tall pines

De grijze kater liep naar huis, naar een huis waar hij nooit sliep maar meer vrede en rust kon vinden op een manier die zijn nest hem nooit zal schenken. Hij had nergens anders om naar te keren nu zijn clan hem zo verafschuwde. Dat deed zeer. Hij kon leven met een andere slaapplek maar niet met die blikken die hij toegeworpen kreeg. Hij kon niet begrijpen hoe hun respect en vriendschap zo snel over was. Alsof al die manen waarin hij alles voor ze had gedaan ineens niet meer uitmaakte en ze op slag enkel woede voelde. Hij zuchtte diep en liep snel door. De bomen kwamen al in zicht en hij besefte voor de veelste keer hoe bijzonder dit was. Hoe hun harten elkaar aantrokken wanneer ze het meest een vriend nodig hadden. Want hoewel de kater hier geen enkele reden voor had, wist hij dat Mist op hem zou wachten. Dat ze er vandaag zou zijn. Ze was er altijd voor hem. Maar hij zou liegen als hij niet zou zeggen dat angst zijn hart niet beknelde. Zijn bloed eigen clan bekeek hem nu alsof hij een moord had begaan, enkel omdat hij zijn partner met liefde had begroet. Wat zou Mist doen? Ze was toch beter als dat? Ze hadden zo veel wanhoop meegemaakt.. zo veel ellende samen doorkomen. Ze zou hem toch niet in de steek laten? Hij had zijn halsband afgedaan, sinclaws halsband, toen hij vertrok. Zijn geur nog altijd die van Shadowclan maar niet meer zo puur. Hij begon een stil gebed tot de sterren.

Ik weet dat ik niet jullie favoriete kat ben op dit moment, maar asjeblieft neem Mist ook niet van me af.

En daar zat ze. Zijn blik verzachtte toen hij haar zag en hij overbrugde de afstand tussen hun in, de tranen al spelend in zijn ogen terwijl hij zijn kop zachtjes tegen de hare duwde. “Hey Mist” De brok in zijn keel was hoorbaar. De 'ik heb iets doms gedaan' was hoorbaar. Ze hadden veel bij te praten. En aangezien de point poes hier ook was, kwam dat van beiden kanten af. Maar voor nu, nog voor moeilijke woorden gedeeld hoefden te worden, genoot hij van de omhelzing van een vriend. Een contact wat steeds zeldzamer leek te worden.

Hij hoefde niet alsof te doen bij Mist, ze wist het meteen. Ze kende hem op een manier die niemand anders bezat. En dat was vooral te zien aan haar reactie, want hij werd omhelst en zoals nu bijna een gewoonte was begroef hij zijn snuitje tussen haar oren. Hij sloot zijn ogen en liet dit moment even puur zijn, rook haar geur en liet zich hierdoor kalmeren. De tranen hadden langzaam een weg gevonden uit zijn ogen en baande nu een spoor over zijn wangen. Waarom? Waarom huilde hij? De pijn van de rouw en onzekerheid? Of was dit een nieuwe angst? Zijn kop was weer bedekt door mist en de helderheid die Starclan hem jaren had gegeven was weg en onbereikbaar. Hij huilde, nog niet voluit, maar dat zou nog komen. “Iets heel doms… misschien nog wel erger als toen met Dark Forest”

Ja hoe zei je dit. Hoe bekende je dat je misschien heel je leven de goot in hebt gegooid en dat je dat ook niet eens het ergste vond van dit alles. Hij haalde diep adem, zijn stem gedempt door haar pels toen hij begon met praten. “Sinclaw is dood” De pijn, de pure rauwe pijn die zelfs zijn diepe stem liet breken. Je kon de scheuren in zijn hart horen. “En- En ik ben verbannen. Bloodclan was bereid me op te nemen” Hierna bevroor hij. Bang. Doodsbang van Mistgaze en alles wat ze zou kunnen doen om hem kapot te maken. Want Mist had sinds zijn kindertijd een stukje van zijn hart in haar bezit, en zijn hart kon niet heel veel trauma meer aan. "Sorry"

Ze ging weg. Ze huilde. Hij wilde naar haar toe en haar troosten maar hij wist dat hij het enkel erger zou maken. Hij zou haar niet kunnen helpen hiermee, hij kon nog niet eens hemzelf hiermee helpen. Zijn eigen tranen groeide ook nog heftiger uit dan ze al deden en hij liet haar spreken. Hij kromp in elkaar en liet ieder woord hem verder breken want dat verdiende hij. Want ze had gelijk. Bloodclan had zo veel pijn verricht, maar het waren ook maar katten. Katten die niks anders wisten, die nog nooit ieders anders hadden gehoord dan dood en verderf. Misschien kon hij ze beter leren, laten zien hoe het ook anders kon. Maar de waarde reden was egoïstisch. Hij was gewoon doodsbang om alleen te zijn en Bloodclan was misschien niet het beste gezelschap… het was niet alleen. En ze wilde hem. Ze wilde hem werkelijk. Hij wist ook wel dat hij enkel smoesjes bedacht, misschien daarom ook dat hij stil bleef huilen. Dikke tranen van pijn, van schaamte, van angst. Wetende dat hij dit niet kon verhelpen, dat hij niet goed genoeg kon praten om haar te overtuigen. Dat hij haar voor altijd kwijt zou kunnen raken.

“Ik- ik heul met niemand! Niemand wilde me” Uitte hij, meer emotie dan met werkelijke inhoud. Hij wist eigenlijk ook niet wat heulen betekende, maar het voelde verkeerd. “I-Ik weet dat ze heel veel slecht hebben gedaan. Maar ze namen me op. I-ik moest wel. Voor haar. Voor hem” Sinclaw. Tallstar. Hij was altijd al loyaal geweest aan zijn vrienden en niet aan zijn clan, daarom dat hun vriendschap nog zo sterk was geweest zelfs na al die jaren, na al die keren te hebben moeten horen dat het niet mocht. Het laatste zorgde ervoor dat hij met grote ogen in die van haar keek. “… Mist… dat weet je toch-” Hij jankte, een luidde snik schoot door de open vlakte heen. Wist ze het wel? Zijn clan was het ook heel snel vergeten, alles wat hij voor ze had gedaan. Misschien zou zijn vriendin uit Thunderclan dit ook doen, zou ze hem aankijken met haat. “Ik ben niet slecht- ik ga niet doden of andere pijn doen. Dat bén ik niet. I-ik kan daar misschien medicine cat zijn.” Zijn stem haakte, zijn woorden verward en gehaast door de emotie terwijl hij zichzelf nog kleiner maakte op de grond. Hij maakte zijn lichaam klein tot de waarheid eruit kwam; “Asjeblieft Mist, ga asjeblieft niet weg. Ik weet het ook niet- Ik ben ook niet blij- maar ik kan niet zonder- ik kan niet zonder jou” Een enorme kat, een die kon vechten en helen, een die goed en fout had gedaan, lag op de grond. Smekend.

“Dat hadden ze niet Mist. De clans helpen elkaar niet” Hij dacht na over hoe Lionroar in Shadowclan had kunnen krijgen. Zou het mogelijk zijn? Zou hij ergens anders kunnen wonen? Zou een leader ook hem accepteren? Maar hij kon zich niet voorstellen dat er ergens een leader was met hetzelfde hart als dat hij dat had. Hij was voor Lionroar opgekomen, maar wie zou er ooit voor hem opkomen? Haar woorden deden hem zeer. Zeer omdat hij niet onder ogen wilde komen dat heel misschien Sinclaw niet de beste kat voor hem was geweest. Dat de relatie misschien maar eenzijdig was als het ging om opofferingen, als het ging om loyaliteit. Dat Tallstar ook misschien niet evenveel van hem hielt en over had als dat andersom was. Hij hielt van Tall, ze waren samen op gegroeid, ze deelde een nest. En hij gaf altijd alles voor degene die hij liefhad. En misschien, misschien was dat misplaatst geweest. “…S-sinclaw” stammerde hij. “… en Tall” Bijna onhoorbaar waarna hij zijn kop tegen de grond aanduwde en nagelloos klauwde naar het grote litteken achterop zijn kop. Wat als er niemand was die ooit echt van hem had gehouden op de manier hoe hij van hun hielt?

Hij dacht terug aan Lurkingshade, de kater die deze spiraal in werking had gezet. Die was gestorven en had gezworen dat hij nooit liefde mocht kennen. Starclan had hem partners afgenomen, kittens afgenomen… maar ook liefde in het geheel? De liefde van vrienden? Misschien. Want hij zag Mistgaze ook langzaam boos worden. Ze zou hem ook gaan haten. Zoals zijn clan hem verafschuwde. Had ze ooit wel van hem gehouden? Waren die woorden ook maar leugens geweest? Gebruikte ze hem ook maar alleen zoals iedereen in zijn leven hem gewoon gebruikt had. Hij verhief zijn stem ook. “Het zijn ook maar katten! Daar zijn ook kittens, en apprentices. En moeders. En katten die verbannen zijn omdat ze zo verrot dom zijn zoals ik. Die wanhopig zijn- die niet alleen durven te zijn” De kracht in zijn stem verdween sneller dan sneeuw in het daglicht en liet een lege schel achter. Starclan wat was hij moe. Wat zou hij er veel voor geven om nu gewoon te kunnen slapen. Om nu gewoon van alles af te kunnen zijn. Om zijn hart te laten stoppen met breken door het compleet stil te leggen. Hij realiseerde zich tot zijn eigen schok dat hij content zou zijn met sterven. Altijd had hij zo hard gevochten voor het leven, maar nu, nu leek die slag zinloos. Het was de ultieme manier van vluchten, maar hij mocht wel vernoemd zijn naar de strijd, zijn voorvoegsel was nog altijd prooi. En prooi zou nooit de strijd met roofdier winnen.

Mist brak met hem. En ze kwam terug. Terug waar hij had gedacht dat ze ook voor altijd weg zou zijn. Hij duwde zijn snuit terug en snikte. “Sorry Mist” Kwam er maar zwak uit, terwijl hij woorden probeerde te zoeken, iets waar hij nooit goed in was geweest. “Je verdient dit niet. Echt niet” Hoe kon hij ooit zeggen wat er in hem zat? Behalve het simpele “Ik hou van je, en hun zijn allemaal stom om zo over jou te denken” Nee, hij was geen man van woorden, maar hij bedoelde het goed. Bij haar voorstel merkte hij op dat ze over we sprak en niet over hem. Zou.. zou ze mee gaan met hem? Zou ze bij hem blijven? Zou hij niet alleen gelaten worden? “… Waar kunnen we nog heen Mist?”

Foute keuzes. Zo vaak was er gesproken over foute keuzes als ze het tegen hem hadden. En mist nu ook. Bij Starclan waarschijnlijk had ze gelijk. Waarschijnlijk was het ook zo, was hij in heel zijn wezen alleen al fout bezig. Hij zuchtte diep en knikte, om zich evengoed dichter tegen de ander aan te nestelen. “Ja” Stemde hij dus simpel ermee in. Maar het laatste liet de kleinste hint van een glimlach verschijnen. Zo veel fouten, maar liefde was er niet een van. Hij had nooit spijt gehad van Runningvole, van Lurkingshade. Van al zijn kittens, van al zijn vrienden die hem in de goot hadden geworpen. En ondanks dat hij nu alles had weggegooid voor liefde, voor Sinclaw, had hij hier eigenlijk ook geen spijt van. Misschien kwamen er nu twijfels in zijn hart over alles wat er was gebeurd. Maar voor de gevlekte poes was het allemaal waard geweest. En hij had ook geen spijt van zijn liefde voor Mistgaze, een die er altijd was geweest sinds hun kindertijd. Ze waren samen opgegroeid, al was het vanaf een afstand. Ze hadden een connectie. Een die zelfs door foute keuzes niet te breken leek te zijn. En bij alles wat mooi was, wat was hij hier dankbaar voor.

Hij sloot zijn ogen bij het kopje van Mist, een die weer wat traantjes over zijn wangen liet glijden. Het verdriet ging zo diep dat de tranen oneindig bleven komen, en dat ook waarschijnlijk zouden blijven doen. Maar haar voorstel liet hem twijfelen. Hij was niet iemand die voor zichzelf nadacht, hij deed eigenlijk gewoon altijd wat andere zeiden. Hij was een volger, een soldaat. Maar hij voelde zijn twijfels. Hij dacht na over de reis die Lurkingshade van hem ontnomen had en hem tegen hem had laten keren. Hij dacht na over de nachten met Dark Forest die toen waren begonnen. Over de ruzie met Mistgaze. Over hoe donker de wereld toen was. Over hoe verdrietig en boos hij toen was dat hij zichzelf leek te verslinden.
Over de nacht dat hij naar Sinclaw ging en opbiechte hoeveel hij van haar hielt. Op hun nacht samen, uitkijkend over de bergen. Hoe ze zworen dat ze wereld zouden laten branden en vanuit de as iets nieuws zouden opbouwen. Hij haalde onstabiel adem. In de bergen was alles zo slecht geweest, en Sinclaw was het lichtpunt geweest. Zij had hem uit het duister getrokken, terug het licht in. Ze hadden veel foute keuzes gemaakt, dat zeker. Maar die nacht was alles behalve dat geweest. Hij vond zijn blik terug in die van Mist en gaf haar een lik tussen de ogen. “Ik weet het niet, Mist. Weg van het bos? Ik.. Ik wil ook opnieuw beginnen, echt waar. Maar de bergen… Ik was zo ongelukkig daar, wíj waren ongelukkig daar” Hij drukte zijn oren onzeker naar achteren. “Misschien dat het goed kan worden daar… maar misschien word het weer zo slecht” Hij wist het niet. Niks nieuws voor hem, hij legde zijn kop neer op de grond en mompelde zacht dat hij misschien maar het beste naar Starclan kon gaan. Daar was zijn familie. Zijn partner. Zijn kittens en zo veel vrienden. Zouden ze hem ook haten nu? Hij wist het niet.

Acefray duwde zijn snuit dichter in de pels van de ander. Doodsbang dat ieder woord wat hij tegen haar inbracht zou leiden tot haar vertrek. Hij wilde niet meer katten waarvan hij hielt verliezen. Maar hij was zo bang van de tribe. De wond achterop zijn kop brandde al bij het idee alleen. Hij kon zich niet eens meer de pracht van de bergen herinneren, zijn kop was zo duister geweest, zo bewolkt met pijn en woede. Alsof hij zichzelf wilde troosten begon hij voorzichtig Mistgaze schoon te likken, op een manier die hem eigen was, zorgzaam en warm. “Ik weet het nog niet” Herhaalde hij onzeker. “Misschien dat we samen kunnen gaan, maar ik.. ik moet erover denken” Maar zijn stem was verontschuldigd, alsof hij iets moreels verkeerds deed door deze woorden te zeggen. Hoe kon het ook anders? Na zo veel verlies en verdriet, hoe kon hij ook iets anders zijn dan bang bij ieder woord wat hij sprak? De woorden van Mist deden hem pijn, iets wat zichtbaar was in zijn diepgroene ogen. “Je bent zo veel meer dan opvulling Mist. Je bent een van de beste katten die ik ooit heb gekend. Ik weet zelf dat ik niet zonder je kan” En dat zou de enige reden voor hem zijn om mee naar de tribe te gaan. Enkel en alleen om zich vast te houden aan zijn enige echte vriend, een die niet onredelijke dingen van hem zou eisen. Toch? Hij drukte zijn oortjes meer naar achteren, terwijl er eentje zoals altijd een beetje slap naast zijn kop hing. “Zou je gelukkig zijn als een Kittypet?” De kater zag er geen schande in, zolang ze maar gelukkig zou zijn. Dat was toch het belangrijkste? “En Mist… zou je asjeblieft bij me willen blijven? Ik-Ik wil niet nog meer kwijt” Zijn stem brak, compleet hulpeloos bij deze situatie, afhankelijk van deze Thunderclan poes. En op dit moment was het duidelijk hoe een kater zoals hem hier terecht was gekomen. Smekend voor leiding in zijn leven. Wanhopig het juiste te doen, opkijkend naar een ander ongeacht hoe goed dit persoon er misschien voor zou zijn. En nu moest hij het horen, horen dat deze kat hem niet ging achterlaten.