No escape of reality [Geboorte|Gesloten]

Blinkende gele ogen gleden naar de Bloodclanners die het kamp in bezit hadden genomen. Het was een gevaarlijke tijd, een die ze nooit mee had willen maken. Natuurlijk was de kattin nogal van slag van alles, ze was een Elder, het was haar taak niet meer om de anderen te beschermen, ze was te zwak. Een poosje voor de inval had ze met een Bloodclanner gesproken, haar vader was niet bang voor hen, en ook hij had iets in zich zitten dat haar hart sneller had doen kloppen. Wilde ze de Clan verraden? Absoluut niet, het was niet haar bedoeling geweest om nogmaals kittens op de wereld te brengen. Haar eerste en enige nest was al voldoende geweest, ze was net als haar vader niet altijd de slimste, haar domheid had haar deze fout doen maken. Ze was drachtig en de spanning van alles zorgde ervoor dat de weeën snel begonnen. Haar gele ogen gleden naar haar buik terwijl ze een afgelegen plek in de kamp op zocht en daar in elkaar dook. Ze wilde geen aandacht trekken van de andere katten, als ze geluk had zouden de kittens nooit hun vader kennen. Nooit haar fout weten. Haar ogen sloot de knappe zwart-witte kattin terwijl ze nerveus met haar staart zwiepte.

De bevalling duurde niet lang maar was zwaar, het was maar een kitten die levend de wereld zou bereiken. Ze had een klein nest, gelukkig maar want anders had ze het nooit overleefd. Haar buik trok hard samen voordat een sneeuwwit, klein katje de wereld in kwam. Een die er niet al te sterk uit zag, maar wellicht dat het later nog wel zou komen. Haar gele ogen gleden over haar jonge meisje voordat ze de kitten voorzichtig schoon likte en haar kop naast het zacht piepende wezentje legde. Het was een dochter, en ze zag er niet uit zoals de rest van haar kinderen. Een naam, wat zou een goede naam kunnen zijn? 'Ivorykit,' Naar de kleur van haar lichaam, in de hoop dat deze net zoals haar moeder in de Clan op zou kunnen groeien onder het licht van de sprankelende witte sterren en maan. Wit, van goedheid niet van het kwade, niet van Bloodclan. Ze wilde niet dat iemand ooit de link legde, wellicht dat de kitten niet lang zou leven want geheel gezond leek het niet.

Tag: Orchis & Ivorykit

Burninglove had de Bloodclanner niet opgemerkt. Wellicht omdat ze al gewend was geraakt aan de aanwezigheid van de katten in het kamp of omdat ze met haar hoofd bij andere dingen was, ze hoopte dat aan het rand van het kamp de minste katten het door zouden hebben en dat ze rustig met haar nakomeling zou kunnen zijn. Veel verwachtte ze er niet, immers was ze niet veel gegroeid in omvang en had ze niet zoveel trappen gehad zoals bij haar vorige nest van vier kittens. De bevalling was kort maar kostte bijna al haar energie, dus kwam ze ook nauwelijks overeind toen een bruingrijze kater op haar en haar pasgeboren dochter af kwam. Hij leek het niet eens met haar naam, een naam voor een Shadowclanner. 'Lieverd.. gefeliciteerd.' Begon hij waardoor de zwart-witte kattin haar kaken stevig op elkaar klemde. Gefeliciteerd met wat, zijn ongewneste aanwezigheid? Zijn bedenkelijke geluiden die ergens de rillingen over haar ruggengraat deden rollen? Ze kneep haar ambere ogen samen terwijl ze haar kracht probeerde te verzamelen. Ondertussen drukte hij zijn neus al tegen Ivorykit aan en likte aan het achtergebleven bloed. 'Je heb Bloodclan een prachtig geschenk gegeven... Orchis zal goed op je passen.. mijn nichtje, dochter van mijn mentor, kind van de Elite. Onze eigendom. Lieve kleine Nelthilta, welkom bij Bloodclan.' Orchis dat was dus de naam van de rare snater? Goed om te weten, ze zette haar vacht zwakjes op terwijl ze naar haar witte dochter keek. Het was geen eigendom van iemand, het was háár dochter, de Bloodclanner had niet eens geweten dat ze kittens zou krijgen. In haar plan zou hij het nooit weten. Nooit! 'Nee, Ivorykit!' Klonk er luid toen de kater zijn nagel in haar kitten zette, ze was te zwak, te moe en wist enkel wankelend overeind te krabbelen voordat ze weer omviel. Ivorykit! Ivorykit.... Ivorykit... Ze moest haar dochter terug! De kitten krijste een hart verscheurend geluid, maar ze kon niks. Ze was een waardeloze moeder... Ze kon niks... Haar dochter, ze zou haar nooit Nelthilta noemen, dat was niet haar naam. Dat was niet de naam die ze gegeven had. Happend naar adem keek ze de kater aan. Ze kon haar kit niet beschermen, kon haar niet redden van hen, zou het beter zijn op te geven? Kom ze opgeven? Had ze wel een keuze? Ivorykit... Tranen liepen haar ogen uit terwijl ze haar blik afwenden, ze kon het niet zien als de kater haar dochter doodde, want ze verwachtte dat hij dat zou doen.

Burninglove was uitgeput, verzwakt en kapot. Er was niemand geweest die haar had mogen zien, al helemaal geen monster zoals die kater. Haar dochter was al dood geweest nog voordat ze op de wereld was gekomen, wat betekende dat haar hart des te sneller in haar keel klopte en ze vol afschuw de gestoorde kater aan keek. Haar dochter was weg, ze zou later rouwen als ze erom kon rouwen. Alles deed zeer en het duister leek vanuit haar ooghoeken haar zicht in te trekken. Het zou niet lang duren voordat ze door alle stress het bewustzijn verloor, haar lichaam was nooit de sterkste geweest. Hopelijk zou haar kitten sterker zijn, zou Starclan op haar neer kijken en ze in het licht van haar voorouders verder leven, zolang ze de kater, Sirtlan konden negeren. Het bloed maakte niet de kat. 'Als je haar nog één keer Ivory durft te noemen ruk ik je tong eruit zodat je nooit meer spreken zal, ik vreet je lichaamsdeel voor je ogen op en gebruik je kind's lichaam als mijn servet.' Dreigde de kater terwijl hij met zijn poot naar haar wees, de nagels waren al uit de hulzen, haar staart zwiepte gespannen heen en weer. Ze was maar een Elder, een Queen. Wellicht dat ze later wel voor kittens van anderen kon zorgen, nu ze weer melk had, kon doen alsof ze geen kittens levend ter wereld had kunnen brengen. Ivorykit was toch niet sterk, wellicht dat ze de reis niet zou overleven. De keuze was al snel gemaakt. Haar en haar kits leven of haar kind laten opgroeien zonder moeder in een groep met gestoorde katten zodat ze tenminste nog een kans had. Als de kater haar al niet gedood had met de eerdere verwonding. Immers kon ze geen gepiep meer horen. 'Ik zal je kind niet doden, ik geef je zelfs mijn woord lieverd.. maar als je ook maar één stap in haar richting zet, dan breekt deze belofte en zal Oome Orchis deze schoonheid prakken als blikvoer en voeren aan de honden.' De kattin liet haar haren kort op rijzen, een zwak vertoon van moederlijke liefde voordat ze haar betraande ogen weg draaide van haar kitten en de gestoorde kater. 'Hebben we dat begrepen lieverd?' Vroeg de kater waarop ze enkel kon knikken. 'Ik heb geen kit meer, ze is dood, dood, dood. Begraaf haar, laat mij nooit meer haar naam horen, haar zien. Ik zal andere kittens verzorgen die het tenminste verdienen.' Siste ze voordat ze zich abrupt omhoog hees en in de richting van de Elders den stapte. Ze zou later rouwen, haar kind was dood. WEG!

- Burninglove topic uit, de rest mag verder posten.