Prinsesje en de kikker

Onderwerp: Prinsesje en de kikker zo 26 apr 2020 - 11:54

Het was pikkedonker in het woud. Ademwolkjes verlieten zijn hijgende mond terwijl hij verscholen zat tussen enkele bladeren van het kampwand. Hij had de wacht vannacht en zijn uiterlijk zal er al voor zorgen dat niemand uit hen nesten zouden gaan. Het was bedtijd en geen tijd meer voor wandelingetjes. Bloodclan moest er voor zorgen dat de clankatjes niet s'nachts zouden ontsnappen en dus moesten ze braafjes op tijd naar bedje toe. De sterren waren al dagen onzichtbaar. De wolken waren dik en bepakt en enkele kleine druppels regen droppen naar beneden. Zijn vacht werd nat en koud. De grond vochtig en stinkend. Een kikker klonk enkele meters van hem af. Zijn schouders zakte. Hij had wel trek.. Zijn tong gleed over zijn lippen. Zijn kop ging omlaag. Zijn spieren spande aan. Zijn blauwe ogen flitste toen hij naar voren schoot en ruw het glibberige beest doormidden beet.

@Pepperpaw

Ze was in slaap gevallen in de medicine cat den, haar kop op de rand van het nest van Bloodpaw. Ze probeerde er te zijn voor hem, zoveel mogelijk. Maar na het gevecht was het er druk en kon ze er niet echt goed blijven slapen. De duisternis had zijn dikke deken al neer gedrukt op het kamp toen ze weer wakker werd met een stijve rug en een zere nek van het slapen in een onmogelijke houding op de kamp vloer. Ze murmelde dan ook een goede nacht naar de gewonde kater, waarna ze de medicine cat den verliet en de duisternis van het kamp instapte. De schaduwen voelden lang niet zo veilig meer met Bloodclan in het kamp. Toen een kat dan ook ineens uit de kampwand schoot, kostte het alles van haar wilskracht om niet het hele kamp bij elkaar te gillen. Als bevroren en met grote angst ogen keek ze naar de kater, hopend dat hij haar niet zou zien. Maar, met haar bleke pels kon ze absoluut niet goed wegsmelten in de schaduwen.

Kwijl en bloed droppen vanuit zijn mondhoeken. Zijn ogen staarde naar voren. Zijn kop was nog steeds laag, met zijn tanden in het half verscheurde amfibie. Zijn neusgaten groeide groter toen hij lucht uitblies: een wolkje steeg op en verdween weer in de nacht. Damp van de hitte van de kikker's zijn bloed steeg mee. De tom hief zichzelf heel langzaam overeind en likte zijn snuit uitgebreid af. Smakkend en supplerend met de halve kikker kauwend tussen zijn kaken. ''Vertel eens aan Orchis.. waarom Peppe big nog ronddwaalt in het kamp?'' De tom slikte een grote hap door en stapte naar voren. Zijn adem stonk een uur in de wind, net als zijn lichaamsgeur. Hij giechelde zachtjes terwijl hij met zin huppelpasje dichter bij het poesje kwam. Hij had Tallstar al verteld dat zijn vriendinnetje gestorven was.. een dochter erbij kon ook nog wel~

Natuurlijk was we wel zichtbaar. Ze stond hier als een konijn in de koplampen van de auto. Met haar bleke vacht viel ze op als een ster in de nachtelijke hemel. Langzaam trok er een huivering over haar hele rug heen van haar nek tot aan haar staartpunt heen terwijl de kater, stinkend en kwijlend, haar kant op kwam. Dit was niet de bedoeling geweest, dit was nooit de bedoeling geweest. En nog het ergste van alles, de kater wist wie ze was. Met hoe labiel deze leek, was ze bang dat de dochter van Tallstar zijn eerder een nadeel was dan een voordeel. " Ik was perongeluk in slaap gevallen bij Bloodpaw.. Dus ik was op weg naar de apprentice den.." reageerde Pepper, zachtjes, eerlijk. Ze probeerde zoveel mogelijk angst uit haar stem te houden, in de hoop dat haar enigszins neutrale toon de kater zijn interesse zou laten verliezen.

Terwijl ze sprak, terwijl haar zielige bangige stemmetje zijn oren vulde, draaide de tom zijn kop langzaam tot een kantel. Zijn ogen waren groot en onbeweeglijk. Hij knipperde bijna nooit, want hij wou geen milliseconde missen van iets. Een glimlach sierde zijn lippen en hij knikte. ''Duidelijk','' Mauwde hij plots heel nuchter. Hij veranderde zijn houding naar iets nogmaals, naar niet iets engs zoals net. Hij glimlachte liefjes en sloeg zijn poot om haar nek heen als een knuffel. 'Alleen.. klein- klein - klein vraagje Peppa big: als je gewoon naar bed ging.. waarom dan zo door het kamp aan het gluipen? .. tenzij.. tenzij je wou ontsnappen hmm..'' Hij draaide zijn kop naar haar terwijl hij haar strakker vastgreep. Zijn kop kwam dicht bij de hare. ''We waren geen ontsnapping aan het plannen eh?'' Een licht gegrom vulde in zijn borst. ''Als Peppa big probeert weg te komen, als Peppa big zich niet aan de regels houdt.. dan- dan word Peppa HEEL ERG gestraft.'' Hij drukte zijn op gekrulde neus tegen de hare. ''En dat willen we niet, toch? toch?'' Ademde hij in haar gezicht.

Pepperpaw voelde spanning door haar lichaam gieren. Ze kon niet begrijpen dat haar vader deze monsters het kamp in had gebracht, kon het ook niet verantwoorden. Een licht wantrouwen vulde haar ogen, maar ze zei niks, toen de hele houding van de kater veranderde. Plotseling nuchter en niet meer dreigend. Ervaring leerde echter dat deze katten als een blad aan de boom om konden slaan. En zo bleek ook toen ze ineens in een knuffel getrokken werd. Een zachte kreet van schrik ontglipte haar en ze voelde zich koud worden bij zijn woorden. Haar oren gingen plat haar nek in. Ze zette druk tegen heb, probeerde haar hoofd wat van hem weg te draaien. Ze had geprobeerd dapper te zijn, maar haar moed verliet haar als regendruppels die uit de wolken vielen. Zijn stinkende adem walmde in haar gezicht en liet haar gezicht iets wegtrekken. Gatver wat een lucht. " Ik wilde niet ontsnappen.. Ik wilde niemand storen en wakker maken," reageerde ze, benauwd door de situatie en zijn stinkende adem. "Waarom zou ik willen ontsnappen..? Mijn vader is immers hier.." Een leugen, maar hopelijk wel eentje die Orchis zou geloven.

''dat is helemaal waar. Peppa, jij bent nu een van ons.'' Hij liet de apprentice los met een kleine duw en stond weer op. Hij draaide zich echter wel weer meteen naar haar toe en greens. ''Papa is naar Bloodclan, dus Peppa is Bloodclan.'' Hij knikte instemmend op zijn eigen woorden. ''Laten we het vieren..'' Hij pakte de halve kikker op ''Met een feestmaal.'' Terwijl hij dit zei probeerde de tom de slijmerige bloedende beest in haar bek te duwen. Vreten zal ze, als een big, vetgemest tot hij haar zelf eten kon. Een heerlijk stukje Peplap.

Pepperpaw kon nog net een zucht van opluchting stelpen toen Orchis haar eindelijk los liet en zette een paar stappen weg van de kater. Een van ons was Pepperpaw altijd graag, maar in deze context vond ze het toch echt niet prettig. Ze reageerde dan ook niet. Ze zou altijd Shadowclan zijn en nooit tot de Bloodclan bekeren. Dat kon ze niet, dat wilde ze niet. Ze trok even weg van de kater toen hij de slijmerige kikker in haar bek probeerde te duwen. Ze was Shadowclan, ze was kikkers gewend, maar alsnog voelde ze zich misselijk van angst. Toch, uit angst voor erger, hapte ze de kikker op en kauwde ze hem weg. Ze moest duidelijk moeite doen om hem binnen te houden en kuchte een paar keer, maar liet de kater niet uit haar blik, nerveus.

Hij kreeg het niet voor elkaar om direct de kikker in haar strot te duwen maar in ieder geval ging het jong door de knieën om toch van de slijmerige beest te eten. Hij stond daarbij naar te kijken. Met een smerige grijns op de lippen en zijn rughaar prikkelend. Hij vond het geweldig als katten deden wat hij van hen wou. Hij voelde zich machtig. Het maakte hem niet uit dat het een jong dier was, het luisterde en dat zal al ver komen dat ze samen met de rest van haar clan onder de grond kwam. De tom kwam weer dichterbij en gaf een lik over haar snoet om de restjes prooi van haar af te halen. Hij gaf een smak en hief zijn kop weer op. ''Heerlijk, was het niet?'' Giechelde hij en draaide zijn rug naar haar om. Orchis wachtte nog op haar antwoord en gaf toen toestemming aan der om te vertrekken: ''Dismissed.''

Ze voelde haar maag samentrekken, waar ze normaal een kikker zo wegkreeg, leek haar maag nu uitermate te protesteren. Ze slikte nog een keer en probeerde haar maag rustiger te krijgen. Als ze nu voor deze kater de kikker er weer uit gooide, dan had ze het helemaal gedaan, dan was ze levende prooi voor dit monster. Ze wilde er niet achter komen wat hij dan weer ging bedenken wat ze moest doen. Dus toen hij aangaf dat de kikker lekker was, knikte ze wat verstikt, uit angst dat ze ging braken als ze ging spreken. Vandaar ook dat ze haar kop nog wat respectvol boog naar de kater toen hij dismissed zei en zich snel uit de voeten maakte naar de apprentice den. Als ze deze nooit meer tegen kwam, was dat nog te snel.

Onderwerp: Re: Prinsesje en de kikker