Trauma's and childhood stories

Well, there he was
a falcon among crows.

Hoe vertelde je iemand die bijna opgegeten was dat het allemaal wel goed zou komen. Hoe vertelde je iemand die dood in het gezicht had gezien dat het over een paar manen wel minder was. Hoarse wist het niet, wat Hoarse wel wist dat dit alles.. Dit hele gevecht, de aanval op Pepper's onschuld, in het opeten deel dan, starclan hij hoefde niet te weten hoe andere zaken zaten. Wacht waarom dacht hij hier over. Hoarse nee. Die kat heeft trauma, hoef jij geen trauma er bij te maken door dat soort vragen te stellen in je hoofd. Maar die vragen waren zelfs makkelijker dan haar onder ogen komen.

Ja Hoarse wist het wel. Hij had als eerste geschreeuwd, het maakte niet uit dat Beech ook opgesproken had. Als hij gewoon zijn mond had gehouden, misschien was dit allemaal dan niet gebeurd. En als dit allemaal niet gebeurd was, dan lag zij nu niet hier. Met wonden die langer zouden duren om te genezen dan welke kras of bijt dan ook. Dit wist hij maar al te goed, was dat niet ook de rede waarom zijn moeder vlak bij haar lag nu? Net zo gewond in haar geest.. Maar aan zijn moeder had hij niets kunnen doen. Aan Pepperpaw wel.. Dus stapte de kater naar binnen. Zijn eigen schaamte onder ogen komende en plaatste heel voorzichtig een kleine paardebloem voor haar poten. Voor hij wegkeek. "Hoi Pepper.. ik dacht.. Misschien laat deze geur je wat beter voelen.. nu je hier ligt?" Zijn woorden waren vragen. Terwijl zijn oren wat in zijn nek zakte en hij eigenlijk bijna direct weer omhoog kwam. Hij wou niet teveel tijd van haar opnemen. Sterker nog, hij wist wel zeker dat ze niet zou willen dat hij hier was. Want diep van binnen, wist Hoarse het zeker. Elke kat hier wist het, het gevecht en het ramp dat dit geworden was.. was zijn fout geweest.

@Pepperpaw first

Pepperpaw had zich zo ver als ze kon opgekruld, ver weggekropen in haar nest. Hier.. hier was ze veilig toch? Hier kwamen die monsters niet.. toch? Ze had haar ogen dichtgeknepen, maar sliep niet. Elke keer dat ze sliep kwamen de monsters juist weer, haar teisterend in haar nachtmerries. Hierdoor sliep ze slecht, juist haar best doende om de slaap weg te houden. Ze begreep niet hoe het zo erg mis had kunnen gaan, maar wat ze wel wist, was dat ze de medicine cat den helemaal niet meer uitdurfde. Gelukkig kon ze hier nog even blijven, zeker nu haar wonden nog niet genezen waren. Een rilling trok over haar rug heen, elke keer dat ze naar de bijtwonden op haar buik keek. Hij had haar.. Nee, ze kon er niet over nadenken. Ze schrok op toen een stem bij haar nest verscheen, ze was zo verwonden in haar eigen angsten geweest dat ze hem helemaal niet had horen aankomen. Ze snorde wat waterig. "Hey Hoarsepaw.. Dank je. Lief ook dat je aan me dacht," miauwde ze stilletjes.

If this is the last decision I can ever make

Daar lag ze.. Klein en gebroken. Nauwelijks warrior waardig. Maar voor het eerst voelde hij zich niet boven haar verheven. Voor het eerst wou hij geen sneer richting iemand maken. Hij wou zichzelf straffen. Zichzelf haten. Maar zijn blik bleef op haar gerust en slikte een brok weg bij haar zachte gespin. Ze.. Waarom was ze zo lief tegen hem. Ze wist ook dat dit zijn schuld was. ”Hey.. Hoop dat.. je nog iets van heel bent?” Mauwde hij ongemakkelijk. Een voorzichtige glimlach op zijn lippen. Wat moest hij zeggen.. Ik ben geen seconde gestopt met aan je denken. Aan de kittens die zoveel pijn hebben gehad. Aan Beechresin aan Bloodpaw. Aan iedereen die.. Diep haalde hij adem. ”Kan ik.. je ergens mee helpen?” Mompelde zichzelf even achter zijn oor krabbelend. Zijn ongemakkelijkheid proberen te verbergen.

at least it is my decision

xoxo

Pepperpaw legde haar kop op de rand van het nest. De wonden op haar buik trokken en haar ogen stonden wat flets van angst, maar ze kon zichzelf wel gefocust houden op Hoarsepaw. Haar oren schoten verder wel alle kanten op, angst voor wat wellicht komen ging, angst voor dat een Bloodclanner misschien binnenstapte. Maar voor nu bleef het rustig en kon ze enigszins opgelucht ademhalen. Ze schudde haar kop bij de vraag van Hoarsepaw, opmerkend dat hij zich wat vreemd gedroeg, maar dit niet wegschrijvend aan een schuldgevoel. Iedereen was wat ongemakkelijk met Bloodclan in het kamp of niet dan? "Nee.. ik denk niet niet, Acefray zegt dat het moet helen en dan kan ik er weer tegenaan.." murmelde ze zachtjes. De wonden aan haar buik zouden wel helen. Of de wonden in haar kop zouden helen was echter een tweede.

Onderwerp: Re: Trauma's and childhood stories