adeo

Anders, een imperfecte anders. Dat was wat deze situatie was. Alles was vervreemd voor hem en hij had moeite om zijn kop er rond te draaien. Hoe moest hij zichzelf houden in deze situatie? Hoe moest hij hierin perfect zijn? Perfect zonder zijn ouders. Een brok vormde wederom in zijn keel en hij voelde zich oh zo alleen in dit moment. Hij had toch niemand meer? Ze hadden niet eens een clan leader. Ze hadden niks. Hij voelde een paniek in zijn borst opborrelen en hij wilde zich instinctief klein maken, wegdruipen in een hoekje en wachten tot het allemaal over was. Maar dat kon niet. Dat kon niet. Zijn moeder had gesproken dat hij goed was. Dat hij perfect was vergeleken met de rest. En hij moest zijn nestgenoten beschermen hiertegen. Hun imperfectie kon hij tolereren maar hij moest ze weghouden van die van de rest van de wereld. Zo veel om je druk om te maken. Zo veel regels die gebroken werden op dit moment. Hij rechte zijn rug en forceerde zichzelf om sterk te zijn, zoals zijn ouders van hem hadden verwacht. Híj was perfect. Hij mocht niet breken onder druk. Met zijn gezicht strak en zijn houding trots en sterk stond hij op en ging opzoek naar de rest van zijn nest. De eerste die hij tegen kwam was Pythonpaw. Even groot en sterk als hij, misschien zelfs sterker. Hij voelde altijd een klik met deze kat, een connectie. Waar hij in controle wilde zijn, wilde zijn broer dit niet. Blind waar hij bewust was van alles wat er gebeurde. Het duurde niet lang voor hij de andere slang had gevonden, om meteen zijn kop tegen die van de ander te drukken. "Broer" Verklaarde hij bijna simpel. "Hoe hou jij dit vol?"

+ Pythonpaw first

Zijn broer reageerde op een manier die hij afkeurde. Kon deze kat juist niet geuren en geluiden doorhebben? Om goed te maken voor zijn blinde ogen? Zijn oren werden naar achteren gedrukt en hij stapte dichterbij, werkelijk opzoek naar affectie terug. Naar bevestiging voor zijn band met de ander. Hij was alleen. En hij was bang. En hoewel hij dat nooit zou zeggen had hij gewoon steun nodig op zijn eigen, vreemde manier. Dus drukte hij simpelweg zijn kop weer tegen de ander aan. Hier. Doe dit. "Alle veranderingen. Nu met de Elite hier. Met onze ouders weg." Verklaarde hij richting de ander. Hij ging zitten en schudde zijn kop, zijn staart losjes slaand op de grond. "Wat vind jij?" Mening vragen aan Pythongaze. Hij had werkelijk een nieuw laagtepunt bereikt.