[Totem Ritual] Step by careful step

Hij was iedere stap van de weg bij haar, op afstand, uit het zicht. Zijn hart tintelde van spanning en trots. Hij twijfelde er niet aan dat Appleblossom zou vinden wat het zocht. Het feit dat ze ernaar op zoek ging was het teken dat ze het verdiende. Soms vroeg hij zich af of gedachten konden vliegen, of emoties door de lucht konden reizen. Soms kon je de aanwezigheid van een kat voelen, niet? Hoe onzichtbaar hij ook zou zijn tijdens haar tocht, hij hoopte dat ze zijn aanwezigheid kon voelen. Hij deed in ieder geval zijn best om zo veel bemoediging uit te stralen als een kat maar kon - als de lucht warmte en licht kon geleiden, waarom dan geen emoties?

De aankondiging van regen in de lucht zorgde voor een eerste aarzeling bij de rossige poes, maar ze zette door. Plotseling vogelgezang veroorzaakte een tweede moment van twijfel, maar weer zette ze door. De geest liet haar schrikken om te laten zien dat ze niets hoefde te vrezen, veinsde dreiging om te laten zien dat ze een kracht in zich had die haar door liet gaan. En nu ze dit doorzettingsvermogen had getoond, was er geen reden om dit spel nog langer vast te houden. Ze kon haar schaduwen verlaten - licht verwelkomde haar, omhelsde haar, deed haar vacht gloeien als de bloemen om haar heen. Day bleef in de schaduwen en keek, en zijn adem stokte. Zijn pupillen wisten niet goed of ze moesten vernauwen bij deze plotselinge overdaad aan licht na het beschaduwde bos, of moesten verwijden om al dit licht maar op te kunnen vangen en het beeld binnen te laten. Een veld van vurig, zonverlicht rood strekte zich voor hem uit, en in het felle licht leek Appleblossom deel uit te maken van de bloemenzee, als de mooiste klaproos. Ze hoorde hier, ze was een met deze plek, dit was haar plaats, dit veld, de bergen, dit was de omgeving die haar achtergrond hoorde te vormen, dit was het beeld zoals het hoorde te zijn en hij begreep haast niet hoe ze ooit ergens anders geweest kon zijn, terwijl deze unie zo perfect was.

Maar dit was not niet het eindpunt. Day meende te begrijpen wat haar totem deed. Eerst testte de geest haar volharding in haar besluit, om haar te tonen dat ze diep in haar hart wist dat ze het verdiende om hier te zijn, daarna liet hij weten dat hij het met haar eens was. En nu, nu ze wel tot in het diepst van haar ziel moest weten dat dit haar pad was, liet hij haar kiezen hoe ze dit pad wilde bewandelen. Welke afslagen ze wilde bewandelen, wetend dat ze kon vertrouwen op haar keuzes.

Ze koos de steile route. Hoe veel vertrouwen Day ook had, hij kon niet ontkennen dat zijn hart zich even nerveus samenkneep toen hij haar zachte kreet hoorde en zag hoe ze even wankelde, het pad onder haar poten minder stabiel dan het eerst had geleken. Maar natuurlijk zou haar niets overkomen, hoe zou dat ook kunnen? Er werd over haar gewaakt, en niet enkel door hem. Niet veel later stond hij voor dezelfde tweesprong, glimlachend, want hij zag dat haar andere optie een zachte afdaling naar een donkere grot was geweest en hij wist nu dat ze had gekozen voor de uitdaging, voor de stijging, voor het licht.

Voor de vermoeiende en behoorlijk uitdagende route. Halverwege, na een nogal precair stukje waar een steen waarvan hij zou zweren dat hij toch wel in de categorie donker thuishoorde door het universum toch als licht beschouwd bleek te worden, bleef Day even staan op een van de stevige rotsen en vroeg zich af of zijn totem ook naar hem keek op dit moment. "Geef me vleugels als ik val", mompelde hij stilletjes, waarna hij diep ademhaalde en zijn weg vervolgde. Gelukkig werd zijn gebed uiteindelijk niet aan de test onderworpen.

Hij zag haar springen en voelde een moment van schok toen ze uit het zicht verdween. Een ellenlange seconde van stilte werd afgebroken door een plons en Day ademde diep uit. Hij versnelde zijn pas wat om over het randje van de afgrond naar beneden te kunnen kijken, waar hij Appleblossoms rossige kop boven het water uit zag komen. Ze was niet alleen. Muisstil keek hij toe, geraakt door het moment alsof het een pijl van licht was. De ontmoeting tussen Appleblossom en haar totem. De loyale, intelligente, ijverige wasbeerhond. Het paste zo perfect dat hij zich afvroeg hoe hij het niet van tevoren had kunnen raden. Het dier bleef niet lang hangen, maar had iets voor Appleblossom achtergelaten. Haar eerste teken, haar eerste geschenk. Haar bewijs. De bergen waakten over haar, ze hoorde in de bergen.

Hij aarzelde minder lang dan hij had gedaan als hij niet zo bevangen was geweest door dit moment. Een luide plons klonk en koud water omhelsde hem met een schok die zijn kop in één keer helder maakte. Na enigszins licht paniekerig getrappel kwam hij boven, een opgetogen grijns op zijn gezicht. Gelukkig had hij als To-be leren zwemmen, en ook al was het een vaardigheid waar hij niet vaak gebruik van maakte, zijn poten hadden onthouden hoe het moest en waren sterk genoeg om zijn kop boven water te houden, hoe zwaar zijn dikke vacht ook aan hem trok. Druipend als een dweil hees hij zich uit het water en begroette Appleblossom met een van de breedste glimlachen die hij ooit gelachen had. Er schoten zo veel felicitaties en uitingen van bewondering door zijn hoofd dat zijn mond niet goed wist welke hij nou uit moest spreken.

Hemeltje, wat kon een vacht toch veel water vasthouden. Het droop in stroompjes naar beneden en vormde poelen rond zijn poten, een het frisse bergwindje waar zijn dikke vacht hem gewoonlijk zo goed tegen wist te beschermen sneed dwars door hem heen, maar het deerde hem niet (en gelukkig was de vorsttijd voorbij en scheen de zon warm naar beneden, want anders hadden hier nu twee katvormige ijspegels gezeten die pas bij het aanbreken van de dooitijd weer in beweging zouden komen). Of er tranen of meerwater over haar wangen liep, kon hij niet goed inschatten, maar haar ogen schitterden van emotie, zo veel was duidelijk. Misschien deden de zijne dat ook wel. Misschien was een deel van het water op zijn gezicht toch ook uit zijn ogen afkomstig. "Hij was er", bevestigde hij. Hij dankte de geesten dat hij hierbij had mogen zijn. Het zien van een eerste ontmoeting tussen kat en totem was een speciale ervaring, het was een eer, en dat de kat dan ook nog eens Appleblossom was... Hij had haar al zo'n lange reis af zien leggen, over zo veel bergen zien klimmen, zo veel zien bereiken en hij was trots dat hij haar bij iedere stap bij had mogen staan, al was het maar met een paar woorden, een glimlach en een omhelzing, of met niet meer dan een wakende blik. "Hij was er en hij zal er altijd zijn. De wasbeerhond waakt over je." Ze was door de geesten geaccepteerd, haar ziel was verbonden met een ziel van de bergen. Ze had nu een Tribeziel, en dat was belangrijker dan afkomst en verleden, want wat deed een andere geschiedenis ertoe als haar heden hier was en haar toekomst hier zou zijn?