Tijgerin down

Roughpaw was nog lang niet bijgekomen van het gevecht. Ze had eerst als een kleine tijgerin geprobeerd haar vrienden, haar familie te beschermen. Maar dat veranderde toen haar mentor, plotseling levenloos, terugkwam in het kamp. Ze had zich verscholen tegen het geweld in het kamp in zijn vacht. En toen ze eindelijk weer haar ogen had durven open te doen, was het kamp overgenomen. Ze had zichzelf met haar zusjes verstopt in de apprentice den en sinds dien was ze er ook niet meer uitgekomen. Ze was er zo van bewust dat deze katten niet zomaar vijanden waren, zoals een andere clan die de grens over kwam. Nee, deze katten maakten echt zomaar anderen dood, zonder reden... Mama was al bijna dood geweest en nu was haar mentor dood. En wie zou de volgende zijn? Haar broertjes en zusjes mochten niet dood gaan. Nee nee, dat mocht niet. Ze zag Southernwolf alweer voor zich, zijn vacht zo besmeurd met bloed. Volgens mij zat zijn bloed nog steeds op haar vacht, ze had nog niet gedurfd om alles er goed af te wassen.

[Orchis eerst]

Iemand kwam plotseling haar den binnen. Zijn geur deed haar bijna kokhalzen, als deed zijn verschrikkelijke uiterlijk. Ze duwde haar oren in haar nek en kromp ineen in haar nest. Haar lijfje begon te trillen toen ze haar scherpe hoektandjes ontblootte. En met schrik realiseerde dat ze hem herkende, ze had hem ooit eerder gezien, toen ze net apprentice was geworden op een van haar vele avontuurtjes. Ze wilde roepen dat hij moest oprotten, maar hij was vlugger met vragen stellen. Nooit had ze verwacht dat Southernwolfs naam zou vallen. Haar ademhaling versnelde. ‘Hij was mijn mentor,’ piepte ze stilletjes. Ze wist nog niet eens echt wie hem vermoord had. Wie van al deze stukken vuil hem zomaar zonder reden naar StarClan had gestuurd. Het was niet eerlijk... De lelijke kater begon verder te miauwen, dat hij hem wilde begraven, dat het anders zo stil zou zijn. Haar ogen schitterden met ongeloof. Nee, nee dat mocht niet. Hij.. ze slikte, probeerde tegen de traantjes te vechten. Ze moest dapper zijn. ‘Nee, ik wil het doen,’ sprak ze met een klein stemmetje. Om daad bij woord te zetten kwam ze overeind uit haar nest, al stond haar rug nog opgebold en haar haar piekerig overeind.

Roughpaw was eigenlijk heel bang voor de stinkende kater. Hij deed gek, bijna alsof het hem boeide wat ze voelde. Dat hij medelijden had. Ze knikte voorzichtig toen hij miauwde dat Southerwolf het fijn zou vinden. Maar hij werd boos toen ze zei dat ze het zelf wilde doen. Roughpaw deinsde meteen achteruit, zichzelf weer klein makend. ‘N-nee, i-ik,’ begon ze te stotteren toen hij een beeld schetste van wat er met hem zou gebeuren als hij niet begraven zou worden. Ze werd er misselijk van en de tranen sprongen in haar ogen. De kater miauwde dat het door BloodClan werd gedaan, anders niet. Ze maakte een piepend geluidje voordat hij omdraaide. Ze snifte, waarna ze toch uit haar nest stapte. ‘Ik bedoel.. ik wil helpen,’ miauwde ze zachtjes, waarbij ze voorzichtig achter hem aan schuifelde. Ze kon Southernwolf nu niet alleen laten, nu zijn vader er niet was. ‘Alsjeblieft...’

Even leek het alsof ze het had verpest, dat hij haar niet meer mee zou laten gaan. Maar uiteindelijk stemde hij in. Eigenlijk was het verschrikkelijk dat ze moest vragen aan een BloodClanner om haar mentor te mogen begraven. Maar de kater drukte haar tegen hem aan. Walgend driaade ze haar kopje weg en probeerde het te ondergaan, haar adem inhoudend. Ze kneep haar ogen dicht en de tranen vielen op haar wangen. Ze knikte. Dat was het enige wat ze nu kon doen. Ja knikken en stil blijven. Hij stelde vervolgens voor een kat te zoeken. Brat, ofzo. Weer iemand met een domme naam. Maar ze opende haar ogen weer en knikte weer. ‘Ja.’ Misschien als ze in zou stemmen, zou hij haar eerder loslaten.

Roughpaw snakte naar adem toen die stinkende kater hem eindelijk losliet. Hij huppelde als een blij konijn er vandoor en ze volgde hem met slepende poten. Ze voelde zich zo verschrikkelijk aangekeken. Ze keek schichtig om zich heen. Ze deed het voor een goede reden. Ze haalde adem en Orchis was inmiddels gaan zitten, zijn poot aflikkend terwijl hij Brat bij zich had geroepen. Het duurde niet lang voordat een rossige poes hun kant op kwam. Ze keek haar even aan. Ze zag er ook eng uit, één oog aan gort gekrabd. Nou ja, haar hele gezicht was eigenlijk aan gort. Haar blik ging naar Southernwolf zijn lichaam. Ze kreeg een ernstige blik rond haar snoetje. Normaal gesproken had hij al lang in het moeras gelegen, waar ze vigil voor hem hadden gehouden en hij naar StarClan kon gaan. Brat vroeg of er problemen hadden, en meteen schudde ze haar snoetje, maar ze zei helemaal niets meer.