[Newtpaw] Reading the stars

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De zon brandde in het kamp terwijl ze langzaam de medicine cat den uitstapte, haar oren wat naar achteren gedraaid en haar ogen wat bezorgd. Starclan had gezegd dat ze de den uit moest komen, dat ze moest gaan lopen. Dat ze naar haar wederhelft moest. Nu moest ze dat weer doen, want ze zouden bespreken wat ze gingen doen. Wat ze moesten doen. Ze slikte nerveus terwijl ze uit de beschermende schaduwen van de ingang van de medicine cat den stapte en het kamp betradt. Ze keek stilletjes om zich heen, expres de Bloodclanners niet aankijkend. Waar was Newtpaw..? Lag ze in de apprentice den nog te slapen? Het kamp was nu ook zoveel voller..}

look like a flower flower

Nadat Pepperpaw en Newtpaw beide weer terug waren gegaan naar waar ze vandaan kwamen leek ze het zich pas echt te realiseren. Ze hadden een prophecy gehad en ze waren allebei uitgekozen. Allebei. Nerveus was Newtpaw ervan op haar klauwtjes gaan knagen. Wat als het gewoon een test was om te zien wie het allemaal sneller zou oppakken, wie het snelste de harten van de katten in de clan zou veroveren? Misschien moest ze niet zo denken, maar toen de nacht eenmaal gevallen was leken er alleen maar 'waarom' en 'wat als' vragen door haar kop te spoken.

De volgende ochtend scheen de zon al weer vroeg door de bomen heen en had Newtpaw een warm plekje in de zon gevonden voordat iemand anders er ook maar aan zou kunnen denken om op haar plekje te gaan liggen. Ze deed haar best om de brandende blikken van de andere te negeren, maar soms vond ze het lastig. De katten waren zo anders dan de katten in haar eigen clan. Zo veel minder sympathiek en veel meer op hunzelf gefocust. Newtpaw hief haar kopje alsof ze wist dat de ander de medicine cat den uit liep en toen haar blauwe kijkers haar gevonden hadden stond ze ook al snel op. "Pepper" zei ze zachtjes toen ze in haar buurt was om haar zo min mogelijk te laten schrikken.

but be the serpent underneath

MONTY

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze hoorde haar naam en ondanks dat haar hart een slag oversloeg bij het horen van haar naam en haar hoofdje voor een seconde dacht dat het misschien een Bloodclanner was die haar wilde hebben, had ze al snel door dat het Newtpaw was. Haar mede gekozene. Degene met wie ze het pad der sterren zou moeten bewandelen als ze het goed begrepen had. Een huiverige zucht ontglipte haar en ze glimlachte naar de kattin. Haar kon ze in ieder geval vertrouwen. "Hey.. Ik zag je eerst niet," gaf ze stilletjes toe, ze durfde niet te hard te praten, straks zou een Bloodclanner ze horen. En wat zouden ze doen met twee nieuwe medicine cats? "Heb je een beetje kunnen slapen?"}

look like a flower flower

Ze zag dat, hoewel ze haar zo voorzichtig mogelijk probeerde te benaderen dat de poes nog steeds van haar schrok. "Sorry" miauwde ze snel om haar excuses aan te bieden aan haar en schonk haar een kleine, schaapachtige glimlach. Oeps. "Hey.. Ik zag je eerst niet," Stiekem hoopte de iets jongere kattin dat ze er nu een goede vriendin bij gevonden had. Eentje waar ze zich soms wat aan vast zou kunnen kleven wanneer het spannend zou worden of het kritiek van andere haar teveel zou worden. "Heb je een beetje kunnen slapen?" Als antwoord op haar vraag knikte Newtpaw maar, hoewel dat niet zo was. De halve nacht had ze wakker gelegen omdat ze teveel aan het denken was over alles wat er gebeurd was en wat er misschien nog zou gaan gebeuren. "Jij?" Vroeg ze daarna zacht.

but be the serpent underneath

MONTY

Pepperpaw hield haar hoofdje een beetje scheef toen Newtpaw sorry zei, maar zei er verder niks op. Zijzelf strooide ook wel eens met sorry's zonder dat het echt nodig was. Ze liet haar achterste op de grond zakken en krulde haar staart rond haar witte voetjes, af en toe een blik werpend op het enge, gevaarlijke kamp. Als Orchis op haar af kwam.. of Brat, dan zou ze waarschijnlijk ter plekke neervallen van schrik ondertussen. Newtpaw gaf toe dat ze had kunnen slapen, waarop Pepperpaw wat nerveus lachte." Dat doe je beter dan ik dan.." gaf ze toe. Zij had niet heel veel slaap kunnen pakken.

look like a flower flower

Onnodig haar excuses aanbieden was zo’n beetje haar ding. Haar band met haar ouders was nooit erg goed geweest toen ze een kitten was en haar zusje Wonderpaw was altijd hun favoriet geweest. Met haar ene oortje die eigenlijk alle kanten op draaide om alles om hun heen in de gaten te houden hield ze er eentje op de ander gericht. ”Dat doe je dan beter dan ik...” Zei Pepperpaw en met een kleine glimlach keek ze naar de ander. Het was een leugen. Gewoon een grote leugen, maar ze zouden voor elkaar een vangnet moeten worden en ze zouden er niks aan hebben als Newtpaw net zo eerlijk was over het feit dat ze geen slaap had gehad. Als de één aangaf gewoon geslapen te hebben zou de ander er misschien wel beter van gaan slapen de volgende nacht. ”Zullen we naar Bloodpaw?” Stelde ze voor na een stilte tussen de twee jonge flame points.

but be the serpent underneath

MONTY

Misschien dat ze Newtpaw wel nerveus maakte doordat zij niet geslapen had. Pepperpaw had wel vaker dat ze misschien wat overdreven reageerde op dit soort dingen. Maar als ze met Newtpaw moest gaan samenwerken voor de rest van haar leven, konden ze maar beter beginnen door eerlijk naar elkaar te zijn, vond Pepperpaw althans. Of tenminste, zoveel mogelijk eerlijk te zijn naar elkaar. Ze knikte huiverig. Hopelijk was Bloodpaw weer teruggekeerd naar zijn nest.. Die nacht had ze hem niet gezien en een rilling trok onwillekeurig over haar rug. "Dat lijkt me het beste ja.." miauwde de kattin zachtjes. "Ik heb trouwens vannacht Settleddust gesproken.." ze verlaagde haar stem wat, "hij zei dat Acorndust terugkomt.." Bloodclan mocht dit immers niet horen..

Er goed over haar leugen voelde ze zich niet, maar haar excuus was dat ze elkaar anders aan zouden kunnen steken met hun slechte slaapritme en dat was iets wat ze niet konden hebben. "Dat lijkt me het beste ja.." miauwde de kattin zachtjes. "Ik heb trouwens vannacht Settleddust gesproken.." Haar kop schoot omhoog en even keek ze haar stom aan. Waarom zou ze dat aan Settleddust vertellen? Misschien dat Newtpaw wel té op haarzelf werd door de overname van de elite, maar wat als iemand hun gehoord had? De poes schuifelde wat dichter naar de ander toe om de volgende woorden op te vangen die duidelijk op haar lippen lagen. "hij zei dat Acorndust terugkomt.." De woorden leken later binnen te komen dan de rest van de dingen die ze gezegd had. Acorndust kwam terug? "Weet je het zeker?" Fluisterde ze. Misschien was dit wel gewoon Settleddust die haar moed probeerde in te praten omdat de hoop zo goed als verloren leek te zijn.

Newtpaw vroeg aan haar of het zeker was, of Settleddust het zeker wist. Pepperpaw kantelde haar oortjes wat naar achteren. Ja, hoe zeker was het? Ze richtte haar blik eventjes naar beneden. "Nou.. Settleddust heeft het gezegd.. Meer weet ik niet," gaf ze toe, "maar ik hoop heel.. heel erg dat het waar is en dat hij ons komt bevrijden." En meer kon ze niet. Ze kon zich alleen vasthouden aan die hele kleine tijdlijn met hoop, anders zou ze eraan onderdoor gaan. Ze lep voor Newtpaw uit naar de medicine cat den, waar Bloodpaw hopelijk nu wel zou zijn. Haar hart hamerde in haar keel terwijl ze naar binnen stapte. "Bloodpaw?" vroeg ze, zachtjes. Ze wist dat hij het zwaar had met zijn kaak, dat hij op het moment niet veel kon. Maar.. met wie anders konden ze praten?

"Nou.. Settleddust heeft het gezegd.. Meer weet ik niet," gaf Pepperpaw toe en Newt kneep haar wenkbrauwen samen tot een lichte frons. Settleddust had gezegd dat Acorndust terug zou komen, maar wat als het allemaal een grote leugen was van de kater? Hij had het gewoon uit zijn poot kunnen zuigen om de hoop erin te houden bij de shadowclanners. "maar ik hoop heel.. heel erg dat het waar is en dat hij ons komt bevrijden." Ze knikte. Zelf hoopte ze ook dat het waar was en dat ze gered zouden worden, maar de vorige keer dat de clans kwamen waren ze weer vertrokken en hadden ze hun in de poten van de elite achtergelaten. Newtpaw volgde de iets oudere poes naar de medicine cat den en aarzelde even toen ze om Bloodpaw vroeg. Haar hart begon harder te slaan tegen haar borstkas terwijl ze richting de kater liepen en ze ademde een keer goed in en uit.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

In de tijd van de halve maan lag zijn gezicht niet gepijnigd maar vredig. Hij had vannacht zijn hart kunnen uitte bij de kattin voor wie hij al vlinders had gekregen sinds ze nog kleine grutjes waren. Hij voelde zich voor het eerst niet slecht om gevoelens te hebben voor een ander, om eindelijk niet bekeken te worden door Starclan's oordelende ogen. Hij was vannacht weer teruggekeerd, nadat hij met de kracht van zijn voorouders kort van zijn pijn verlost was en er vandoor was gegaan. Nu lag hij wel extra te kamperen in zijn nest door zijn uitstapje, al kon hij nu gerust slapen wetend dat Indigo het gered had. De tom ademde diep in en uit, alsof hij diep in slaap was, maar toen hij Pepperpaw's stem hoorde schoten zijn ogen alert open. Zijn neusgaten vingen twee geuren op, die van zijn zusje en die van een andere apprentice.. Newtpaw was het ja. De tom bleef kort stil maar liet toen een brommend geluidje klinken om zijn aanwezigheid te tonen. Hiermee sprak hij in stilte: 'Kom veder kinderen.'

Pepperpaw snorde zachtjes toen Bloodpaw hen wenkte. De kater was zo erg gewond, maar hij was er en dat was het belangrijkste. Hij zou vanzelf genezen, dat wist Pepperpaw zeker. Ze benaderde de kater, af en toe een blik over haar schouder werpend naar Newtpaw, of deze nog steeds wel volgde. "Hey Blood," groette ze hem met een zachte glimlach, waarna ze naar zijn nest ging zitten. Eventjes wierp ze een blik op Newtpaw, maar besloot daarna toch maar alvast zelf van wal te steken. "We.. we denken dat Starclan ons bezocht heeft.. we werden wakker vandaag met allebei exact dezelfde prophecy en de woorden medicine cat.." vertelde ze de kater zachtjes, "aangezien jij de lokale Starclan autoriteit bent.. dachten we.. we lopen maar naar jou toe.."

Stiekem was ze best geschrokken van de toestand waarin de kater zich bevond, maar ze deed haar best om het te verbergen. Ze had wel via via wat opgevangen over hem maar meer dan een beschrijving over hoe hij er niet uit zou zien was het ook niet. "Hallo Bloodpaw" Mompelde ze terwijl ze met schuifelende pasjes de poes volgde naar de kater die ze nodig hadden. Meer dan een hallo zei ze niet tegen hem. Wat was er te zeggen? Pepperpaw nam het woord en vertelde hem wat er gebeurd was waardoor zij veilig schuin achter haar kon zitten.

Onderwerp: Re: [Newtpaw] Reading the stars