Voiceless through my life, but I am my father's child!

De apprentice volgde hem naar buiten en schudde haar kop als antwoord op zijn vraag. Ze had in ieder geval een beter geheugen dan een muis. De kattin maakte echter geen aanzet om aan haar taak te beginnen. Na een paar seconden werd hij het wachten wel weer zat. "Dus... ga je nog beginnen?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij nou ook weer niet de hele dag om op de apprentice te wachten. Ze had ingestemd dat ze het zou doen. Als er iets was wat hij niet op prijs stelde was het als katten terug gingen op hun beloftes. Die diende je gewoon na te komen, zelfs als het iets onbenulligs was.

Ze wist dat hij wilde dat ze haar stem zou gebruiken, maar Moonpaw kon het niet, had hij dat net met de bliksem en onweer niet gemerkt? Dus toen ze stil bleef draaide haar oren naar achteren toen hij vroeg of ze nog ging beginnen. Hoe kon ze het hem zeggen zonder zichzelf nog meer voorschud te zetten... Plus hoe ging ze dit als uitleg geven in de tekeningen die ze in de grond kon krabbelen? Ze boog haar kop en strekte een van haar nagels uit en begon weer te krabbelen in de aarde. Ze tekende wat op een kat moest lijken die zijn bek opende en er een paar slierten eruit liep komen waar ze het even bij liet en toen ze er zeker van was dat de Bloodclanner de tekening gezien had en kraste de slierten door met een dik kruis die de aarde diep open brak. Daarna tilde ze haar kop op. Ze probeerde zich groot te houden, maar ze kreeg de muur niet meer op getrokken en een angstige onzekerheid bleef in haar ogen hangen die dichtbij het huilen lag, wat niet veel meer scheelde.

Het bleef stil. Pas toen hij vroeg of ze nog zou beginnen kwam de eerste beweging. Dit waren echt haar oren die naar achter draaide. Een zucht verliet zijn bek toen ze weer in het zand begon te tekenen. Hoe moeilijk kon het zijn om hem even te ontvlooien. Hij had misschien wel veel vacht maar hij hield het in ieder geval zelf ook bij. Iets wat leek op een kat of een ander dier met vier poten waarbij iets uit de bek kwam, daar zette ze een kruis doorheen. Ehm, wat? De rosse kater schudde zijn kop. "Moonpaw dat kan ik niet begrijpen. Waarom vlooi je me niet?" vroeg hij met een wat strengere toon op de tweede zin.

Die blik in zijn groene ogen zeiden al genoeg hij begreep niet wat ze wilde zeggen met de tekeningen in het zand en ze had er nog wel zo haar best op gedaan op het duidelijk te verwoorden op deze manier om aan te geven dat ze niet kon spreken, want dat was toch wat hij wilde? Maar toen er op strengere toon gevraagd werd waarom ze hem niet wilde vlooien was het haar beurt om even verbaasd als zowel verward te kijken. Beide streden op de eerste plaatst, maar daar herstelde ze al snel van en schudden haar kop met een scheve glimlach. Als hij dat nu als eerste gezegd had dan was ze daar natuurlijk op terug gekomen al deed ze het niet graag bij een Bloodclanner, maar ze werden toch opgesloten gehouden en dan kon ze haar poten nog even bewegen. Oh dit ging nog leuk worden als ze een teek bij hem vond! Dan zou ze muizengal gaan halen en die op de teek drukken tot die los zou laten natuurlijk, maar voor nu hoefde ze enkel naar vlooien te zoeken. Ze tapte met haar voorpoot op de grond en schoof dezelfde poot ietsjes van haar af, Wat betekende dat hij kon gaan liggen. Daarna schoof ze nog wel een beetje schuchter dichterbij en begon zijn vacht opzij te drukken opzoek naar vlooien.

De gezichtsuitdrukking van de kattin vertelde hem genoeg. Ze was het dus wel vergeten, de verbazing en verwarring vertelde hem genoeg. Wat dacht ze dan dat ze moest gaan doen? Ach, het zal wel. Ze leek nu in ieder geval te begrijpen wat de bedoeling was. De apprentice tikte met haar poot op de grond waarna ze deze voor haar uit schoof. Hellhound gokte dat het betekende dat hij moest gaan liggen. Op zijn gemakje ging de rosse kater liggen, toekijkend hoe de apprentice wat ongemakkelijker dichterbij schoof. Terwijl Moonpaw in zijn vacht opzoek was naar vlooien legde hij op zijn gemak zijn kop neer. Hij had het vertrouwen wel dat deze apprentice niet iets durfde te doen en dat hij haar makkelijk aankon in het geval dat ze dat wel probeerde.

Gelukkig begreep de Bloodclanner dat hij moest gaan liggen. Ze schoof zijn vacht opzij net bij zijn schouder aanzet, maar hoewel Moonpaw de gelegenheid zou hebben om hem in zijn nek te kunnen bewerken betwijfelde de jonge poes of ze wel genoeg kracht zou kunnen gebruiken om hem ook echt schade toe te kunnen voegen? Het eerste gedeelte dat ze van zijn schouders tot de heup van de kater doorzocht vond Moon geen enkele vlo, maar zodra ze verder bij zijn achterwerk kwam vond de blauw gevlekte leerling toch de eerste. Direct dook ze naar voren zodra ze het insect zag en greep hem tussen haar tanden voor ze de vlo door midden beet. Normaal zou Moonpaw het gekraakte lijfje tussen de vacht eruit halen, maar de bedwelmende geur van de Bloodclanner liet haar bijna over haar nek gaan. Dus trok ze zich terug zodra ze de vlo dood gemaakt had en ging door met haar werk, maar ze moest wel nog even flink slikken om het gal dat in haar keel op borrelde weg te werken. Zo vond ze niet veel later nog een vlo bij de aanzet van zijn staart en beet ook deze dood. Opnieuw verwijderde ze de vlo niet en stopte heel even tot ze weer bekomen was en ging verder met haar werkje. Hopelijk vond ze nog een dikke sappige teek? Het liefst wenste Moonpaw vlakbij zijn kroonjuwelen of ergens op zijn borst dan kon hij nog lang na genieten van de geur van muizengal.

[ Whoahahaha! Sorry kon het niet laten. XD lol ]

Er was twijfel te merken in haar manier van werken. Ze was hopelijk wel verstandig genoeg om te weten dat ze geen kans zou maken. De kattin was een Thunderclan apprentice terwijl hij een Elite Member was met alle hondentanden. Gelukkig ging ze gewoon door met vlooien, dat scheelde nogal wat gedoe. Ze had zo ongeveer zijn hele rug gehad toen ze een onverwachte beweging maakte. Waarschijnlijk had ze een teek gevonden. Zijn kont was immers nogal pluizig -zoals eigenlijk zijn hele lijf wel was- dus het was lastig zoeken. Ook bij zijn staart vond ze nog een teek. "Waarom wacht je zo lang tussen de teken door?" besloot hij te vragen. Het was hem opgevallen dat elke keer nadat ze een teek vond, het even duurde voor ze verder ging.

Yes twee teken, Enkel wel jammer dat ze er geen vond waar ze die krengen het liefste had gehad. Moonpaw sprong op en renden weg. Ze moest eerst het takje met de in muizengal doordrenkte Mosbal gaan halen. Ze glipte de medicijn den binnen en greep de tak tussen haar tanden voor ze voorzichtiger terug naar buiten liep en richting de Bloodclan kater. Toen hij vroeg waarom er tussen poses tussen het zoeken zaten veegde ze eerst de vacht weg waar ze de eerste teek gevonden had en Drukte de mosbal er vol op. Het duurde niet lang voor de teek los liet en uit de vacht op de grond viel. Snel pakte ze een steen die groot genoeg was om de teek te pletten en liet die op de parasiet vallen, er bleef een donkere vlek op de steen achter en op de grond, maar ze schoof snel naar zijn staart door en veegde daar ook de vacht weg voor ze de muizengal op de teek drukte met haar voorpoten. Toen deze teek los liet tikte de het ding uit zijn vacht naar voren zodat de Bloodclanner het kon zien, maar nam wel het steentje mee die ze daar weer op de teek liet vallen. Als hij nu snapte waarom er pauzes waren zou hij hopelijk niet weer gaan zeuren? Toen Moon alles naar voren had gehaald tikte ze met haar voorpoot zachtjes onder zijn kin zodat hij zijn kop op zou tillen en ze erbij zou kunnen. Misschien zou ze expres de mosbal wel op een vlo drukken als ze geen teek zou kunnen vinden hier?

Ze was inmiddels de muizengal gaan halen en bezig met de teken weg te halen en te doden. Het duurde voor zijn gevoel altijd zo extreem lang. Hij had er een hekel aan om het zelf te doen dus wat dit betrof was het wel beter om iemand ander het te laten doen. Ze liet hem zien waarom het lang duurde, ze nam te moeite om de teken ook nog eens met een steen te pletten. Wat onnodig als je het hem vroeg, ze waren immers al dood. Hij kreeg een tikje onder zijn kin als teken dat hij moest gaan staan zodat ze de onderkant kon doen. Dat was dus wat hij deed, al bleef hij deze keer wel veel alerter dan bij de bovenkant. De onderkant was immers veel kwetsbaarder en dit was wel een apprentice van een andere clan. Over het algemeen waren ze slim genoeg om geen gekke dingen te doen maar je wist het maar nooit.