the world around us is burning but we’re so cold

You're already the voice inside my head FOREVER

Elke overlevingsdeskundige zou je vertellen dat je kans voor overleving het hoogst was als je als je je snel kunt aanpassen aan verandering. Mocht dat nou een verandering in het gebied waar je verbleef zijn. Of verandering in je eigen lichaam. De het vermogen om zich aan te passen, is en zal altijd de sleutel tot succes zijn. Iets wat ze ook aan haar leerling wilde mee geven, vandaar dat ze zijn trainingen gewoon liet door gaan ondanks alles.

Ze had met haar student hier afgesproken, maar ze had express de wachters van het kamp niet verteld dat ze een training gepland had. Ze wilde haar discipel testen, of zij haar woorden zo zorgvuldig kon kiezen dat de wachters haar zouden laten passeren. Brat haar les was al begonnen voordat haar young-one het door had.

The angel of my nightmare

MONTY

What'cha gonna say? When we're standing top

Het leven was geweldig. Van het moment dat ze de naam ‘Brat’ had gehoord bij de ceremonie als haar nieuwe mentor, wist ze dat het goed zou moeten komen. Dat ze een fantastische mentor had gekregen van Cobra en dat ze veel zou gaan leren van de poes. Ze viel altijd op in het kamp van de Elite, sterk, sluw en slim. Het was geweldig, ze kon niet blijer zijn. En nu kon ze ook nog eens mooi opscheppen dat haar mentor de commander was geworden van de Elite. Nu moest Brat het alleen nog even volhouden, want dat scheen soms wel heel erg moeilijk te zijn voor de hoge rangen binnen de Elite. Goed, Cobra hield het al lang vol, maar hoeveel commanders had hij al wel niet verslonden in de tijd dat hij aan de macht was? Was dit niet al zijn derde of vierde als ze alle verhalen moest geloven? Die man verslond ze gewoon joh. Maar goed, haar mentor zou het natuurlijk fantastisch gaan doen en ze zou ook echt gewoon veel leren van de poes. Iemand die commander werd, die was goed, die was sterk. Dus ja, ja het zou echt een feest worden. De poes had haar gevraagd om buiten het kamp van ShadowClan te ontmoeten. Ze werd natuurlijk even tegen gehouden door de wachters van de Elite, dat ze niet zomaar het kamp mocht verlaten. Maar Sigrún zou geen Sigrún heten als ze geen gemakkelijke prater was. Haar broer Snorri zou ze meteen zijn aangevlogen, want hij dacht totaal niet na. Gelukkig had zij de hersenen gekregen van het stel, want ze kon zich er overal uit gaan lullen. Met gemak ook meestal, ze kon altijd wel verzinnen wat ze moest zeggen om haar zin te krijgen. Ze kon makkelijk katten inpalmen om later te gaan gebruiken, sluw dat ze was. Ze volgde het geurspoor naar Brat en keek lichtjes triomfantelijk naar de rode poes. ”Morning,” begon ze met een kalme glimlach op haar gezicht, terwijl ze lichtjes zwiepte met haar rode staart. ”How was your night?” Alsof ze niet net gewoon de wachters compleet had weg geluld en het kamp kon verlaten.

Ɓσ

You're already the voice inside my head FOREVER

Brat sloot haar oog en haalde diep adem de frisse lucht die deze plek te bieden had in haar opnemend. Stilte was het enige wat haar oren leken te vullen, het was hier uiterst kalm. De hele sfeer wist zijn afdruk op de rode poes te maken. En ze vond het heerlijk. Heel anders dat de claustrofobisch gevoel dat altijd zijn scherpe haken in haar ziel wist te zetten als ze zich in het kamp bevond. De commander trok aan haar oren toen een geluid dat onmiskenbaar een stem was haar oren bereikte. Het begroette haar en vroeg hoe haar nacht was geweest. Toen Brat haar ogen weer opende om de born van deze stem te identificeren ontmoette een wit-rode kattin haar. Met een kalme glimlach op haar gelaat, en onmisbaar glorieuze gloed in haar licht groene ogen. Langzaam ontstond er een glimlach rond de lippen van de rossige kattin, als een slang die na een lange nacht rust langzaam weer tot leven kwam en zijn slanke lichaam voort duwde, en er weer op uit ging; zoekend naar zijn volgende maaltijd. Brat voelde haar botten kraken toen ze naar haar apprentice toe stapte. Ze was trost op de jongere poes, niet elke kat wist hoe ze enkel met hun woorden kon strijden. Sterk zijn, het kon op zo veel manieren. Enkel de echte grote die hun naam in history hadden vereeuwigd, wisten die verschillende manieren te combineren. En Brat was daar een van, en dat zal ze haar leerling ook leren. En het begin dat ze gemaakt had was al perfect geweest. 'My night was good, but my morning is turning out to be even better.'

The angel of my nightmare

MONTY

Ze was zo blij dat ze niet zoals haar broertje was. Sorry, Snorri, maar het was gewoon zo. Haar broertje was vele malen... dommer dan dat zij was. Haar broertje had meer fysieke power ja, maar zij had de hersenen gekregen- gelukkig niet van haar vader. Ze had haar hersenen gekregen van haar moeder dan waarschijnlijk, maar aan de andere kant: haar moeder had het nest gedeeld met Lítill... of naja, nest, bosje waarschijnlijk. Het was verschrikkelijk vies om aan te denken dat ze zo'n loser had gewild. Een glimlach ontstond langzaam op het gezicht van de commander van BloodClan; haar mentor. Haar glorieuze mentor waar ze veel van zou gaan leren. Ze zou iemand worden waarvan Brat trots zou worden op haar. Zodat ze zichzelf kon bewijzen. En mocht iemand er dan achter komen dat zij de dochter van Lítill was? Dan zou ze ze zo in elkaar rammen en bewijzen dat ze veel beter was dan die achterlijke misbaksel. De rode poes stapte naar haar toe, de glimlach en al op haar gezicht terwijl Sigrún haar trots aan keek. Misschien was het een test geweest, misschien niet, maar anders had ze zich alsnog bewezen voor zichzelf. Dat ze genoeg kon praten om wat domme members zo ver te krijgen. Bij slimme members zou het waarschijnlijk niet kunnen, maar bij members zoals degene die daar stonden? Easy. 'My night was good, but my morning is turning out to be even better.' sprak de rode poes tegen haar, waardoor ze een bredere glimlach op haar snuit kreeg. Was dat omdat zij dit succesvol had gedaan of was er een andere reden geweest waarom de ochtend van haar mentor zo goed had uitgepakt? "Glad to hear that," begon ze met een kalme toon tegen de poes. Ja, goed, ze was er best wel heel erg trots op dat Brat trots op haar kon zijn, dat was het begin van een perfecte training. Kon ze die al in haar zak stoppen en niet alleen dat, dan wist Brat ook wat ze aan haar had. "I'm ready to make it even better." vervolgde ze zelfverzekerd tegen de poes, klaar om te weten wat er nog meer zou gaan gebeuren, klaar om te weten wat er nog meer zou gaan komen in deze mooie tijd die ze spendeerde met haar mentor.

the world around us is burning but we’re so cold 96iPLbp

De commander knikte op de woorden van haar leerling. Ze was zelfverzekerd, iets wat natuurlijk meer verdiend. Brat verkleinde de afstand tussen hun nog wat meer, totdat ze letterlijk maar een paar centimeters van elkaar verwijderd waren. 'Then I think you can handel a little bit more then I had planned for you.' Sprak ze grijzend, en toch was het een halve leugen. Ze had twee activiteiten voor de jonge poes bedacht, op basis van hoe ze bij haar eerste test zou presenteren. Ze had goed gepresteerd en daar mocht ze dan ook trots op zijn. De eerste obstakel had ze met vlag en wimpel overwonnen. Het was zeker een goede start, en het zal al helemaal veel goeds beloven voor de toekomst. Want Brat had veel voor haar kleine young-one in gedachte, ze zal haar groot maken. Maar zoals al eerder aangegeven; om echt sterk te zijn moest je fysieke als mentale kracht bezitten. De jonge poes had tot nu toe genoeg brein power laten zien. Nu was het tijd voor om te kunnen zien wat haar lichaam allemaal kon.

Het was al heel wat om aan je mentor te bewijzen dat je hier was en zou kunnen blijven. Dat ze het in zich zou gaan hebben om een kittypet te vermoorden en de halsband over te nemen. Het zou een appeltje eitje worden tegen de tijd dat het zo ver was. Maar om het aan zo’n iemand als Brat te bewijzen? Dat was alleen nog maar beter. Brat woonde al manen lang in de Elite en was meer dan gerespecteerd, dus het feit dat ze haar trots kon maken, betekende dat ze een goede toekomst zou kunnen hebben in de Elite. Ze zou niet zoals haar vader falen, ze zou niet zoals haar vader een loser zijn die vogelvrij werd verklaard in de elite. Ze zou sterven voor de Elite. Brat kwam dichterbij, tot er nog maar enkele centimeters tussen hen in zat. Sig keek niet weg, keek haar mentor recht in haar oog aan. Ze zou niet wegkijken, dat was een teken van zwakte als je dat deed. ’Then I think you can handle a little bit more then I had planned for you.’ klonk er met een grijns van de rode poes af, waarop haar grijns ook iets breder werd en ze haar borst iets meer uit pufte. Ze was er klaar voor om alle ins en outs te leren, klaar om te leren hoe ze een gewaardeerde member zou gaan worden binnen de Elite. En daarvoor waren maar enkele woorden nodig om haar mentor te laten weten dat ze dit kon. ”I’m ready.”