uh oh

Men zegt dat in tijden van gevaar de mens op drie manieren kan reageren: ze verstijfen, vechten of vluchten. Men zegt dat dit verschild per persoon, dat het iets natuurlijk was waar zij zelf geen zeg in hadden. Maar toen brat dreigde zijn dochter te doden bleek dat deze regel niet alleen gold voor de mens. Hoe vaak de kater ook had gezegd dat hij zijn dochter zou beschermen met alles dat hij in zich had, hoe vaak de kater verhalen over zichzelf had verteld, over hoe heldhaftig hij wel niet was, het bleken in de tijden van wanhoop niet meer dan verhaaltjes te zijn, fabeltjes die nooit de wereld buiten de nursery zouden bereiken. Schichtig liet hij zijn ogen over de kitten heen glijden, een  wezen zo jong dat verhaaltjes realiteit waren, verhaaltjes die ze niet bang was te delen met de drie schoften om haar heen terwijl de bruut haar verder van hen af slepte en dingen in haar oor fluisterde. Even had hij zijn dochter aangekeken like ' bruh, waarom?' maar al gouw leek zijn hart wel in miljoenen stukjes te breken toen hij door begon te krijgen dat hij zijn paardebloem pluisje niet kon redden van dit kwaad zoals hij haar vele malen beloofd had. Gespannen en onzeker  wiebelde de kater met zijn oren, zijn hart nog altijd in zijn keel kloppend. Als hij de kater zou aanvallen zou de mooie bloedrode poes hem zo de strot door bijten, bluekit zou er hoe dan ook  geweest zijn, hij zou in dit scenario er geweest zijn, de situatie leek geen uitkomst te hebben, geen uitkomst waarin zij beide leefde. Maar als bluekit dood ging...wat voor leven was er dan nog voor hem weggelegd? Een leven zonder haar was een leven die de kater niet bereidt was te leven.

Langzaam kwamen zijn spieren los uit hun bevroren staat en een nieuwe hoop bloeide op in de kater, als bluekit er niet uit zou komen, zouden geen van de twee er levend uit komen. Met nieuwe moed wist de kater de grens van engst te doorbreken, wist de kater zijn eigen reactie te kiezen, misschien waren katten dan echt beter dan mensen. Hij zou niet vluchten...hij zou niet langer bevroren zijn, de kater zou vechten tot hij en zijn dochter elkaar in de staat van sterren terug zouden vinden, in een wereld beter dan de donkere waarin ze leefde.

Maar plots, als een zon die door de wolken heen wist te breken,  werd de wereld beneden de sterrren een heel stuk lichter waardoor de  kater weer een beetje terug deed deinsen van de rode poes. De kleinste tegenspeler had zijn kleine bekje geopend en gesmeekt om een rol in het stuk, iets wat zijn moeder duidelijk niet waardeerde, het deed de kater pijn een kleintje zo...gebroken te moeten aanzien, kittens waren nooit als kwaardaardig geboren, en de rode poes bewees dat het ouderschap maar al te goed invloed heeft op hoe de jonkies uiteindelijk worden. De moeder poes leek in eens om te slaan en haar gestoorde eigenschappen op haar zoon te gooien in plaats van de twee shadowclanners. En daarmee verlieten zij en haar baby de scene, en daarmee kon de kater weer een beetje ademen. Het was nu aan haar understudie om de voorstelling te redden, maar de kater zou er alles aan doen  hem hiervan te weerhouden.

Zijn reactie gekozen vloog de kater naar voren nu hij deze gouden kans gekregen had van de sterren en haalde met al zijn  kracht uit naar de kop van de  manke kat, zijn blauwe ogen zo fel als zijn klauwen en zijn woede zo heet als zijn aanval, hij zou er alles aan doen zijn baby te redden van de viespeuk. De parasiet die ervoor koos zich achter andere te verstoppen maar nu maar al te duidelijk in de katers blikveld gevallen was, de twee hadden een kans er bijde heel huids uit te komen, een kans die hij met open arme aanpakte. "Nou scheer je weg hufter!" grauwde hij woest tussen klappen in, proberend de kater goed te raken.

Bluekit zat vast, net als haar papa. De woorden van de vieze enge kat boven haar deden haar huiveren. Ze richtte haar blauwe oogjes omhoog naar waar haar papa stond. Hij stond stil, zijn kansen af te wegen. Behalve van die ene blik die hij haar gunde, hij was niet blij met wat ze gezegd had. Blue slikte. Zou dit dan het einde zijn? Ze was nog maar een kitten! Ze was helemaal niet klaar om al naar StarClan te gaan! Ze moest nog Warrior worden en coole dingen doen! Maar toen kwam er toch wat beweging in. Ze had hoop maar ook angst. Wat zou er met haar gebeuren, en met haar papa? Maar toen kwam die jongere BloodClanner weer. Ze was hem haast vergeten. Hij wilde haar doden, nou mooi niet! Gelukkig dacht de rode poes er ook zo over, en niet veel later liepen ze weg. Nou zeg, dat was raar! Blijkbaar was ze niet meer interessant. Pfft. Maar het gevaar was nog niet geweken, want ze voelde de klauw op haar nekje nog goed genoeg. Gelukkig had haar papa dan uiteindelijk toch besloten aan te vallen, go papa!

Van alles gebeurde in de enkele seconde die de kater nodig had gehad uit te halen naar de kater. In één enkele seconde was het niet de bloodclanner waarna hij uithaalde maar Bluekit, wat deed die daar? Verrast veranderde hij de koers van zijn aanval, naar boven toe om zo niets meer dan de kitten haar oor misschien net te raken. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen, hij had verwacht dat de kater deze bruikbare tijd van pure verwarring zou hebben gebruikt om zijn dochters strot door te knabbelen, maar dit leek echter niet het geval te zijn, in plaats daarvan gooide hij haar de lucht in, waar sloeg dat nou weer op? En dit noemde zich een Bloodclan Warrior? En hij gooide haar niet eens naar een willekeurige plek, nee, hij gooide haar mooi terug naar papa, hij gaf het gewoon op. Haar vangen deed hij echter niet, hij was te druk bezig met de kater na te staren, toe kijken hoe hij vluchtte, wat een watje. Tot zover je mannetjes staan huh. Even schudde de kater met zijn kop, wetende dat het wel beter was zo, nu was het gezeik in ieder geval over. Nu kon hij zich weer focussen op  Bluekit, veel beter dan dat gekke konijn en die andere parasiet. Met een zucht wende hij zich weer tot zijn dochter, zijn alles en gaf haar een zacht likje over d'r koppie "It's over lil Blue, Je bent veilig nu, papa is hier".

Ze had ergens wel verwacht dat het het einde zou zijn, maar dat kon natuurlijk niet, want haar papa was de beste en hij zou ze allemaal meppen! Maar voor hij dat kon doen werd ze zomaar omhoog gegooid. Bluekit gilde kort van schrik en kwam met een plof op de grond terecht. Traantjes van schrik en pijn vulde haar oogjes, maar ze mocht niet huilen hoor! Ze mocht geen zwakte tonen bij die vieze BloodClanners! Ze vond het ook alsnog een beetje stom dat die rode poes haar zomaar verlaten had, alsof ze het toch niet waard was. Maar die andere BloodClanner, de vieze, die was hem mooi gepeerd toen hij haar vaders vechtkunsten zag. Ja hoor, haar vader kon ze allemaal gemakkelijk aan, daar twijfelde ze niet aan. Maar ondanks die voldoening, zat ze nog steeds onder het bloed en zat ze nog steeds opgerold op de grond, bang om te bewegen. 'Papa,' piepte ze zacht naar de blauwgrijze kater. Ze wilde dicht tegen hem aan zitten, hem knuffelen en zich in zijn vacht verstoppen. En wel nu!

Gelukkig kwam hij er al snel aan en gaf haar een lik over haar kopje. 'It's over lil Blue, je bent veilig nu, papa is hier.' De traantjes liepen nu vrijuit over haar wangetjes. De woorden gaven haar troost, en zijn aanwezigheid nog meer. Laag op de grond kroop ze naar hem toe en rolde zichzelf op in zijn vacht. Ze wilde even helemaal verdwijnen en alleen met haar vader zijn.

topic uit/closed