Stage one

Papa had verteld dat er een nieuw nestje kittens was! Gorsekit was zo opgewonden geweest. Nieuwe kittens, dat betekende nieuwe vriendjes en vriendinnetjes die hij kon maken! Maar papa was wel verdrietig geweest, want het waren kittens van de oude leider. Gorsekit begreep niet wat dit allemaal precies betekende. Of hij óók verdrietig moest zijn, of juist niet. Maar hij wilde niet dat de kittens zich niet welkom zouden voelen omdat iedereen verdrietig was. Dus trippelde hij naar het nest waar de nieuwe kittens sliepen en hij stak zijn kop over het randje. Daar zag hij een zestal kittens krioelen. Hij kreeg meteen een breed glimlachje op zijn kop en zijn ogen glommen vertederd. ‘Hoi!’ piepte hij vrolijk. ‘Welkom in de nujsejie!’ kirde hij vervolgens vrolijk. Hopelijk verstond iemand hem, want hij wist ook niet precies hoe oud kittens moesten zijn voordat ze hem begrepen.

- Cranekit eerst

Veel begreep ze nog niet van wat er allemaal gaande was om haar heen. Het enige waar ze eigenlijk om gaf waren de bekende geuren om haar heen, het af en toe drinken van melk en verder slapen. Toch was alles daardoor wel vertrouwd. Alleen deze keer gebeurde er iets dat ze nog niet had meegemaakt, een geluid dat ze nog niet eerder gehoord had en een onbekende geur die erbij kwam. Toch was ze nieuwsgierig, waardoor ze wat voorzichtig die kant uit probeerde te gaan, uit proberen te vinden wat het was.

Gorsekit oogjes gingen verder open toen er zelfs één van de kittens opeen zijn kant op leek te gaan. Oh, ze was mini! En ze kon nog helemaal niet lopen. Hihi. Gorsekit kon zich niet voorstellen dat hij ooit ook zo was geweest. Maar hij groeide natuurlijk super hard, en na een moon zou ook deze kitten al super groot zijn! Gorsekits staartje stond recht omhoog en hij trilde van anticipatie toen de kleine kitten dichterbij kwam. ‘Hallo!’ piepte hij vrolijk. Vertederd keek hij naar het kleine gestreepte katje. ‘Jij bent sjoo lief!’ piepte hij vervolgens. Kleine kittens waren echt het mooiste ooit!

De geur werd ook niet bekender terwijl ze dichterbij ging en ergens frustreerde het haar een beetje. Ze wilde weten wat het was. Ze kroop dan ook langzaam voort, want lopen kon ze nog niet, waardoor de afstand die ze aflegde ook niet heel veel was. Ze begreep de woorden die de ander sprak ook nog niet goed, maar ze klonken in ieder geval niet vijandig, waardoor ze kort een piepje liet horen en haar kopje in de richting van de andere kitten liet gaan om te zien wat hij eigenlijk was.

Gorsekit had pretlichtjes in zijn ogen toen de kitten maar dichterbij en dichterbij kwam. Ze was zo lief en helemaal niet eng! En zij vond hem niet eng, want anders zou ze niet dichterbij komen. Toen ze piepte keek Gorsekit vertederd naar het gestreepte katje. ‘Awww,’ miauwde hij. Heel langzaam strekte hij zijn kop naar haar toe, totdat hij heel zachtjes haar met zijn neusje aanraakte. Hihi, ze was nog zo pluizig! Het kietelde aan zijn neus. Het kietelde zelfs zo erg, dat Gorsekit moest gaan niezen! Hij proestte per ongeluk recht in haar gezichtje. Oh nee!

De kitten voor haar was onbekend, maar toch rook hij ergens naar de nursery, waardoor ze zich er toch wat beter bij voelde. Ze vond het dan ook niet heel erg toen de ander haar kort aanraakte, alleen wat er daarna gebeurde was iets dat nieuw was voor haar. Een kleine frons verscheen op haar gezicht bij het rare geluid en het feit dat het recht in haar gezichtje was geweest. Ze haalde een voorzichtig pootje langs haar gezicht heen, waarna ze nogal vragend naar de ander keek, niet goed begrijpend wat er net gebeurd was.

De kitten keek hem natuurlijk een beetje vreemd aan. Ze veegde zelfs haar pootje langs zijn gezicht. Meteen steeg het bloed naar zijn wangen. Dat was helemaal niet de bedoeling geweest. Ze was gewoon zo.. zo pluizig! ‘Sorry, sorry, sorry! Honderd keer sorry!’ verontschuldigde hij zich snel. Wat moest hij nu doen? Moest hij haar helpen? Uhhh. Hij zwiepte zijn staartje onzeker heen en weer. Uit wanhoop gaf hij maar een dikke lip over haar gezicht om haar weer schoon te poetsen. Want ja, dat was het enige wat hij even kon verzinnen.

Ze wreef nog steeds met haar pootje langs haar gezicht toen de ander zich leek te gaan verontschuldigen. Ze vond het haast grappig hoe hij dat leek te doen en een kleine giechel verliet dan ook haar bekje, wat alleen maar erger werd toen hij haar ook nog eens een lik over haar gezicht gaf. Ze begreep niet goed wat de kitten had gedaan, maar de lik en de verontschuldiging maakten het toch wel wat beter. Ze duwde haar pooje wat naar voren en probeerde de ander aan te raken. Hopelijk zou hij dat accepteren als dat het goed was.

Gorsekit vond het gewoon te schattig. Deze kleine drommeltjes. Hij kon ze wel helemaal plat knuffelen! Niet dat hij dat echt zou doen hoor, nee hoor, hij was heel voorzichtig. Hij smolt dan ook bijna toen de kitten begon te giechelen, waardoor hij ook weer zachtjes moest lachen. Warm snorrend keek hij de kitten aan. Ze strekte haar pootjes uit naar zijn gezicht, waardoor hij met zijn snorharen wiebelde. ‘Hey, wat doe je nu?’ sprak hij zachtjes lachend. Maar hij haalde zijn gezichtje niet weg. ‘Dat kietelt!’ snorde hij lachend. Toen raakte de kitten pardoes zijn neusje aan. Zijn bekje viel even open, waarna hij quasi-verbaasd keek. ‘Heb je nu mijn neus afgepakt?’ miauwde hij kinderlijk. Ja, hij kon er heus wel een spelletje van maken! Hopelijk vond ze het leuk.

De pootjes die ze naar de kop van de ander had gedaan leken eerst niet veel te raken tot ze plots contact maakten met de neus en de ander zei dat ze zijn neus had afgepakt. Snel trok ze haar pootje terug en keek de ander heel onschuldig aan, duidelijk proberend over te brengen dat ze helemaal niks had gedaan, maar de grijns en de giechel die rond haar bekje verschenen zeiden wat anders. Als ze zijn neusje gestolen had, dan kreeg hij hem ook niet weer terug. Ze hield haar pootjes dan ook strak bij haar, afwachtende wat de oudere kitten zou doen.

Gorsekit kon hier zo van genieten. Hij zag haar ondeugende blikje, de lach rond haar lippen. Hij moest er zelfs ook van giechelen. Hij bracht een poot naar zijn neus, waarna hij verschrokken keek. Natuurlijk zat zijn neus er nog wel op, maar dat wist de kleine Cranekit nog niet. ‘Mijn neus is weg!’ miauwde hij verschrokken. Hij giechelde toch nog een beetje, waarna hij zijn kopje dichter bij Cranekit bracht. Hij kantelde zijn kopje een beetje. ‘Oh Cranekit, mag ik alsje-alsjeblieft mijn neus weer terug?’ Een smekende blik kwam op zijn gezichtje. Hij vond dit spelletje prachtig! Cranekit deed helemaal mee, haar pootjes onder haar lijfje verstopt. En een lach op een gezicht van een kitten was alles helemaal waard.

Ze stopte haar pootjes dicht onder haar lichaam in de hoop dat Gorsekit zijn neus niet van haar probeerde terug te pakken. Haar glimlach werd dan ook breder toen de ander zei dat zijn neus weg was. Het ging zelfs zover dat de ander dichter naar haar toekwam en begon te smeken of hij zijn neusje terug mocht hebben. Maar zo makkelijk zou dat niet gaan. Ze probeerde iets naar achteren te gaan, verder weg van de andere kitten en schudde haar kopje lichtjes met een kleine ondeugende twinkeling in haar ogen. Eens zien wat Gorsekit nu zou doen.

Gorsekit had gedacht dat zijn smeekbedes zijn neus wel terug zouden krijgen. Maar de kitten was nog veel te speels. Hij grinnikte en zag dat ze er steeds verder vandoor probeerde te gaan met zijn neus. ‘Oh nee, Cranekit! Ik heb mijn neus wel nodig!’ Hij strekte zijn kopje nóg verder uit over het nest. Hij blies zachtjes op haar vachtje, hopelijk zou het een beetje kietelen en zou hij dan daarna zijn neus terug krijgen. Hij giechelde nog een keer vrolijk, maar hij moest proberen in zijn rol te blijven! Een ernstige blik kwam op Gorsekit zijn snoetje en hij keek met grote ogen naar de kitten, waarna hij nog een keer hard blies. ‘Anders ga ik je omver blazen!’ sprak hij toen dreigend. Dan zou hij vast zijn neus terugkrijgen!!

Langzaam maar zeker ging ze beetje voor beetje steeds verder naar achter, maar ze hield haar blik op Gorsekit gericht die in een stap ineens over haar heen torende. De adem die de ander uitblies liet haar vacht overeind staan en een kleine rilling gleed over haar rug. Ze schudde zich een beetje uit in de hoop dat ze dan wat minder van het blazen zou merken, maar aan de woorden van Gorsekit te horen zou hij niet stoppen. Ze hield haar voorpootjes dan ook voor een moment de lucht in, de kater de kans gevende om zijn neus terug te kunnen pakken. Dit hield ze echter niet lang vol en viel dan ook op haar zij toen ze haar balans verloor. "Oef," Langzaam kwam ze overeind en schudde haar vachtje uit, hopende dat Gorsekit haar niet uit zou lachen voor wat ze gedaan had.

Gorsekit giechelde. Haar vacht ging alle kanten op staan toen hij blies. En hij blies en blies, en uiteindekijk stak ze haar pootjes naar voren. Ah, daar was zijn neus! Hij duwde zijn gezicht naar voren, maar het leek dat daardoor Cranekit ook omviel. Oh nee! Hij keek bezorgd toen ze omver lag en nog even oef zei. Hij kantelde zijn kopje. ‘Gaat het? Sorry! Ik heb mijn neus al, ik hou op met blazen!’ begon hij te ratelen. Gelukkig kwam ze ook alweer overeind. Hij glimlachte en haalde opgelucht adem. Ze leek nog gewoon heel. Hij had zich niet kunnen vergeven dat ze opeens dood was! Nee nee, dat was niet mogelijk.

Gorsekit's reactie was wat overdreven als ze eerlijk was, maar dat maakte haar juist weer aan het lachen. "Niet jouw schuld," Sprak ze tussen het lachen door uit. Hij was wel een aparte kitten dat hij zich zo erg zorgen maakte om haar. Ze moest gewoon beter haar balans leren houden, maar wat had ze dan verwacht met haar nog korte pootjes? Dat het haar echt zou lukken om daarop te blijven staan? Ze zette wat voorzichtige stappen naar voren en probeerde hiermee haar kop tegen hem aan te drukken om te laten merken dat het goed ging.

Fjieuw! Het was gelukkig niet zijn schuld. Hij haalde opgelucht adem, maar stiekem wist hij wel dat hij het een beetje had gedaan. Toch kwam de kitten naar voren en duwde haar neusje tegen hem aan. Hij giechelde en drukte met zijn neusje zachtjes tegen haar kruin. ‘Heel goed,’ miauwde hij stilletjes. Hij keek even achterom. Misschien moest hij maar weer even kijken bij zijn moeder. Hij keek weer naar Cranekit. ‘Dan laat ik je nu slapen, tot volgende keer!’ miauwde hij vrolijk, waarna hij met zijn staart naar haar wuifde. Meteen sprong hij naar achteren en keerde terug naar zijn eigen nest.

- Gorse topic uit

Hij ging er vandoor, ergens wilde ze hem tegenhouden, maar besefte dat ze eigenlijk ook wel moe was. Ze knikte dan ook kort, terwijl een geeuw haar bekje verliet. Ze liet zich in het nest zakken en krulde haar staart over haar neus heen. Het duurde niet lang voor ze haar ogen sloot en in slaap viel.


[Topic uit]