Resting time

Na een lange dag vol zwoegen, oh wat was het zwaar als warrior zijnde, kwam hij eindelijk terug in het kamp. In zijn bek hingen een paar muisjes, die hij rustig naar de prooistapel bracht. Hij legde ze rustig neer en sloeg een keer lichtjes met zijn staart, waarna hij zich uitstrekte. Hij had nog even de tijd voordat de sharing tongues begon, dus hij besloot om rustig te gaan liggen in het kamp, misschien even zijn oogjes dicht doen nu hij nog de kans had. Een dutje, wat redelijk normaal was om te doen. Hij zocht naar een fijn plekje in het kamp, een beetje aan de rand maar wel waar de zon nog een beetje door kwam. Hij zuchtte even tevreden, waarna hij zijn ogen sloot en genoot van het zonnetje, die veel minder warm was dan een paar moons geleden. Hij was blij hoor, hij vond het prima zo, voorlopig.

Meer katten stroomden het kamp in langzamerhand. Het werd steeds drukker, wat ook wel logisch was omdat ze steeds dichterbij de sharing tongues kwamen. Hij haatte het als er zoveel geluid was, vooral omdat hij dan niet goed kon slapen. Zijn dutje was niet het meest belangrijk hoor, maar hij had het wel fijn gevonden als hij een tijdje kon slapen. Tijdens de sharing tongues had hij er geen tijd voor. Daarna kon hij in principe wel gaan slapen maar hey! Wie weet wie hij dan had ontmoet en misschien wat meer tijd samen wilde spenderen. Je wist het maar nooit. Hij bleef rustig liggen, maar zijn ogen waren nu weer open, om te kijken door het kamp heen wat er dan ook gebeurde. Één van de kittens, Twistedkit, was bezig met een vliegje, tor, lieveheersbeestje of iets in die trant te jagen. Toen de insect echter tegen zijn gezicht aan vloog, viel de kitten op de grond met een piep van schrik. Hij keek even kort om zich heen, maar niemand leek actie te ondernemen. Dus met een diepe zucht kwam hij overeind en liep hij rustig naar de kleine kitten. ”Alles oké kiddo?” vroeg hij rustig aan de jonge kater.

De kitten draaide zijn kopje om toen hij aan de kater vroeg of alles oké was. De jonge kitten glimlachte naar hem, waarna hij knikte. Mooi, hij had niet heel veel zin om de kitten naar zijn moeder te brengen, of naar zijn vader. Hij wilde niet gaan babysitten en een kitten die aan het huilen was troosten. Dat was niet zijn beste kwaliteit als hij heel erg eerlijk was, maar goed. Als het moest, dan moest het ja? 'Ja hoor! Maar ik djenk dat dat tjorretje mij heeft gepakt... Die eten toch geen kat?' klonk er van de kitten af en even wilde hij zeggen 'ja, het favoriete eten van torretjes is kat' maar dat verhoogde de kans alleen maar dat de kitten zou gaan huilen en onrust zou gaan zorgen binnen de clan. Niet alleen dat, hij zag het ook niet zitten om een boze Acorndust op zijn dak te krijgen omdat hij zijn zoon een leugen had verteld over torren. "Nee hoor, torren eten geen katten. Maak je daar maar geen zorgen om." sprak hij rustig met een zachte glimlach tegen de kater, overduidelijk geamuseerd door het idee. Hij wenste dat hij dat wel kon vertellen tegen de kitten, maar wist dat dat toch niks zou gaan worden. "Daar is het veel te klein voor." sprak hij met een knipoog tegen de jonge kitten.

Toen hij sprak dat torren geen katten aten zuchtte de kitten opgelucht. Misschien had hij toch wel een klein beetje kunnen porren zonder dat de kitten naar zijn vader was gerend. Maar dan weer, hij wilde langer leven dan vandaag en had geen zin om alles aan Acorndust uit te gaan leggen over waarom zijn kitten opeens zo bang was voor torretjes. Dus hij moest het laten gaan, hoe moeilijk het ook was. De kitten begon breed te glimlachen en ging overeind zitten. De kitten was overduidelijk enthousiast en hij wist niet of hij er heel blij mee was dat hij naar de kitten was gegaan maar goed. 'Yay! Ik ben Twjistedkit,' stelde de kitten zichzelf voor met twinkelende oogjes. Hij snapte het wel hoor, wat iedereen zag in kittens. Maar hij vond het nog steeds moeilijk om ermee om te gaan;; ondanks dat hij ooit zelf een kitten was geweest. Maar goed, in de ogen van andere katten was hij ook een beetje raar dus misschien had hij het ook wel aan moeten zien komen. 'Wie ben jij?' klonk er geïnteresseerd van de kitten af met zijn kopje wat gekanteld. Het was belangrijk dat de kitten iedereen uit de clan zou leren kennen maar goed, de kitten was nog jong dus hij kon er ook niet veel aan doen dat hij nog niet iedereen kende. "Aangenaam kennis te maken met je, Twistedkit." sprak hij met een rustige glimlach tegen de jonge kitten. Hij meende het... soort van. Hij wist niet goed waar hij met de kitten over kon gaan praten want hun interesses lagen overduidelijk op andere vlakken en als de kitten iets ouder was geweest had hij hem alle mooie flirt-tricks kunnen leren maar daar was hij nu nog veel te jong voor. "Mijn naam is Inkspots, ik ben een warrior hier." sprak hij rustig tegen de kitten terwijl hij er zelf ook bij ging zitten en zijn staart rond zijn lichaam krulde. "Je hebt je niet bezeerd tijdens je val net, toch?" vroeg hij even voor de zekerheid aan de kitten. Voordat hij weer met de kitten naar de medicine cats moest gaan omdat de kitten stoer wilde doen, dat zag hij ook niet zitten.

De glimlach van de kitten werd alleen nog maar breder toen hij sprak dat hij een warrior was in ShadowClan. Kittens vonden het meestal geweldig om verhalen te horen over het warriorschap, dat wist hij ook wel. Naast de deputy, leader en medicine cats waren ze iconen voor de clan waar kittens naar op keken en wensten om dat later te worden. Dat wist hij ook wel allemaal, vaak vonden ze het heel gaaf om verhalen te horen van het warriorschap, al wist hij nooit echt precies wat hij allemaal daarover moest vertellen want hij had niet veel coole dingen meegemaakt, afgezien van de reis maar dat verhaal hoorde iedereen al zoveel dat ze er zich niet meer om konden bekommeren meestal. Hij vroeg aan de kitten of hij niet gewond was geraakt tijdens de val, want anders zou hij de kitten hoogspersoonlijk meteen mee nemen naar Acefray en Bloodpaw om de kitten meteen op te lappen. 'Nee hoor! Alljes werkt nog!' piepte de kitten vrolijk, waardoor hij opgelucht adem kon halen. Gelukkig, hij hoefde niet de medicine cat den in om alles om te gooien omdat deze kitten want hij zou er niet bij stilzitten. 'Hoe is het om Wjarrior te zijn??' klonk er met grote interesse van de kitten af, waardoor hij breder begon te glimlachen op de woorden. "Heel leuk," sprak hij tegen de kitten. Hij was er wel trots op hoor, dat hij warrior was. Ook terwijl hij er langer over had gedaan om warrior te worden. "Je beschermt de clan, we voedden je buikje en zorgen dat niemand ons iets aan kan doen." sprak hij met een zachte grinnik tegen de kitten. Niet de andere clans, niet de tweebenen. Daar zouden ze de clan allemaal tegen beschermen. "Maar, geniet ook van de tijd dat je kitten bent, goed? Kitten zijn is hartstikke leuk." sprak hij met een zacht glimlachje tegen de kitten. Warriorschap was veel serieuzer, dus de kitten moest er van genieten dat het nu nog alles kon doen wat hij wilde.

De kitten leek heel erg blij te zijn met zijn woorden en dat was wel logisch ook. Het was een jong ding met als droom om ooit warrior te worden. Hij vond het verschrikkelijk om soms te zien dat dat niet het geval was. Dat er iets gebeurd was waardoor de droom in duigen viel of nog erger, het moment dat er een apprentice overleed en daardoor nooit een warrior had kunnen worden, dat was natuurlijk het ergste waar je aan kon denken. Als een warrior overleed was het al erg genoeg natuurlijk, maar een apprentice of kitten was vele malen erger. Zo jong en vol met leven. Nee, hij moest er niet aan denken als hij er heel eerlijk in was. Dus hij hoopte het wel echt met heel zijn hart dat deze jonge kater ooit een keer een warrior zou gaan worden en zijn droom zou gaan vervullen. 'Ja, oké! Ik vjind het ook heel leuk! Maar Wjarrior zijn klinkt zjo cjool!' klonk er, waardoor hij zachtjes glimlachte. Het was natuurlijk wel heel cool maar het was anders. Hij had meer genoten van zijn kitten en apprentice tijd als hij wist hoe het echte leven daarna allemaal werkte. En dat kwam van iemand af die de eerste manen van zijn apprenticeschap het allemaal niet zo serieus had genomen! "Het is ook heel cool, maar ook heel zwaar. Lang werken, druk, soms ook gevaarlijk." sprak hij rustig tegen de kitten. Als kitten was het helemaal lekker lui, daar hoefde ze helemaal niet moeilijk te doen want die hadden een luizenleven. Dat wilde hij ergens ook wel weer terug hoor, maar hij wist dat dat er niet in zou gaan zitten voor deze warrior.

Hij vond het moeilijk om met kittens bezig te zijn en dat was te merken ook. Andere katten waren veel beter met kittens dan dat hij was. Hij wist gewoon echt niet goed wat hij moest doen. Met apprentices kon hij al veel beter om gaan. Hoe jonger ze waren, hoe moeilijker hij het vond. En dat was ook de reden waarom hij heel twijfelachtig was over kittens. Hij wist niet of hij ze later wilde. Hij was er zeer terughoudend over als andere katten over kittens begonnen te praten. Het was niet dat hij er op tegen was... maar er helemaal voor was hij er ook niet. 'Maar daar trajnen we voor!' piepte de kitten stoer, waarna hij overeind sprong. De kitten ging meteen met zijn poten wat breed staan, zodat hij breder leek dan dat hij eigenlijk was. Hij grinnikte even en knikte. "Jup, maar met zo'n coole papa wordt je ook een goede warrior." sprak hij met een glimlachje tegen de kitten. Hij wist dat het niet zo werkte maar goed. Als de kitten daar enthousiast van werd dan zou hij het wel zeggen. Hij had geen belangrijke vader gehad, maar het maakte hem geen mindere warrior. "Train hard en je zult net zo breed en stoer worden als je vader." sprak hij met een knipoog tegen de jonge kitten. Nee, hij had geen probleem met naar Acorndust kijken.

Kon de kitten nog enthousiaster en blijer kijken naar hem? Het antwoord was ja, want zodra hij zei dat de kater met zo'n coole papa echt wel een goede warrior zou worden begon het gezicht van de kater nog meer te stralen dan dat hij ooit had gedacht dat zou gaan gebeuren. Maar goed, blijkbaar kon dat. Acorndust was eigenlijk helemaal niet zo cool, hij was zo'n type die heel erg bij het boekje ging en niet zozeer plezier wilde maken. Maar Tallstar was dan weer compleet het tegenovergestelde. Eigenlijk was het het meest ideale geweest als die twee tussen elkaar in zouden gaan zitten. Een beetje fun, maar ook serieus zijn. Toen hij sprak dat de jonge kater hard moest trainen zodat hij net zo breed en stoer zou worden als zijn vader knikte de kater zo heftig dat hij er bijna bang voor was dat de kitten zijn nek zeer zou doen door het hevige knikken. 'Jaa, dat doe ik al! Ik kan al heel goed sluipen en jagen en zo!' sprak de kitten tegen hem, waardoor hij even zachtjes grinnikte en naar de kater keek. "Is dat zo?" sprak hij met een glimlachje tegen de jonge kater. Wat leuk om te horen. "Heeft papa je al dingen geleerd?" sprak hij vervolgens terwijl hij rustig naar de kitten keek.

Toen hij aan de kitten vroeg of dat echt zo was dat de kater al was begonnen met trainen, knikte de kater extra ja. Oh lord, hij hoopte toch echt wel dat het wel iets goeds was, want anders had degene die hem zou gaan krijgen nog een echte kluif aan zijn handen ook nog eens, want dan was het niet zo tof. Gelukkig zou het hem niet zijn want iedereen wist dat je aan hem beter geen apprentice kon geven. één Inkspots in de clan, op de wereld, was al genoeg en meerdere hadden ze niet nodig, dan zou de clan afbranden waarschijnlijk omdat Starclan moest ingrijpen. En de eerste inkspots zou toch ook wel echt de beste inkspots blijven of niet dan? 'Uh.. Nee.. Maar Roughkit wel!'.... en het was dus een kitten waarvan hij dingen had geleerd. En dat was waarschijnlijk niet het beste idee voor een kitten om het weer van een andere kitten te leren. Man, hij zou er bijna om moeten lachen omdat hij medelijden had met de mentor van dit kind, maar dat deed hij maar niet, dat zag er misschien een beetje raar uit als hij nu opeens begon met lachen, nietwaar? 'Roughkit kan al heel goed jagen en springen en ik heb het geleerd van haar!' De jonge kater sprong meteen in een jachthouding bij die woorden, die nog echt heel erg veel werk nodig zou gaan hebben voordat de kater er echt iets mee kon gaan doen, maar wie was hij om het aan de kitten te gaan vertellen? Hij liet het wel aan andere katten over, hij was niet de boeman die dat soort dingen ging vertellen. 'Kijk maar!' had er nog van de kitten af gekomen, waardoor hij zachtjes begon te glimlachen. "Kijk eens aan! Dat ziet er al heel erg goed uit hoor! Je gaat zometeen een echte voorsprong hebben op de andere kittens!" Beetje ego strelen, daar was hij goed in. Daar was hij altijd al goed in geweest, dus dit was een eitje voor hem om over te praten.

Hij loog vollop tegen de kitten en hij wist dat hij daardoor later problemen kon krijgen maar dat had hij liever dan dat hij het hart van de kitten op dit moment zou breken en zeggen dat het werkelijk waar niet klopte wat hij aan het doen was. En hij zou het ook niet leren aan de kitten ook hoe het wel zou moeten. Hij wenste de warrior die deze kitten als apprentice kreeg veel succes, want dat zou nog een hand vol worden om de verkeerde techniek af te leren en de goede techniek aan te leren. Maar de kitten leek tenminste heel erg trots te zijn op zijn compliment-natuurlijk. 'Dankuwel! Ik heb er heel erg hard op geoefend!' klonk er van de kitten af, waardoor hij even rustig glimlachte naar de ander en even knikte. "Dat zal wel ja! En dat is ook te merken ook! Want het ziet er echt al goed uit hoor!" sprak hij met een glimlachje tegen de jonge kater. Gelukkig kon hij goed liegen, anders was het een moeilijk gesprek geweest. 'Kan jij al zo goed sluipen??' klonk er uitdagend van de kater af, waardoor er even een grijnsje op zijn gezicht kwam. Wat dacht de kater wel niet? Hij was een warrior, natuurlijk kon hij goed sluipen. "Ik zou geen warrior zijn als ik niet goed kon sluipen." sprak hij met een knipoog tegen de jonge kater, waarna hij rustig door zijn poten zakte om sluiphouding aan te nemen. Hij was dan niet de beste jager of iets, maar goed sluipen kon hij wel hoor.