Like there's nothing inside of my soul

De dagen die hij had moeten wachten tot hij sterk genoeg was waren traag voorbij gegaan. In werkelijkheid waren het maar een paar dagen geweest, maar voor hem had het gevoeld als een eeuwigheid. Zonsondergang was nu aan het naderen en dit bracht hem onderweg naar fourtrees vanaf het riverclankamp. Als iedereen kwam zoals ze gezegd hadden, dan zouden ze daar allemaal zijn. Het merendeel Riverclan natuurlijk, maar dat was niet anders. Windclan zou met niet veel komen wist hij en Thunderclan had hij ook maar om vier warriors gevraagd. De vier eiken kwamen in zicht en hij wachtte geen moment om de kuil in te lopen en zijn weg richting de steen te maken. Zijn wonden waren zover genezen dat ze hem niet in de weg zaten tijdens het lopen, maar hij ging maar niet het risico nemen om de rots op te klimmen. Dan was de kans groot dat ze weer open gingen tenslotte. Hij zette zich dan ook neer onder de rots en wachtte af tot iedereen er zou zijn. Eenmaal iedereen er was kon hij het plan volledig uitleggen en dan zou het tijd zijn om zijn clan van die bloodclanners te redden. Alleen of het een clan waard was om te redden, dat zou hij nog moeten zien. Toch kon hij ze niet in de steek laten, zo zat hij helaas niet in elkaar. Die clan was zijn verantwoordelijkheid, dus daar was niks anders aan te doen. Voor nu was het nog een keer wachten, tot iedereen er was. Dan konden ze gaan en kon hij doen wat hij al dagen nu had willen doen.

[Iedereen die meegaat naar de aanval op Bloodclan kan hierop reageren. Ze zijn nog bij fourtrees aan het verzamelen.]

Settleddust had zich de afgelopen dagen mentaal voorbereid op deze dag. De dag dat ze hun thuis weer over zouden nemen. Hij had gebeden tot StarClan dat zijn familie veilig was, zijn clangenoten veilig waren. En terwijl de zon onder ging en een maanloze nacht zou beloven, had hij zich verzameld bij zijn deputy en alle katten van RiverClan die hadden aangeboden mee te gaan naar ShadowClan. En hoewel Settleddust al zijn strijdlust bij elkaar had geschraapt, voelde hij nog steeds zenuwen in zijn maag. Hij had liever Acorndust meer tijd gegeven om te genezen, maar die tijd had hun kamp niet. Hadden hun clangenoten niet. Nee, ze moesten snel handelen. Zo snel mogelijk, nu hun kamp nog de littekens had van het vorige gevecht en ook BloodClans wonden nog niet genezen waren. Hij had geen idee wat er allemaal in de tussentijd was gebeurd. Of er nog meer doden waren gevallen. Hij bleef dicht bij zijn enige twee clangenoten lopen die hij nu nog had. Acorndust was met goed nieuws teruggekomen van ThunderClan en WindClan. Allebei wilden ze een paar ervaren warriors meesturen om balans in het woud terug te laten keren. Acorndust ging onder de rots zitten en hij bleef nabij zitten. Hij beet op zijn onderlip en zenuwachtig bleef hij met zijn klauwen in de aarde kneden. Vannacht. Nu of nooit.

Hij had vrijwel meteen hemzelf aangeboden toen bekend was dat Bloodclan Shadowclan overgenomen had. Hij wist zelf nog maar al te goed hoe het was om overgenomen te zijn door Bloodclan en dat wilde hij niemand aandoen. Hij liep dan ook met de andere Thunderclanners mee naar fourtrees. Hij was zelf misschien niet de jongste meer, maar hij was vrij zeker dat hij nuttig genoeg zou zijn. De vier eiken kwamen al snel in zicht en hij verplaatste zich achter Stagtine aan. De jonge kater leek er zin in te hebben en nam ook meteen het woord. Zelf boog hij zijn kop kort ter begroeting, waarna hij ging zitten. Het zou nu wachten worden tot ze zouden gaan.

<sub>Bezorgdheid. Onrust. Spanning. Er gonsde vanalles door haar heen. Zodra Thornstar bekend had gemaakt waarom Acorndust in het kamp was had Nettleroot zich direct en zonder aarzelen aangeboden. Ze had geen greintje angst gevoeld.  Nu dat ze daadwerkelijk op pad was, in de schaduwen van haar drie clangenoten, was dat compleet anders. De herinnering aan Rabbitpaw en de bloodclanner was weer boven gekomen en deze keer kon ze hem zo haarscherp voor de geest halen dat ze was geschrokken toen Stagtine op een tak was gaan staan die luid kraakte. Net als Rabbitpaw haar nek. Nettleroot herpakte zich. Hoewel haar hart oorverdovend begon te bonken, en haar poten zwaar werden, wilde ze niet stoppen. Ze moest naar Pepperpaw. Ze moest weten of ze oké was. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als ze ook Pepperpaw niet redden kon.

Nettleroot spitste haar oren toen ze bij de fourtrees aankwamen. Afgezien van Acorndust was er nog één andere kat. Ze kende hem niet maar rook dat hij ook een Shadowclanner was. Haar poten prikte toen ze hen benaderde. Het leek zo surreal ineens. Misschien zou ze zelf wel dood gaan vanavond. Nettleroot schudde haar kop, duwde de gedachten weg. Nee, nu kon ze geen doetje zijn. Nu moest ze sterk zijn. Voor Pep. Voor haar clan. Maskheart was een ervaren warrior, en Stagtine niet veel ouder dan Nettleroot, maar hij droeg een enge grijns op zijn gezicht dus het leek erop dat hij in ieder geval niet gemakkelijk bang zou worden als het er op aan kwam.  Ze volgde Maskheart zijn voorbeeld en knikte naar de andere katten. Ze was te gespannen om te gaan zitten en bleef dus maar staan, omgeving scannend naar een teken van leven.</sub>

Het was tijd. De nacht was aangebroken en vandaag zouden ze Shadowclan helpen met het terugwinnen van hun kamp. Eigenlijk was het niets voor hem, om een andere clan te helpen. Maar dit was een belangrijke zaak. Pantherstar vroeg zich af wie er nog meer dezelfde keuze nam als hem, om te helpen, om ja te zeggen op een vraag die jou eigenlijk niks goeds teruggaf, alleen maar ellende. Hij was echter vastberaden. Vastberaden om te helpen en het woud te verlossen van de dreiging die ook voor zijn clan op de loer lag. Met een redelijk grote groep warriors liep hij richting de fourtrees. Acorndust had gezegd om niet teveel man mee te nemen, maar als het eenmaal op strijd aankwam, wist Panther zeker dat de ander blij zou zijn met een grote krijgsmacht. Bovendien was het zo dat hoe meer warriors vochten, hoe kleiner de kans was dat ze gewond raakten. Als ze in de meerderheid waren werd het hopelijk twee tegen één, iets wat eigenlijk niet anders kon als je tegen Bloodclan vocht. Toen ze aankwamen, knikte de leider naar Acorndust. Ook waren er een aantal Thunderclanners, al waren het er aanzienlijk een stuk minder dan dat Riverclan ze had. Windclan was nog niet te bekennen. Hadden die lafaards werkelijk nee gezegd? Hij verwachtte van hen niets beter. Daarom keek hij naar de Shadowclan deputy. "Windclan?" vroeg hij enkel. Moesten ze wachten of konden ze gaan?

Met twee warriors en een medicine cat bij zich liep de jonge deputy doorheen haar territorium, op weg naar fourtrees. Hun groepje was wat uitgebreider dan wat ze Acorndust beloofd hadden twee dagen geleden; niet helemaal naar haar zin, maar hopelijk zou het de Shadowclanner blij maken. Amberstorm moest zich blijven herinneren aan de prophecy en aan het feit dat Bloodclan een vijand was van hen allemaal; maar ze kon de frons niet van haar snuit houden. Nee, dit was een verplicht nummertje, dat was wel duidelijk. Maar hé, ze stonden er toch; dat ze niet geholpen hadden zou niemand hen kunnen verwijten. De jonge kattin kwam aan op fourtrees net toen Pantherstar naar hen vroeg. Als je van de duivel sprak.. Dan toonde die gewillig zijn staart, natuurlijk. "Windclan is er.", mauwde ze, haar toon neutraal, terwijl ze de andere aanwezigen bekeek. Zowel Riverclan als Thunderclan hadden ook toegezegd, zo bleek. Hmpf. Blijkbaar was iedereen "goed van hart" - of hadden ze soms andere verborgen agenda's die hun aanwezigheid verklaarden?

Ze was blij dat ze gingen, dat Pantherstar bijna direct had ingestemd dat Shadowclan geholpen moest worden. Crystalshell had zelf heel duidelijk laten weten dat ze vond dat dit een probleem van alle clans was. Tijdens hun weg naar Fourtrees knaagden de gedachten van dood en verwondingen aan haar zelfvertrouwen. Ze had eerde heftige gevechten meegemaakt. Ze wist dat, zelfs als ze de strijd wonnen, er nog steeds verliezen zouden zijn. En ze wist ook dat ze zichzelf niet zomaar voor een ander kon opofferen. Toen ze aankwamen nam Crystalshell naast haar leader plaats. Thunderclan was er al, en de Shadowclankatten die bij hen de tijd hadden doorgebracht uiteraard ook. Pantherstar vroeg naar Windclan en op dat moment verscheen Amberstorm zelf ook. De spanning tussen de Windclandeputy en Riverclanleader was bijna tastbaar. Crystalshell knikte de andere kattin toe, ze hadden nog nooit een woord met elkaar gewisseld. "Goed om te zien dat iedereen gekomen is, dit gaat ons immers allemaal aan." Miauwde ze, haar stem was vriendelijker dan die van de andere twee, ze wilde de goede vrede ten alle koste bewaren.

Met zenuwachtig trillende snorharen trippelde Shadefeather achter zijn Deputy aan. Shadefeather had zich steeds afgevraagd waarom hij was gekozen om mee te gaan om tegen BloodClan te vechten, maar hij durfde Stallionstar niet te vragen. Hij wilde zijn keuzes niet in twijfel brengen, zelfs niet als hij zijn beste vriend was. Hij zou de Clan dienen, hij zou ShadowClan helpen en hij zou BloodClan verdrijven. Samen met de anderen dan, zelf zou hij dat niet kunnen. Zijn vechtskills waren sowieso al niet zo optimaal, dus gespannen was hij zeker weten wel. Dat hun Medicine Cat ook was meegekomen bracht ook nog een verantwoordelijkheidsgevoel met zich mee. Misschien dat hij haar gewoon extra zou beschermen, dat was ook nodig, toch? Shadefeather liet een bibberend zuchtje, en was toch wel enigszins opgelucht toen hij de al verzamelde groep katten bij Fourtrees zag. Samen zouden ze sterk staan. Toch viel het hem op dat WindClan de minste Warriors hadden gestuurd, twee maar. Maar alsnog, het was iets. Hij gaf de anderen een beleefd knikje terwijl zijn staart rusteloos heen en weer zwiepte.

In haar bekje hield Shrimppaw de kruiden vast terwijl ze achter haar Clangenoten aan liep. De geur van de plantjes vulde haar neus en ze moest toegeven dat het best lekker rook. Het leidde haar een beetje af van de gedachtes die in haar koppie rondspookten, maar nu kwamen ze weer terug. Ze zuchtte langs de kruiden heen. Ze wist niet of Skadi er was, maar de kans was groot als BloodClan nu in het ShadowClan kamp leefde. Moest ze misschien met haar vechten? Shrimppaw kon niet goed vechten, ze had alleen basistechnieken geleerd. En ze was hier om Coyotespirit te helpen, niet om te vechten. Ze zou misschien als laf gezien worden, maar iemand moest helpen, toch? Ze zou wel dichtbij de Medicine Cat blijven, en hopen dat Skadi er niet was, maar tegelijkertijd ook weer hopen van wel. Shrimppaw wachtte met zenuwachtig bewegende oortjes af tot iedereen verzameld was, zodat ze konden vertrekken naar StarClan weet hoeveel ellende..

De zon was aan het zakken en wierp lange schaduwen de open plek op. Thunderclan waren de eerste om te arriveren en het was goed om te zien dat Thornstar zich aan zijn woord had gehouden en er vier had gestuurd. Hij knikte kort ter begroeting voor Pantherstar naar Windclan vroeg. Als hij eerlijk was, dan was hij er niet helemaal zeker van dat ze zouden komen. Tenslotte leken ze niet graag te willen helpen, maar ze hadden toch toegezegd. Voor hij zijn bek dan ook open kon trekken was daar inderdaad Amberstorm, maar met meer katten dan hij verwacht had. Hij maskeerde de verbazing die hij voor een moment voelde. Het was een extra warrior en Routnose. Kort zocht hij de blik van de medicine cat. Hij kon begrijpen waarom ze zou willen helpen, maar misschien was dit niet het verstandigste geweest. Toch was iedereen er nu, dus hief hij zijn kop op. De zon was nu volledig gezakt, wat ervoor zorgde dat het donker was, maar toch glimden zijn ogen in het kleine beetje licht dat er was. "Shadowclan dankt jullie allemaal voor het komen," Begon hij, dan was dat al gedaan. "Dan nu het plan." Hij had niet alles willen vertellen, want anders was dat mogelijk weer bij Bloodclan terecht gekomen. "Zoals jullie allemaal zullen beginnen te merken zal er vannacht amper maanlicht zijn. We gaan dit dan ook in ons voordeel gebruiken om zo ver mogelijk in Shadowclan territorium te komen. Ik zal de groep door het territorium leiden en Settleddust en Demonslayer zullen aan de flanken blijven zodat de groep weet waar ze heen zullen moeten gaan. Wij kennen ons territorium namelijk het beste." Er was niemand die daaraan zou kunnen twijfelen. Hij liet kort zijn blik naar Settleddust gaan om er zeker van te zijn dat dit duidelijk was. "We zullen als een groep voortbewegen en zo zo dicht mogelijk bij het kamp proberen te komen voor we een aanval inzetten. Worden we eerder ontdekt zullen terplekke vechten, maar zal een kleine groep onder leiding van Settleddust naar het Shadowclankamp gaan om de shadowclanners daar mogelijk te waarschuwen van het gevecht dat gaande is en ook versterking halen." Hij kon niet voorspellen of dat ook precies zo zou gaan, maar Settleddust moest bekend genoeg zijn met het territorium om er te komen met een kleine groep. "Zoals jullie misschien al wel merken is het merendeel van de katten hier Riverclan, dit is om de clans zo veilig mogelijk van Bloodclan te houden. Tenslotte lopen Thunderclan en Windclan de grootste risico om een nieuw doel van Bloodclan te worden. Daarom dat het merendeel daar in het kamp blijft." Dat moest gezegd worden. Hij wilde niet dat die clans hetzelfde overkwam als dat hem overkomen was. "Dan is het nu tijd om te gaan. Volg me." Met die woorden kwam hij overeind en begon in de richting van Shadowclan gebied te lopen. Het was zover, vannacht zou hij zijn clan terugnemen.

[Topic uit in principe. Vervolgtopic: https://www.warriorcatsnl.com/t42154-i-ve-come-to-take-what-is-mine#862502]

Ze had wel willen schreeuwen toen ze Stallionstar had horen zeggen dat enkel Amberstorm en één enkele warrior ShadowClan zouden helpen. Twee katten, dat was nog niet eens een volwaardige patrouille, en de manier waarop hij het had gezegd, de finaliteit waarmee hij had gezegd iedere kat die niet naar zijn bevel luisterde te verbannen, had haar keel dichtgeknepen van verontwaardiging. Maar waar geen warrior tegen hen in kon gaan, had Routnose wel gesproken en zo was het gezelschap toch nog uitgebreid, met een medicine cat en een extra warrior. Crowcall. De zwarte poes wist niet wat ze moest verwachten. Ze was bang. Maar ze wist dat ze hierbij moest zijn. Ze moest het zien. Ze moest het begrijpen en ze moest iets kunnen doen, iets anders dan in het kamp afwachten wie er terug zouden komen, en of ze ooit nog iets van Tall of Pepperpaw zou horen.
Ze kon niet anders dan zich schamen voor WindClan bij het zien van de beduidend grotere groep RiverClanners die ShadowClan te hulp kwam, en ze keek Pantherstar even aan, dankbaar, verontschuldigend, misschien. Haar ogen verwijdden zich toen ze naar de ThunderClanners keek en een van haar broertjes tussen hen ontdekte. Hij leek... enthousiast. Een stuk vrolijker dan de meesten hier, in ieder geval. Ook hem keek ze aan, haar blik een mengeling van blijdschap en bezorgdheid om hem hier te zien. Ze zei niets. Ze kon ook niets zeggen met die kruiden in haar bek, een deel van de first aid kit die Routnose had samengesteld.
Ze wist niet wat er stond te gebeuren. Haar poten trilden lichtjes. Maar ze wist dat ze hier moest zijn om te beschermen waar ze van hield. Haar familie. Haar vrienden. Acorndust leidde de groep de schaduwen in en Crowcall volgde.