Voiceless through my life, but I am my father's child!

Ze was er moederloos van! Maar de herinnering aan haar vader zorgde ervoor dat de kleine schildpad poes sterk op haar pootjes bleef staan. Met een geeuw opende ze haar verschillende kleur oogjes en merkte meteen dat de stank die de Bloodclan met zich mee droeg nog altijd in het kamp aanwezig was! Echter was ze om 1 ding minder blij, maar ook weer wel. Nu konden ze nooit horen waarvoor ze hen zou uitmaken. Haar stem was weg, maar waarheen en hoe dat gebeurd was? Dat was voor een raadsel. Ze stond op en rekte zich even uit waarna ze zich uitschudden en naar buiten liep. Haar blik viel op de elders den. Ze stapte er heen, maar al snel werd ze geblokkeerd door een kat van de bloodclan... Wat wilde die kat van haar? Moonpaw wist het niet en ze wilde het liever ook niet weten. Ze keek hem wel aan in afwachting.

@Hellhound

De Elders den bewaken. Welke idioot had bedacht om hem dat te laten doen. Nog een paar minuten langer en hij zou in slaap vallen. Het was haast alsof een deel van de Elite niet begreep wat Elders waren. Het waren katten die ofwel oud waren ofwel geen warrior konden worden door een wond of andere aandoening. Dat waren niet bepaald de katten die zich konden verzetten of zich snel uit de voeten konden maken. Toch zag hij hier, de in- en uitgang van de den te 'bewaken'. Hij begon net een beetje weg te zakken in een lichte slaap toen er een apprentice zijn kant op kwam. De rosse kater hief zijn kop en keek toe hoe de jonge kattin tot stilstand kwam voor hem. Ze zei niets, keek hem alleen aan. "Wat is er?" vroeg hij met een opgeheven wenkbrauw.

Wat er was? Waarom zat hij hier? Een beetje boos op zichzelf wordend dat haar stem niet wilde werken. Hoe moest ze hem in Starclans naam duidelijk maken dat ze de elders wilde Checken op vlooien en teken? Moonpaw stond nog te denken toen ze een vlo voelde kriebelen op haar rechter voorpoot en dook er zonder pardon naar toe. Ze wist precies waar het zat en greep het kleine toch krachtige lijfje vast tussen haar voortanden. Hoe handig was dit? Hopelijk zou hij de vlo tussen haar tanden zien? Het was een aardige grote. Moon tilde haar kop op en showde de grote Bloodclanner haar tanden met de reden tussen haar tandjes. Pas als hij het zou snappen zou ze de vlo kraken en doorlopen. Nu maar hopen dat hij haar actie niet verkeerd zou opvatten? Je wist het maar nooit... Bloodclanners waren zo onvoorspelbaar als wat!

De jonge kattin keek hem enkel aan zonder een woord te zeggen. Daar kon hij toch ook niets mee? Er verscheen een frons op zijn kop toen de apprentice plotseling richting haar eigen poot dook. Wat? Zodra de apprentice op keek merkte hij dat ze een beetje tussen haar tanden had. Een vlo? Wat wilde ze er mee bereiken om dat aan hem te laten zien? Lichtelijk ongeduldig omdat ze niet gewoon zei wat ze bedoelde, zwaaide de rosse kater met zijn staart. Vlooien?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.

Ondanks dat hij eigenlijk op antwoord aan het wachten was kreeg de bloodclanner toch een beetje door wat haar bedoeling was. Ze wees met haar staart richting de elders den en wachten even tot hij weer zijn blik op haar vestigen zou en kraakte toen de vlo dood tussen haar tandjes. De elders waren lang zo lenig niet meer om zichzelf te kunnen bevrijden van deze lastige diertjes. Zelf kon ze er nog gemakkelijk erbij en de voor haar leek Moonpaw nog wel lenig genoeg om zichzelf van vlooien te kunnen bevrijden, maar zeker weten wist ze dat niet. Ergens hoopte Moon dat ze zijn vacht niet zou moeten doorzoeken, maar die walging verborg de jonge gevlekte leerling en bleef in de groene ogen voor haar kijken, wachtend op hem of de Bloodclanner haar door zou laten, of haar op zou dragen hem eerst te ontvlooien?

Blijkbaar had hij het bij het juiste eind. De apprentice wees vervolgens met haar staart richting de Elder's den achter hem. Ah, waarschijnlijk wilde ze de elders gaan vlooien. Het moest zo nu en dan gebeuren en niet iedereen kon het zelf doen. Wat hij alleen nog steeds niet begreep was waarom ze het niet tegen hem zei. Het uitbeelden liet het niet bepaald sneller gaan. Wilde ze niet tegen hem praten of kon ze überhaupt niet praten? "Ga ze vlooien. Ik wil alleen niet te veel gepraat horen tussen jullie en nog met je spreken als je klaar bent", zei hij, waarna hij opzij ging zodat de ingang van de Elder's den vrij kwam. Hij moest er voor zorgen dat er geen plannen tegen de Elite omgingen maar wilde ook weten waarom de apprentice niet sprak.

Een bijna onhoorbare zucht kwam uit haar mond en Moonpaw trippelde snel langs hem heen. Ha hij wilde straks nog met haar praten? Veel geluk! Moon probeerde de elders te begroeten, maar er kwam enkel een schril keel geluid uit haar bekkie. Waarom kreeg ze haar stem niet meer aan de praat? Een van de elders keek op bij het geluid en zag haar aan komen met hangende oortjes. De oude kater wist dat ze normaal zo'n praatgraag was en graag naar de oudste katten luisterde voor hun verhalen. 'Het komt wel weer goed kleintje, je zult het zien.' kraakte de stem en Moonpaw voelde zich al iets beter, maar haar stem bleef zwijgen hoe vaak ze ook probeerde te praten met de oude kater. vragen naar hoe het met hem ging nu de oudste hun poten niet meer mochten strekken. Echte bleef het geluid dit keer uit en keek het schildpad poesje weer even treurig. De oude kater begreep wat ze had willen zeggen en lachte even ondanks de situatie. 'Mijn poten zijn een beetje stijver dan normaal, maar verder gaat alles prima Moonpaw.' Om zijn woorden kracht bij te zetten legde hij even zijn staart over haar schouders. Moon keek hem aan en glimlachte, maar niet van harte. Niet omdat ze de kater niet mocht, maar omdat ze niet met hem kon praten. Dus storten ze zich maar op haar taak en doorzocht de vacht van de oude kater op vlooien na. Hij had er gelukkig niet al te veel en de andere elders bedroegen ook hun eigen deel aan vlooien, maar schenen net als haar eerste patiënt op weinig vlooien. Hm, misschien werden ze nu vaker gevlooid nu ze geen patrols meer liepen? Toch was Moonpaw een aardige tijd daar binnen binnen druk geweest. Sommige elders hadden een dunnere vacht en waren sneller na gekeken, maar er waren ook katten die een dikkere vacht hadden en daar was je wel even op bezig met doorzoeken. Toen de schildpad leerling eenmaal klaar was, was ze door alle elders gesteund en weer wat vrolijker toen ze de den verliet, echter was ze bijna vergeten dat de Bloodclanner haar nog had willen spreken en wilde doorlopen richting de medicijn den om een zalfje te gaan halen voor een paar elders die gespleten pootkussentjes hadden.

Net op het moment dat hij zijn kop weer wilde wegleggen klonk er een schel geluid achter hem. Hij spitste zijn oren zodat hij wat beter kon horen wat er in de den gaande was. Dat was... verrassend weinig. Het leek er op dat ze ook tegen de Elders van haar eigen clan niet sprak. Of ze zo enorm verlegen was, niet wilde spreken of niet kon spreken, bleef hem echter een raadsel. Hellhound legde zijn kop op zijn poten om wat te rusten terwijl hij verder 'de wacht' hield. Het waren van die momenten dat het zo saai was dat hij net zo lief in slaap zou vallen. Veel moeite zou hij er ook niet mee hebben. Een tijdje later kwam de apprentice de den uit gelopen. In plaats van bij hem te stoppen liep ze langs hem heen. Recht verscheen er een frons op de rosse kop. "Apprentice. We hadden een afspraak. Hou je er aan", sprak hij op een strenge toon.

Moon was zo in gedachten over hoe ze Acefray duidelijk zou moeten maken dat ze de zalf nodig had, schrok ze op van de strenge toon van de Bloodclanner. Noemde hij haar nu leerling? Een beetje een verontwaardigde glans kwam in haar ogen. Ze had een naam al kon ze die nu niet hard op uiten. De blauw gevlekte leerling draaide zich om en plofte neer op de grond. Ze brabbelde een soort van schets van de maan in het zand met haar klauw en wees we met haar staart naar voor ze haar poot naast de maan zetten. Hopelijk begreep die reus het? Dachten die bloodclanners soms dat ze niets beters te doen hadden dan maar 1 ding per keer doen. Voor de Oudste zorgen kwam wel heel wat meer bij kijken dan enkel 1 ding per dag of per halve dag of hoe hun simpele prehistorische breinen werkte? Konden deze katten maar 1 ding per keer? Geen wonder dat ze enkel konden terroriseren in plaatst van verder na denken?

(Moonpaws gedachten)

De blik in haar ogen was hem niet ontgaan, brutaal was het. Hellhound stond daarom ook op, zodat hij met zijn formaat de positie van de apprentice duidelijk kon maken. De kattin plofte neer en begon wat in het zand te krabbelen. Een cirkel. De apprentice wees met haar staart naar de cirkel en vervolgens naar haar poot. Bedoelde ze haar naam? Dat het op -paw eindigde hoefde ze hem niet te vertellen. Wat die cirkel betekende daarentegen, dat kon van alles zijn. "Er zijn veel ronde dingen apprentice, jouw naam ga ik niet kunnen gebruiken zo lang je die niet vertelt." Een diepe zucht volgde, voor Hellhound zijn ogen weer op de apprentice richtte. "Waarom praat je niet?" besloot hij uiteindelijk te vragen. Ze had ook niet tegen de Elders gesproken dus hij had wel een paar vermoedens.

Donderwolken verschijnen, en de duisternis wordt doorbroken door angstwekkende lichtflitsen.

Oh Starclan! Die kat was echt groot, misschien nog wel groter dan haar vader? Maar ze was vast besloten geen angst te tonen. Ze bleef zitten al werd haar blik wel neutraal. Zijn woorden lieten een zucht bij haar uit haar mond komen. Er waren vele ronde dingen dat was zeker. Moonpaw keek nog eens naar de cirkel en veegde een deel weg en maakte er een halve maan van, Misschien dat hij het nu zou snappen? Voor de zekerheid tekende ze er een paar sterren bij en wees opnieuw met haar staart naar de maan en toen op zichzelf. Maar toen hij opnieuw vroeg waarom ze niet sprak wilde Moon eigenlijk eerst zwijgen en weg kijken, maar de lucht werd opeens zo donker alsof Starclan boos ergens over was zoals ze een wolk voor de volle maan konden schuiven. Dat was zo erg nog niet, maar de licht flitsten was Moonpaw nog altijd bang voor net als toen ze nog een kitten was geweest voor ze leerling geworden was. 'Ahk Doda!' riep Moonpaw en was tijdens de bliksem schichten op gesprongen en had wild om zich heen gekeken. Wat ze zei was compleet niet te verstaan, maar Moon dook wel naar de dichtstbijzijnde veilig lijkende plek hoewel ze totaal niet meteen doorhad waar ze mee bezig was door had waar ze eigenlijk heen schoot. Het gevlekte kattinetje schoot opzij van Hellhound en dook daarna onder zijn massieve lijf.

De apprentice zuchtte voor ze haar cirkel aanpaste. Een halve maan. Dat zorgde voor eigenlijk nog maar twee opties. Moonpaw of Crescentpaw. De apprentice ging rustig door met haar tekening door er nog een paar sterretjes bij te tekenen. Tegen de tijd dat ze klaar was en Hellhound zijn mond wilde openen, spraken de wolken boven hun. Ze hingen er al een tijdje maar begonnen nu pas te werken. Het deed hem niet veel aangezien hij dit al vaak had meegemaakt en had zien aankomen. De apprentice daarentegen.. 'Ahk Doda!' had ze uitgeroepen met een sprongetje waarna ze verwilderd om zich heen had gekeken. Wat hem wel verbaasde was dat ze plotseling onder zijn buik besloot te schuilen. Okay dan. Dat was een aparte reactie foor iemand die net nog zo min mogelijk met hem te maken wilde worden. De eerste druppels begonnen te vallen, het mocht duidelijk zijn dat het zo zou gaan regenen. "Lopen", sprak de kater terwijl hij wat onhandig richting de Elder's den liep. Hij schuilde liever daarbinnen voor de regen dan dat hij doorweekt zou raken omdat hij haar afdak moest spelen.

Oh Starclan! Voor de donder en de bliksem was ze als de dood. Moonpaw lag onder de Bloodclanner te trillen als een rietje. Echter had ze geen poot willen verzetten, maar toen de kater richting de elder den begon te lopen en een nieuwe bliksemschicht de donkere hemel op lichten schoot ze onder hem vandaan en met een staart die achter haar aan wapperde dook ze de elder den binnen. Een van de oudere poezen zag haar aan komen en wist dat Moon wel vaker bij ze kwam schuilen met dit soort weer. Ze tilde haar voorpoot op zodat de blauwe schildpad poes zich tegen haar aan zou kunnen drukken. Daarna ging de poot half beschermend over Moons rug en kreeg ze een paar geruststellende likjes tussen haar oren. Ze stopte toen ze Hellhound binnen zag komen. Nu wist de elder niet of het door de bliksem kwam of door de Bloodclanner dat Moonpaw zo angstig was?

De volgende bliksemschicht liet de apprentice onder hem vandaan schieten, richting de den. Zo kon het ook? Het was in ieder geval makkelijker lopen voor hem dus klagen zou hij niet. Het probleem was alleen dat het al behoorlijk was gaan gieten. Tegen de tijd dat hij binnen stond hing er al behoorlijk wat water aan zijn vacht. Moonpaw was inmiddels half onder een van de Elders gekropen, die haar geruststellend likte. Tot ze hem zag tenminste. Hij draaide zich met zijn rug richting de den, kop richting de ingang. "Een tip. Leer met onweer omgaan, dit ga je nog vaak mee maken. Ook als er gejaagd moet worden, gevochten of overlegt." Met een diepe zucht begon hij zijn vacht droog te likken. Na een tijdje leek er licht aan te komen in de verte, het onweer zou niet lang meer duren.

De oude pers kneep haar oogjes even samen toen de Bloodclanner sprak. Niet elke leerling ging er zo gemakkelijk mee om en Moonpaw was er daar een van. Ze zou het nog wel leren al kon dat nog even duren natuurlijk. Moon bleef met haar snuitje tegen de rossige vacht van de elder aan zitten die weer begon met sussende woorden en met geruststellende likken tussen haar oren.

Het was best vreemd voor een apprentice om nog bang te zijn van het onweer. Zo lang je in een den was, kon er niets gebeuren. Dat kittens bang waren van het luide geluid kon hij begrijpen maar een apprentice? Kom op. Die zouden toch wel op de leeftijd moeten zijn dat ze niet gesust hoefden te worden door een Elder. Hij schudde de gedachte van zich af, hier kon hij over denken wat hij wilde, een verandering zou toch niet komen. Langzaam maar zeker werd het weer lichter in het kamp, de regen was tot miezer afgezwakt en de eerste zonnestralen kwamen door de wolken. "Moonpaw", sprak hij de apprentice aan. Hopelijk was ze hun afspraak niet vergeten.

De regen werd al minder en de geluiden stierven al aardig weg, maar toch bleef Moonpaw nog even dichtbij de oudste liggen, Ze wist niet zeker of het onweer nog terug zou komen. Maar ze kreeg een zacht duwtje dat alles weer goed was en ze keek even op voor ze haar naam hoorde noemen. Haar gekleurde ogen keken de Bloodclanner even aan, maar ze wilde niets liever dan zich momenteel in het leerlingen hol verstoppen tot deze nachtmerrie eindelijk over was. Hoewel ze liever niet had laten zien dat ze bang was geweest had het onweer haar fragiele muur weg gevaagd alsof het niets was dan een blad dat op de grond had gelegen en weg gevaagd kon worden door een zuchtje wind. Half om half wachten de blauw gevlekte schildpad af of ze wel naar hem toe moest gaan. Ongezien vanuit het zicht van de Bloodclan kat duwde de oudste haar zachtjes tegen de rug aan. Moonpaw stond op en liep schorvoetend naar hem toe. Haar eerder nog uitdagende blik was weg ook al probeerde Moonpaw nog neutraal te kijken toch trilde haar ademhaling nog steeds van angst.

Het duurde een paar seconden voor er beweging kwam in de apprentice. Ze kwam niet bepaald enthousiast naar hem toe gelopen. Niet dat hij anders had verwacht. Aan de hele houding van de kattin was te zien dat ze nog angstig was. Of het door het onweer of door hem kwam kon hij niet gokken. Mogelijk was het een combinatie van beide. De rosse kater draaide zich om, zette een paar stappen naar buiten, voor hij zich weer tot de apprentice richtte. "Ik neem aan dat je de afspraak niet bent vergeten?" vroeg hij op een vrij rustige toon. Angst was niet goed voor het geheugen maar dit was iets van nog geen dag geleden.

De bloodclanner liep naar buiten en draaide zich daarna weer naar haar om. Hij vroeg of ze hun afspraak nog wist en of ze die niet vergeten was. Moonpaw schudden haar kop van nee. Ze was het niet vergeten, maar ze wilde enkel muizengal gaan halen omdat ze een paar teken had gevonden. Moon keek hem afwachtend aan, Ze had wel wat beters te doen dan met hem te staan praten nu. Maar de blauwe schildpad liet niet merken dat ze eigenlijk weg wilde al bleef de angst nog wel hangen ook al deed de Bloodclanner vriendelijk en probeerde haar gerust te stellen.