Daar stond ze dan vlakbij de nursury, na dagen weer opgesloten geweest te zijn in haar nest stond ze eindelijk weer eens buiten. Niet ook met de reden dat ze zich goed voelde en even een luchtje wou scheppen, nee ze was hier omdat ze dacht dat haar kittens haar hadden geroepen. Haar oortjes stonden alert overeind, als een moeder die naar haar jong zocht die om haar geroepen had. De geur van moedermelk was hier vol en warm en het gaf haar toch een soort troostend en fijn gevoel. Al waren haar snorharen toch tegen haar wangen aangeplakt vanwege de stress. Haar lippen vormde de letters van de namen van haar kinderen maar naast een zacht mauwtje kwam er geen geluid door haar mond. Ze was er bijna niet eens bewust van dat ze in Riverclan was op het moment, dat haar zoon dood was en de rest van haar afgenomen. Nee, ze ontkende het, haar kindjes waren hier bij haar maar waar? Hoewel de nursury voor haar neus stond durfde ze niet naar binnen. Wat als haar kittens niet in hun nest lagen? Dan werd ze met de harde waarheid confronteert en Shatteredice had geen behoefte aan de waarheid nu.
-Blueflower
Onderwerp: First Stage of Grief 
ma 22 jun 2020 - 13:29
