Within this world the weak are trampled on to keep them desperate

Het bleef een raar gevoel om midden tussen riverclanners te zijn en niet om een vijandige reden of om een gathering. Natuurlijk was hij mee geweest met de journey, maar dat was toch anders dan dit. Hier had hij amper wat van zijn clan, alleen Settleddust en Demonslayer. Het liefste was hij allang teruggegaan zodra hij iets kon bewegen, maar wist dat dat niet verstandig was. Dus had hij zitten observeren, veel meer kon hij tenslotte ook niet doen in een kamp dat niet zijn eigen was. Gaan jagen was geen optie en hij had al genoeg van het territorium gezien dat hem alleen maar meer heimwee had bezorgd. Hij liet zijn blik naar de warriors den gaan en voor een moment vroeg hij zich af wat Riverclan had gedaan met hun dens, maar als hij er te dicht naar ging kijken, dan wist hij dat dat als verdacht gezien zou worden en dat wilde hij niet hebben.

[Seamist]

Seamist kon het niet helpen, elke keer dat ze het kamp binnen stapte werd haar blik naar de Shadowclanners gezogen. Het was interessant om ze hier te zien, al voelde ze toch mild ontzag voor de grote deputy. Het was grappig om met Settleddust te geinen, maar ze wilde het niet teveel doen in het zicht van Acorndust. Dat voelde op de één of andere manier onveilig. Toch wilde ze gastvrij zijn, ook naar deze grote vreemdeling. Ze pakte dan ook een vis van de stapel en liep naar de kater toe. "Je zult wel honger hebben," miauwde ze, met nieuwsgierig twinkelende ogen.

Natuurlijk was dit kamp anders dan het Shadowclankam, maar ergens leek het er ook op. Zijn blik was als laatste op de prooistapel gevallen en hij kon het niet helpen om zijn blik wat te vertrekken bij het aanzien van al die vissen. Nee, dat was iets dat toch echt anders was. Hij had de laatste dagen alleen vis gegeten, maar hij kon niet zeggen dat het echt zijn favoriete prooi was. Niet dat hij erover ging klagen, want prooi was prooi. Zo werd hem nu dan ook weer een vis aangeboden door een van de riverclanners, Seamist als hij de naam goed herinnerde. "Ik kan nou niet zeggen dat vis me echt hongerig maakt." Sprak hij rustig, maar natuurlijk moest zijn maag hem verraden op dat moment en aangeven dat hij wel degelijk honger had.

De deputy van Shadowclan was niet zo vrolijk, of knap, als één van zijn metgezellen. Zo bleek. Over die andere, grote zwart met witte kater kon ze niet spreken daarentegen, die had ze niet gesproken. Hij mopperde over de vis die ze had gebracht, zei dat hij niet bepaald hongerig werd van het aanzicht. Seamist hield haar hoofdje wat scheef en keek hem oprecht wat verbaasd aan. "Aangezien we hier voor je zorgen met onze eigen prooi, weet ik niet of je wel kieskeurig kan zijn?" miauwde ze, eerlijk als altijd, al had haar stem nog wel een toon van humor. Ze trok kort met haar oor toen de kater zijn maag rommelde. Honger had hij dus zeker.

Hij wist wel dat vis eten mogelijk de enige manier ging zijn hoe hij hier ging aansterken, maar dat zorgde er niet voor dat hij vis echt prettig moest vinden om te eten. Zijn gezicht vertrok dan ook iets toen Seamist aangaf dat hij niet echt kieskeurig kon zijn. "Dat weet ik," Sprak hij dan ook voor hij voorzichtig een hap nam van de vis. "Ik denk ook niet dat jullie graag kikkers of hagedissen zullen eten." Dat was tenslotte wat ze in Shadowclan vaak genoeg aten, ook al was er ook genoeg ander prooi, maar dat zei hij er maar niet bij.