Let it be

Shrimp was doodop. Het gevecht was heel anders gegaan dan ze had gedacht. Ze had gedacht dat ze gewoon Coyotespirit zou helpen met de gewonden, maar dat liep heel anders. De Medicine Cat was verdwenen en niet terug gekomen. Maar wie ze wel had ontmoet was haar zus. Shrimp huiverde een beetje toen ze weer aan de gevlekte poes dacht. Een gloednieuwe aanwinst voor BloodClan. Shrimppaw liep moeizaam het kamp binnen. De krassen op haar schouders prikte, maar er waren ergere gewonden.
Coyote was vrijwel gelijk naar de Medicine Cat's Den gegaan, en Shrimp vond haar plekje langs de kampwand. Al snel ontstond er oproer toen katten erachter kwamen dat Chivysniff het leven gelaten had. Shrimp keek naar de ruzie die ontstond. Een naar gevoel verscheen in haar buik en ze was zo, zo moe. De poes zuchtte diep en stond op. Ze wilde gewoon even slapen.

Hermitpaw & Icecream

Toen hij zijn zusje eindelijk door de kampingang terug zag komen was hij opgeluchter dan ooit. De frustratie van niet mee mogen vechten verdween vrijwel meteen en hij snelde op haar af. Er hing een nare, moedeloze sfeer in de groep die terugkwam. Was er iets ergs gebeurd? Hij kreeg meteen al antwoord op die vraag, want eenmaal dichterbij zag hij de krassen in Shrimp's schouders. Dat klopte niet, want ze was helemaal niet gegaan om te vechten. "Shrimp, is alles oké?" vroeg hij ongeduldig en duidelijk bezorgd. Alles ging weer helemaal fout.

Maar slapen werd haar niet gegund. Tenminste, nog even niet. Misschien dat ze zo mocht gaan slapen. Maar Hermitpaw kwam op haar af, een bezorgde blik stond op zijn gezicht. 'Shrimp, is alles oké?' vroeg hij. Shrimp keek hem vermoeid aan en zuchtte. 'Ja, ja het gaat,' mompelde ze. Het ging eigenlijk helemaal niet zo goed, maar oei ze was zo moe. Maar ze wilde het ook zo graag kwijt. Ze zuchtte nogmaals en keek haar broer aan. De pijn in haar blauwe ogen was duidelijk zichtbaar. 'Ik.. Ik zag.. Skadi.' Ze kon haar andere naam niet meer gebruiken, dat was ze niet meer.

Het ging duidelijk niet. Ze zag er doodop uit en was gewond. Er was iets heel ergs gebeurd. Hij zag het in haar ogen, die normaal zo lief en blij stonden, maar nu vol pijn waren. Dat vermoeden werd bevestigd toen ze iets zei wat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Ze had hun zusje gezien.. Die verdomde naam ook. Het was Crab en zo zou het voor altijd blijven. "Heeft zij je dit... aangedaan?" kwam er bibberend uit zijn mond. Hij wilde het niet eens weten.

_{Wat was ze nou aan het doen? Ze moest slapen, ze wilde rust. Maar ze wist dat ze geen rust in haar kop zou krijgen nu Skadi in haar gedachtes rondspookte. Misschien als ze er wat van kwijt kon, misschien zou ze dan rustig kunnen slapen. 'Heeft zij je dit... aangedaan?' vroeg Hermit bibberend. Shrimp zuchtte diep en knikte. 'Maar.. Het zijn maar een paar krasjes...' Niks levensbedreigend in ieder geval. Maar het prikte, en wat nog meer prikte was het verraad dat ze voelde. De pijn die in haar hart stak als ze haar zusje weer voor zich zag, hoe ze haar aangevallen had. 'Ik heb... Terug gevochten...'}

Ongelofelijk. Crab had zich niet alleen maar bij BloodClan aangesloten, maar deed nu ook al mee in gevechten tegen haar échte clan, zelfs haar familie. Woede en verdriet overvielen hem. Hij zou nooit volledig kunnen accepteren dat dit nu hun zusje was. De oude Crab zou Shrimp nooit aanvallen. En de oude Shrimp had zich nooit moeten hoeven verdedigen tegen haar bloedeigen zus. "Alles komt goed Shrimp." zei hij bij gebrek aan iets beters. Hij geloofde er zelf niet eens in. Vanaf hier zou alles alleen nog maar erger worden. Troostend duwde hij zijn neus in haar vacht. Dat kon hij zelf ook wel gebruiken: troost.

_{Hermit zei dat alles goed zou komen maar zo voelde het niet. Alle indrukken van de nacht vielen zwaar. Toen haar papa er bij kwam en hen allebei tegen zich aan drukte kon ze het niet meer inhouden. Ze snikte luid en dikke tranen rolden over haar wangen. 'I-ik.. S-Skadi,' haperde ze tussen snikken door voor ze haar gezicht in zijn vacht verstopte. 'Ik heb met haar gevochten.. Ik dacht... Ik hoopte dat ze misschien wel mee terug wilde komen nu, maar...' Ze schudde haar kopje. Het was allemaal schijne hoop wat ze had gehad. 'Ze meende het toen ze zei dat ze wilde blijven..'}

Toen opeens zijn vader tegen hen aan kwam keek hij op. Wat haatte hij het toch om hem alweer pijn te doen. Er was iets met dit nestje dat ervoor zorgde dat altijd alles fout ging. En deze keer was het Crab die doordraaide. Hij liet Shrimp geduldig uitpraten, al wilde hij haar maar al te graag verbeteren op de naam van hun zus. Ze kon en mocht niet toegeven aan de smerige naam die Crab zichzelf had gegeven, want dat zou betekenen dat het oké was dat alles nu zo ging. En dat was allesbehalve oké. In een poging om Shrimp gerust te stellen duwde hij zich nog harder tegen haar aan, maar al snel begon hij zelf ook te snikken. Woorden kwamen er niet uit zijn mond. Wat viel er dan ook over te zeggen?

_{Het deed haar wel een stukje beter, om de twee katten waar ze het meest van hield zo dichtbij te hebben. Hermitpaw was nu ook aan het huilen en Shrimppaw sniffelde stilletjes door. Ze keek met betraande ogen op toen haar papa naar haar wonden vroeg. Ze haalde bedroefd haar schouders op. 'Een paar krasjes.. Verder niets..' mauwde ze stilletjes. Ze was nog niet volleerd geweest, maar ze had wel schade aangericht. Toch had Shrimp ook krassen gemaakt. Maar het voelde zo slecht, zelfs al was het zelfverdediging geweest. 'Z-Ze is.. weg.. Naar BloodClan...' snikte ze. Ze kon het nog steeds niet goed geloven. Hoe kon dit nou gebeuren?}

Iedereen voelde zich vreselijk en het was allemaal de schuld van één persoon. Hij zou Crab nooit vergeven, nooit. Natuurlijk deed het nog pijn dat ze er niet meer was, maar ze kon niet meer terugkomen. Ze had teveel schade aangericht. De hoop die hij eerder voelde verdween dan ook sneller dan ooit. Dit was het dan. Hun zus was nu een BloodClanner.. Het begon steeds meer tot hem door te dringen. Met moeite hield hij zijn huilen in. "We zijn beter dan dit." zei hij met overslaande stem. "Crab is slecht en wij zijn goed. En dat is hoe het zit." ging hij verder. Of hij zijn vader en zus de realiteit in wilde praten of dat hij gewoon hardop dacht wist hij niet zo goed. Het was in ieder geval de waarheid. Crab had hen verdomme verraden.