Safe haven

De tranen begonnen pas te vallen toen ze halverwege Riverclan gebied was. Haar zicht werd blurry en ze moest moeite doen om niet tegen een boom te lopen in haar vlucht. Ze ging naar de Fourtrees, naar het gebied waar ze zich altijd veilig gevoeld had. Of, tsja, toch het veiligst in het woud. Want om heel eerlijk te zijn, had ze ooit ergens bijgehoord? In Shadowclan was ze te veel Riverclan, in Riverclan te veel Shadowclan. En hoewel haar vader haar nog steeds aan Riverclan bond, was de dood van haar grootmoeder toch plots alsof ze uit de boot viel. Ze was geen geboren en getogen Riverclanner, ze was maar iemand die deed alsof. Graag zwemmen was niet de definitie van een Riverclanner zijn, en dat besefte ze nu meer. Starclan, wat een domme kip was ze wel niet. Ze wou weglopen om niemand meer onder ogen te moeten komen. Hoe kon ze, nu ze zich eindelijk realiseerde hoe impulsief en egoïstisch ze wel niet was? Dat haar broer haar vergeven had, dat Coyotepaw vrienden met haar wou zijn, was een waar mirakel. Ze wou hen niet langer meer verpesten met haar aanwezigheid. Hun leven was maar zo kort, dat was vandaag maar weer eens bewezen,dus wie was zij om hun korte leven te verpesten? Toch bleef Littlefish staan toen ze Settleddust op fourtrees spotte, en met tranen in haar ogen bleef ze naar hem kijken. Ze liep niet op hem af; maar ze liep ook niet weg, was daar niet sterk genoeg voor. Ook al zou zijn leven vast beter zijn wanneer zij hem niet constant deed denken aan de dualiteit van hun afkomst.

+Settleddust

Waren leken tijden nooit meer normaal te zijn? Er was altijd aan de hand. Al was het geen modderstroom die hun kamp verwoestte en de clans op reis stuurden, dan was het wel een leider die klaploper was, of een onheilspellende prophecy. Of het feit dat de moeder van zijn apprentice in hun territorium onder een volle maan was aangevallen door een BloodClanner, die bovendien een ex-ShadowClanner was en ook na roddels de commander was. Alles ging weer voortreffelijk. Hij ging het maar niet hebben over zijn persoonlijke leven. Maar daar leek hij ook niet onder uit te kunnen. Hij zat in het midden van Fourtrees, precies op de plek waar hij had gezeten tijdens de gathering. Een RiverClan geur verraadde de aankomst van een kat, maar dit keer was het niet de driekleurige vacht van Seamist, maar van zijn driekleurige zusje. Settleddust lachte toen hij haar zag. Hij was altijd blij om haar te zien, ook al was ze van een andere clan. Hij was al lang genoeg boos op haar geweest. Maar haar gezicht was niet vrolijk, maar betraand. Settleddust zijn lach verdween ook als sneeuw voor de zon. Hij sprong op en liep naar haar toe, een bezorgde blik op zijn gezicht. ‘Little, wat is er aan de hand?’ miauwde hij zachtjes toen hij zijn kopje langs haar wang streek.

Settleddust merkte haar al snel op en met een gebaar dat te liefdevol aanvoelde veegde hij zijn snuitje tegen haar wang als om haar tranen te drogen. Littlefish kneep haar turquoise ogen toe, alsof dat zou helpen, maar kon zich er niet toe aanzetten om zich terug te trekken van de zachte aanraking van haar broer. Ze was zwak, zo zwak, en op dit moment leek dat wel alsof het de oorzaak was van alles. De Riverclan warrior schudde met haar hoofdje, bijna als om te zeggen dat alles wel ok was; dat was een automatisme. Maar alles was niet ok. De slanke kattin opende haar snuitje om te antwoorden, maar enkel een snik raakte door de brok in haar keel. Ze voelde zich benauwd, alsof ze geen adem meer kon halen en duizenden starclanogen - inclusief die van haar oma - teleurgesteld op haar neerkeken.

Er kwam geen reactie van de poes. Nee, ze deed niets, ze zei niets. Alleen een hartverscheurende snik. Er was iets goed mis. Zijn ogen vulden met bezorgdheid. Hij trok zich terug en keek haar eens goed aan. Hij zag dat ze probeerde zichzelf groot te houden, maar het was overduidelijk dat iets flink mis was. Hij herkende zijn eigen zusje hier niet in. Littlefish blaakte altijd van vrolijkheid, en ze was bijna nooit stil te krijgen. ‘Je kan het me zeggen,’ sprak hij toen zachtjes. Het hoefde niet, maar hij wist niet hoe hij haar anders kon helpen. Hij wilde het liefst hem tussen zijn poten hebben, hem troosten met verzekerende woorden zoals hij dat met Pepperpaw deed. Maar toch was er een afstand met hem en zijn zus, zijn échte zus. En die kloof was geslagen de dag dat ze had besloten naar RiverClan te verhuizen en te leven onder familie die hij nooit zou leren kennen.

Het was raar, de kloof die ze zo diep tussen hen in had geslagen. Coyotepaw voelde meer aan als een zus, maar Coyotepaw was hier niet want zij had medicine cat duties. Haar nicht had een vaste plaats in Riverclan, een onmiskenbare meerwaarde, een lot waarvoor ze geboren was. En wat had Littlefish? De drang om te zwemmen en de impulsiviteit om dat waarheid te maken, ongeacht de gevolgen. De slanke kattin haalde een paar keer diep adem en probeerde zichzelf bijeen te rapen. "B-Butterstar...", wist ze uiteindelijk uit te brengen, haar stem stilletjes. Setlleddust zou nooit haar intense verdriet om de dood van de Riverclanleidster snappen. Voor hem was ze een vijand geweest; voor haar een mentor, een moederfiguur, een voorbeeld. De gedachte dat haar broer nooit hun oma had mogen kennen zoals zij vanwege haar egoistische keuzes de kans had gehad, maakte dat er opnieuw een snik door haar lippen doorgleed.

Settleddust keek zijn ogen stonden vol met bezorgdheid. Het deed hem pijn om haar zo te zien. Het bleef zijn zusje en hij wilde haar beschermen. Ook al kon dat niet altijd. Ze haalde hortend en stotend toen adem, om uiteindelijk te verhullen dat het om Butterstar ging. Een diepe frons kwam op zijn gezicht te staan. Wat voor ergs was er met de RiverClan leider gebeurd? Hij had haar voor het laatst gezien op de gathering, waar ze met een gebroken stem de prophecy aan iedereen vertelde. En ze was van plan op te stappen, nadat ze haar clan er doorheen had gesleept. Waar doorheen? ‘Wat is er met haar?’ Zijn stem was niet warm meer, alsof het begrip eruit gesijpeld was. Hij wilde niets weten van de familie aan zijn vaders kant. Butterstar mocht dan zijn grootmoeder zijn, voor hem was ze RiverClan leider. Meer niet. Settleddust zijn groene ogen schitterden verward. Duidelijk was het slecht nieuws voor Butterstar en ergens verwachtte hij ook het ergste. Maar hij kon het niet hardop zeggen, niet totdat hij het haar had horen zeggen.

De koelte in haar broer's stem schudde haar wakker als een ijskoude plens water - en niet op de goede manier. Littlefish haalde nog een paar keer beverig adem, maar sloeg er uiteindelijk in om de tranen te doen stoppen. "Ze is dood.", mauwde ze uiteindelijk, een poging doend om haar stem koel te doen klinken maar er zat zo veel emotie in - pijn, verdriet, woede om zijn onbegrip. Haar turquoise blik keek hem woedend aan, maar opnieuw begonnen er tranen in te lopen. Ruw zette ze een stap achteruit, weg van hem. Ze wist dat ze in een andere clan zaten, maar moest hij zo onbegripvol zijn? Moest hij het echt zo moeilijk maken voor haar? Ze hield van hem net zo veel als ze van haar familie in Riverclan hield. Het ene hoefde het andere toch niet uit te sluiten?

Settleddust zag dat hij het verkeerde had gezegd. Ze leek bijna nu meer kwaad dan verdrietig. Hij beet op zijn lip. Zo bedoelde hij het nou ook weer niet! Ze waren familie. Maar.. het was nooit makkelijk tussen hun. En toen kwam het. Butterstar was dood. Er zou nu een nieuwe leider komen, Pantherstar. Maar Littlefish rouwde duidelijk nog om de oude leider. Hun grootmoeder. Was het koud om te zeggen dat hij die gevoelens niet deelde? Hij kende haar niet. ‘Oh,’ kwam er dan ook eerst simpel uit zijn mond, waarna hij naar de grond keek. Ze begon weer te huilen en zette een stap achteruit. Settleddust keek weer op en spiegelde de beweging naar voren. ‘H-het spijt me voor je, Little,’ probeerde hij eerst. Hij wilde niet dat ze kwaad was. Het was net goed! ‘Ik weet niet hoe close je met haar was, maar..’ Hij hield al op, wetende dat er waarschijnlijk geen goed einde zou zijn voor die zin.

Zijn reactie leek haar bijna gevoelloos, alsof hij meer bang was omdat ze voor het eerst in haar hele leven eens boos was dan dat hij verdriet voelde om het verlies van niet alleen Riverclan's leider, maar ook hun grootmoeder en een eervolle en wonderbaarlijke kattin. Dit was niet alleen een verlies voor Riverclan, niet alleen een verlies voor hun familie, maar een verlies voor het hele woud. Butterstar zou nooit vervangen kunnen worden, door niemand. Maar Settleddust's woorden klonken hol, zonder de pijn die ze misschien verwacht had. En het was niet dat ze wou dat haar broer pijn leed, helemaal niet, maar ze had op zijn minst gedacht dat hij met haar mee zou leven, zelfs als zijn pijn niet zo diep sneed als het hare. Littlefish schudde haar hoofdje, zette opnieuw een stap achteruit - dichter bij Riverclan, verder van Shadowclan. "Laat het, Settleddust.", mauwde ze, haar stem raar afstandelijk. En natuurlijk waren het nu de samenloop van omstandigheden die haar boos maakten, die ervoor zorgden dat ze elke emotie zo veel zwaarder voelde. Het was de eerste keer dat ze echt verlies meemaakte en ze wist niet hoe ze ermee om moest gaan; maar haar broer was niet de steun die ze gehoopt had. En dus draaide ze zich om en met snelle pootstappen rende ze weg van hem, terug naar Riverclan, terug naar de katten die haar snapten en die haar pijn deelden.

-Topic uit

Hij had het verprutst. Hij zag het aan haar. Hij hoorde het in haar stem toen ze zij dat hij het moest laten. Meteen had hij spijt van alles wat hij had gezegd en gedaan, maar hij kon het gewoon niet opbrengen om mee te leven. Hij had al heel zijn leven geprobeerd zijn RiverClan familie weg te snijden. Ze wisten waarschijnlijk niet eens wie hij was, dus waarom moest hij rouwen om iemand die hij niet kende. Natuurlijk wilde hij er voor Littlefish zijn, maar het was lastig. Maar voordat hij ook maar iets kon antwoorden rende Littlefish van hem vandaag. ‘Little!’ riep hij nog naar haar, hopend dat ze zou stoppen. Maar het was tevergeefs. Settleddust keek met een gefrustreerde blik naar de grond en sloeg met een klauw in het gras. Dat had hij vakkundig verpest. Goed gedaan, makker. Settleddust draaide zich ook om en keerde terug richting kamp. Hij zou Acorndust het nieuws brengen.

- Topic uit