Ain't it sweet

Met kleine, vreugdige sprongetjes had ze zich van haar nieuwe nestje in de apprentice den naar hetgene wat de woudkatjes hun medicine cat den noemden. De term was vrijwel onbekend voor voor de young one, maar haar aandacht trok het wel. Iets niet helemaal begrijpen was iets wat nooit goed lag bij het poesje, alles, alles moest zij altijd ontcijveren, begrijpen en van binnen en buiten ontdekken. Ze vond er pret in, ze genoot ervan, en dat was alles wat het poesje van het leven vroeg. Nieuwsgierig koekeloerde ze dan ook naar binnen, haar kleurvolle oogjes over alle blaadjes, besjes, spinrag glijdend. En hoewel het er naar haar mening een beetje muf rook vond ze het wel een fijne sfeer hebben. Maar wat het poesje's aandacht pas echt ving was het hoopje gebroken poes dat er lag. Met aandachtige ogen had ze toegekeken hoor, hoe de flame-point publiekelijk zou worden omgebracht, maar in plaats daarvan, lag ze nu hier. Zachtjes zuchtte de ragdol poes, ze vond het maar niks, al dit geweld alleen omdat shadowclan niet gastvrij was tutut. Tuurlijk zei ze nooit nee tegen een leuk en spannend gevecht, maar dit was wat heel anders! Hopelijk kon bloodclan hen wat manieren aanleren nu ze er toch waren. Ze zag het wel zitten hoor, samen een clan vormen, samen zij aan zij leven. Maar als mama zei dat ze minder waren, dan moest het wel zo zijn niet waar? Mama heeft immers altijd gelijk. Maar goed liggen deed die gedachten niet, voor zover zij kon zien waren ze allemaal hetzelfde, maar ze was nog jong natuurlijk. Mama leefde al zo lang, had zoveel gezien, zij wist alles beter dan haar, zij is uberhaupt de reden dat Cheriey nu over de aarde heen liep! Nooit zou ze haar tegenspreken.

Maar niet gelijk zijn betekende toch niet dat ze pret kon hebben? Alles waar ze naar verlangde was immers gewoon simpele jeugdige pret, niets meer niets minder. Ja, zij kon wel eventjes praten met de Shadowclan apprentice, er was niks mis met praten met ze, mama deed het de hele tijd! En dus, met een brede glimlach, stapte ze op het gebroken poesje af. "Hey!" begon ze opgewekt, blijdschap vonkelend in haar ogen, oh ze had er nu al pret! "Ik ben Cheriey, Jij bent toch Pepperpaw?" nieuwsgierig kantelde ze haar ronde koppie, hopend dat ze een normaal gesprek kon hebben met de poes, alle andere shadowclanners leken immers totaal geen manieren te hebben, tsk.

+Pepperpaw