I got chills, they're multiplying

Sunpaw was er weer op uit. De blooming woods waren inmiddels één van haar favoriete plekjes geworden. Helemaal in deze tijd, want alles stond in bloei. De bloesems waren wit, roze, rood, sommige een beetje blauwig. Je zou er bijna kotsmisselijk van kunnen worden, al die fletse kleuren, maar het was een perfect schild. Tussen al die mengelmoes kon ze wel schuilen. En Sunpaw vond niets leuker dan klimmen. Het kwam ook zo natuurlijk bij haar, hoe ze eenvoudig de stam op krabbelde en over de takken balanceerde. Ze voelde heel natuurlijk aan welke tak wel en niet haar gewicht kon dragen, en daarbij had ze een goede portie lef. Soms sprong ze zelfs van boom naar boom, als de takken dik genoeg waren. Sunpaw was dus nu ook weer tussen de takken te vinden, tussen de bloesems die zo zoet roken. Ze balanceerde over een tak, totdat ze opeens iets onder haar hoorde. Tot haar genoegen was het de gestreepte vacht van haar zusje. Meteen kreeg ze een geniepig plannetje. Sunpaw bewoog door de boom heen, totdat ze recht boven Dustpaw was. En toen liet ze zich naar beneden vallen, proberend bovenop Dustpaw te vallen. ‘Dustieeee!!’ schreeuwde ze nog als haar enige waarschuwde kreet toen ze door de lucht vloog.

Dustpaw zat in het bos vol prachtige bloemetjes, nog steeds evenveel met verstomming geslagen als de eerste keer toen ze heir kwam. De bloesems waren prachtig, ze waren er in alle kleuren - de jonge apprentice wist niet waar eerst kijken, want alles was even interessant en prachtig en.. Plots werd alle lucht uit haar longen geslagen en kwam ze met een plof op de grond. De luide "dustie" was geen echte waarschuwing geweest, sinds het haar allemaal tegelijk kwam overvallen (letterlijk). Maar het zat niet echt in Dustpaw's karakter om snel boos te worden, zeker niet op haar lieve zusje die natuurlijk alleen maar een grapje maakte. "Sunnie!", antwoordde ze daarom vrolijk terug, al was haar stem genepen dankzij het gewicht van de grotere kattin op haar rug.

Boem! Tjakka! Ze landde recht op de schouders van haar zusje. Het was best de impact en ook zijzelf was even onder de indruk toen ze bovenop Dustpaw lag. Maar Dustpaw was niet eens boos, nee ze klonk blij haar te zien! Niet echt de reactie die ze had verwacht, maar het deed haar wel hartelijk lachen. Dustpaw was waarschijnlijk één van de weinige die de lol ervan kon waarderen. Ze rolde dan ook van haar zusje af, waarbij ze op haar rug naast haar bleef liggen en nog een lachte. ‘Ik had je goed te pakken! Je had me niet door, hè?’ miauwde ze met een brede grijns. Oh, ze zou sowieso Jaytail een keer zo te pakken nemen. Hij zou uit zijn plaat gaan! Ze grinnikte bij de gedachte, waarna ze haar blik naar Dustpaw draaide. ‘Heb jij al een beetje geklommen?’ vroeg ze toen. Sunpaw was erg trots op haar SkyClan bloed. Zo trots, dat ze zichzelf in staat was te trainen om in de bomen te jagen als het moest.

Sunpaw rolde van haar af, gelukkig maar, waarop ook Dustpaw zich op haar rug rolde en naar de lucht keek. Opgelucht haalde ze een paar keer uitgebreid adem, waarna ze haar snuitje naar opzij draaide en haar zus aankeek. Er lag een grote glimlach op haar snuitje toen ze zag hoe vrolijk de andere kattin was dat ze haar te pakken had weten te krijgen. Daarvoor deed ze het, daarvoor leefde ze - om die glimlach voor eeuwig op Sunpaw's snuitje te zien. De rosse apprentice vroeg of ze al geklommen had, waarop Dustpaw lichtjes met haar kopje schudde. "Het lijkt me eng..", antwoordde ze, haar stemmetje klein. "Maar ook heel cool hoor, zoals onze voorouders!", voegde ze er wel nog naar toe, want ze wou geen lafaard lijken in Sunpaw's ogen. Want ze had wel gezien hoe haar zus van boom naar boom sprong als een echte Skyclanner, en dat maakte haar wel wat jaloers. Dat wou ze ook wel kunnen.

Dustpaw liet alles zo makkelijk over zich heen lopen. Maar dat maakte het voor Sunpaw des te leuker en makkelijker. Zij zou zich nooit zo te grazen laten nemen! Maar Dustpaw was veel te lief daarvoor. Ze was een volger en Sunpaw was een leider! Ze grinnikte nog een keer en keek met schitterende ogen naar Dustpaw. Ze zei dat ze het eng vond. Sunpaw rolde haar ogen. ‘Joh, is het niet! Ik ga het je leren,’ miauwde ze toen vol zelfvertrouwen. Als Dustpaw ooit haar deputy zou worden, moest ze echt wel een beetje beter worden. En ze wilde het ook wel leren, ze vond het cool klinken. Sunpaw rolde weer op haar buik en kwam overeinde. Ze schudde even het zand van haar vacht. ‘Kom op, het is makkelijk!’ miauwde ze, waarna ze naar de dichtsbijzijnde boom rende. Met een grote sprong, sprong ze zo de bast op en sloeg haar nagels erin. Ze keek over haar schouder. ‘Gewoon zo, nagels erin, en dan kan je zo omhoog,’ miauwde ze. Sunpaw zette haar achterpoten in de schors en trok zichzelf omhoog, totdat ze bij de laagste tak was aangekomen en ze zichzelf erop hees.

Toen Sunpaw mauwde dat ze het haar zou leren, lichtte haar blauwe oogjes op met een enthousiaste glimmer en de jonge apprentice glimlachte, nog steeds lichtjes bang, maar wel enthousiast. Ze achtervolgde haar zusje naar de boom waarop ze afliep, al waren haar pootstapjes voorzichtiger, berekender. Dustpaw keek met grote oogjes toe hoe Sunpaw met een grote sprong in de schors sprong en zichzelf soepel omhoog trok. "Woow, je bent er zo goed in!", mauwde ze, compleet onder de indruk van het talent van haar zusje. Daarna richtte ze haar blik naar beneden, naar de schors. Nu moest zij hetzelfde doen? Oh jee, dat had er nog niet zo simpel uitgezien.. Maar Dustpaw slikte even, klemde haar kaken op elkaar en sprong naar voren, waar ze zich met al haar macht vastklampte aan de schors. Ze hing niet zo heel hoog, maar hé, ze hing. Dustpaw keek naar boven, waar ze haar zusje op de tak zag zitten, en toen weer naar beneden, naar de grond een muizenlengte van haar vandaan. Oké, en nu naar boven. Aarzelend haakte ze één poot los en meteen voelde ze zich onzekerder dan tevoren. Oh, Starclan, dit was doodeng; zonder hoger te gaan klampte ze zich opnieuw vast aan de schors, nog harder dan ervoor, en met haar hoofdje leunde ze tegen de schors. Starclan, starclan, ze was niet zo moedig als Sunpaw, niet zo sterk!

Sunpaw snorde toen Dustpaw miauwde dat ze er goed in was. ‘Duh, we zijn SkyClan!’ miauwde ze trots. Sunpaw was er meteen mee begonnen, met klimmen, en het kwam als een tweede natuur. Ze trok zichzelf dan ook op de tak en keek toe Dustpaw haar volgde. Ze sprong een beetje laag maar joh, ze hing aan de boom vast. ‘Goedzo!’ moedigde de ze Dustpaw aan. Want ja, kom op, ze kon het niet hebben dat haar zusje niet zou kunnen klimmen. Het was gewoon deel van hun bloed. ThunderClanners konden wel aardig klimmen, maar zei waren ook nog eens deel SkyClan. Maar veel verder dan een staartlengte kwam Dustpaw niet. Nee, ze zat praktisch op de grond! Sunpaw zuchtte en rolde haar ogen. Geduld was niet haar sterkste punt. ‘Kom op, Dust! Hoger! Gewoon je poten verder doen en je afzetten met je achterpoten, het is echt niet moeilijk!’ Jeetje, wat was Dustpaw nu eigenlijk weer een watje. Moest ze alles verpesten?

Oh ja, ze waren Skyclan. In bloed, toch. Hoewel Dustpaw niet honderd percent ervan overtuigd was dat Skyclan maar een mythe was - maar dat zou ze nooit luidop zeggen, want dan zou Sunpaw haar voor gek verklaren en dat wou ze zeker helemaal niet. Ze sprong op de boom en bleef aarzelend hangen, toen Sunpaw moedigde haar verder aan. Het poesje klemde haar kaken op elkaar en keek even op naar haar rosse zusje, die wat geïrriteerd leek. Nee, dat wou ze helemaal niet, ze wou dat Sunpaw trots was op haar! En dus beet ze door de angst en klom ze naar boven, pootje voor pootje; traag, maar ze deed het. Want ze was Skyclan, net zoals Sunpaw. En ze was misschien niet even goed als haar zusje, maar ze kon op zijn minst proberen om dat wel te zijn. Uiteindelijk kwam ze aan op dezelfde tak als die waar Sunpaw op zat, en hijgend van adrenaline klemde ze zich eraan vast. Oef, ze had het gehaald. Hoe ze terug naar beneden moest komen, daar wou ze nu even nog niet aan denken.

Haar woorden leken tot Dustpaw door te dringen, want ze kwam eindelijk weer in beweging. Het ging wel heel langzaam. Sunpaw haar staart bewoog geïrriteerd heen en weer. Ze moest zichzelf inhouden om niet weer Dustpaw op te jutten, want ze deed het tenminste nu. En oké, misschien moest ze het nog leren. En eindelijk wierp Dustpaw zich op de tak. Hè hè. Ze snorde even kort. ‘Goed hoor, Dust,’ miauwde ze snel als complimentje. Ze had helemaal niet door dat ze het eigenlijk heel eng vond. Nee, en anders had ze een beetje harde liefde nodig. Daarna ging haar blauwe blik weer omhoog. ‘En nu doe je het gewoon nog een keer, een beetje omhoog,’ miauwde ze opgewekt. Heel simpel, toch? En ze zou het vast net zo prachtig vinden als zij het vond. ‘Het uitzicht is echt tof! Je kan heel ThunderClan zien zo,’ miauwde Sunpaw, voordat ze zich weer afzette en verder de stam op klom, richting de kruin van de boom.

Nog hoger? Oh, Starclan help haar. Ze wou dat ze vleugels had, zoals de vogeltjes, zodat ze helemaal tot in de top kon vliegen zonder problemen. Maar Sunpaw kroop al hoger, en ze wou niet achterblijven. Dustpaw slikte nerveus, ging héél voorzichtig rechtstaan op de tak en richtte haar blik naar boven. Ok, niet naar beneden kijken en dan hoefde ze niet na te denken over hoe hoog ze was. Ze kon dit, ze was sterk, ze was cool, ze was een Skyclanner. Of, in ieder geval, Sunpaw was al die dingen en zij wou net zo zijn als Sunpaw. Behoedzaam sloeg ze haar klauwen in de stam, en met een zwaar hart begon ze opnieuw naar boven te klimmen. Oh, Starclan, zou ze ooit nog veilig beneden raken? Waar raakte ze toch steeds in betrokken?

Hey! Ze ging mee. Sunpaw klom hoger en hoger, bijna als een eekhoorn, haar pluizige staart achter haar aan. En toen het uiteindelijk wat teveel zijtakken op de stam kwamen hoe hoger ze kwamen, begon ze van tak naar tak over te stappen, de bloesem opschuddend en ze duwde zich zelfverzekerd verder omhoog. Totdat ze uiteindelijk een mooi plekje vond op een wat dunnere tak, maar waar ze wel tussen de takken door konden kijken en helemaal over de blooming woods konden kijken, maar ook alle andere bomen konden zien. Loofbomen rond hun kamp en Tallpines, en zelfs Fourtrees! Ze keek naar beneden, waar Dustpaw nog aan het worstelen was. ‘Kom op, Dust! Hier kan je alles zien.’ snorde ze vrolijk, waarna ze haar staart bij de tak omlaag liet vallen en gebruikte om zichzelf in balans te kunnen houden toen ze ging zitten, haar nagels stevig in de tak.

Langzaam maar zeker haalde ze het tot in de top van de boom; trillend als een rietje, waardoor ook de takken waar ze op zat schudden en bloesemblaadjes tot op de grond dwarrelden. Ze zette zich aan de andere kant van de boomstam, op een andere tak - want ze had niet het idee dat die andere het gewicht van hun alle twee tegelijk kon dragen. Haar staart liet ze ook naar beneden hangen, zoals Sunpaw deed - maar ze tastte ermee opzij tot ze die van haar zusje voelde en draaide toen haar staart om die van haar, als om steun te zoeken. Toen pas durfde ze haar blik naar de omgeving te brengen; en Starclan, het was adembenemend. Haar snuitje viel open en een ademloze "wow" ontkwam haar. Helemaal tot aan de fourtrees kon je zien, en zelfs de bergen in de verte!

Sunpaw zat op haar takje, wiegend in de wind en omringd door witte bloesem. Haar kin was in de lucht gestoken zo ver ze uit zat te kijken over het gebied. Fourtrees, de velden voorbij die en een donkerder woud van Shadowclan. Highstones leek nog ergens in de verte duidelijk te zijn. Oh ze wilde zo graag de Moonstoon een keer zien! Ze wilde door Mothermouth als de leiders voor haar. Ze wilde zo, zo graag één van hun zijn. Het zat in haar bloed. Zelfverzekerd keek ze naar de horizon, waarbij Dustpaw eindelijk haar weg omhoog wist te klauteren en uiteindelijk haar staart om die van haar sloeg. Haar blik ging opzij en ze keek naar Dustpaw, die helemaal verwondert leek. Ze lachte even. ‘Nog nooit zo hoog geweest, Dustie?’ miauwde ze snorrend. Sunpaw keek naar beneden, door de kluwen van takken en bladeren onder haar. Het was niet eens zó hoog. Foutrees, die waren pas hoog! Misschien moest ze daar eens in klimmen. ‘We zijn misschien wel de laatste die Skyclan bloed hebben. We moeten altijd blijven oefenen met klimmen, oké?’ Ze keek Dustpaw aan. Ze moest daar toch ook wel een beetje trots op zijn?

Dustpaw wist haar blik los te scheuren van de omgeving en keek haar zusje aan met enthousiast glinsterende oogjes. De jonge kattin knikte even toen Sunpaw snorrend vroeg of ze nog nooit zo hoog geweest was. De rosse kattin keek naar beneden, naar de aarde zo ver onder haar, maar dat durfde Dustpaw toch nog niet hoor. Nee, veel te eng. Ze klemde zich nog wat harder vast aan de tak terwijl ze luisterde toen Sunpaw opnieuw begon te spreken. Over hun Skyclan bloed, ja. Dustpaw was trots op haar bloed. "Ok, ik zal proberen..", antwoordde ze knikkend, al trilde haar stemmetje lichtjes. Ze zou alles doen om Sunpaw blij te maken, om net zo cool te zijn als haar - al betekende dat niet dat ze het niet doodeng vond.

Sunpaw keek tevreden naar haar zus toen ze sprak dat ze haar best zou blijven doen. Nou, hopelijk zou ze dat ook echt blijven doen. Ze zag toch hoe mooi het hier was? Dat was iets wat in hun bloed zat, wat ze gegund kregen en dus zouden ze moeten blijven oefenen. ‘Goedzo,’ miauwde ze naar haar zusje. Ze zuchtte eens en keek over hun teritorium, waarna ze toch weer terugkeek naar haar gestreepte zusje. ‘Laten we maar weer eens terug naar huis gaan,’ miauwde ze, waarna ze de staart van haar zusje losliet en zonder ook maar twee seconden na te denken zich op de tak onder haar liet vallen. Ze maakte haar weg weer naar de stam en sprong nog een paar takken naar beneden, voordat ze haar klauwen in de bast zette en weer achterwaarts de stam een paar staartlengten naar beneden kleuterde, voordat ze laag genoeg bij de grond was en weer op de grond sprong en netjes op vier pootjes landde. Alles was zo soepel en snel gegaan. Ergens verwachtte ze dat Dustpaw vlakbij moest zijn.