[Training 2] Brawls and twists

Sinds Acorndust in hun kamp was gekomen was Sorrelpool onrustig. Ze vond het maar niets, die ShadowClanners in hun kamp. Ze was bang dat ze zouden moeten vechten snel. Wat als ShadowClan niet hun territorium terug zou kunnen veroveren? Wat als die barbaren verder zouden trekken en proberen het hele woud over te nemen. Ze had direct tempo gezet achter haar apprentices trainingen. Vandaag zou ze eerst Lionpaw meenemen voor een gevechtstraining. En aangezien ze dacht dat ze het op andermans territorium zouden uitvechten, zou ze nog even wachten om hem de gevechttechnieken in het water te laten zien. Nee, eerst was het tijd voor simpel, hard en eenvoudige basistechnieken. En dat betekende dat ze voor nu op het droge zouden blijven. Sorrelpool liep voor Lionpaw op weg naar de hooglanden, op zoek naar een mooi vlak stukje gras, waar ze ook zacht zouden landen. Eenmaal een mooi plekje gevonden, keerde ze zich naar de grijze apprentice. ‘Zo, we gaan vandaag vechttechnieken oefenen. Met die ShadowClanners, je weet maar nooit,’ bromde ze een beetje bitter. Haar amberen ogen fonkelden strijdlustig, waarna ze zakte in een houding haar gewicht wat lager bij de grond. ‘Laat maar wat zien, jongeman,’ spoorde ze hem aan. Ze wist dat hij nog nauwelijks training had gehad, maar ze wilde zien of hij natuurlijk er talent voor had en wat zijn sterke en zwakke punten waren, zodat ze daaraan konden werken.

De kater volgde hem in haar voetsporen. Eenmaal aangekomen op de hooglanden, wilde ze beginnen aan de training. Maar Lionpaw stelde eerst nog een vraag. Ze kantelde even haar kop, waarna ze die schudde. ‘Acorndust doet alles om zijn clan te redden,’ miauwde ze vervolgens. ‘We zullen moeten vechten tegen een gezamenlijke vijand. Maar jij niet, jij bent te jong.’ Ja, ze wilde nog even hem in de oren knopen dat als ze naar het ShadowClan territorium zouden reizen, hij in elk geval niet meer zou gaan. ‘Maar stel later je vragen, eerst trainen,’ miauwde ze vervolgens. Ze zette zich schrap en wachtte zijn aanvallen af.

Hij kwam op haar afstormen als een dolle stier. Sorrelpool bleef stevig staan, haar staart heen en weer zwiepend, hem slechts spiegelend in zijn bewegingen. En er gebeurde véél. Links. Even leek hij te veel op zijn bord hebben genomen, want even dacht ze dat hij in zijn enthousiasme zou vallen. Maar nee, hij rolde weg naar rechts. Sorrelpool sprong soepel uit zijn bereik. Ze snoof eens. Hij leek wel te willen dansen, maar Sorrelpool kreeg snel een klap tegen haar heup, voordat ze voor hem weg draaide en hem weer recht aan kon kijken. Ze glimlachte even. ‘Interessante techniek, proberen je tegenstander te verwarren,’ miauwde ze naar hem. Het was bijna hoe ThunderClanners vochten. Maar wat hij kon, kon zij ook. ‘Helemaal als je tegen een grotere tegenstander vecht,’ miauwde ze. Ze zette zich schrap en sprong vervolgens zelf naar voren, om vervolgens op het laatste moment in de ankers te gaan en terug te springen, puur om reactie uit te lokken. Wat was zijn eerste instinct onder aanval.

De grijze leerling deed nog even een moedige poging om zichzelf te bewijzen, maar Sorrelpool zou niet buigen. Geen jonge apprentices zouden mee mogen naar ShadowClan kamp, het was te veel voor die makkelijk te kneden breintjes. Ze zouden nachtmerries krijgen. Nee, ze hadden niet alles over voor een paar moerashonden. Sorrelpool lokte een reactie uit bij Lionpaw. Hij volgde haar bewegingen naar achteren en dook bijna vlak over de grond haar kant op. Eerst dacht ze dat hij voor haar voorpoten zou gaan, waarna hij toch naar links leek te gaan. Sorrelpool had al gedacht dat hij schijnbewegingen zou maken, proberen haar in de war te maken, dus ze bleef licht op haar voeten staan, alsof ze zouden dansen. Toen hij naar links bewoog, verwachtte ze eigenlijk dat hij naar rechts zou gaan, dus ze sprong ook linksaf, haar poot uitslaand om hem hopelijk in zijn nieuwe bewegingen te onderscheppen. Maar hij dook omhoog en sloeg zijn voorpoten uit naar haar kop. De ene poot kon ze nog net wegslaan met haar eigen uitgestoken voorpoot, maar de ander raakte haar kop. Maar hij had zich nu wel kort kwetsbaar gemaakt door op zijn achterpoten te komen, en meteen dook ze naar voren, hopend hem een kopstoot te kunnen geven in zijn maag.

Haar kop raakte haar doel. En misschien was ze iets te hardhandig geweest, maar dat gaf haar apprentice potverdorie niet het recht zijn klauwen uit te slaan. Ze voelde hoe twee plukken rosse vacht uit haar pels werden getrokken en ze grauwde kwaad. Er waren een paar gevechtsmoves die ze ooit zouden kunnen oefenen die ooit ontblootte klauwen mochten, maar nóóit in een normale training. Ze siste kwaad en schudde hem van haar af, maar hij had een flinkere klap gekregen. Hij wiebelde wat en viel daarna in het gras. Sorrelpool sloeg kwaad met haar staart. ‘Je verdiende loon, na je klauwen te ontblootten,’ miauwde ze zonder enige empathie. ‘Geen tand en klauw bij trainingen, nooit Lionpaw,’ miauwde ze vinnig. Ze zette demonstratief zichzelf neer en keek onvermaakt naar de blauwe apprentice. ‘Of heb je zin om een week op kamptaken te zitten?’ Sorrelpool zou het zo doen hoor, daar had ze geen boodschap aan. Ze was nou eenmaal een strenge tante.

Sorrelpool zag dat de jongen spijt had. Misschien was ze ook iets te hard bij hem geweest. Maar het was er duidelijk ingeslagen. Sorrelpool schudde nog even haar pels en keek de jonge, grijze kater die bijna al plat op de grond lag. Ze zuchtte. ‘Oké,’ miauwde ze dan ook kalm, begrijpend dat ze het niet erg vond. Sorrelpool ging zitten en sloeg haar staart langs haar heen. ‘Maar probeer je niet in het hitte van de strijd je controle te verliezen. Als dat in een echt gevecht gebeurd, word je roekeloos en slordig. Je moet altijd je kop erbij houden en nadenken over je volgende zetten. Als je in de trainingen al je nagels uitslaat, ook al is het instinct, ben je niet in controle over jezelf.’ En Sorrelpool wist als geen ander hoe lastig het was om in een echt gevecht jezelf in het hitte van de strijd te verliezen. Hoe kwaad je dan was op de tegenstander, of hoe fel je je eigen clan wilde beschermen. Maar focus onderscheidde je als een goede warrior.

Lionpaw had een slimme vraag. Ja, hoe onderdrukte je je reflexen? Dat was ook extreem lastig. Er was altijd een punt als je primitieve reflexen boven kwamen. Maar dat maakte hun warriors, dat je dat onder controle had, dat je volgens de code leefde. Anders was je net een rogue of Bloodclanner, dat gespuis. Ze keek naar de kater. ‘Je moet je altijd focussen. Beseffen waar je mee bezig bent. Zoals de code zegt, een warrior doodt niet om een gevecht te winnen. In een echt gevecht gebruik je tand en klauw, maar je mag jezelf nooit verliezen,’ miauwde ze rustig. ‘Bedenk dat als je in gevecht bent, heel precies waar je mee bezig bent. Zoals je je moves bepaald, bepaal dan ook de tegenslagen. Ga niet als een blinde slaan als je aan de verliezende hand bent. Je moet altijd gecalculeerd blijven.’ Ja, het was makkelijker gezegd dan gedaan. Het was ook simpelweg oefenen, weten waar je mee bezig was. Hopelijk realiseerde haar apprentice dat.

Lionpaw begon al wat voor zichzelf na te denken. Ze knikte. Ja, zij kon zichzelf wel inhouden. Dat kwam met de manen. Ze keek de grijze apprentice toen hij vroeg wat hij dan kon doen. ‘Bedenkt je iedere beweging zorgvuldig uit. Reageer op daden, anders dan woorden. Denk goed na voordat je een probleem moet oplossen als je in het nauw bent gedreven, ga nooit als een wilde in het weg slaan. Vechten is meer als een dans, elke pas uitgerekend. Als je je kop er altijd bij hebt, iedere beweging, dan heb je ook geen tijd om in paniek te raken,’ legde ze uit. En buiten dat, zou het gewoon oefenen moeten zijn voor hem. Leren onderscheid maken tussen echt en niet echt, emoties onder controle houden. Maar je wist nooit wat je ging doen, totdat je in een echt gevecht zou belanden. Ze keek even naar de jonge kater, hopelijk begreep hij het.

Och, de apprentice was nog een beetje in de war. Hij begreep gewoon niet.. nou ja, misschien moest ze een ander metafoor gebruiken. ‘In een echt gevecht gebruik je natuurlijk je klauwen, maar realiseer je dat elke pas uitgedacht is en je niet je kop moet verliezen,’ probeerde ze geduldig te herhalen. Maar de jonge kater bedacht vervolgens zelf dat hij verder wilde trainen en haar maar aan mocht vallen. Kwaad siste ze en sprong aan de kant van zijn klauwen, om meteen vlug richting zijn nekvel te grijpen en hem tegen de grond aan probeerde te duwen. ‘Ík ben nog steeds de mentor,’ siste ze behoorlijk pissig. ‘Ik beslis nog altijd wat we doen,’ miauwde ze door haar tanden heen. Haar zomaar aanvallen, ook al was het training. Het mocht niet gekker worden! Ze was zijn mentor, niet een vriend.