If I let my walls come down.

Hoewel Timberpaw het idee had dat hij beter was in vissen, wilde hij ook wel eens graag zien of hij prooien kon achtervolgen. Hij wist dat hij vaardig in beiden moest worden als hij in de winter ook prooi voor zijn Clan wilde binnenhalen. Het ging hem echter niet per se om de Clan, meer eerder in het eigenbelang. Hij wist dat als zijn Clan geen eten had, hij ook geen eten zou krijgen. Er was die regeling dat kittens en elders eerst mochten en daarna zou hij pas aan de beurt zijn om een prooi te pakken. Als ze dus niet genoeg prooi voor de Clan hadden, dan waren er enkele katten die met een lege maag naar hun nest moesten gaan en Timberpaw zou er altijd wel voor zorgen dat hij dat niet was, zeker niet als hij zich ook nog eens heel de dag had moeten uitsloven om te gaan jagen. De tom cat liet zijn blik door de omgeving glijden en merkte al gelijk een muisje op dat zich half verschool in het struikgewas. Plotseling ging het rechtop zitten en zag Timberpaw dat het op een zaadje aan het knabbelen was. Met tegenzin herhaalde hij in zijn hoofd de woorden die zijn vader hem had toegesproken over hoe hij de beste jachttechniek kon toepassen en langzaamaan zakte hij door zijn poten, waarna hij naar voren begon te sluipen. Zijn poten maakten nauwelijks geluid en hij likte langs zijn lippen terwijl hij naar de muis keek. Als er geen regeling was geweest, dan had hij die muis hier en nu gewoon opgegeten. Maar die regeling was er wel en Timberpaw klemde geïrriteerd zijn tanden op elkaar terwijl hij door zijn poten zakte. Daarna sloop hij naar voren, zijn gewicht zorgvuldig verdelend over zijn achterpoten. Hij waagde de sprong toen hij dacht dat hij dichtbij genoeg was en doodde de muis snel, waarna hij keek naar het bloed van de muis dat zich voor zijn poten begon te verspreiden. En plotseling zag hij even niet meer de muis voor zich, maar zijn vader. Zijn nagels klauwden zich diep in de pels van de muis en even verscheen er een woeste blik in zijn ogen, zijn blik gericht op de muis en zijn kaken stevig op elkaar geklemd.

Soms vergat hij dat er anderen in zijn Clan waren die hem konden zien en die zijn gedrag konden ervaren als een vreemd fenomeen. Hij besefte dat hij dit opnieuw vergeten was toen hij de stem van een andere kat hoorde. Hij keek kort over zijn schouder en zag dat het Sagepaw was, een she-cat met ook een soort van tabbypatroon, maar voor de rest qua uiterlijk en wellicht ook wel qua innerlijk verschillend van hem. “Prooi is prooi,” sprak hij op een botte toon tegen haar. “Of het nu extra dood is of niet.” Maar hij haalde zijn nagels uit de prooi en keek kort naar het bloed dat langs zijn nagels naar beneden droop. Hij likte het met een korte huivering dat door zijn lijf trok op en begroef de prooi vervolgens snel zodat hij er niet meer naar hoefde te kijken. Daarna wierp hij een blik over zijn schouder en zag dat Sagepaw daar nog steeds stond. Hij zag aan haar blik dat ze zijn houding vreemd vond en hij keek haar geïrriteerd aan. “Heb je verder nog opmerkingen of kunnen we allemaal verdergaan met onze dag?” beet hij haar nijdig toe. Hij had geen zin in gezelligheid en al helemaal niet in iemand die op hem lette.

Timberpaw keek met een strakke blik in de richting van Sagepaw. Hij had verwacht dat ze boos zou worden, dat ze ook tegen hem zou snauwen, maar in plaats daarvan overrompelde hij haar volledig door te lachen met de situatie en er een plagende opmerking op te laten volgen. “Dat zal niet lang duren met die ondergrond,” waarschuwde hij haar, maar zijn mondhoeken drukten zich lichtjes omhoog en zijn schouders ontspanden wat. Misschien was ze zo slecht nog niet. Aan het einde van de rit leefde hij nog steeds in een Clan en kon hij sociaal contact niet blijven vermijden. Als het dan met iemand was die wat normalere reacties kon geven, dan was het het einde van de wereld nog niet. “Je mentor zal vast blij zijn met zo’n luie apprentice,” zei hij bot tegen haar, al was er een flikkering van amuse in zijn blik te vinden. Hij verdoezelde dit echter snel door weer strak naar haar te kijken en met zijn oortje te trekken. Hijzelf besloot ook om dan maar te gaan zitten en krulde zijn staart netjes rond zijn voorpoten, zijn blik richtend op Sagepaw en wachtend op wat ze zou antwoorden. Ze was tamelijk onvoorspelbaar, dus het kon echt van alles zijn.

Opnieuw reageerde ze op een geamuseerde manier, al snoof ze er wel lichtjes bij. Timberpaw moest toegeven dat de ontmoeting vlotter verliep dan hij gedacht had. Hij kon natuurlijk nog niet zeggen dat hij haar al aardig begon te vinden, maar hij kon al wel zeggen dat haar aanwezigheid hem niet geheel ergerde. En dat was al meer dan wat hij van de rest van zijn Clanmates kon zeggen. Hij was ook een stuk minder grof dan bij anderen, wat voor haar een goed teken kon zijn en hij besloot af te wachten wat de rest van hun gesprek hun zou geven. “Wie is je mentor dan?” vroeg hij kalm aan haar. Nu was hij wel eens benieuwd wat ze ging antwoorden. Aangezien hij zich als kitten zijnde weinig had geïnteresseerd voor zoiets totaal niet opwindends als een ceremonie was het hem ook allemaal ontgaan wie bij wie hoorde en dat soort dingen. Andere, belangrijkere nieuwtjes verspreidden zich immers snel in de nursery waardoor Timberpaw het op een gegeven moment niet eens nodig had gevonden om aanwezig te zijn tijdens de ceremonie. Het had niet veel gescheeld of hij had zijn eigen ceremonie gemist. Hij snoof toen Sagepaw haar opmerking maakte. “Ik vind dat sommige apprentices het woordje “burn-out” nogal snel in hun bek nemen als ze ergens geen zin in hebben,” zei hij op een botte toon. “Al kan ik ergens wel begrijpen waarom. Mos halen voor de queens en teken verwijderen van elders zijn ook echt ronduit deprimerende taken.” Zijn mondhoeken gingen lichtjes omhoog, maar hij dwong ze al snel weer naar beneden. “En voor de rest worden de rest van de taken algauw een routine. Een beetje saai, als je het mij vraagt.” Hij haalde zijn schouders op. Dat was zijn mening en hij kon er ook niks anders van maken.

Timberpaw grinnikte lichtjes toen Sagepaw haar mening gaf over de taken waar naar zijn idee echt letterlijk geen enkele apprentice zin in had. Als er ergens over geklaagd werd – buiten dan de zware training die ze hadden gekregen of een naar hun idee zijnde incorrecte uitval van hun mentors – dan was het daar wel over. Timberpaw had nooit deelgenomen aan dat soort gesprekken omdat hij simpelweg de lol van het trainen niet had kunnen begrijpen. Zijn vader had op die trainingen juist gebruik gemaakt van het feit dat er niemand was en had steeds hard naar hem uitgehaald als hij iets verkeerds deed, waardoor Timberpaw op een gegeven moment angst had ontwikkeld om te gaan trainen. Toen was zijn vader, een paar dagen nadat hij apprentice was geworden, opeens dood. Timberpaw kon niet zeggen dat hij daar rouwig om was, al was het natuurlijk wel vreemd dat het zo plotseling was. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Sagepaw die naar zijn mentor vroeg en heel even ontstond er een stevige knoop in zijn maag. “Mijn vader,” antwoordde hij uiteindelijk. “Maar hij is dood, dus Pantherstar gaat me de volgende ceremonie een nieuwe geven.” Hij had het over zijn vader alsof hij het over het weer had en een kille blik was in zijn ogen ontstaan, hopend dat dat duidelijk zou maken dat hij het er verder niet over wilde hebben. “Alleen ben ik benieuwd wie dat weer gaat worden. Het is niet alsof de gemiddelde warrior echt fan van me. Niet dat dat me ook maar iets kan schelen.” Hij haalde zijn schouders op. Hij had geen vrienden nodig om in zijn Clan te overleven. Echt niet!

Het hoeft je niet te spijten. Ik ben blij dat hij dood is waren nu niet bepaald de woorden die hij tegen haar kon zeggen. Het zou vragen oproepen, vragen waar hij op dit moment geen interesse in had. En dus gaf hij haar enkel een stijf knikje. Hij praatte niet graag over zijn vader en hoopte dat hij het onderwerp dan ook snel kon verwerpen. Gelukkig werd dat ook gedaan omdat hij zijn volgende onderwerp al aansneed, waar ze moeiteloos op over leek te gaan door hem een soort van gerichte beschuldiging toe te werpen. “Moet ik het ze dan makkelijk maken?” bromde hij naar haar toe. “Er zijn genoeg gezellige, te vrolijke apprentices in deze Clan die dat werk al voor me doen.” Zijn mondhoeken drukten zich echter weer kort omhoog toen ze haar woorden sprak, al probeerde hij het nog zo hard te verbijten. Ze was iemand die hij wel kon appreciëren, concludeerde hij. Ze was tenminste niet zo irritant als de meeste katten in zijn Clan. “Prijs jezelf in de hemel,” waarschuwde hij haar snibbig. “Niet veel katten kunnen zeggen dat ze dat lachje al vaak hebben gezien.” Maar zij was anders. Zij kon zijn karakter op de één of andere manier wel wat hebben en haar reacties irriteerden hem minder dan hij verwacht had. Het was vreemd, maar aan de andere kant ergens ook wel lichtelijk verademend dat hij zich niet constant aan haar hoefde te ergeren.

Timberpaw begon steeds meer en meer te wennen aan het gesprek met haar en hoe relaxt het voelde. Waar dat eerst nog voor verbazing had gezorgd, begon het verrassend genoeg snel te wennen om in haar buurt te zijn en om eens te ervaren dat iemand door zijn muren heen kon kijken en gewoon op een normale manier terug kon antwoorden. Ze beantwoordde zijn botheid zelfs met humor, iets wat hij nog niet eerder had meegemaakt, maar wat hij ergens wel verfrissend vond. Dus nee, hij vond haar aanwezigheid zeker niet irritant, al was er geen haar op zijn pels dat dát aan haar zou toegeven. “Yeah, lucky you,” murmelde hij, waarna hij haar even afwachtend aankeek. Hij stond langzaam op, maar niet om van haar weg te gaan. Hij verraste zichzelf door naar toe te lopen en haar een klein zetje te geven. “Gaan we nog wat productiefs doen voor de Clan of hoe zit het?” vroeg hij op een botte toon. “Jij kunt wel allemaal zeggen dat je een vaste mentor hebt, maar totdat ik je succesvol heb zien jagen, mag je van mij nooit klagen over een burn-out.” Er klonk een licht humoristische ondertoon door in zijn stem, al was dat lastig te zien door de norse blik waarmee hij haar aan bleef kijken.

Timberpaw rolde met zijn ogen op haar opmerking, maar kon een glimlachje toch niet onderdrukken en bewoog met zijn oortje naar haar. Toen ze zei dat een dame zelf opstond, trok hij een gezicht en keek vervolgens wild om zich heen, alsof hij iets aan het zoeken was. “Dame? Waar dan? Ik zie niks!” Hij keek haar vervolgens weer recht aan en rolde duidelijk met zijn ogen. Als Sagepaw een dame was, dan werd hij het persoonlijke speeltje van BloodClan. De gedachte deed hem lichtjes grimassen en hij wendde zijn blik af. Haar duwtje was niet bepaald onzacht en Timberpaw had zichtbaar moeite om zijn evenwicht te behouden, maar keek vervolgens met een strak gezicht voor zich uit, alsof haar duwtje niet veel effect op hem had gehad. “Vissen,” antwoordde hij meteen toen ze vroeg waar hij heen wilde gaan. Hij zei er maar niet bij dat dat het enige was wat hij kon. Hij wilde niet zielig overkomen, maar de waarheid was wel dat hij niet veel training had gehad met zijn vader en dat hij alle overige trainingen had moeten volgen met een andere mentor. En dus kon hij nog niet zo veel. Hij liep al in de richting van de rivier, maar verlaagde zijn tempo wel zodat ze zij aan zij konden lopen. “Ben je er al veel alleen op uit gegaan?” vroeg hij om de tijd wat te doden naar de rivier. Tenzij Sagepaw een heilige was, verwachtte hij eerlijk gezegd wel dat ze territoria zoals Lost Territory en Twolegplace al had gezien. En anders moest hij er haar maar eens naartoe nemen, als hij haar aanwezigheid nog steeds kon tolereren aan het einde van de middag.

Timberpaw gaf een knikje toen ze aangaf dat ze veel bij de oevers te vinden was. Hij dacht wel dat hij bijna van elke RiverClanner kon zeggen dat het water zijn thuisbasis was. En dat was blijkbaar een onderwerp waar, volgens de elders, veel katten van andere Clans anders over dachten. Die vonden het gevoel van hun vacht dat aan hun huid bleef plakken niet fijn. Hah, stelletje losers. Timberpaw vroeg zich af waarom ze niet gewoon nog een keer zouden proberen om the Sunningrocks van ThunderClan af te pakken. Het leek hem niet moeilijk om hun aanvallen uit te voeren als ze het water toch aan hun zijde hadden. Zijn ambitieuze gedachten werden onderbroken toen Sagepaw aangaf dat haar mentor haar wel eens tot bij de Twolegs liet komen en met een ruk draaide Timberpaw zijn kopje zodat hij Sagepaw kon aankijken. “Wat?” vroeg hij ongelovig. “Waarom zou je mentor bevrijd zijn met kittypets?” Er was een vieze blik te zien in zijn ogen. In zijn ogen stond het gelijk aan verraad als je je inliet met kittypets. Sagepaw kon er natuurlijk niks aan doen omdat ze de orders van haar mentor op moest volgen, maar die Stormlight was. “Kijk je verdomme uit dat je niet dadelijk opgesloten zit in één van hun nests?” bromde hij naar haar. En hij merkte dat hij dat diep vanbinnen zei omdat hij toch enige bezorgdheid voelde voor haar toestand. Niet dat hij dat ooit hardop ging zeggen, uiteraard. Mocht ze willen.

Timberpaw richtte zijn blik naar opzij toen Sagepaw aangaf dat de kittypet een of andere informant was. Informant voor wat? Het klonk onduidelijk, maar hij vatte ook het signaal op dat Sagepaw het er liever niet over wilde hebben. En dat ze zich schaamde voor de acties van haar mentor. Dat was een goed ding, al zat hij nu wel met veel vragen. “Blijkbaar,” antwoordde hij schamper toen ze zei dat het vaag was. En hij besloot om het hierbij te houden. Hij zou er ooit wel meer over te weten komen, maar nu was duidelijk nog niet die tijd. En dus sloot hij het onderwerp hierbij af, al tolden de vragen in zijn kopje nog steeds rond. “Goed,” zei Timberpaw kortaf toen ze duidelijk liet blijken dat ze zich zelf niet in zou laten met Twolegs en zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog toen ze vroeg of hij zo heilig was. “Heilig zijn is mijn tweede naam, is je dat nog niet opgevallen?” vroeg hij op een schampere toon aan haar. Hij twijfelde kort, maar besloot uiteindelijk dat het geen kwaad kon om het haar te vertellen. Wat ging ze doen? Naar Pantherstar gaan? Nee, daar zou hij haar niet voor aanzien en daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat hij ook sterke informatie over haar had als hij haar echt wilde hebben. “Ik ben al meerdere malen afgedwaald van het territorium naar het gebied dat ooit van SkyClan was en naar het rogue territorium,” zei hij op een toon alsof hij het over het weer had. “En ik heb een paar dagen geleden met een BloodClanner gevochten. Voor de rest ben ik vrij heilig.”