Trying to train for becomming the best warrior!

De dag begon koud, maar het hol van de kraamkamer was zoals altijd heerlijk warm. Maar toch wilde 1 kitten al snel vroeg uit de veren zijn en sprong na een paar keer knipperen met haar oogjes tussen haar siblings uit en trippelde na zich even uit gerekt te hebben de kraamkamer uit. Ze vond zichzelf te groot voor de kraamkamer en dat was al vroeg begonnen bij haar, maar nu wilde ze eerst de vecht techniek die haar vader haar voor een dag of 2 eerder had geleerd opnieuw te trainen. Ze wilde deze perfect uit kunnen voeren wanneer ze dat eenmaal kon. Moonkit kroop door de ingang naar buiten en voelde de kou zich al snel in haar neusje bijten. Oei en zo te zien had het ook nog gesneeuwd?! Overal in het kamp lag een dikke laag poeder sneeuw. Haar oogjes werden groot en Moon staarde rond. Overal waren al katten druk bezig met het weg ruimen van de sneeuw zelfs Darkpaw die met zijn voorpoten een bal door het kamp rolde en die door de sneeuw steeds groter werd. Moonkit bleef heel even staan toe kijken voor ze rond keek hoe kreeg hij dat voor elkaar? Maar na wat graafwerk had Moonkit enkel een hoop sneeuw gemaakt. Ach beter dan niets toch? Ze probeerde een stuk vrij te maken zodat ze zou kunnen oefenen. Het was toch een heel karwij om de sneeuw naast de kraamkamer weg te ruimen. Lichtjes hijgend had ze na een tijdje graven een aardig plekje vrij gemaakt waar ze wel 2 of misschien wel nog 3 kittens zouden kunnen staan. Als er een volwassen kat bij zou komen was er maar plek genoeg voor die krijger. Nu ze klaar was vond Moonkit wel dat ze even een pauze verdient had voor ze aan haar balans kon gaan werken. Haar landing was nog niet zoals ze haar vader had zien doen, maar dat zou wel goed komen! Hoewel ze niet te lang stil wilde blijven zitten wachten Moon tot haar ademhaling weer rustiger was. Darkpaw was al een paar keer voorbij gekomen met een nieuwe bal sneeuw die klein begonnen was. Dus sprong het kleine schildpad poesje weer op alle vier en nam plaatst in het midden van haar weg gegraven open plekje. Daarna dook ze in elkaar en drukte zich met haar voorpootjes genoeg op waardoor ze haar hele gewicht op haar achterpootjes had. Heel even wankelde het kitten even waardoor ze met haar staart en haar voorpootjes de juiste balans op zocht en haalde daarna met haar rechter voorpoot uit naar een onzichtbare vijand voor ze weer op alle 4 haar pootjes probeerde te landen, maar ze dook nog te ver door en zakte bijna met haar kin op de grond. Dit moest ze echt goed gaan oefenen. Als het kamp ooit aangevallen zou worden dan kon ze een vijandelijke krijger misschien van de kraamkamer weg houden? Moonkit maakte de vecht techniek opnieuw, maar nu viel ze opnieuw net als bij de eerste keer. Ze moest haar poot echt eerder terug trekken! Moon stond op en schudden zich uit en begon opnieuw!

(Open)

Op sommige dagen stond het geluk nu eenmaal niet aan zijn zijde. Bleaktail had geen andere keuze dan mee te helpen. Te doen alsof hij het allemaal eens was met de plichten die hem vanuit het kamp waren opgelegd. Terwijl hij in zijn hoofd bezig was met compleet andere dingen. Zorgen waar niemand hier vanaf wist. Maar ach, soms zat er niets anders op. Hij wilde immers zijn dekmantel intact houden. Settleddust, destijds nog Settledpaw geheten, had hem al eens bijna betrapt. Nooit meer wilde hij zo dicht bij de fatale waarheid in de buurt komen. En dus hield Bleaktail zich zeer gedeisd. Het kamp was bezig met sneeuw ruimten. Gezien het de afgelopen paar dagen te veel gesneeuwd had. En daarbij, men moest toch ten alle tijden iets te doen hebben om hun gedachten te kunnen verzetten. De rust in de Clan moest ten alle tijden bewaard blijven. Al sneeuw schuifelend dacht hij na over wie hij de afgelopen weken aan de grens getroffen had. Geen BloodClanners, jammer genoeg. Wel enkele rogues. Dat was beter dan niets. Maar toch begon hij meer en meer aan zijn kansen te twijfelen. Had hij wellicht te lang gewacht? Bleaktail zuchtten. Waarna gelukkig iets compleet anders zijn aandacht wist te trekken. Een kitten. Uit alle dingen die zijn aandacht hadden kunnen trekken had hij niet verwacht deze ooit nog aan een veel jongere Clangenoot te verliezen. Ze was sneeuw aan het verschuiven. Alleen. In de buurt van haar den, dat dan nog wel. Maar vooralsnog was het een beetje een merkwaardig gezicht. Het deed hem een klein beetje denken aan zijn eigen jeugd. Hij was immers ook altijd veel alleen gelaten. Echter, hopelijk op een andere manier dan bij deze kitten het geval was. Beetje bij beetje verplaatste hij zijn uitgraaf plaats richting die van haar. Bleaktail was niet al te best met kittens. Nooit geweest ook. Maar hey, het viel te proberen niet waar? “Hallo daar kleintje.” Sprak hij. Het was er nog redelijk vriendelijk uitgekomen voor zijn doen. “Wat ben je daar aan het doen?” Vroeg hij vervolgens. Bleaktail was oprecht nieuwsgierig. Niet perse naar haar graafwerk maar meer naar de speelse ‘vechttechnieken’ die ze had proberen uit te oefenen. Wellicht kon hij haar nog iets bij brengen?

Met haar balans al aardig onder controle was het moeilijker om een goede aanval uit te voeren. Zo nu en dan viel ze en dat moedigde haar enkel alleen maar aan om het steeds weer opnieuw uit te proberen! Toen ze net weer op haar achterpootjes stond werd Moonkit uit haar concentratie gehaald door een stem die haar wat vroeg. Moon landen direct weer op haar voorpoten en keek naar de kat die haar wat gevraagd had. 'Hoi Bleaktail. Ik ben een techniek aan het oefenen die Acorndust me heeft laten zien toen ik het hem vroeg.' legde het blauwe schildpad kitten uit aan de warrior en ze zetten zich weer af en wierp zich op haar achterpootjes en balanceerde heel even voor ze haar uithalen uit voerde voor ze weer probeerde te landen. Deze keer lukte het haar beter en daar grijnsde ze zelf om. 'Het gaat bij elke keer beter!' piepte ze vrolijk en keek de bleek gestreepte kater vrolijk aan.

Het zou beter als iemand op deze kitten zou letten totdat haar ouders terugkwamen. Bleaktail had voor zichzelf besloten dat hij diegene dan maar zou zijn. Hij was voorzichtig op de kitten afgestapt en had gevraagd wat ze aan het doen was. Gelukkig scheen het haar niet veel uit te maken dat hij haar had aangesproken. Een enge grote kat was hij dus niet voor haar. “Hoi Bleaktail. Ik ben een techniek aan het oefenen die Acorndust me heeft laten zien toen ik het hem vroeg.” Vertelde ze opgewekt. Ah, ze had zelfs zijn naam dus nog onthouden. En leek bepaald niet verlegen. Hij grijnsde ietwat. “Wel, goed dat je het gevraagd hebt. Nieuwsgierigheid is een mooie eigenschap. Daar mag je zuinig op zijn.” Zei hij. Het was iets dat lang niet alle katten leken te benutten. Sommige volgde domweg alle regels zonder er ooit op door te vragen. Dat kon werken, als elke Clanleider in de geschiedenis van Clanleiders compleet te vertrouwen was. Echter was het dankzij enkele koppige Clankatten dat zulke dingen ontmaskerd konden worden. Bovendien was het belangrijk om altijd door te vragen als het leerstof betrof. Je moest immers wel enigszins op jezelf kunnen vertrouwen en hoe meer kennis je bezat hoe beter dat zou gaan. Moonkit was het inmiddels gelukt om de oefening juist uit te voeren. “Het gaat bij elke keer beter!” Zei ze vrolijk. Bleaktail glimlachte. “Zeg dat wel, dat zag er al heel goed uit.” Complimenteerde hij haar. Moonkit haar vrolijke humeur werkte haast aanstekelijk, gezien hij vanzelf in een betere stemming terecht kwam naarmate hij langer bij haar bleef zitten. Maar zo onderhand was het wellicht wel verstandig om te vragen waarom ze hier zo alleen zat. “Zeg Moonkit, zijn je ouders toevallig in de buurt? Of een van de Queens wellicht?” Vroeg hij haar voorzichtig.

Bleaktail zei dat ze zuinig moest zijn op haar nieuwsgierigheid. Heel even stopte Moonkit met haar oefeningen. 'Zou het op kunnen raken Nieuwsgierigheid? Net zoals de pooi verse prooi als die niet aangevuld zou kunnen worden?' miauwde Moon en ze keek de grote kater vragend aan. Maar voor de krijger haar vraag beantwoorden prees hij haar om hoe goed ze geoefend had en de techniek goed uitgevoerd had. Trost zwol haar borstje op terwijl ze onder zijn lovende woorden leek te groeien. Maar zijn volgende vraag liet het even nadenken. 'Pappa is erg druk, maar Mama en de andere liggen binnen.' miauwde het kleine schildpad kitten zonder omwegen. Ze snapte alleen niet waarom hij zich daar druk om maakte? Ze was toch niets fout aan het doen???

“Zou het op kunnen raken Nieuwsgierigheid? Net zoals de pooi verse prooi als die niet aangevuld zou kunnen worden?” Vroeg Moonkit hem. Bleaktail wilde wat zeggen maar zat even zonder de juiste woorden en sloot zijn bek. Kon nieuwsgierigheid opraken? Wellicht. Dat lag er maar net aan hoe gedreven je zelf was. Nieuwsgierigheid raak op zodra iemand of iets je motivatie weet te breken. Dan blijf je zitten binnen je eigen comfortzone. Het vinden van een antwoord op je vragen weegt dan niet op tegen de mentale tax. Bleaktail fronste. Dat was iets waar hij zelf ook nog wel eens over na mocht denken. Waar lag zijn grens? En wat had hij er voor over? “Dat verschilt per kat. Nieuwsgierigheid is oneindig maar er zullen tijden in het leven zijn waar men niet altijd de motivatie op kan brengen om te blijven ontdekken. Soms is het makkelijker om dingen niet te proberen. Maar makkelijker betekent niet dat het perse de juiste keuze is.” Legde hij uit. De grijze tabby keek even om zich heen. Nog altijd waren er geen Queens in de buurt. Wellicht was het verstandig om te vragen waarom ze hier alleen zat. “Zeg Moonkit, zijn je ouders toevallig in de buurt? Of een van de Queens wellicht?” Vroeg hij haar voorzichtig. “Pappa is erg druk, maar Mama en de andere liggen binnen.” Zei Moonkit. Arcorndust was druk, dat had hij kunnen weten. Die was immers altijd wel ergens druk mee. Ah, de rest lag dus binnen. Al met al was ze dus niet zo heel ver weg van haar familie. “Ah, dan is het prima. Beloof je dat je straks wel weer naar binnen gaat als je het koud begint te krijgen?” Vroeg hij. Bleaktail wilde er zeker van zijn dat haar absoluut niets zou overkomen. Anders had hij namelijk echt een behoorlijk groot probleem.

Het verschilde dus per kat?Hm, misschien zou het dus het beste zijn om zuinig op haar nieuwsgierigheid te zijn? Maar dit kon ze onmogelijk uiten. maar Moonkit knikte wel op zijn woorden al begreep ze de helft er maar van. Zijn vraag of haar ouders in de buurt waren beantwoorden ze braafjes, maar goed haar vader was dan ook de deputy van de clan en had het dus ook druk zeker nu Tallstar weg was. Maar toen Bleaktail haar zei dat ze wel naar binnen moest gaan als ze het te koud zou krijgen liet ze verontwaardigt haar vacht op springen. 'Ik wordt binnen kort wel leerling. Dan moet ik me juist tegen de kou kunnen!' piepte even verontwaardigt als ze gereageerd had met haar opspringende vacht waardoor ze twee keer zo groot leek.

Bleaktail wilde eigenlijk wel weer aanstalte maken om verder te gaan met zijn dag. Maar een kitten van Acorndust helemaal alleen achterlaten terwijl het sneeuwde, dat kon hij maar beter niet doen. Met zijn geluk zou je net zien dat er iets gebeurde. En tja, dan had hij het gedaan uiteraard. “Ah, dan is het prima. Beloof je dat je straks wel weer naar binnen gaat als je het koud begint te krijgen?” Vroeg hij. Dat leek Moonkit niet bepaald te appreciëren. “Ik wordt binnen kort wel leerling. Dan moet ik me juist tegen de kou kunnen!” Piepte ze verontwaardigd. Oh wel, het zag er naar uit dat hij hier dus nog wel even zou zitten. Bleaktail grinnikte zachtjes. “Natuurlijk. Maar Bareleaf kan verraderlijk zijn. Met name met kittens. Ik wil gewoon zeker weten dat je niets overkomt Moonkit. Je wilt toch wel veilig terugkomen voor papa en mama?” Vroeg hij haar. Zijn stem was warm en vriendelijk maar er schemerde iets van vermaak door. Oh, ze moest eens weten wat haar in de toekomst allemaal nog te wachten stond.

Ze kon zien dat de kater eigenlijk weg wilde gaan. Voor haar part deed hij dit, maar door haar woorden bemerkte ze dat hij gedwongen leek weer te blijven. Waarom ze kon toch prima voor zichzelf al zorgen? Ze had dit plekje van het kamp al opgeruimd! Maar Hoewel ze zijn toon warm en vriendelijk hoorde leek er iets in te zitten wat Moonkit nog niet begreep. 'Natuurlijk kom ik veilig terug! Als ik nu buiten het kamp zou zijn geweest... Misschien zou dat anders zijn.' miauwde ze en keek even van Bleaktail richting de kamp uit gang. Echter riep haar moeder en Moon keek richting de kraamkamer. Maar... nee he, ze was net zo lekker bezig! Maar Moon's oortjes zakte half onwillig van hun eerdere plekje waar ze eerder trots rechtop hadden gestaan. 'Jij je zin, Mama roept me.' mauwde ze even onwillig en Keek de bleek gestreepte kater even aan. Niet beseffend dat ze haar woorden zou moeten gaan tellen. In de komende manen zou ze zo schrikken van wat er te gebeuren stond dat ze haar stem zou verliezen. Moonkit sprong weg van de vrije sneeuwplek en huppelde met sprongetjes naar de kraamkamer en verdween erin. Nu pas merkte ze hoe koud ze eigenlijk was en renden snel naar het nest waar ze lekker warm bij hun moeder kroop.

(Topic uit)