[Ceremonie Mei] They drive adrift, and whither

Shadowclan Ceremonie

Was het een slechte grap? Een comic relief in de tijd die de Shadowclanners nu meemaakten? Was Tall uitzonderlijk slecht in het inschatten van sociale situaties? Misschien op allemaal ja, en toch kon de kater niet anders dan heel breed grijnzen vanwege de voorpret van zijn grap. Kon hij niet anders dan al hardop grinniken voor hij goed en wel halverwege was. En moest hij nota bene twee keer op de steen springen omdat hij er de eerste keer vanaf viel – gek hoe snel je dingen verleerde.

Nog eens een hairflip, aangezien dit toch zijn laatste keer hier was, voor hij met een brede grijns het kamp rondkeek. Och, die gezichten alleen al maakte dit de moeite waard. En moeite was in dit geval een enorm lang gesprek houden, diep nadenken en vervolgens ook nog eens die steen opspringen. Als ze toch eens wisten wat hij allemaal voor ze over had.

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.” Al eindigde hij de woorden met een nadenkende blik, voor hij weer grijnsde en besloot dat als dit toch zijn laatste keer was, hij het maar beter goed kon doen. ”Weetje, laat iedereen zich hier anders gewoon verzamelen,” Alsof de kittens geen onderdeel waren van de clan sjonge jonge. Vandaag, voor nu, wel.

Oke en dan nu het punt waar hij lang over had nagedacht. Normaal begon de kater hier met ‘beste clangenoten’, maar Tall vroeg zich af of dat goed ontvangen ging worden. Dus was de kater op zoek gegaan naar iets waar iedereen zich in zou kunnen vinden, waar niemand boos over kon worden, en wat bovendien keiharde waarheid was. ”Katten.” Oke, misschien een beetje een saai begin. ”Avonturiers,” Beter al. ”Leraars, verzorgers, geliefden, vijanden, allen die zich hier nu bevinden. Iets zegt me,” En hierbij keek hij ze intens aan, met twinkelende ogen, ”Dat er een ceremonie dient plaats te vinden,” Oh. Wat had hij dit gemist.

”Dus als Doepaw, Loudpaw en Newtpaw naar voren willen komen," Wacht, hij vergat er een. Zoals hij al zei: sommige dingen verleer je snel. ”Oh, en Roughpaw natuurlijk,” Oeps, beetje pijnlijk, zou ‘ie wel weer goedmaken.
”Beste apprentices, om verscheidene onvoorziene omstandigheden lukt het jullie mentoren niet meer jullie te trainen, waardoor jullie nieuwe toegewezen zullen krijgen. Doepaw en Loudpaw, jullie zullen getraind worden door Poisonivy. Newtpaw, jij zult getraind worden door Darkmind,” Die nog niet bestond. Oeps. Nou, zoals hij al had gezegd was het allemaal een beetje work in progress. ”Roughpaw, jij zult getraind worden door ehm...” Toch altijd moeilijk katten een mentor te geven als je ze vergeten was. ”Naja, mij.” Wat een eer. En met een grijns die niet geheel zijn ogen bereikte keek hij de poes aan, maar kwam niet naar beneden om haar te begroeten. Er waren belangrijker zaken te doen.



“Dan zijn er nog meer katten die onze aandacht verdienen.” Vervolgde Tall dus vrolijk, en keek de clan eens goed rond voor hij aan zijn meest gewaagde stukje begon. ”Ik, Tallstar, leider van Shadowclan, roep de warrior voorouders aan om neer te kijken op deze apprentices, zij hebben hard gewerkt om de wegen van uw regels te leren, en ik raad hen bij jullie aan als warrior.” Hierna ging zijn blik naar de desbetreffende katten. Hij herinnerde elke apprentice die hij warrior gemaakt had nog, elke kat die daarna gestorven was, sommigen voor hem, anderen tegen hem. Man, wat hoopte de kater dat bij deze twee niet mee te maken. ”Darkpaw en Wolfpaw, beloven jullie de warrior code te eren, en je clan te verdedigen, zelfs al kost je dit je leven?” Een vraag die meer betekende dan ooit, zijn blik veelbetekenend naar de twee katten gaande. Ze moesten de clan verdedigen. Niet hem, wat ze ook van hem dachten, dit zouden ze naar waarheid moeten kunnen beantwoorden.

”Dan, bij de kracht die Starclan mij gegeven heeft, geef ik jullie je warrior naam. Darkpaw, vanaf nu sta je bekend als Darkmind, Starclan eert jouw scherpzinnigheid, maar is uitzonderlijk verward over hoe intens.. ehm, dark, jouw gedachten soms zijn. Bovendien geef ik je hierbij Newtpaw onder je hoede om op te leiden.” Zo, dan wist die ook meteen wie zijn mentor was.
”Wolfpaw, jij zal vanaf nu bekend staan als Wolfblood. Starclan eert jouw daadkracht en loyaliteit jegens je familie, evenals je ongekende vermogen dat familiebloed te doen vloeien.” Waarbij zijn blik diep in die van haar boorde. Wolfblood, zodat ze kon bedenken wat ze had gedaan, en wat haar geen haar beter maakte dan de Bloodclanners, tenzij ze ervan zou leren en er sterker door zou worden. Dat de moeder herinnerd mocht worden in de naam van de dochter. Ja, Wolf zou hem haten, maar wat zou dit haar sterken.

Ook hier skipte hij de ceremonie waar hij van de steen af zou komen. In plaats daarvan liet hij een stilte vallen en keek alle katten rustig aan. Het was niet alsof ze al klaar waren.

”Softpaw, het is jouw wens jouw naam van apprentice op te geven, en de elders den te betreden,” De kater ging dit stoïcijns doorzetten, een ceremonie was een ceremonie. ”Wij vragen Starclan om vele moons van rust aan je te gunnen, en vanaf dit punt zul je bekend staan als Softbelly.” En dat was het. Met een uitdagende blik en een kleine glimlach rond zijn lippen keek hij de clan rond. Hij was nog steeds leader, en ja, dit theaterstukje had hen daaraan moeten herinneren. En aan wie ze waren. Het verbaasde hem. Geen opstand.

Nog steeds niet.


Note: Dit is een ceremonie die nog in ieder geval gedeeltelijk over gedaan zal worden omdat het natuurlijk onzin is dat Tall dit zomaar doet, dus mocht er iets niet helemaal volledig zijn zoals je gehoopt of gedacht had, no worries

Lijstje:

De stem van Tallstar, nee Tallshadow was het voor haar, was duidelijk door het kamp te horen en ze kon de grom die uit haar keel kwam niet tegenhouden. Dacht die kater nu echt dat hij de clan bijeen kon roepen? Hoe slecht haar relatie ook met haar vader was, ze zag hem meer als een leider dan Tall ooit geweest was. Ze verliet dan ook de medicine cat den waar ze Bloodpaw had bezocht en maakte haar weg naar de katten die al aan het luisteren waren. Een ceremonie, hoe oneerbiedig kon de kater zijn door dit te doen? Haar ogen vernauwden zich dan ook steeds meer naarmate de ceremonie vorderde en het was de druppel toen hij de naam aan Wolfpaw gaf. Hoe kon hij dat doen? Haar vernoemen om die reden en met haar spotten daardoor? Het liefst was ze direct bovenop de kater gesprongen, maar hij stond nog bovenop die rots. Haar staart zwiepte geagiteerd heen en weer, wachtende op het moment dat hij naar beneden kwam. Dat deed hij ook, door naar Wolf toe te lopen gevolgd door Slatefur. Ze had hem beloofd dat ze hem later nog wel zou krijgen en wie weet was dat moment wel nu. Ze stapte dan ook op Tallstar af en haalde hard uit naar zijn kop, nagels uitgeklapt. "Hoe durf je dit te doen?" Gromde ze hem toe. "Je hebt allang geen plek meer in deze clan." Ze spande haar spieren aan, klaar om aan te vallen, afhankelijk van wat Tallstar zou doen.

Wat de neuk. Wat was hier allemaal aan de hand? Tallstar sprong op de rots alsof het weer van vanouds was. Maar het was niet als vanouds. Het was helemaal verkeerd. Ze keek van een grote afstand toe hoe hij met zijn jolige zelf stond te vertellen dat iedereen zich mocht verzamelen, hoe hij door bleef ratelen. Het was vreemd en ze kromp ineen. Ceremonie. Een paar katten, inclusief haar broer werd naar voren geroepen en even dacht ze dat ze ermee weg kwam. Maar nee, uiteindelijk werd ook haar naam geroepen. Haar ogen werden groot maar ze kwam overeind. Ze haalde adem en ze stapte naar voren met haar oude flair: zelfverzekerd, haar oren in haar nek. Ze zou niemand het genot geven om haar bang of verdrietig te zien, maar vanbinnen trilde ze en haar hartje trommelde op hoog tempo. Tallstar merkte op dat door onvoorziene omstandigheden haar mentor haar niet meer kon trainen. Ze snoof, hij moest het noemen zoals het was. Hij was vermoord, door het vuilnis dat hij mee naar binnen had gesleurd. Iedereen kreeg een mentor, en uiteindelijk viel ook haar naam weer. Maar Tallstar leek even van zijn stuk, alsof hij het opeens verleerd was. Maar nee, toen besloot hij dat hijzelf haar maar zou trainen. Haar ogen groot in schok. No way, nee. Ze keek de kater aan. Nee, bah. Niet hij. Nee, dit was niet echt. Ze keerde zich ook hem de rug toe en wilde wegrennen, zichzelf zo klein mogelijk makend en verstoppend. Achter haar verder twee apprentices warrior benoemd, en het duurde niet lang voordat daarna de hell los barstte. Iedereen was het ermee oneens. Roughpaw verdween weer in de apprentice den, hopend dat dit allemaal niet echt was.