[Totem Ritual] Step by careful step

Ze had het er met Day en Spark over gehad, ze wilde graag een totem krijgen, een teken dat ze thuishoorde in de tribe. Of de Tribe of Endless Hunting haar zou accepteren was een tweede.. maar ze wilde het zo graag. Als ze de tribe haar nieuwe thuis was, zou ze al hun gebruiken accepteren. Er was haar vaak verteld over hoe totems je beschermden, hoe je ze om raad kon vragen. Dat.. leek haar eigenlijk ook wel wat. Met een zachte zucht stapte ze de grot uit, haar goudkleurige oog op de bergzijde gericht. Ze zou er klaar voor zijn. Ze zou haar totem vinden. Of tenminste, ze hoopte dat ze haar totem zou vinden.

De hemel begint langzaam te verduisteren, de smaak van regen in de lucht. Maar voor nu regent het zonnestralen. Vanaf dit hoogtepunt lijken ze specifiek één plek in het territorium aan te wijzen. Het is een verre wandeling, diep het gebied van de Tribe in

Haar neusje ging voorzichtig de lucht in, haar oren iets naar achteren gekanteld terwijl ze de dikke wolken in de verte kon aanschouwen. Regen? vroeg ze zich stilletjes af en ze keek even over haar schouder. Wellicht moest ze terugkeren.. misschien was dit een teken van de tribe of endless hunting dat ze het niet waard was. Misschien was dit niet haar moment.. ze zouden een dag van belang niet eren met regen, of wel? Maar tien ze haar blik weer voorwaarts stuurde, zag ze het, de zonnestralen in de verte. Ze knipperde wat verbaasd met haar amberkleurige oog en bande de twijfel die in haar hart zong uit. Met een stevige pas liep ze verder naar de zonnestralen. Misschien was dit het teken wat ze nodig had gehad. Ze zou het niet vrezen.

Het bos mocht misschien doodstil zijn ontwaakt, maar zodra je poten de aarde raken beginnen vogels luid te zingen. Is dit aanmoediging, of een waarschuwing?

Berggebied maakte plaats voor bomen terwijl Appleblossom het bos betrad. Het bos waar de zonnestralen haar heen geleid hadden. Behoedzaam keek ze om zich heen, haar oren waakzaam gespitst, haar lichaam laag bij de grond. Ze schrok toen de vogels luid begonnen te zingen en keek om zich heen. Dat was.. vreemd. Betekende dat dat de tribe of endless hunting haar een teken gaf? Of was het een waarschuwing dat hier iets was wat ze niet wilde zien? Ze haalde huiverig en diep adem en trok zich iets terug in de schaduwen om zichzelf te verhullen, maar ze zette wel door, dieper het bos in.

Alsof de zon je mist gaat deze opeens harder schijnen, tot ze zelfs je pels weer in licht omhelzen. Was deze altijd al zo mooi rood geweest, zo glanzend, of is dit nieuw?

Naast het gefluit van de vogels, was het erg stil in het woud. Appleblossom hield zich voor nu op in de schaduwen, onzeker over haar tocht. Het was dat ze wist dat Day in de verte toekeek, de kater wie ze gevraagd had om te aanschouwen, om over haar te waken. De kater wie ze met heel haar hart vertrouwde. Ze stootte een huiverige zucht uit. Ze moest dapper zijn en door. Wellicht was je verbergen in de schaduwen niet hetgeen waarmee je verder kwam, waarmee je je totem kon ontmoeten. Vandaar ook dat ze de schaduwen uitstapte. Ze zoog wat geschokt lukt naar binnen toen de zon haar wel leek te omhelzen, haar pels in brand zettend. Verbouwereerd keek ze naar haar eigen pels, oog vol verwondering toen ze de rode gloed zag.

Het bos opent in een veld van klaprozen, het licht beschilderd deze met dezelfde gloed die jij nu zelf draagt. Je bent een met het gebied. Je totem blijft kort stil, alsof hij het belangrijk vind dat je dit realiseert

Langzaam stapte Appleblossom door, gesterkt door het zonlicht en de wetenschap dat de tribe of endless hunting op haar neerkeek. Dat kon toch niet anders? Dit was toch een duidelijk signaal? Ze weerstond de neiging om weer om te kijken naar Day, wetende Dat dit haar taak was, haar missie. Ze moest zelf haar totem vinden. Gestaag stapte ze door tot ze in een veld met de meest prachtige klaprozen terecht kwam. Voor een moment bleef ze stil, genietend van de geur en het aangezicht. Vervolgens stapte ze het bloemenveld in, genietend van de geur van de bloemen en het gevoel van hoe ze langs haar pels heen streken. Voorzichtig stapte ze door, voorzichtig aan een klaproos snuffend. Ze waren net zo rood.. als zij was. Even vroeg ze zich af of dit haar totem was, maar ze duwde haar gedachte weg. Totems waren dieren, hadden ze haar verteld. Ze was er nog niet.

Aan de overkant van het veld leid er pad verder het dal in, gemaakt door de dieren die dit weiland bewonen. Plots houd het pad op, houd de hele grond op. Een diepe klif. Links van je een stijlere route, maar overzichtelijk. Rechts een die de duisternis van een grot in leid, maar flauwer is in afdaling.

De bloemen gleden langs haar rode pels als een zachte streling, een aanmoediging voor hetgeen wat ze nog moest doen, haar totem vinden. Ze was op de goede weg, ze voelde het aan haar binnenste en aan al haar instincten. Ze kon dit. Ze zou een volwaardig lid worden van de tribe. Maar al snel werd ze naar een keuze geleid, een splitsing in de paden. Twijfelachtig bleef ze staan, haar blik naar de grot brengend en naar het steile pad. De grot zag er veilig uit.. maar was dat niet haar valkuil? Zou ze de tribe of endless hunting wellicht niet teleurstellen als ze voor het veilige pad koos? Ze slikte dan ook diep en begon met voorzichtige pootstappen het steile pad te betreden. Ze kon dit.. met een beetje wilskracht kon ze dit. Ze zou de tribe of endless hunting bewijzen wat ze waard was.

Wanneer je één poot op het lichte steen zet voel je hoe deze onder je weg zakt. Het donkere steen lijkt echter zo stevig te zijn als de berg zelve. Jammer genoeg is er meer licht steen als donker...

Een zachte kreet ontglipte haar toen Ze een steen weg voelde zakken onder haar poot en ze deinsde achteruit. Huiverig haalde ze adem. Was dit wel een pad? Kon ze dit wel? Voorzichtig voelde ze aan wat stenen en bemerkte ze dat sommige stenen wel haar gewicht konden dragen. Wellicht was er een mogelijkheid om toch boven te komen... ze haalde diep adem, kneep haar oog even dicht om zichzelf moed in te spreken, en stapte toen langzaam maar zeker naar boven, de zwakke en losse stenen door voorzichtig te voelen vermijdend. Dit.. was te doen, voor zolang het duurde.

Een geruis klinkt onder je poten door, een waar je bekend mee bent. Het pad lijkt nog even zo door te gaan, de bocht om, en leid hierna verder richting het dal. Toch eist de grond nog altijd je volste aandacht

Haar oren draaiden zich naar een vreemd bekend geluid, maar de ruimte om hier aandacht aan te besteden was er voor nu nog niet. Ze wilde niet vallen. Een aantal keer leek het alsof de losse stenen haar teveel zouden worden, maar ze hield dapper vol, haar blik naar voren gericht. En het loonde. De helling begon af te vlakken naar een dal, welke ze voorzichtig in stapte. Met een voorzichtige glimlach liet ze zich omarmen door de wanden en dacht ze eventjes aan Day, die dezelfde route moest afleggen. Oeps.. sorry Day.

Het pad stopt en je staat wederom voor een afgrond. Aan je zijde een zacht borrelende waterval, onder je een prachtig meer dat zwart zag van de diepte. Ja... soms moet je dapper zijn

Ze had niet verwacht om uiteindelijk naar beneden te staren in een diep donker meer. Ze legde haar oren plat in haar nek. Dit was de limit. Dat ging ze niet doen. Ze zette een paar pasjes heen en terug, ijsberen. Maar het pad terug was ook niet echt een goede optie. Was ze dan dwaas geweest? Had ze het verkeerde pad gevolgd? Ze tuurde weer over de rand, haar oren plat in haar nek. Ze was.. een Riverclanner in haar hart. Wilde de tribe of endless hunting dat ze dat bewees? Ze deed even een schietgebedje, en een excuses aan Day, in haar hoofd, voordat ze toch een aanloop nam een sprong. Het duurde niet lang tot koud water haar omhulde. Maar ze wist haar weg. Ze wist hoe ze moest zwemmen. Met een paar krachtige slagen brak haar hoofd het water oppervlak weer.

[Totem Ritual] Step by careful step OIZHInv

Wanneer je omhoog komt kijk je recht in de ogen van een wasbeerhond. Kort deel je dit moment in stilte, voordat het dier iets uit het ondiepe water pakt en het op land leg; om hierna afstand te nemen en je te observeren.

Sociaal maar voorzichtig, loyaal voor degene waarvan hij houd, trouw tot het einde met zijn partner, intelligent en meebewegend maar hierom ook wantrouwig. Onopvallend zowel goeds als kwaadschiks, een ware doorzetter en een harde werker. Stil maar een waar groepsdier. Al deze giften wordt in jullie ziel gedeeld. Draag het trots. Je Totem zal over je waken, en zijn eerste geschenk voor jou wacht op de oever.

In eerste instantie had ze niet doorgehad dat er iets aan de oever op haar wachtte. Pas toen ze haar hoofd draaide en oog in oog stond met een wezen, stond haar hart kortstondig stil. Afwachtend hield Appleblossom halt, ademloos naar het dier starend. Voor een moment vroeg ze af of ze het moest vrezen, maar een vreemd gevoel in haar hart zei haar dat het goed zat. Haar instincten vertelden haar dat het goed was. Ze neeg haar kop respectvol naar het wezen, wie wat uit het water pakte. Ze wist het zeker. Dit dier, dit onbekende dier was haar totem. Ze voelde het in haar hart en ziel. Pas toen het dier zich omgedraaid had en weggelopen was, betrad Appleblossom de oever, met voorzichtige pootstappen alsof ze iets zou verstoren. "Dank je dat je jezelf aan me getoond hebt..." murmelde de vossenrode kattin zachtjes, waarna ze zich over de gift heenboog wat het wijze dier had achtergelaten.

[Totem Ritual] Step by careful step GUNLy7K

Het geschenk is een blauwgroen stuk zeeglas. Jaren door de rivier mee gesleurd te zijn heeft dit glas zacht en rond gemaakt, in de vage vorm van een hart. Het is prachtig in het licht en voelt prettig glad aan. De rivier en de bergen hebben samen dit geschenk voor je gemaakt. Je totem kijkt je nog éénmaal aan voordat hij rustig weg wandelt, zijn pootafdrukken wijzen de weg terug. En maak je geen zorgen, hij zal een goede terugreis garanderen, je hebt vandaag al genoeg moed getoond

Onderwerp: Re: [Totem Ritual] Step by careful step