If you are strong, you'll find responsibility

Het was bijna zover, hij kon het ook merken aan hoeveel meer hij kon bewegen. De wond trok, maar dat was te verwachten na een paar dagen. Hij wist ook dat als hij te ver zou strekken de wond nog steeds open zou kunnen gaan, maar hij zou op zijn minst moeten kunnen lopen en vechten als hij het goed deed. Zolang hij ook niet doodbloedde zou hij nog steeds kunnen vechten. Hij had het hier niet slecht, dat kon hij eerlijk zeggen, maar hij miste het shadowclangebied en kamp. Het was daar zo anders dan dat het hier was. Als iemand het hem zou vragen, dan zou hij het nooit toegeven, maar het moest ergens wel aan hem af te lezen zijn. Hij had de rivier ook zoveel mogelijk vermeden, bang dat hij er misschien toch in zou verdrinken. Dat nam niet weg dat hij er een beetje nieuwsgierig naar was, maar hij was bang om direct te zinken.

[Rookpaw]

Hoewel Shadowclan niet bovenaan haar haat lijstje vond, vond Rookpaw het toch alles behalve fijn dat er opeens een stel vreemden in haar kamp rond liepen. Haar laatste ervaring met een deputy van een andere clan had haar behoorlijk paranoia gemaakt, waardoor ze het op zichzelf had gelegd om deze ene 'Acorndust' goed in de gaten te houden. Ze had stiekem wel wat woorden meegekregen en wilde niets liever dan mee naar het gevecht, maar haar gezondheid was de laatste tijd weer niet zo heel goed. Dus of dat mocht, zouden ze nog moeten zien. De zwart-witte poes stond op en trippelde een beetje zijn kant op, waarna ze met haar prooi naast hem ging zitten. Haar ogen waren strak op hem gericht, maar ze zei niets. Die gast gaf haar de kriebels.

Heimwee was niet iets dat hij voor mogelijk gezien had, maar mogelijk kwam het ook door wat er hopelijk nog op hem wachtte terug in het kamp. Als Bloodclan niet te hard hun best had zitten doen om het te verpesten. Straks kwam hij terug naar niks en wat dan? Dan zou alles weer opnieuw opgebouwd moeten worden, wat misschien ergens ook wel goed was. Alleen kon de clan dat uiteindelijk wel overleven was de grote vraag. Hij merkte op dat er een apprentice naast hem was komen zitten terwijl hij in gedachten was. Ergens kwam ze hem bekend voor. Ze leek op de apprentice toen bij het gevecht tussen Riverclan en Windclan. Was dit dan de dochter van Pantherstar? Wat was haar naam ook alweer? "Ben je de dochter van Pantherstar?" Misschien niet het beste om mee in huis te vallen, maar het kon geen kwaad om het te weten. Kon hij veel weten dat dit misschien de verkeerde vraag was om te stellen.

Hoewel Rookpaw een poging deed om kalm te blijven was duidelijk dat iedere spier in haar lichaam toch wel gespannen bleef terwijl ze aan haar vis begon. "Ben je de dochter van Pantherstar?" een tinteling van ongemak trok over haar rug, waarbij haar dunne haartjes overeind kwamen. "Ja. Ik ben Rookpaw, en als je me aanraakt maak ik je dood," sprak ze met een vurige blik in haar ogen. Ergens wist ze ook wel het niet hoefde te betekenen dat Acorndust hetzelfde was as Sabrefang, maar hij was de enige andere deputy die ze tot dusverre had ontmoet, naast hun eigen dan. En Starclan, ze was bang. Hij was groot en sterk en pluizig net als Sabrefur, maar over haar lijk dat hij haar of haar familie nog wat aan zou doen. "Jij bent Acorndust, toch?"

De jonge poes bleef gespannen naast hem en voor een moment vroeg hij zich af waarom ze dan zo naast hem kwam liggen en wat hij mogelijk ooit gedaan had om deze reactie te krijgen. Hij kon zich daar in ieder geval niks over herinneren naast het gevecht tussen windclan en riverclan, maar daar had hij niks met haar te maken gehad, alleen met haar vader. Hij stelde het dan ook zeker niet echt op prijs om meteen bedreigd te worden door de ander. "Ik ben inderdaad Acorndust." Sprak hij dan ook. "Maar wat heb ik je ooit aangedaan dat je direct zo reageert?" Hij hield zijn toon neutraal, maar ergens wilde hij het antwoord hierop wel weten.