kalfjes

Misschien toch wel een klein beetje nerveus zat Littlepaw te wachten bij de boom waar ze afgesproken hadden, het plukje op haar borst kreeg ze ondanks al haar pogingen maar niet plat. Ugh, vandaag was echt de slechtste dag voor een bad fur day! Ze had namelijk met haar vriendje Whitepaw afgesproken om samen te gaan jagen. Hij was nu al eventjes apprentice, dus misschien konden ze weer wat meer tijd samen spenderen! Littlepaw miste haar vriendje namelijk wel een beetje, ookal was hij een jongen en stom. Maar er was ook iets met zijn mama gebeurd, en nu ook met de hare, dus dat hadden ze gemeen. Misschien konden ze elkaar een beetje opvrolijken.

Eerlijk gezegd liep zijn training niet bepaald op rolletjes. Vixenflare was vast een aardige she-cat en een goede mentor, maar Whitepaw ging eigenlijk maar erg weinig naar zijn trainingen en als hij wel ging zaten zijn gedachtes ergens heel anders. Het was duidelijk dat het katertje erg veel moeite had met het vertrek van zijn moeder, dat kon iedereen in de clan zien. Dat er meer speelde was misschien wat moeilijker voor anderen op te pikken. Zelf had Whitepaw er echter heel veel last van. Het was heel uitputtend om iedere dag dingen waar te nemen die niet konden, zoals zijn moeder zien, een geest zien of het horen van een vreemde stem die hij niet kende. Bovendien liet het hem twijfelen aan de dingen die wel waar waren. Wat was realiteit? Het werd voor White lastiger om te onderscheiden. Echter waren er ook meer dan genoeg dingen waar het katertje wel zeker van was, namelijk dat hij vandaag met Littlepaw had afgesproken. Nu zij eindelijk ook apprentice was (het wachten had hem veels te lang geduurd) konden ze legaal het kamp uit. Hij zag haar staan, bij een grote boom die vanuit het kamp nog zichtbaar was. Het zwart witte katje sloop naar de ander toe, al was hij lang zo stil nog niet door zijn gemiste trainingen. Hij hoopte maar dat het genoeg was om Little niet te alarmeren. Toen hij dichtbij genoeg was, ging hij in één vloeiende beweging vlak achter haar staan waarna hij zijn mond vlakbij haar oor hield en hierna hard blies. Hij hoopte zó erg dat ze hem niet had zien aankomen!

Littlepaw zag het al helemaal voor zich. Whitepaw was nog altijd een jongen én stom, maar hij kon haar wel leuk vinden! Ze zat dan ook precies in een klein strookje licht, zodat haar vacht zou glinsteren als zonlicht op ijs, zodat haar blauwe oogjes zouden fonkelen als een hemel zonder wolken en ze zou rustig haar pootje likken en sierlijk over haar kopje halen, en zo zou Whitepaw haar aantreffen en zeggen hoe mooi ze wel niet was. Littlepaw was dan ook helemaal in haar nopjes en volledig met haar koppie ergens anders toen ze plots iets achter zich hoorde. Huh? Ze draaide zich om net toen Whitepaw in haar oor blies en schrok zich helemaal kapot! Met een hoog gilletje sprong ze overeind, haar rug wat krom en al haar keurig gewassen haartjes omhoog gepooft. Toen ze hem herkende liet ze wat nukkig haar vacht weer zakken en voelde zich toch een beetje beschaamd dat hij haar zo had kunnen besluipen. "Stommerd," mopperde ze en porde een poot in zijn gezicht. "We gaan op prooi jagen, niet op mij!" klonk er nijdig van haar kant. Ze was niet écht boos, want ze wilde niet nog een keer ruzie met hem, maar hij mocht nog even in zijn eigen sop gaar koken hoor! "Kijk, nu zit mijn hele vacht weer door de war! Dat moet je goed maken," eiste de prinses.

Een grote, zelfvoldane grijns stond op zijn snuiterd toen Littlepaw echt van hem schrok. Haha, wat had hij zijn masterplan goed uitgewerkt! Hij keek haar lachend aan toen hij bestempeld werd als stommerd, ach dat deed hem niets. De poot in zijn gezicht gaf hij een vlug likje, waarna hij nonchalant wegkeek in de hoop dat het niet opviel dat dat best een gedurfde actie was van hem. "Ja, oké, ik zal het niet meer doen," beantwoordde hij op de opmerking dat ze op prooi gingen jagen. Toen Little sputterde dat hij het goed moest maken dat haar vacht door de war zat, grinnikte hij. "Zoals u wenst, prinses," miauwde hij galant, waarna hij haar vacht begon te likken om deze uit de war te halen (al zat hij helemaal niet zo in de war, zijn eigen vacht had eerder een goeie wasbeurt nodig). "Heb jij al wel is wat gevangen?" vroeg hij tussen de halen door, waarna hij zijn oor spitste toen hij gegil achter zich hoorde. Kort gleed zijn blik naar Little, had zij dit ook gehoord? Of was het enkel een illusie geweest, het had immers erg veel geklonken als het gilletje dat Little net geslaakt had. Als dat zo was, zou ze er wel niks over zeggen.

Hij gaf haar pootje een lik en opeens was haar boosheid als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze durfde hem tevens ook echt eventjes niet meer aan te kijken. "Ja, oké, ik zal het niet meer doen," oh ja, daar was haar tong weer. Littlepaw vertelde hem even haar fijn dat hij het wel goed moest maken omdat haar hele vachtje nu weer door de war was en tot haar verbazing stemde hij nog toe ook.  "Zoals u wenst, prinses," en toen begon hij gewoon haar vacht te likken! Whitepaw begon haar vachtje te likken! Littlepaw voelde haar bloed naar haar wangetjes trekken en kreeg het er toch opeens best wel warm van. "Ja, ehm, bedankt," ze was eventjes bijna verlegen, dat was nieuw. "Heb jij al wel is wat gevangen?" sprak hij tussen door. Trots knikte ze haar kop. "Hm-hm! Ik heb gisteren een heule dikke muis gevangen!" kwetterde ze vrolijk en schoof toen Whitepaw afgeleid was een héél klein stukje dichterbij, zodat haar pootje tegen de zijne aan zou schuiven. "En jij Whitepaw? Jij bent vast een super goede, sterke jager," ze keek hem vanonder haar wimpers aan. Hihi.

Oh! Een klein tevreden grijnsje trok over zijn gezicht toen hij hoorde dat hij Little stil had weten te krijgen.. Wat grappig! Normaal had ze op alles wel een opmerking, maar nu kon ze hem alleen maar bedanken. Dat vond hij.. Leuk. Een gek kriebeltje trok door zijn buik heen, en gauw ging hij door met haar vacht goed doen waarbij hij haar vroeg of ze al wel is wat gevangen had. Nou, daar had ze tenminste weer meteen haar antwoord voor klaarliggen. Kort trok zijn oor naar achteren, hij had een gil gehoord. Maar het was niet echt geweest; Littlepaw reageerde er niet op. Toen hij zijn tweekleurige ogen op haar focuste, was ze opeens een stukje dichterbij en zat haar pootje op de zijne. Zijn ogen vergrootten zich iets terwijl hij haar aankeek. Hij een super goede sterke jager? Wat verdwaasd keek hij opzij. "Nou, euh," kort trok hij met z'n neus. "Ja, ik heb gisteren een kraai gevangen," verzon hij toen maar. Want als Little wat kon vangen moest hij dat ook kunnen, hij was namelijk een moon ouder. Ondanks dat hij nooit naar zijn trainingen kwam.