Skólagarður- Het schoolplein

De kleine kater was na enkele dagen weer tot bedaring gekomen. Of in ieder geval van buiten. Vanbinnen was alles nog altijd een wervelstorm van emoties waar hij geen vat of reden in kon vinden. Rouw stond hoog bovenaan samen met hulpeloosheid, schuld en een vreemde verbittering of irritatie. Waar dat precies vandaan kwam wist hij niet, en wat hij ermee aan moest nog minder. Misschien dat het kwam omdat hij zichzelf bezwaard voelde te laten zien wat hij werkelijk voelde. Wetende dat zijn eigen vader erop neer keek en hij hem hierdoor teleurstelde. En hij wist niet of hij de teleurstelling van Coyote erbij zou kunnen hebben. Dus hij moest zich groot houden. Hij moest alles binnen in hem houden, net zoals zijn papa dat deed. Dat was wat goed was, en normaal, en hoe hij hun trots kon maken. Dus probeerde hij het. En hoewel het niet vlekkeloos was, was het al wel zorgwekkend goed voor een kat zijn leeftijd. Maar het hielp als hij zichzelf kon afleiden en zijn gedachtes zo in een hoekje kon duwen. Vandaar dat hij blij opkeek toen hij Fern zag aanlopen. De iets oudere kattin was best veel voor hem gaan betekenen sinds ze elkaar een beetje hadden kunnen troosten. Met een glimlach die misschien niet helemaal het hart bereikte sprong hij van zijn steen af en liep naar haar toe. "Hey Fern!" Eenmaal bij haar zag hij echter nog een andere kat die hij herkende als Wren, waar hij dan ook maar naar knikte.

+ Wren + Fern + Open

Was alles weer normaal ofzo? De aarde draaide nog steeds om de zon en verdween elke dag weer achter de getande horizon, getekend door de bergen. Maar Wren was nog lang niet vergeten wat er allemaal was gebeurd de afgelopen dagen. Want het was dramatisch geweest, om het zacht uit te drukken. Eerst maakte Skyteller haar moeder healer, toen vertelde haar moeder dat ze helemaal niet healer wilde zijn. Toen kreeg ze haar nieuwe naam Starteller en was Skyteller gestorven. Twee, zwakke huilebalken waren jankend toen vertrokken uit de grot. Ze verpesten de hele dag, terwijl je al dacht dat die nog niet erger kon. Ergens in die verhaallijn ging ook nog eens Orchid dood, een poes die nog een maan voor haar had gezorgd en kreeg ze ruzie met Fern. Helaas was dat afgelopen doordat Coyote zich ermee ging bemoeien, anders had Wren die stomme blik wel van d'r kop geslagen. Begreep dan niemand dat deze hele situatie stom was? Dat mama, die nu healer was, helemaal niet gelukkig was? En iedereen had meteen zijn oordeel klaar en verwachtte dat ze het perfect zou doen. Of waren ze boos op haar ofzo omdat Skyteller dood was? Skyteller had mama opeens healer gemaakt. Daar kon zij niets aan doen! En als je het over de duivels had. Ergens naast haar was Fern, die Wren vakkundig probeerde te negeren. Maar toen ook Spark erbij kwam was het feest compleet. Waren ze nu ook vriendjes? De twee lafaarden hadden elkaar gevonden, wat schattig. Onbewust kwam Wren haar vacht omhoog en krulde haar lip geïrriteerd op. Ze kreeg nog een knikje van Spark, maar ze was alles behalve vriendelijk. ‘Dus, de twee huilebalkjes zijn vriendjes geworden?’ miauwde ze kattig. Afkeurend keek ze weg. Fern had ze al eerder geraakt met haar woorden. Nu was het de beurt aan Spark en geen Coyote zou in haar weg staan! Ze haalde toen haar schouders op. ‘Nou ja, je weet wat ze zeggen. Soort zoekt soort,’ siste ze, waarna haar vlammende blauwe ogen zich weer op het duo richtte. Stommeriken. Wren was nog lang niet afgekoeld.

Het leven ging natuurlijk door, maar ze had nog steeds moeite met het verlies van Skyteller. Daarbij voelde ze zich parttime moeder omdat Mouse nu kittens had en ze vaak op bezoek kwam. Laten we het gênante moment maar negeren dat ze flauwviel... Healer worden? Ze snapte niet hoe Shroud -oohnee eumh- Starteller ooit naar al dat bloed kon kijken brr. Ondertussen was ze best goede vrienden geworden met Spark that starts Wildfires. Ze had nu veel vriendjes, maar ze kon echt wel van hem zeggen dat hij haar beste vriend was. Grappig ook want het was de zoon van haar mentor. Fern zag hem dan ook afkomen en stopte met het denken over het verleden. Ze stak haar staart in de lucht als vriendelijke begroeting en glimlachte. "Hey Spark!" Ze was nog niet helemaal haar vrolijke zelve, maar het was beter dan de vorige dagen. Rouw duurde lang, dat wist ze van haar eigen ouders. Die miste ze van tijd tot tijd nog eens, maar ze had eindelijk geaccepteerd dat ze weg waren. Natuurlijk had ze haar grote zus die voor haar zorgde. Fern haar oren gleden echter naar achteren toen ze die gierstem weer hoorde. Ze draaide haar kop naar Wren en een trek kwam in haar mondhoek. De verhitte discussie was niet zo lang geleden onderbroken geweest door Coyote, maar de woede laaide weer in haar op. "Laat ons met rust Wren Gliding on Morning Breeze! Ga naar je vrienden," blafte ze luid. Ze was gevoelig en ze kon net zo snel gaan huilen als gaan roepen. Haar boze gouden blik keek eventjes weg. "Oohnee... die heb je niet," miauwde ze zachtjes onder haar adem door.

Eenmaal bij de andere kat aangekomen kon hij het niet laten zijn kopje tegen de kin van Fern aan te duwen. De kattin was een stuk groter als hem, zowel in hoogte als in bouw. Spark was in contrast klein en slank, met een vacht die zijdezacht en half lang was. Ergens vond hij het wel leuk, een vriendin hebben die zo stoer was. Wanneer ze beiden ouder waren zouden ze samen op pad kunnen, een idee wat hem enorm aan stond. Hij spinde nog even zacht waarna hij zich weer terugtrok. Ja, het hielp om vrienden te hebben die je door de moeilijke tijden heen hielpen. En in zijn geval, hem afleidde. Hij verwekte zijn rouw en pijn absoluut niet, hij forceerde het weg zoals van hem verwacht werd. En deze borreling leek hem van binnenuit te vergiftigen. Maar zoals dieren dat konden, liet hij er weinig van doorschemeren. Het was hem nog gelukt ook als de calico achter hun niet was begonnen met spreken. Meteen duwde hij zijn oren naar achteren en draaide zich naar Wren toe. Onbegrijpend waar hun deze reactie aan hadden verdiend. Wat boeide het haar dat ze hadden gehuild? Toch raakte het hem diep, en het was deze uitspraak die enkel de lessen van zijn vader bevestigde. Het was slecht om te huilen, om emoties te tonen. Dit bewees het maar weer. Als het enkel om hemzelf had gegaan was hij wel stil gebleven, maar nu beledigde ze ook iemand waar hij heel veel om gaf. Zijn blik gleed naar Fern die een belediging terug slingerde. Hij drukte kort zijn snuit tegen haar schouder, om haar kracht bij te geven. Te vertellen zonder woorden dat hij het ook wel met haar gemene stelling eens was. Spark voelde haar emotie, maar vandaag deelde hij het dilemma niet. Al het opgepropte verwerkte zich voornamelijk in frustratie, en hier was de perfecte situatie om deze in te uiten. Zijn staart pluisde uit en hij gooide hem dominant de lucht in, waarvan de punt lichtelijk zwiepte om zijn energie in te uiten. Hij liep naar voren toe tot hij recht tegenover de gevlekte pestkop stond. Hij moest omhoogkijken, maar dat maakte het vuur in zijn ogen niet minder. “Ga weg Wren. Wij willen jou niet, net zoals je mama je niet wilde.” Zijn amberen ogen vernauwde zich een beetje. Stiekem reflecteerde hij hier enkel zijn eigen verborgen angsten en gevoelens mee. Zijn moeder had hem ook achter gelaten. Zijn vader zou misschien ook niet voor altijd blijven. “Maar ik denk dat er niemand is die zo'n stomme, gemene en luide kat om zich heen wil hebben.” Dit was helemaal niet zoals hij normaal was, maar je moest vuur met vuur bestrijden. Anders zou hij weer gaan huilen. En hij wilde nóóit meer huilen.

Wren wist gewoon niet hoe ze de emoties in haar hoofd moest verwerken. Ze was blij dat haar moeder healer was, ze vond het super cool voor haar! Maar haar moeder was niet gelukkig. Dat maakte Wren verdrietig, plus het feit dat ze bang was dat haar moeder geen tijd meer voor haar zou hebben. Dat ze haar in de steek zou laten nu ze healer was. Dat omdat ze geen kittens mocht, Wren niet meer voor haar zou bestaan. Dus was ze boos en Spark en Fern waren de slachtoffers van haar furie. Dit was makkelijk, kwaad zijn. Het gaf haar afleiding. Het gaf haar een kans om haar onzekerheden te verhullen. Ze wilde sterk lijken, wat Fern en Spark dus niet waren. Fern reageerde als eerste, dat ze haar met rust moest laten. Wren snoof schamper. Niets liever, maar zíj kwamen bij haar in de buurt dus zíj moesten maar oprotten. Maar haar blik ging fel naar de zwarte apprentice toen ze sprak dat ze geen vrienden had. ‘Meer dan jij, huilebalk!’ Maar ergens deed het wel zeer, omdat het misschien waar was. Ze had ruzie met Moraine, Rumble was altijd ergens aan het mopperen en Turtle was een saai. En Hazelpaw was weg, terug naar haar eigen huis. Wrens haar stond inmiddels rechtovereind en haar staart zwiepte fel heen en weer. Toen kwam die ukkepuk van een Spark naar voren, die dacht dat hij even voor zijn "vriendinnetje" op moest komen. En wat híj zei deed echt zeer. Wrens ogen werden kort groot van verbazing, dat hij dat zomaar durfde te zeggen. Mama wilde haar wel, dat zij ze altijd! En toch was het haar grootste angst op het moment, dat ze verstoten zou worden. Er kwam een brok in haar keel, maar al snel werd het verdriet verplaatst door woede. Hoe durfde hij. Hoe dúrfde hij! Hij had geen recht om dat te zeggen, de kleine, stomme. Ze trok haar lip op en een diep gegrom kwam uit haar borstkas. ‘Jij weet van niets!’ gilde ze kwaad. En haar geschreeuw wakkerde haar alleen nog meer aan. Ze zou hem wel krijgen. Ze dook even in elkaar, zette zich schrap en zette hard af. Ze vloog letterlijk Spark aan. Ze probeerde haar poten om zijn nek te slaan en hem zo met haar gewicht en de snelheid die ze had gemaakt op de grond te werken, waarbij ze ook nog in zijn schouder probeerde te bijten. Ze zou hem helemaal tot moes slaan! Hij moest spijt hebben van wat hij had gezegd!

Had Wren eigenlijk nog een ander woord dan 'huilebak', het begon nogal saai te worden. Niet onder de indruk gaf ze een wasbeurt aan haar lichte borstvacht. Ze was Cardinal eeuwig dankbaar voor de handige poetshulp, anders had ze er nog steeds mee in de klit gezeten. Fern curled up underneath the sunset blikte even op Spark, die een hele goede comeback maakte. Het was best gemeen, maar anderzijds was zijzelf ook gemeen geweest. Daarom flikte ze zachtjes met haar oortjes als teken van waardering. Wren Gliding on Morning Breeze kon dit echter helemaal niet hebben. Ze schreeuwde en voor ze het wist zat Wren aan Spark. Fern verwerkte het even een seconde te laat, maar sprong daarna overeind. Haar donkere haren schoten omhoog waardoor ze meteen groter leek. Ze was een poesie, gelukkig voor Wren, maar ze kreeg training van Coyote, spijtig voor Wren. Fern brieste heet. "We zeiden ga weg, stukje gierbraaksel!" Dat gezegd zijnde vloog ze naar voren. Zoals ze van haar mentor had geleerd waren de zachte delen degene die je moest raken. Daarom probeerde ze haar vlijmscherpe tanden in het onbeschermde buik-flank stuk te zetten. Dat zou haar pijn doen! Niemand kwam aan haar vriend!

Hij was net teruggekomen van een jacht met een prooi tussen zijn kaken geklemd. Hij had nog maar net zijn prooi op de prooistapel gelegd toen hij verschillende woordwisselingen hoorde, waaronder de stem van zijn zusje dat er een van was. Hij draaide zich abrupt om, om nog net te zien hoe zijn zusje op Spark af leek te springen en er ook nog een derde kat bij was. Ergens verbaasde het hem niet helemaal dat Wren het voor elkaar had gekregen om in een gevecht te belanden, maar dit leek toch vrij serieus te zijn. Met een aantal snelle passen bevond hij zich al snel naast het schouwspel, maar de vraag was wat hij nu kon doen. Hij wist niet eens goed wat de reden was dat dit gaande was, maar het leek hem niet verstandig dat ze met elkaar aan het vechten waren. "Uhm," Probeerde hij zachtjes, terwijl hij wat stappen dichterbij zette, niet goed wetende wat hij hier zou moeten doen.

Nu hun ouders er niet meer waren deed Spirit haar stinkende best om haar twee siblings goed op te voeden. Ze was ook goed met kinderen en ze wou die twee niet de ervaring geven om op te groeien met een nieuwe mama die niet echt hun mama was of een papa die niet echt een papa was. Want zij had dat wel gedaan en hoewel ze dankbaar was voor de moederkatten die haar omder haar vleugel genomen hadden kwamen ze niet dichtbij genoeg als echte familie, hoe lief ze ook waren geweest voor haar.. Maar het was lastig om de oudere sibling te zijn en je twee jongere siblings op te voeden, omdat je soms een bepaald gezag mistte wat een echte ouder wel had.. Gelukkig was Spirit heel groot. En het was op momenten als deze dat zij, de ultieme lieve knuffelbeer, goed boos werd en gebruikt maakte van haar intimiderende grootte. Want middenin de cave was haar zusje een ander aan het aanvallen! "Fern!" riep ze hard naar haar zusje toe en meteen snelde ze naar voren, waarna ze haar (ook al grote) zusje in haar nekvel pakte en haar weg probeerde te trekken.. Hopelijk voordat de schade te groot was geworden.

Hij wist ergens wel dat hij heel gemeen aan het doen was. En ergens in zijn hartje voelde hij schuld en dat dit helemaal verkeerd was. Maar ze deed gemeen tegen hem en nog erger gemeen tegen Fern. En- En hij was boos. Boos op alle dingen die allemaal anders waren en waar hij helemaal niks tegen kon doen. Dat hij enkel alles maar over zich heen moest laten komen. Nou, nou dit zou hij niet over zich heen laten komen. Tegen alle dingen zoals stomme moeders en overleden katten kon hij niks doen maar hij kon wel wat doen tegen de grote mond van Wren. En dat zou hij doen ook. Hij had zijn kin de lucht in geheven en zijn staart dominant omhoog staan, de haartjes ervan uitgewaaierd om groter te lijken. Hij merkte op hoe Fern hem validatie gaf dat hetgeen wat hij deed wel goed was. Dat gaf hem ook een beetje extra moed. Toen hij zijn woordje had gedaan keek hij de reactie af. Maar waar hij had verwacht- en gehoopt dat Wren zelf huilend zou wegrennen leek deze ook boos met boos te bestrijden. Ze schreeuwde naar hem en voor hij het goed en wel doorhad werd hij tegen de grond geramd. Zijn kop raakte de stenen flink en hij grauwde wild en diep, waardoor zijn nog hoge stem oversloeg. Nog gedesoriënteerd voelde hij haar tanden in zijn schouders. Hij liet een piep van pijn los, nog redelijk onbekend met dat gevoel. Maar hij herinnerde zich wat zijn papa hem allemaal had geleerd. Dat hij zichzelf zou kunnen verdedigen als het nodig zou zijn. Nu was het nodig. Hij trapte zo hard hij kon tegen de buik van de ander aan, om hierna in haar poot te bijten. Expres schudde hij ook een beetje met zijn kop om extra pijn te geven, hopende dat ze hem los zou laten. Pas toen hij bloed proefde liet hij los, al wist hij niet of dit van hemzelf of Wren was, want zijn neus was door de klap ook gaan bloeden en een klein stroompje had zijn mond ondertussen bereikt. Fern begon ook mee te doen en toegegeven die leek net wat zekerder van zijn zaak. Hij gromde nogmaals, deels om zijn eigen boosheid warm te houden. "Je vecht alleen maar omdat je weet dat ik gelijk heb!" Meer personen kwamen op deze situatie uitgelopen. Familie van Wren en familie van Fern, Spirit probeerde haar zusje eruit te halen. Hij haalde met zijn poot uit naar de calico, niet goed genoeg getraind om precies te kunnen mikken. Hij zou zich niet zo makkelijk laten stoppen tot hij zijn gelijk had gehaald.

Wren was witheet van woede. Hoe durfde Spark te zeggen dat haar moeder haar niet wilde. En het deed haar alleen maar extra pijn omdat dat precies was waar ze zelf onzeker over was. Maar alles was gewoon stom aan deze situatie. En daarom kon ze niet meer helder nadenken. Ze was gewoon pislink en Spark was nu de oorzaak van haar woede. Ze zou hem wel leren. Ze zou hem slaan, pijn doen, net zolang totdat hij zijn woorden terug zou nemen en zou gaan janken bij zijn vader. Want dat deed hij vast graag, achter de grote schouders van Coyote schuilen. Haar eerste klap was raak, Spark werd tegen de grond aan geramd en haar tanden raakten haar doelwit. Ze proefde bloed en ze kneep nog eens extra hard. Totdat ze opeens poten in haar buik voelde schoppen en lucht uit haar maag werd geslagen. Ze was genoodzaakt los te laten, en direct daarna kreeg ze een beet in haar flank. Hissend van woede keek ze om en zag dat Fern het was die haar had gebeten. Ze sloeg naar de kop van de poes met opengeslagen klauwen, voordat ze weg werd getrokken door haar zus. Ze had Turtle nog niet eens gezien, die ook nutteloos was. Opeens voelde ze tanden in haar voorpoot die ze nog boven Spark had staan en hij schudde. Ze gilde kort van de pijn. Het werd weer wit voor haar ogen. Ze trok ruw haar poot los uit zijn grip en dook weg voor zijn volgende, slecht geplaatste slag. In dezelfde beweging probeerde ze haar gewonde poot weer op de grond, sloeg haar nagels uit om grip op de koude stenen te krijgen en met haar andere poot sloeg ze met alle kracht die ze kon verzamelen, zo hárd als ze kon, recht richting Spark zijn gezicht. Hij was de boeman. Hij wat het vossenhart, de ongevoelige hork, en hij verdiende dit.

Ze hadden duidelijk niet door dat hij er was en ze gingen gewoon door met vechten. Was er dan niemand die dit kwam stoppen? Wat onzeker bleef hij aan de rand staan tot hij Wren nog een keer zag slaan richting Spark. Voor hij er erg in had had hij zijn lichaam ertussen gezet en kwam de poot die bedoelt was voor Spark tegen zijn eigen kop aan. "Ow," Sprak hij, want ja het had serieus pijn gedaan. Hij wreef zijn poot langs de zere plek, maar bleef tussen de katten in staan. "Waarom vechten jullie?" Ergens wilde hij het helemaal niet weten, maar nu zijn lichaam hem verraden had door ertussen te springen kon hij niet veel anders.

Onderwerp: Re: Skólagarður- Het schoolplein