Weighs down on you like you're carrying a heavy chain

Riverclan had aardig wat apprentices was hem al snel opgevallen en het deed hem aan zijn eigen apprentices denken en natuurlijk ook aan zijn jongste kitten. Hoe zouden ze het allemaal uithouden met Bloodclan? Dat bracht zijn gedachten dan ook direct naar zijn oudere zoon, die zijn leven had gegeven. Hij kon hem niet eens een begrafenis geven nu zoals hij verdiende en kon alleen maar hopen dat dat wel gebeurde en dat ze hem niet lieten liggen tot hij terug kwam, want dat zou hij niet kunnen hebben waarschijnlijk. Toch ging zijn blik weer naar de apprentices den. De jonge apprentices zouden sowieso niet meegaan en daar was hij blij om. Hij zou die niet eens mee willen hebben als hij eerlijk was, die zouden alleen maar in de weg lopen.

[Sagepaw]

Sagepaw kwam langs het platgetrappelde graspad de zegge uit en bleef staan om de lucht te proeven. Het duurde niet lang of ze rook een verse Shadowclangeur. De geur van naaldbomen hing als een vieze mist in het kamp. Meteen achterdochtig trippelde ze de glooiende helling af tot aan de open plek. Een moment knipperde ze onthuts met haar ogen. Acorndust, Shadowclan’s deputy, stond daar… naar hun Apprentice den te staren. Sage wist altijd goed de geruchten in het kamp bij te houden en was op de hoogte van zijn komst. Het was alleen vele malen interessanter in het echt. "Gegroet, Acorndust." Miauwde ze de bruin gestreepte kater toe terwijl ze op hem af liep. "Heimwee naar vroegere tijden?" Met haar neus wees ze naar de Apprentice den.  

Hij had niet verwacht dat hij genoeg aan het staren was geweest dat het iemand opviel, maar een van de apprentices leek het toch opgevallen te zijn en sprak hem er dan ook op aan. "Niet naar mijn eigen apprenticetijd." Gaf hij antwoord. Het was tenslotte al lang geleden dat hij een apprentice was geweest en als hij eerlijk was kon hij zich echt niet meer al het fijne van herinneren. "Eerder mijn kittens die nu apprentice zijn." Of in ieder geval zijn jongste nest. Zijn oudste nest was al warrior en een had zelfs al kittens. De ander had zijn leven moeten laten tegen Bloodclan en dat zorgde er een moment voor dat zijn blik gevuld werd met woede. Iets dat hij elke keer weer voelde als hij erover dacht en besefte dat hij op het moment niks kon doen.

"Niet naar mijn eigen apprenticetijd. Eerder mijn kittens die nu apprentice zijn." Antwoordde Acorndust. Een moment was Sagepaw verbaasd over de openheid van de kater. Hij was hier tenslotte Schadowclan's vertegenwoordiger. Het leek erop dat het hem zwaar viel. Sagepaw wierp opnieuw een blik op hun Apprentice den. Het moest ook vast lastig zijn om alles van familie achter te laten en nog eens om krijgers te moeten sprokkelen bij een andere clan. Niet dat het aan haar was om medelijden te hebben. "Je moet ze vast heel hard missen." De woorden tuimelden haar mond uit.

Missen was niet het juiste woord als hij eerlijk was. Hij maakte zich zorgen om hen. Beechresin kon soms een heethoofd zijn en hij hoopte dan ook dat haar niks overkwam zoals Southernwolf. Ze had nu tenslotte ook kittens, dus ergens moest ze zich verantwoordelijker gedragen. Maar zijn jongere kittens waren nog niet eens zo lang apprentices. Wat zou er met hen gebeuren als ze een poot verkeerd zetten? Hopelijk zouden ze zich kunnen redden. "Ik weet dat ze zich kunnen redden." Ze moesten wel tot hij terugkwam.

Sagepaw luisterde met aandachtig gespitste oren naar de Shadowclanner. Deze hele situatie was wat bizar. Ze stond te praten met een kat van een andere Clan in hun kamp. Maar Acorndust leek het niet zo nieuw te vinden als zijzelf, misschien deed hij dit vaker en was hij eraan gewend. "Ik weet dat ze zich kunnen redden." Mauwde de Deputy tenslotte. De grijze poes staarde een moment lang de andere kat aan. Het klonk alsof hij zeker was van zijn woorden. "Starclan zal het weten.." Stond Sage bij. Vurig hoopte ze dat haar Clangenoten heelvachts zouden terug keren van het ingepalmde Shadowclankamp.

Hij wist dat zijn kittens en de rest van de clan gewoon vol moesten houden tot hij kon komen om Bloodclan eruit te verdrijven. Dat zou niet moeilijk moeten zijn met Riverclan en de andere clans erbij, maar het zou zeker niet zonder een gevecht gaan, dat was iets waar hij zeker van was. De apprentice noemde Starclan en ergens wilde hij lachen erom. Inderdaad, Starclan zou het weten, maar waarom bleven ze dan zo stil? Het was niet alsof ze zijn clan geholpen hadden of iets gezegd hadden dat ze konden doen. "Bloodclan is met veel minder dan wij zullen zijn." Maar een groter aantal was niet altijd wat zou bepalen hoe het ging, dat wist hij zelf ook maar al te goed. Shadowclan was tenslotte duidelijk met meer geweest, maar dat was niet genoeg geweest blijkbaar.

Schadowclan's Deputy vertelde dat Bloodclan met een kleiner aantal zou zijn. De jonge Apprentice twijfelde niet aan diens woorden. Hij wist hoeveel katten hij rekruteerde. En hoeveel van haar clangenoten tot nu toe met hem mee gingen. Een beetje voelde het alsof ze werden weg genomen van haar. Voor een groter doel. De komende zonsopgangen konden haar laatste momenten met hen zijn. Nee, naïef of niet, Starclan zou er ook staan. Deze woorden waren bemoedigend. "Dat geeft alleen maar hoop dan," Mauwde ze opkijkend naar Acorndust. "Ik wil mijn clangenoten ook levend terug zien."

Het gaf misschien hoop dat Bloodclan overduidelijk met minder zou zijn, maar tegelijkertijd was het ook iets dat Shadowclan niet geholpen had de vorige keer. Shadowclan was met meer geweest, maar dat was niet genoeg door alle verraders die er waren. De apprentice gaf aan haar clangenoten levend terug te willen zien en ergens kon hij dat heel goed begrijpen. Als het gewoon een gevecht met een andere clan was, dan was dat risico er niet echt, maar een gevecht met Bloodclan zorgde daar juist wel voor. "Bloodclan vecht anders dan de clans, dus iedereen zal voorzichtig moeten zijn." Hij had bijna zijn eigen leven verloren tenslotte door niet voorzichtig te zijn, maar dat kwam omdat Southernwolf net vermoord was. Hoe kon hij kalm blijven in die situatie?

Meer dan alles wilde ze dat haar Clangenoten met hetzelfde nummer terug keerden als ze waren vertrokken. Shadowclan was geen clan van kittypets, oke ze waren niet Riverclan maar toch... Hoe de huidige situatie zich had kunnen voordoen, was de Apprentice een vraagteken. Ze had de kennis over Bloodclan niet. Nooit had ze oog in oog gestaan met eentje. Lessen en verhalen was alles waarop ze zich baseerde. "Bloodclan vecht anders dan de clans, dus iedereen zal voorzichtig moeten zijn." "...Hoe vecht Bloodclan anders?" Antwoordde Sagepaw. Hun doel waarvoor ze vochten verschilde natuurlijk maar was er meer?

Bloodclan was anders in hoe ze vechtten, dat was iets dat hij maar al te goed besefte elke keer dat hij weer met een bloodclanner vocht. "Ze vechten niet volgens de warrior code." Begon hij. "Ze vechten om te moorden." Daar werden ze ook tot getraind voor zover hij wist en dat betekende dat ze nooit zouden twijfelen om iemand te vermoorden, niet zoals een clankat. Een clankat zou in eerste instantie vechten om te winnen, maar niet om te moorden. Dat werd alleen gedaan wanneer het echt nodig was en er geen andere mogelijkheid was om dit te doen.

De Shadowclanner antwoordde: "Ze vechten niet volgens de warrior code. Ze vechten om te moorden." Sagepaw knikte. Exact wat de verhalen haar hadden verteld. Nooit had ze een Bloodclanner zien vechten. En dat wilde ze absoluut ook niet, tenzij haar Clan haar nodig had. Maar voor nu focuste ze zich op trainen. Of ja.. dat ging ze doen van zodra ze er een nieuwe kreeg toegewezen van Phanterstar. Haar conditie hield ze in ieder geval wel op peil. Voor een lange poos keek de grijsgestreepte Apprentice voor zich uit, nadenkend over haar Clangenoten die ze moest achterlaten.

De manier van vechten was zeker anders en misschien was vechten op dezelfde manier de enige mogelijkheid om van ze te winnen, maar dat vertikte hij om te doen tenzij het echt niet anders zou kunnen. In ieder geval zou hij deze keer zijn leven geven, hij rende niet weg van een gevecht, ondanks dat het deze keer niet helemaal zijn schuld geweest was. "Maar moorden is niet iets dat wij doen, dat zou tegen de warrior code in gaan." Dat maakte hun ergens wel beter dan die bloodclanners. Als je kon winnen zonder de ander te moeten vermoorden, dan was dat toch juist knap?