Dead winds' and spent waves' riot

Bijna glimlachte de kater, terwijl hij een blaadje rond het kamp zag dwarrelen en hij zich inbeeldde dat het de wind als een achtbaan zag. Zo onschuldig en zo vol plezier, dat hij wat er om hem heen gebeurde even kon vergeten. Het blaadje heette John. Naar wie hij dat precies genoemd had wist de kater niet, misschien naar tweebeenverhalen die hem via via ter ore waren gekomen. Voor John maakte het weinig uit hoe hij aan zijn naam kwam, hij genoot van de vrijheid die de wind hem bood en die hij ervoer hier in het shadowclan camp. Een schril contrast met de katten die zich om Tall heen bevonden. Geen hiervan leek dezelfde vrijheid als John te ervaren. En dan: was vrijheid niet meer een state of mind? Het zou hem ongetwijfeld niet in dank afgenomen worden als hij het de katten om hem heen vertelde, maar eerlijk is eerlijk, de meeste Shadowclanner konden nog flink wat leren van John.

- Pepper

Oh wat wilde hij nu graag John zijn, zeker nu het enige probleem wat hij niet wilde oplossen - niet kon oplossen bovendien - op hem af kwam lopen. Het irriteerde hem mateloos dat zowel Sin als Tinder gelijk hadden gehad, hij kon haar niet het leven geven wat ze verdiende, en ze maakte het plan zo vele malen moeilijker. En toch kon de kater niet anders dan glimlachen toen de poes aan kwam lopen. "Wuppie," Zuchtte hij, en keek toen schuldig even weg. Hij was haar niet komen opzoeken, geheel zijn fout. "Ik ben niet naar je toegekomen," Want het zeggen maakte het echt. En dat is wat ze beiden nodig hadden. Echtheid. Hij in ieder geval wel.

Hij zag de tweestrijd op haar gezicht. Het niet opgemerkt willen worden versus terug naar hoe alles vroeger was, de tweestrijd over of ze vrolijk mocht zijn hem te zien, of dat ze hem net als de rest van de clan diende te wantrouwen. Waarschijnlijk dat laatste. Ondanks dat hij de reden was dat ze in deze clan zat, had de kater geweigerd zijn plannen te wijzigen. Sterker nog, hij was doorgegaan met plannen, terwijl hij haar vol vreugde zag opbloeien in de clan. Even schudde hij zijn hoofd. In ieder geval had ze Settleddust nog, een van de sterkste katten van de clan. Ja, Tall zou hem zonder pardon omleggen, zo irritant vond hij die koter. Maar Pepper was om de een of andere reden verknocht geraakt aan dat joch, en dus duldde de kater hem. "Hoe is het?" Brak hij zichzelf uit de gedachten, en glimlachte even. Een simpele vraag, zo formeel, maar waarom teruggaan naar hoe het was? Dat lag in het verleden nu.

Het was oke met haar, maar dat was het niet. Sterker nog, ze zag eruit alsof al dat vuur wat ze van haar moeder had gekregen - in ieder geval niet van hem om meerdere redenen - gedoofd was. Alsof de poes geen reden meer had tot lachen, terwijl eigenlijk, de tijd voor lachen juist nu was. En toch sprak Tall niet, knikte hij even, en wilde bijna zuchten maar in plaats daarvan knikte hij nog eens. "Vertrouw je me als ik zeg dat het over gaat?" Want dat zou het gaan. Niets was eeuwig en bovendien werkten zijn plannen. Een van de weinige dingen die werkte. "Misschien is dat teveel gevraagd," Bedacht hij zich hardop, en keek haar met een schuin hoofd aan. "Je weet hoe het hierna verder gaat?" Hij wist niet wat ze wist, en besloot om het maar gewoon recht te spelen nu. De poes was jong, maar niet dom, en misschien werd het tijd dat hij haar op z'n minst het verhaal vertelde. Dat ze nu wel wist wat er komen zou.

Ze knuffelde hem alsnog, terwijl hij de strijd in de poes gezien had en besefte dat dit misschien de laatste keer was dat ze elkaar op deze manier zouden spreken. Anders dan hij vroeger had gedacht, zouden de verhalen over hem niet van goede aard zijn. Misschien werd hij wel een nachtmerrie, of een waarschuwing voor katten die te goed van vertrouwen waren. Tall wist het niet, maar besefte zich wel dat het hem nieuwsgierig maakte. En een beetje verbaasd over wat de poes hem zei. Dat ze hem geen verrader achtte. "Ik snap waarom ze dat zeggen," Besloot de kater. En keek haar aan terwijl hij zijn staart om de poes legde. "Laat ze maar praten, alles wat ik deed was in dienst van Shadowclan," Wat waarheid was, maar zo zagen de meesten dat niet. "Wanneer er zoveel op het spel staat, moet iemand soms zijn poten vies maken," En omdat hij leider was, was dat zijn taak geweest. "Zodat die van jou schoon kunnen blijven," Want was dat niet alles waard?

Haar vraag deed hem een beetje melancholisch glimlachen, zich bewust van hoe oneerlijk het moest voelen dat de poes haar leven op de kop werd gezet door een kat die vond dat het anders moest. Het was ook egoïstisch, wat hij had gedaan, en misschien wel misguided en voorbarig. Misschien was alles goedgekomen met de clans ook zonder dat hij had ingegrepen. Maar Tall was niet zo goed van vertrouwen, en had geleerd weinig te verwachten van de katten om zich heen. Dus bleef de glimlach en keek hij de kleine aan. "Alles kan goed zijn, terwijl er toch een fout in het systeem zit," Mauwde hij voorzichtig, niet zeker of hij zou kunnen uitleggen wat Crow en hij al zo lang geleden ingezien hadden. Dat het verrot was, dat het een opbouw van onzinnigheden was, hoe alles in elkaar zat. Dat de leider teveel macht had en de vijandigheid tussen de clans de weg vooruit blokkeerde. Of dit het op ging lossen betwijfelde hij inmiddels, maar dat het problemen aan het licht bracht was zeker, en misschien was dat soms goed genoeg.

Ze was zo klein dat de kater zich afvroeg of ze zou verdwijnen als ze zich nog kleiner maakte. Als dat zo was dan zou Tinder al helemaal zijn hoofd hebben, en nog meer om ervoor te zorgen dat zijn bloedlijn hier eindigde. Even slikte Tall, klonk pijnlijk, beter verdween Pepper niet. Dus duwde hij zich nog even tegen het kleintje aan om zich ervan te verzekeren dat zijn hoofd nog even op zijn romp zou blijven zitten. Het was een knap hoofd immers.

Pepper leek het daar niet volledig mee eens te zijn, door zo mogelijk nog iets meer te verdwijnen in zijn vacht, en vervolgens een vraag te stellen die hem ervan verzekerde dat ze door het antwoord alleen maar meer zou verdwijnen. Een kleine zucht was zijn eerste antwoord, waarna hij haar aankeek met open ogen, en een treurige glimlach op zijn gezicht. ”Doordat de fout zo diep zit, dat de meesten hem gewoon accepteren, en de rest het niet meer durft te veranderen,” Al ging hij er niet van uit dat de poes dit zou begrijpen. Weinigen dachten er zo over, en ook over vele jaren zouden die katten het hem niet in dank af te nemen. Maar voor die paar die het misschien wel nodig hadden, die het nut zagen of misschien slechts de stap begrepen. Voor de vrijheid van de katten die hij liefhad, de toekomst van Pepper en voor de strijd van Crow. Voor hen had hij dit gedaan. En misschien was dat genoeg. Ooit.