the Fluff next door

Het was eindelijk zover, zijn beste vriendje zou morgen uit de nursery vershuizen. De jonge kater was hier dan ook al een paar dagen druk mee bezig. Hij wilde dat Soundkit zich meteen thuis zou voelen, daarom was hij vastbesloten om een nest voor haar te bouwen. Elke keer wanneer hij klaar was met zijn taken, maakte hij een extra uitstapje buiten het kamp om extra mos te zoeken. Na 3 dagen steeds wat mos verzameld te hebben, had hij een redelijk voorraad opgespaard in zijn eigen nest. Hij had tegen zijn vriendje gezegd dat hij vandaag geen tijd had om samen wat te gaan doen. Nee, hij moest de verrassing op tijd af hebben. Na een middagje hard zwoegen was het nieuwe nest af. Hij duwde het nog eens strak tegen zijn eigen nest aan en een tevreden glimlach gleed over zijn gezicht. Als zijn vriendje hier niet blij mee zou zijn, wist hij het ook niet meer.
Na de ceremonie waar Soundpaw haar oude naam achterliet huppelde het rosse bolletje vrolijk terug naar de apprentice den. Hij inspecteerde het nest nog een keer voor hij naar het territorium toe rende. Hij wilde nog een klein cadeautje voor zijn bestie regelen en hij speurde de grond af naar wat bruikbaars. Na een eeuwigheid zoeken kon hij niks vinden, waardoor hij terneergeslagen terug richting het kamp liep. Vlak bij het kamp aangekomen bedacht hij zich dat hij die ochtend op de prooistapel een vogel had zien liggen. Hij zette het op een hollen, vond een mooie vogel, plukte voorzichtig twee veren van de vogel en rende terug naar zijn het nog nieuwe nest. Hij legde de veertjes neer en ging bij de ingang van de apprentice den zitten. Hij zat amper of hij zag in de verte het gestalte van Soundpaw aan komen lopen. Zijn hartje begon harder te slaan met iedere stap die de witte pluizenbol in zijn richting zette.

Haar hoofd draaide zowat, na de ceremonie en het gesprek met haar mentor. Ze was nu eigenlijk al doodop van de zenuwen die haar lichaam eindelijk hadden verlaten en dan moest ze nu nog een nieuw nest gaan zoeken. Toch maakte dat haar ergens enthousiast. Want dan zou ze bij Saffronpaw in de buurt kunnen slapen en iedere dag met hem praten en lachen. Die gedachte maakte de kersverse apprentice zeker blij. Maar waar was Saffronpaw? Had zijn mentor hem na de ceremonie al gelijk weer op pad genomen? Net als eerder, toen hij haar had gezegd dat hij geen tijd had om samen iets te doen? Dat had ze toen niet echt heel leuk gevonden, maar ze had het wel begrepen, want hij moest natuurlijk ook hard trainen. Iets waarvan zij niet wist of ze daar al klaar voor was. En toen vonden haar blauwe ogen hem, recht voor de ingang van de apprentice den. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen ze doorkreeg dat hij op haar zat te wachten. Vrolijk huppelde ze op hem af, een actie die vaak alleen voor hem bewaard was. ”Saffronpaw! Ik ben een apprentice nu!” vertelde ze hem vrolijk, ondanks de twijfels die ze had.