Listening to a broken heart.

Pijn doorgroefde hem altijd nog. Zeker wanneer hij haar zag. Het was spijtig dat Starclan haar gekozen had gehad om een medicijn kat leerling te zijn. Waarom niet alleen Newtpaw? Met een zucht verliet Dartrail zijn nest en stapte naar buiten waar de donkerbruine kater zich uitrekte. Zijn blik ging over het kamp en gromde lichtjes. Die stank bleef vast nog dagen zo niet manen hangen? Hij wilde net op een van de overgebleven nesten af stappen toen hij een flamepoint door het kamp zag lopen. Zijn lichaam stopte vanzelf en het enigste wat Dark nu even kon doen was naar haar staren. Ze was zo mooi, hoewel hij zijn best had gedaan om haar te beschermen, was hem dat soms finaal mislukt, maar toch voelde het niet goed tegen haar te liegen nog te verzwijgen. Dus luisterde hij voor het eerst naar wat zijn hart zei. Ze moest het weten, misschien dat hij haar dan vergeten kon. Want als ze vrienden zouden willen blijven dan kon hij beter zijn ei kwijt dan er mee rond blijven lopen, want dat had Darktrail wel gemerkt dat woede opkroppen ook niet goed was. Dus dan zou zijn liefde voor Pepperpaw ook niet goed zijn om die op te kroppen. Met een paar sprongen was Darkpaw bij haar en wiebelde even met zijn oren. Heel even stond hij verlegen om wat tegen haar te zeggen. Hoe kon hij Pepper het beste meekrijgen? 'Pepperpaw, heb... heb je even tijd? Ik wil je wat zeggen en het is persoonlijk.' klonk hij met een lichte verlegen happering. Als ze even buiten het kamp zouden gaan dan konden ze even alleen zijn...

@Pepperpaw

Ze moest nog in haar nieuwe rol groeien, zeker nu Bloodhound moeite had om trainingen te geven door zijn verwondingen. Hierdoor voelde Pepperpaw zich af en toe best verloren in wat ze kon en moest doen. Toch liep ze elke dag weer met hernieuwde moed de medicine cat den uit. De ravage die Bloodclan had aangericht werd langzaam opgeruimd en ondanks dat hun geuren nog wel in het kamp bleven hangen, leek het steeds meer alsof het een boze droom was wat aan hun gepasseerd was. En ondanks dat Acornstar wel wat.. vreemd deed, was het lang niet zo erg als die boosaardige Bloodclanners. Ze spitste haar oren en keek voor een moment waakzaam op toen een kat haar benaderde, haar angsten toch nog niet helemaal verloren, maar ze ontspande toen ze Darktrail zag. "Jawel hoor? Wat is er? Ben je ziek?" besloot ze te vragen, haar oren wat naar achter kantelend. Oh Starclan daarvoor wist ze nog niet genoeg van kruiden.

Gelukkig had Pepperpaw even tijd voor hem. Maar ze wist niet half hoe hoog het hem zat. En sommige katten zeiden wel eens dat liefde de ergste ziekte ter wereld was. 'Dat leg ik je liever buiten het kamp even uit. Ik denk dat de medijn den daar momenteel te vol voor is.' zijn stem werd enkel zachter zodat enkel pepper het zou kunnen horen. Daarna draaide hij zich om en wenkte de flamepoint met hem mee te komen. Dark wilde zeker niet te dicht bij het kamp haar zijn reden vertellen. Dus toen de donkerbruine kater door de tunnel was gelopen trippelde Darktrail nog een stukje door tot hij er zeker van was dat het kamp niets mee zou kunnen krijgen. Daar ging Dark zitten na zich weer omgedraaid te hebben. Zijn ogen vol onzekerheid en pijn. 'Onderbreek me alsjeblieft niet... Pepperpaw wat ik je ga vertellen zal mijn hart misschien wat rust geven. Voor het hele gedoe met Bloodclan vond ik je al leuk, maar ik wist niet hoe je dat duidelijk te maken en toen die tirannen ons bezette durfde ik het je niet te vertellen omdat zij jouw dan tegen mij gebruik zouden hebben dus was ik eigenlijk van plan geweest om het je na de bezetting te vertellen... Maar tijdens de ceremonie voelde ik dat het nooit zo had mogen zijn, dat Starclan voor ons beide een ander pad gekozen heeft. Toch wilde ik je... Wilde ik het je vertellen. Ik ga je niet zeggen dat ik je niet als gewone vriendin wil behouden. Want gewoon ben jij niet en dat heeft Starclan ook in jouw en Newtpaw gezien. Jullie zijn meer nodig voor de clan dan dat ik jouw nodig heb. Ik zal moeten leren een andere kat lief te hebben.' hoewel deze woorden niet zo geklonken hadden als in zijn hoofd. Zijn stem beefde meer dan Darktrail verwacht had. Nerveus had de donkere krijger met zijn voor poten tussen de dennennaalden geschoven en hij had zichzelf er steeds weer op betrapt weg te willen kijken. Zijn stem had meer emotie bevat dan in zijn gedachten. Natuurlijk kon hij niet met haar samen een partnerschap aan gaan. Dat zou Acornstar enkel tegen de haren in strijken! Nu was het afwachten. Wilde Pepper nog vrienden blijven???

De kater legde het liever buiten het kamp uit en Pepperpaw draaide haar oren wat bezorgd naar achter. Buiten het kamp uitleggen? Wat was er aan de hand dan? Was het zo erg? Een bezorgde glans verscheen in haar blauwe ogen terwijl ze achter hem aan stapte, de tunnel door en het kamp uit. Maar daarna liep hij zelfs nog een stukje verder. Een lichte knoop van zorgen vormde zich in haar maag toen de kater zich omdraaide. Zijn blik beloofde niet veel goeds. Ze opende haar mond al om wat te zeggen, tot de kater haar vroeg om niet te spreken. Een gevoel van onheilspelling kwam naar boven bij haar terwijl de kater verder en verder sprak. Hij vond haar leuk. Oh Starclan.. Ze had Darktrail altijd als een goede vriend gezien, een prima kater om mee te praten, maar niet op die manier. En buiten dat.. Het kon gewoon niet. Zeker niet nu ze een medicine cat apprentice was. Misschien maar beter... Nu hoefde ze zijn hart in ieder geval niet zonder die reden te breken.. "Het.. het spijt me voor je Darktrial.. Dat ik je gevoelens niet kan beantwoorden," reageerde ze haperend, "Ik zag je al als een vriend.. Dus als jij dat nog steeds prettig vindt.. Kunnen we nog vrienden blijven?" besloot ze met een voorzichtige, maar toch wat ongemakkelijke glimlach. Jeetje, ze had niet verwacht dat dit zou gebeuren vandaag.

Hij had haar houding en haar uitdrukking in de gaten gehouden terwijl de donkere bruine kater tegen de leerling aan het spreken was. Ze schrok en niet enkel doordat ze nu een medicijnkat leerling was zag Darktrail. Ze had zijn verklaring kennelijk niet verwacht en dat deed hem enigzens toch nog meer pijn dan de donkere krijger verwacht had. Toch onderbrak hij Pepperpaw dit keer niet en hij luisterde naar haar woorden. Ze was echt even versteld van wat de jonge krijger gezegd had en dat scheen ook uit haar woorden zo te zijn. Ze had hem enkel als goede vriend gezien. Okay daar kon hij wel mee leven dus knikte Darktrail even voor hij zijn adem in een zucht uit blies. 'Maar goed dat ik het je privé gezegd heb dan en mezelf niet in het kamp tegen je uit gesproken had.'Ik respecteer Starclans wil dus ik zou veel te graag onze vriendschapsband behouden dan die te breken.' Dark glimlachte naar Pepper al was het nu nog met een zeem van verdriet erin, maar de donker bruine gemarmerde kater her pakte zich snel weer. 'Zijn er nog kruiden die aangevuld moeten worden? Ik zou je kunnen helpen dragen?' Hij schakelde meteen over om dit gesprek zo snel mogelijk te vergeten. Dark was een slimme kater al had hij zich tijdelijk niet zo gedragen toen de tirannie van de Bloodclan voort bleef duren. Daar schaamde de jonge krijger zich nog wel voor. Maar gelukkig was die tijd voorbij.

Pepperpaw haar glimlach werd wat waterig bij de woorden van Darktrail, dat het maar beter was dat hij het niet in het kamp uitgesproken had. Dat was inderdaad wellicht beter, zeker met de houding van Acornstar op het moment. Hij leek het niet heel prettig te vinden als clangenoten zelfs maar aan codebreken leken te denken, zelfs al zouden ze het niet uitvoeren. "Ik denk dat dat inderdaad niet goed was geweest voor het hart van Acornstar," miauwde ze, een poging doende er een grapje van te maken. "Maar ik ben blij dat we gewoon vrienden kunnen blijven." Dat was al een zegen op zich, dat wilde lang niet iedereen wiens liefde niet beantwoord werd immers. Ze trok eventjes kort met haar oor. "Niet specifiek kruiden.. " Daar kende ze er helaas nog niet genoeg voor, kon Bloodhound het haar maar leren.. "maar ik wilde wel mos gaan halen. Misschien kunnen we dat gaan doen?"

Het was jammer natuurlijk dat de poes waar hij wel op viel hem niet kon beantwoorden, maar gezien ze nu zins kort medicijn kat leerling was geworden viel dat natuurlijk helemaal buiten de boot. Daar had de jonge krijger ook wel geweten. Natuurlijk zou Acornstar hem waarschijnlijk direct tegen de grond gepind hebben als Darktrail dom genoeg was geweest om haar alles in het kamp op te biechten. 'Ik denk dat hij me dan een flinke pak rammel zou hebben gegeven.' Dark keek even moeilijk, maar schudden toen zijn kop en moest even grinniken om de poging van Pepperpaw. Ja ze probeerde er de stemming erin te houden. Iets dat echt iets voor een medicijn kat was. Maar toen de donker bruine kater vroeg naar of ze nog kruiden moest hebben om mee terug te nemen zei ze dat ze geen specifieke kruiden nog nodig had. Waarschijnlijk was dat nog te vroeg dacht Darktrail, maar hij knikte op haar woorden over het mos. Er zouden vast zieke bedden ververst moeten worden? 'Natuurlijk geen probleem, Zullen we?' glimlachte hij en stond op om richting de beste plaatst toe te lopen voor het mos op te halen.

Pepperpaw giechelde zachtjes toen Darktrail aangaf dat Acornstar hem waarschijnlijk een pak rammel gegeven zou hebben. Ja, dat wist Pepperpaw wel zeker. ”Ik geloof dat hij met de warrior code in zijn nest slaapt,” miauwde Pepperpaw goedmoedig, met pretlichtjes in haar ogen. Niet dat dat echt kon, maar het beeld was leuk. En om eerlijk te zijn joeg Acornstar zijn nieuwe gedrag haar lichte angst aan, dus het was beter om er wat grapjes over te maken dan er heel erg over na te denken, zo kon ze het nog een beetje houdbaar houden in haar hoofd. Ze liep voor Darktrail uit, hem even de tijd gevend om met haar mee te lopen en weer naast haar te komen. Ze hield haar staart hoog in de lucht, toch wel opgelucht dat de kater haar afwijzing niet hard had opgenomen. Ze stelde zijn aanwezigheid immers wel op prijs. ”Dus, blij met je nieuwe naam? Ik moet er nog wel even aan wennen hoor,” gaf ze aan.

De grap van Pepperpaw liet hem nu echt lachen al was het kort, maar wat was het fijn om weer eens te lachen. 'Daar lijkt het wel op.' lachte Darktrail en hij begon iets harder te lopen om naast haar te komen lopen. Het was jammer dat ze hem niet leuker vond dat een een goede vriend, maar Dark snapte ook wel dat het nu anders was en hij zou dat hoofdstuk dicht moeten slaan en achter zich laten. Ze waren goede vrienden en die konden gezellig bij elkaar zijn zonder dat iemand er argwaan bij zou krijgen. Pepper vroeg hem of hij blij was met zijn nieuwe naam en Darktrail knikte direct. 'Het voelt meer als mezelf, dan wat Tallshadow mij als naam gaf. Hij was er ook niet echt bij en leek zo afwezig.' miauwde de donkerbruine kater, hij wilde niet slecht over Peppers vader spreken, maar hij had het mooi verknald binnen de clan.

Pepperpaw glimlachte naar hem en schoot daarna zelf ook in de lach om haar eigen grapje. Het was een tijd geleden dat ze met vrienden gewoon kon lopen, maar het was zo fijn om het weer terug te hebben. Bloodclan had veel gebroken, maar hun moreel hadden ze nog allemaal. Ze draaide één van haar oren kort naar achteren toen Darktrail aangaf dat de naam verkeerd voelde gegeven door haar vader. Ze liet even een huiverige zucht uit haar mond komen. ”Hij heeft veel kapot gemaakt..” murmelde ze zachtjes. Als hij niet gedaan had wat hij deed, was ze nog steeds in Windclan. Hij had haar nooit mogen meenemen, zeker aangezien hij blijkbaar niet haar echte vader was.

De huiverende zucht was hem niet ontgaan en Darktrail legde zijn staart tegen haar flank aan. Het was voor haar nog harder dat Tallshadow er niet meer was dan voor hem. Haar woorden deden zijn hard even verkillen. 'Dat heeft hij zeker, maar laat je er niet door ontmoedigen. Jij bent beter dan hem.' miauwde Dark eerst even met een scherpere toon in zijn stem, maar verzachte zo erg dat hij met haar mee voelde. Zacht drukte Darktrail zijn neus even tegen haar wang als een aanmoediging. Pepperpaw was beter dan haar vader. Hij wist nog niet dat zij geen dochter van hun ex leider was, maar dat zou geen snorhaar veranderen voor hem.

Onderwerp: Re: Listening to a broken heart.