weg weer aangeeft wanneer zij dit weer kan doen" weer knikte hij vol zelfvertrouwen "Ik bedoel, wees is trots op jezelf man, je kiest je siblings over een warm nest, dat vind ik niet alleen nobel ik vind dat zelfs inspirerend, echt waar je hebt mijn volle respect Hoarsepaw, sommige katten zouden iets van jou kunnen leren" en daarop knipoogde hij naar de jonge kat "Echt waar"