Just a no good, two-bit, filthy, rotten criminal

Het was nu een paar dagen sinds ze in het kamp van ShadowClan zaten. Dingen begonnen zich te vormen. Katten begonnen hun plek te kennen. En zij, zij torenende boven hen allen uit. Met opgeheven hoofd liep de kattin door het kamp heen. Bloodpaw had nog niet gesproken, maar zou vast binnenkort wel zijn smoel los trekken. Anders zou ze nog wat nagels bij hem uittrekken. Voor nu was ze op weg naar Cobra. Hij had gezegd dat hij haar wou spreken over iets belangrijks, dus hadden ze afgesproken op een plekje net wat buiten het kamp. Buiten het gehoor van zeker luister vinkjes. In de verte zag ze haar man aan komen. Haar snorharen trilde en een kleine glimlach stond op haar gezicht. "Vertel liefste, wat is je grote plan.." snorde ze zacht toen ze zich tegen hem aan drukte om zich helemaal om hem heen te draaien. Ze konden beter en zachter vergaderen als ze dichtbij elkaar waren. Heel dichtbij..

Hij had Shade bij zich geroepen. Dit waren dingen die hij moest bespreken. Dingen die zij niet zou willen horen. Maar het was belangrijk voor hem, voor de Elite. Zelfs als Shade hem de oren zou afkrabben. Die had hij ervoor over. Hij moest een nalatenschap hebben, een legacy. Hij ijsbeerde door het kamp heen, snauwde af en toe wat dingen naar katten die hem aanstaarde en gromde zachtjes in zichzelf. Hij had een plek gevonden achter in het kamp, daar zou hij ongestoord kunnen praten met d'r. Dit zou toch wel fout aflopen, hij moest dit dus zo goed mogelijk laten aflopen. De wond op zijn oog deed pijn, maar het leek te gaan genezen. Het oog was niet te genezen, helaas. Hij zou blind zijn aan een kant, maar het deerde hem niet zo heel veel. Het was een teken dat hij zich niet gewonnen gaf in een gevecht.
De zwarte kattin schade zich aan zijn zijde en en sprak in een zachte snor. Kom," miauwde hij alleen maar, waarna hij haar met zijn staart naar achter verwees. "Ik heb een plan," begon hij langzaam. "You're not gonna like it, it's nothing personal for you. I want this, for me, for my family." Ok, misschien niet de beste woordkeuze, maar goed. "Er zijn kittens op komst, Shade. Mijn kittens. Hier in Shadowclan." Zijn gifgroene oog leek eventjes te fonkelen. "Mijn bloed zal zich in deze clan vermengen. Mijn kittens zullen zich opwerken binnen Shadowclan." En daar was de bom, daar was zijn plan. Daar ging zijn leven.

Hij wenkte haar en ze kwam achter hem aan zetten. Toen ze eenmaal heel lieflijk tegen elkaar aan zaten begon hij met praten. Het plan kwam naar voren. Het was een slecht plan. Een heel slecht plan. Het bloed in haar aderen veranderde naar ijs, haar blik werd neutraal. Zijn bloed zou zich in ShadowClan vermengen. Er waren kittens op komst. Voor zo ver zij wist waren het niet haar kittens, want die zouden nooit in ShadowClan blijven. Nee. Hij had iets gedaan wat ze hem niet snel ging vergeven. Hij had andere kattinnen bezocht. Ze voelde zijn warmte nog tegen haar aan, de manier waarop hij sprak. Alsof hij iets nobels gedaan had. "Je slagader is gevaarlijk dicht bij nu.." klonk haar stem toen zoetjes en zacht. "Het zou zonde zijn.. als er iets gebeurde." en met een aantal stappen was ze weg van zijn zijde. Ze stond nu tegenover hem. "Hoe kon je? Ben ik niet meer goed genoeg voor je? Ben ik zo afzichtelijk? Wat moet ik doen om gezien te worden." haar neus kreukelde in woede. Haar ogen spoten vuur. "Ik heb verdomme die medicine cat op het randje van de dood gebracht. Voor jou. Ik heb die grote belangrijke kater doodgemaakt. Voor jou." ze moest moeite doen om haar stem onder controle te houden. Haar nagels klapte uit en groeven zich in de grond. "Geef me een goeie reden dat ik je niet nu tegen de grond aan werk, dat ik je niet hier en nu beëindig." want ze kon het. Ze was er toe in staat in dit moment. Cobra moest met hele goeie woorden over de brug komen om haar nu nog kalm te krijgen. "Ik spoor die gore wijven op hoor. Krab één voor één de kittens uit hun lijven." smerige fokteven waren het, meer niet.

De reactie was .. begrijpelijk. Hij kon zich niet zo heel goed indenken hoe 't moest voelen voor Shade. Hij was überhaupt niet zo goed in zich inbeelden in vrouwen, ze waren lastig, dat was alles wat hij wist. Hij moest haar gewoon duidelijk maken dat dit voor zijn doen was en niets met hun relatie te maken had. Hij hield van haar, maar met alleen haar kon hij zijn bloedlijn niet doorzetten. Niet buiten de Elite tenminste. En hij moest hopen dat ze dat zou snappen. Daarom ook dat hij gewoon bleef staan en haar liet razen. Hij verroerde zich niet, hij liet niet merken dat er toch wel iets van angst in de gevreesde Elite leader zat. Al was het maar alleen voor zijn eigen mate. Het moment dat ze klaar was bleef hij stil. Zich bekend hoe hij hierop moest reageren. Hij moest zijn woorden goed overdenken, voordat hij zo dadelijk geen oor of geen keel meer over had. Cobra haalde eventjes diep adem en zuchtte zachtjes. "Shade," begon hij kalm. Hij keek haar aan, zijn gifgroene oog in haar prachtige blauwe ogen. "Dit is niet omwille van jou. Dit is niet om van onze relatie. Ik hou van jou, alleen van jou." Of ze hem zou geloven. Kleine kans. Maar elke kans was mooi meegenomen. "Maar bedenk je. Mijn bloed, Claw's bloed, zal zich in de clans vermengen. Wij zullen in de clans zitten." Langzaam kwam hij overeind en liep rondom zijn partner heen. Hij stopte bij haar flank en legde zijn kop op haar rug. "We kunnen ze van binnenuit stuk maken, zonder er zelf bij te zijn." Hij hoopte dat hij zijn woorden goed genoeg gekozen had hiervoor. Hij hief zijn kop op en likte voorzichtig aan haar oor. "En misschien is het ook wel eens tijd dat wij een nieuw nestje hebben," durfde hij daarna voorzichtig voor te stellen.

Het enige wat ze kon horen uit zijn mond was ik, ik, ik. Alles draaide om hem. Hij zou zijn bloedlijn voortzetten. Vanuit haar kant zou er niets gebeuren hier. Haar lip trok woest op. "Jouw bloedlijn blijft hier achter, van mij blijft hier niets." siste ze. Het bleef kort stil toen hij gesproken had. Zijn move naar haar toe over een nieuw nestje liet haar voor nu koud. "Raak me niet aan." grauwde ze. "Op dit moment wil ik niet eens denken aan een nieuw nestje." zo snel liet ze zich niet warm maken door de kater, zeker niet na dit. Het bleef een tijd stil. Ze dacht na.

"Hoeveel." vroeg ze toen koud. "Hoeveel heb je er te grazen genomen." haar blauwe ogen ontmoette die van hem weer, dit keer was er iets van pijn zichtbaar. Een emotie die de poes niet vaak toonde. "Waarom ben je niet naar mij gekomen. Waarom.. je had het me gewoon kunnen vragen en.." haar emoties draaide opeens een heel nieuwe kant op. Iets wat ze lang niet meer gevoeld had. Verdriet en verraad. "In plaats van je overwinning met mij te vieren, duik je ineens op allemaal poezen uit een smerige clan." woede vond zijn weg terug. "Je vergeet wie mijn moeder was, Cobra. Mijn bloedlijn heeft net zoveel rechten als de jouwe." haar moeder was een grootste poes geweest. Een slimme poes. Ze verdiende dit niet.

Ze hapte niet toe. Ze hapte naar hem, maar dat was het enige. Cobra zetten een stap van haar vandaan, als ze niet wilde had ze pech. Hij zuchtte zachtjes en ging zitten, sloeg zijn geknakte staart over zijn poten heen en keek haar rustig aan. "Vijf," miauwde hij op een kalme toon. "Vijf kattinnen binnen Shadowclan die mijn kittens zullen dragen." Zijn gifgroene oog gleed over Shade heen, wetend dat dit het niet beter zou maken. Nee, dit zou het alleen maar slechter maken. Maar het was de waarheid. "Ik weet wie Howl was, Shade. Nadat Moonwhite weg was uit ons leven, kon Claw niets anders doen dan met haar gaan," hij kon de snauw niet onderdrukken uit zijn stem. "Maar hoe had je dat dan willen doen, hè. Een van onze kittens hier achter laten? Zoals met Indigo gebeurd momenteel? Ik zou niets lievers willen dan onze bloedlijn vermengen en binnen de clans planten. Maar onze kittens zijn nog te jong en ik ga jou niet achterlaten hier. Jij bent van mij Shade, en je blijft bij mij." Onbewust was Cobra opgestaan en stond nu oog in oog met zijn partner. Shade was groot, maar Cobra had gelukkig de grote van zijn vader, waardoor hij nog net groter dan haar was. "Ik wil niet nog meer kittens van ons verliezen aan de clans. Als onze bloedlijn vermengt zal worden, Shade, zal dat onder ons wakend oog zijn. Binnen de Elite. Niet bij de clans."

Ze was onbewust gestopt met ademen toen hij het aantal opnoemde. Vijf van die smerige wijven die zijn kinderen droegen. Ook de snauw in zijn stem toen hij over Howl sprak. "Zo spreek je niet over mijn moeder," haart staart zwiepte met een boze snauw. "Mijn moeder was een goede poes. Dat Claw haar koos over Moonwhite laat dat alleen maar zien." toen kwamen de woorden die ze wou horen. 'Jij bent van mij Shade, en je blijft bij mij.' Je bent van mij. Ze was van hem. Hij was van haar. Ja. Ze was van hem. Helemaal.

Het ijs ontdooide. Haar houding ontspande iets. Ja dat was het tover woord geweest. Shade stapte weer dichterbij de kater. Durfde hun vachten weer iets te laten aanraken. Het voelde alsof er nieuw vuur ontstaan was tussen hen. "Ik ben van jou. Jij bent van mij. Ik ben van jou." mompelde ze zachtjes. De poes kwam omhoog op haar achterpoten en zette deze tegen zijn schouder - hopelijk was Cobra heel bang nu - voor ze hem met al haar gewicht om duwde en op hem landde. Het besef over waarom begon door te dringen. Ze zou het niet vergeven. Niet zomaar. Ze drukte haar kop liefdevol tegen die van hem en likte over zijn wang heen. "Als het aanbod nog staat.." snorde ze zachtjes in zijn oor. "Dan hoop ik dat onze kinderen maar mooier worden dan alles wat die halfbakken trutjes van ShadowClan kunnen preseteren." Cobra moest goed zijn best gaan doen op hun eigen kinderen. Heel erg goed.

Hij had zijn kaarten goed gespeeld. Eindelijk had de kater geleerd. Eindelijk wist hij hoe hij zijn partner rustig kon krijgen. Cobra haalde opgelucht adem, alles was vermeden en hij kon doorgaan met zijn plan. Hij werd tegen de grond aangeduwd door Shade en liet alles gewillig toe. Een huivering ging over zijn rug heen, speels, alsof hij bang voor haar was. Niet gelogen, net was hij eventjes bang voor d'r. Bang dat ze weg ging, bang dat hij alleen zou achter blijven. Hij kreeg een lik over zijn wang heen en er verscheen iets wat omschreven kon worden als een liefdevolle blik in het enige goede oog van Cobra. Hij duwde zijn kop omhoog om haar een lik terug te geven en er verscheen een grijns op gezicht toen ze over zijn vorige aanbod begon. "Alles voor jou, mijn liefste." Miauwde hij zachtjes. Met enige moeite en wat heen en weer geschommel, wist Cobra zich zo te draaien dat Shade nu onder hem lag en gaf haar een lik over d'r oor heen. "Ze zullen de sterkste van de Elite worden. Getraind door ons beide, gevreesd binnen het woud. Van jou, mijn liefste, van ons." Miauwde hij zachtjes in haar oor.

Zijn hartslag zat in zijn keel en ging zeker twee tot drie keer zo snel als normaal. Cobra haalde moeizaam adem om 't weer op orde te krijgen, waarna hij zijn gezicht in haar pluizige vacht duwde. "Ik hou van je, Shade." mompelde hij zachtjes, maar gemeend. Eventjes waren ze samen geweest, eventjes waren ze alleen geweest. Hij genoot van de macht die hij momenteel in poten had. Maar als alles anders was gelopen. Dan had hij haar gepakt en waren ze weggegaan. Zolang ze maar samen waren, dan was alles goed. "Ik moet nog wat dingen regelen. Clankatten zijn lastiger onder de klauw te houden dan de Elite, ze willen niet bepaald luisteren," miauwde hij daarna, met spijt in zijn stem dat hij weg moest. Hij gaf haar een lik over d'r oor heen, voordat hij speels zijn staart over haar kop heen liet gaan en terug het kamp in verdween.

Hij had op haar zwakke plakken gedrukt. En hij wist het. Na al die jaren wist hij eindelijk hoe hij haar moest bespelen, hoe hij haar zwak maakte. Haar temperament van eerder kelderde in en Cobra fluisterde nog wat zachte dingen in haar oog. De poes kneep tevreden haar ogen dicht. Voor even voelde ze zich weer zoals ze zich eerst gevoeld had. Toen het alleen hun twee waren. Zij die hem bezocht in de barn waar ze niet mocht komen. Even waren ze weer alleen. Samen alleen. Hij zou haar de meest prachtige baby's schenken, leiders die gevreesd zouden worden. Ja. Dit moment was perfect.
Zijn gezicht verdween in haar pluis terwijl hij zachte woorden fluisterde. Ze hoorde het. "Ik hou ook van jou lieverd." zei ze zacht. Ze wist dat de kater op zijn hoge paard zat nu. Dat had ze aan hem gevoeld. Dat voelde ze nu nog. Hij was helemaal het mannetje op het moment. Ze hoorde de spijt in zijn stem toen hij vertelde dat hij nog dingen moest regelen. Ze kreeg nog een lik over haar oor. "Ik zie je vanavond weer.." een speelse grijns op haar gezicht. Vanavond zouden ze samen in de leaders den slapen. Tegen elkaar aan zoals vroeger.

De wind draaide. Iets maakte zich kenbaar. Iemand. Dit was niet volgens plan. Ze waren afgeluisterd. Als deze kat hun informatie over het plan zou verspreiden onder de clan waren ze verder van huis. "Kom maar uit de struiken, smeerpijp."  Met woedende passen liep ze naar de struiken en pakte ze de gluurder bij zijn nekvel om hem uit de struiken te trekken met haar kracht. "Denk maar niet dat je wegkomt met deze info." grauwde ze.

Hij was achter die mormel dat zich een leader noemde geslopen. Zichzelf uit de wind gehouden, zijn zwarte vacht gebruikt om uit het zicht te blijven. Hij herhaalde de trainingen die hij manen geleden van Wolftail had gekregen. Laag bij de grond bleven, de schaduwen als een deken over zich heen laten spelen. Zijn ademhaling was laag, laag genoeg om niet opgemerkte te worden. Hopelijk tenminste. Helaas was zijn geluk het weer eens niet met hem eens. Wanner zou dat wel eens het geval zijn? Immers was alles fout gegaan in zijn leven. Nightspark schudde zijn kop en zuchtte zachtjes. Hij had liever niet hier willen zitten om dít te zien, maar hij kon hier nu ook niet wegkomen. Hij voelde woede nog altijd door zijn lichaam heen gieren. Dit waren de katten die zijn zusje dood hadden gemaakt. Die een onschuldige kattin om het leven hadden gebracht toen ze op het laagste punt van haar leven was. Dat was iets wat hij Bloodclan nooit had kunnen vergeven en vandaag zou hij wraak kunnen nemen. Daarom was hij achter Cobra aangeslopen, maar in plaats daarvan kwam hij een beter target tegen. Zijn speelmaatje, de zwarte kattin die zijn dochter had kunnen zijn. Dat was zijn target.
Helaas draaide de wind op het moment dat Cobra wegging en natuurlijk had dat mormel hem meteen door. Zoals hij al dacht, zijn geluk stond nooit aan zijn kant. Hij voelde tanden in zijn nekvel en werd direct uit de struiken getrokken. "Alsof jij hier wegkomt." Grauwde Nightspark, waarbij hij een klauw uitsloeg naar de zwarte kattin.

De kater was een sukkel geweest, dat hij had gedacht dat hij er zo maar mee weg zou komen. Zeker niet. Al helemaal niet nu hij haar en Cobra op zo'n moment gezien had. "Alsof jij hier wegkomt." kaatste hij terug naar haar. Een klauw werd uitgeslagen naar haar en Shade reageerde meteen door haar schouder er voor te plaatsen. De klauw raakte haar over haar schouderblad heen, maar nu kon ze kracht zetten om hem proberen uit balans te brengen. Ze dook onder zijn buik weg en beet zich vast in zijn flank. Ze gaf een ruk met haar kop om daar schade aan te brengen. Hoe dan ook, deze kater zou het niet overleven.

En dit was het moment waarop Nightspark zich bedacht waarom hij dit in Starclans naam aan het doen was. Om wraak te nemen voor de dood van zijn zusje? Om zomaar de dood in te lopen. Want er was geen enkele manier waarop hij dit zou overleven. Hij was geen vechter, nooit geweest. Wolftail had hem ooit geprobeerd zo op te leiden, om tegen Shrewstar te vechten. Dat was lang geleden, dat was héél lang geleden. Hij voelde zich oud op dat moment. Niet dat hij oud was, maar hij voelde zich zo. Hij had diegene moeten zijn geweest die dood had moeten zijn gegaan toen, niet Snowynight. Het had alleen maar tot meer problemen geleid. Hij was nooit gelukkig geweest. Nee, hij was heel even gelukkig geweest, toen Ashdrizzle nog in zijn leven was geweest. Maar dat waren maar korte momenten geweest. De zwarte kater voelde hoe hij uit balans werd gehaald en met een doffe dreun lande hij op zijn rug. Nog voordat hij iets had kunnen doen, stonden er tanden in zijn flank en voelde hij hoe vlees werd weggetrokken. Nightspark gromde en blies naar de kattin, waarbij hij zich overeind probeerde te drukken en zijn klauwen in haar schouder, of d'r rug, daar waar hij haar te pakken kon krijgen, te slaan.

Er zat geen greintje strijdlust in deze kater. Ze voelde het niet. De vonken, energie. Het was niet daar. Het maakte haar boos. Haar nagels trokken zijn flank open en ze lachte hardop. In dit moment was voor haar al duidelijk wie er zou gaan winnen. De kater kwam los en draaide, haakte zijn klauwen over haar rug heen. Ze dood sissend onder hem door. "Domme ouwe knar, dacht je nou echt dat je van me kon gaan winnen? Je probeert het niet eens." mauwde ze zoetjes, gevolgd door wat gelach. Ze zette haar gewicht af, voelde hem van de grond komen. "Als je niet alles geeft, kan je net zo goed sterven." Haar uitgeslagen klauwen drukte zich vast in zijn borstkas, om hem op zijn plek te houden terwijl ze over hem heen ging hangen. "Je bent niets meer dan een dom stuk vreten, net zo min als de modder onder mijn klauwen." de modder die ze in zijn wonden drukte. De kattin nam de tijd toen ze boven zijn nek hing. Ze voelde de warmte van zijn vacht af komen, warmte die snel genoeg uit zijn lichaam zou trekken. Met een woeste grauw drukte ze haar tanden op de plek waar het dodelijk was. Een ijzeren smaak vulde haar bek toen ze ruig wegtrok om een wond achter te laten. Ze stapte naar achter toe, de kater bloedde langzaam dood in ShadowClan grond. "Doe ze de groeten in StarClan van me." knipoogde ze nog naar hem, voordat ze zich omdraaide. Met haar achterpoten veegde ze nog wat zand naar zijn lichaam en daarna ging ze weg, het kamp in. Ze zou Cobra vanavond wel vertellen wat er gebeurd was, ze moest eerst haar vacht schoonmaken.

- Rip in piece Nightspark <3